ตอนที่16เตรียมตัว

ต๭นที่16เตรียมตัว สีหน้าของธนชาตในตอนนี้ไม่น่าดูเลยเขากุมมือและขยี้ไปมาดวงตาเปล่งแสงอันเย็นเยือกหากไม่ใช่ว่าเขาต้องเจอเรื่องที่คาดการณ์ไม่ถึงละก็นะทำไมเขาต้องมีเรื่องปวดหัวปวดกบาลอะไรขนาดนี้? แค่โดนเทพทัตกดดันอย่างหนักเขาก็รับไม่ได้ที่จะให้กันทรแต่งงานแล้วคิดถึงได้ก็แค่ตุงคิน “ทุกคนล้วนเป็นญาติกันทำไมถึงพูดคำว่าขายละตอนแรกแก้วใจก็จะแต่งงานกับเทพทัตแล้วแค่ใครจะไปคิดว่าตุงคินจะชิงแก้วใจไปก่อน” “ลุงครับมันเกี่ยวอะไรกับการยืมเงินมั้ย?”เขายกมุมปากเล็กน้อยหางตาเหลือบมองผู้หญิงที่นอนบนโซฟาก่อนจะเกิดประกายอ่อนโยนในดวงตา ธนชาตไม่ได้พูดอะไรก่อนจะจับผมตัวเอง“ลุงเองก็ไม่มีทางออกสัญญาก็แค่เขียนลงไปใช่มั้ย”สายตาของเขาเย็นชาก่อนจะหยิบปากกาที่อยู่บนโต๊ะขึ้นมา ให้ธนชาตยืมเงินเพราะเห็นแก่แก้วใจเท่านั้นไม่งั้นอย่าคิดว่าเขาจะมีความเห็นอกเห็นใจแก่ตระกูลทองพิทักษ์เขาเกลียดทุกคนในตระกูลทองพิทักษ์ถ้าตกนรกไปให้หมดได้ซะก็คงจะดี ธนชาตกลับไปแล้วทั้งห้องก็กลับมาอยู่ด้วยความเงียบอีกครั้งเขานั่งอย่าบนโซฟาก่อนจะจุดบุหรี่ดวงตามืดลึกของเขานั้นทำให้คนไม่สามารถคาดเดาได้ว่าเขาคิดอะไรอยู่ในใจและบนโซฟาก็มีแก้วใจที่นอนหลับหายใจสม่ำเสมออย่างสบายใจ ไม่นานเขาก็ดับบุหรี่และเดินไปยืนจ้องหน้าเธอนิ้วมือเย็นๆของเขายื่นไปเขี่ยแก้มของเธอก่อนจะพูดด้วยน้ำเสียงเศร้า“แก้วใจเกมนี้มันเพิ่งจะเริ่ม” เธอจะตั้งตารอดูมั้ย?ท้ายที่สุดเมื่อเข้าไปในระลอกคลื่นแล้วก็ไม่มีทางเลือก เขากอดเธอและรับรู้ได้ว่าตัวเธอเบาเหลือเกินเธอขมวดคิ้วเหมือนกำลังตกอยู่ในความฝันเสียงเล็กๆพึมพำอะไรบางอย่างเขาก็เข้าไปใกล้เธอทันที “พ่อคะพ่อ” ดวงตาของตุงคินเขม่งขึ้นทันทีใบหน้าปรากฏรอยยิ้มเย้ยหยันเขาเดินเข้ามาในห้องก่อนจะโยนเธอลงบนเตียงโครมใหญ่ ความกลัวปลุกให้เธอตื่นขึ้นดวงตาเธอสบเข้ากับดวงตาที่เย็นชาของเขาหัวใจของเธอถูกบีบอัดแน่นและรู้สึกกลัว หัวเธอยุ่งเหยิงเสียงมีความง่วงงุน“คุณไม่สบาย?” “ลงไป!” ดูเหมือนว่าเขาจะโกรธแก้วใจลงไปอย่างเงอะงะใบหน้าเกิดความแปลกใจผู้ชายคนนี้ทำบ้าอะไรกลางดึก?ไม่อยากเจอหน้าเธอหรือเพราะเรื่องของลุง? ลุงบอกว่าต้องการยืมเงินจากเขา?เพราะเรื่องยืมเงินเลยโกรธเธองั้นเหรอ?งกจริงๆขี้เหนียวมากเรื่องนี้มันจำเป็นต้องมาลงกับเธอหรือไง? “ตุงคินคุณมันเป็นผู้ชายผู้ชายไร้ศีลธรรมที่สุดที่ฉันเคยเจอ!” “ผู้ชายไร้ศีลธรรมที่สุด?งั้นผมจะไม่ถือสาที่จะทำอะไรไร้ศีลธรรมมากกว่านี้แล้วนะคุณออกไปจากห้องนี้ซะผมไม่อยากเห็นหน้าคุณ” “นี่คุณคิดว่าฉันมีความสุขที่ได้เห็นหน้าคุณหรือไงห๊า?ฉันก็ขี้เกียจจะสนใจคุณเหมือนกันย่ะ!”แก้วใจมองเขาอย่างโกรธๆ หัวเธอยังคงเบลอๆก่อนจะเดินโซเซออกไปพร้อมกับกระแทกประตูปิด ผู้ชายทุเรศงกไร้ศีลธรรมแถมยังขี้เหนียวขี้เหนียวขนาดไล่เธออกจากห้อง? แก้วใจนั่งอยู่บนโซฟาอย่างเศร้าๆใบหน้าของเธอแดงก่ำเรื่องเมื่อกี้ยิ่งคิดก็ยิ่งโมโหเธอไม่ได้กวนโมโหเขาสักหน่อยทำไมเขาต้องมาลงที่เธอด้วย?ผู้ชายบ้าคิดว่าเธอจะต้องพึ่งเขาจริงๆหรือยังไง? ฮึไล่เธองั้นเหรอ?ดีงั้นเธอจะไปให้ไกลๆเลย! แก้วใจยิ่งคิดยิ่งโมโหก่อนจะเดินออกจากอพาร์ทเมนท์ในเมื่อเกลียดกันก็จะไปอยู่ให้ไกลๆเลยสงบจิตสงบใจ! ลงมาข้างล่างแล้วลมหนาวก็มาปะทะร่างเธอย่างจังเธอมองหาม้านั่งอย่างเงอะงะก่อนจะหาวนอนอย่างทุกข์ใจผู้ชายบ้าเกลียดที่สุดเลยทำไมต้องแต่งงานกับเขาด้วยเธอทำบาปกรรมอะไรไว้!ทำไมตอนนี้เหมือนตกนรกทั้งเป็น! ลมเย็นพัดผ่านเธอไปเธอรู้สึกหนาวมากจนกอดไหล่ตัวเองไว้ในใจด่าไปถึงบรรพบุรุษของตุงคิน แก้วใจมองไปยังร้านKFCที่อยู่ไม่ไกลก่อนจะนึกเสียใจรีบร้อนออกมาทำไมเนี่ยไม่เอาแม้แต่โทรศัพท์กับกระเป๋าตังค์ออกมาทำไมพาตัวเองอับจนหนทางขนาดนี้ ตอนนี้อยากดื่มชานมร้อนๆเธอถอนหายใจก่อนจะล้วงเข้าไปในเสื้ออย่างรีบร้อน “เฮ้” เสียงคุ้นเคยของผู้ชายที่เธอนึกด่าดังขึ้นทันใดนั้นเธอก็มองไปที่ผู้ชายคนนึ่งที่อยู่ห่างไปห้าเมตรเขายืนล้วงกระเป๋ากางเกงอยู่ใต้ไฟดูหล่อเหลาเอาการมุมปากยกยิ้มด้วยความขบขันสายตาเหมือนกำลังมองตัวตลก ความเย่อหยิ่งถูกยกขึ้นมาทันทีกระแอมเบาๆแต่จะแสร้งทำหน้าไม่เห็นเขาก็ไม่ได้ “คุณจะนอนที่นี่เหรอคืนนี้?” “ก็คุณไล่ฉันฉันก็เลยมาแล้วนี่จะมาหาฉันทำไม?”เธอหน้าบึ้งใบหน้าเล็กๆหดหู่ขึ้นมาและจมูกยังแดงเพราะอากาศที่เย็น ตุงคินหัวเราะออกมาก่อนจะมองเธอโดยยังไม่เดินเข้าใกล้“ตอนนี้ก็กลับมา” “คุณไล่ฉันฉันก็ไป?งั้นฉันดูเหมือนคนไร้ยางอายเหรอ?ฉันขี้เกียจสนใจคุณแล้วคุณก็อย่ามารบกวนฉัน!” เดิมทีคิดว่าตุงคินจะพูดอะไรออกมาดีๆใครจะไปคิดว่าเขาจะไม่พูดซ้ำสองแล้วเดินจากไปแก้วใจยิ่งโกรธมากยิ่งขึ้นสาบานกับตัวเองในใจถึงแม้ว่าตุงคินจะมาง้อเธอเธอก็จะไม่กลับไป! เวลาผ่านไปยี่สิบนาทีเธอเพิ่งรู้ตัวว่าตุงคินกลับไปแล้วไอ้ผู้ชายบ้านั่นกลับไปแล้วเหรอจะไม่พูดอะไรสักคำให้เธอกลับไปเลยหรือไง?เธอก็ต้องรักษาหน้าเธอใช่มั้ย?แค่พูดคำสองคำดีๆเธอก็กลับไปแล้วหรือเปล่า? ค่ำคืนนี้ก็หนาวนักเธอจามติดกันสามครั้งก่อนจะสูดจมูกอยากจะลุกไปทุบกำแพงอย่างเสียใจ ถ้าเธอรู้ว่าไอ้ผู้ชายนิสัยไม่ดีตุงคินจะกลับไปอย่างไร้ความปรานีอย่างนี้แค่เขาพูดให้กลับไปตอนนั้นเธอก็จะไปแต่โลกนี้ไม่มีขายยาแก้ความเสียใจ!อะไรคือศักดิ์ศรี?เธอไม่ต้องการอะไรแล้วเธออยากเขาไปอยู่ในห้องอุ่นๆเท่านั้น “นี่คุณอยากดื่มมั้ย?” ทันใดนั้นก็มีร่างหนึ่งนั่งลงข้างเธอก่อนจะส่งชานมสตรอเบอรี่มาให้เธอหันมามองที่ตุงคินซึ่งปรากฏตัวขึ้นอีกครั้ง “คุณไม่ได้กลับไปเหรอ?” “ไม่”เขายื่นมือที่ถือชานมส่งให้เธอและถือโอกาสจับมือเย็นๆของเธอไว้“ผมซื้ออาหารเย็นไว้คุณแน่ใจนะว่าจะไม่กลับไป?” ไอ้ผู้ชายคนนี้จะเกลี้ยกล่อมเธอหน่อยไม่ได้หรือไงนี่อะไรเอาอาหารมาอ้างแต่เธอก็หมดหนทางต้านทาน ดื่มเสร็จก็รู้สึกได้ว่าร่างกายอบอุ่นขึ้นมาบ้างแล้ว“ฉันจะกินข้าวฉันบอกคุณไม่ก่อนนะฉันยังไม่ได้ให้อภัยคุณแต่ฉันหิว” “ผมรู้”เขาดึงเธอออกมาจากม้านั่งก่อนจะเดินเข้าไปในอพาร์ทเมนท์ด้วยใบหน้ากลั้นยิ้ม ในลิฟท์แก้วใจไร้ยางอายดื่มต่ออีกแก้วใบหน้าเล็กๆจึงค่อยมีสีสันขึ้นมา “ตุงคินเดี๋ยวฉันคืนเงินให้!” “เงินค่าอะไร?”เขามองเธออย่างกลุ้มอกกลุ้มใจไม่รู้ว่าเธอกำลังพูดถึงเรื่องอะไร แก้วใจมองเขาด้วยท่าทีเยาะเย้ยเฮอะตอนนี้แกล้งโง่เหรอ?ตอนนั้นที่ไล่เธออกจากห้องไม่ใช่เพราะลุงมายืมเงินเหรอ? “ไม่ว่าจะเงินอะไรฉันก็จะคืนคุณทั้งหมด” ตุงคินขมวดคิ้วเธอพูดกับเขาอย่างตรงไปตรงมาเธอเข้าใจผิดอะไรหรือเปล่า?คิดว่าเขาโกรธเพราะเรื่องเงิน?ยัยโง่เอ้ย เขาคว้าแขนเธอไว้ก่อนจะลากมาอยู่ในอ้อมกอดน้ำเสียงตำหนิ“หืม?คืนให้ผมทั้งหมด?แล้ว?” “แล้วอะไร?”เธอพยามดึงตัวเองกลับแต่เอวก็ถูกเขากอดไว้แน่นทั้งตัวเลยไปแนบกับร่างกายของเขาท่วงท่าแบบนี้ทำให้คนมองอดคิดเป็นอย่างอื่นไม่ได้ “แก้วใจชีวิตคุณถูกกำหนดให้ติดหนี้ผมเพราะฉะนั้นอย่าคิดหนี”เขาพูดแนบชิดดวงตาของเขามีอำนาจอย่างชัดเจน“เข้าใจ?” ผู้ชายเลวทำไมแข็งแรงอะไรขนาดนี้เธอจะสู้ก็สู้ไม่ได้เหมือนกับท่าทางของหมายังไงยังงั้น“ฉันจะหนีไปได้ยังไงไม่ได้หรอกไม่ได้” “ไม่ได้หรือไม่กล้า?”เขาโน้มตัวเข้าใกล้เธอก่อนจะจ้องมองดวงตาคู่ใสนั่นตาของเธอเปลี่ยนไปแวบหนึ่งว่ากำลังผิดปกติ “คุณทนายตุงคินคุณทั้งหล่อทั้งรวยศตวรรษที่21นี้หาผู้ชายดีๆยากจะตายฉันจะไปจากคุณได้ยังไง?” เขาพยักหน้าแล้ววางคางไว้บนหัวของเธอ“ดีแล้วต้องอย่างนี้สิ” ไอ้งูพิษคนเลวเธออยากที่จะหนีมากยิ่งไกลจากเขาเท่าไหร่ยิ่งดีใครจะยอมอยู่กับชายอย่างนี้กันล่ะถึงแม้จะสวยงามแต่ก็มีพิษเรื่องนี้เธอรู้อย่างสุดซึ้ง ถ้าเรื่องของพ่อเธอเสร็จเมื่อไหร่ละก็เธอก็จะไปจากเขาทันทีไม่แม้จะทักหาเลย กลับถึงบ้านที่อบอุ่นแก้วใจรู้สึกว่าอากาศเย็นบนร่างกายของเธอหายวับไปแล้วเห็นได้ชัดว่าอยู่ในบ้านดีกว่าเห็นๆ ตุงคินวางอาหารเย็นไว้บนโต๊ะใบหน้าปรากฏร่องรอยเหนื่อยล้า“พรุ่งนี้เช้าผมมีประชุมไปนอนก่อนนะ” “อืม”เธอพยักหน้านั่งและหยิบอาหารเย็นออกมาก่อนจะกินโจ๊กร้อนๆอาบน้ำแล้วทำให้รู้สึกสบายตัวขึ้นเยอะ แค่คิดว่าเธอต้องนอนกับตุงคินเธอก็ไม่แม้แต่จะรู้สึกง่วงนอนถ้าเธอเชื่องช้าไปสักชั่วโมงเขาจะหลับแล้วมั้ยนะ?เธอแอบเปิดประตูอย่างเงียบๆมองผู้ชายที่นอนผ่อนลมหายใจสม่ำเสมอนอนหลับอยู่อย่างสบายใจ เธอเดินอย่างระมัดระวังกลัวว่าเสียงเดินของเธอจะปลุกเขาตื่นก่อนจะสอดตัวไปนอนที่เตียงเบาๆอย่างโล่งใจดูเหมือนว่าเขาจะหลับสนิทแล้ว ทันใดนั้นก็รู้สึกถึงแขนแข็งแกร่งพาดมาที่ลำตัวเธอเธอชะงักตัวแข็งทื่อตาเบิกโตมองผู้ชายที่ใบหน้าหลับนิ่ง สายเกินไปที่จะคิดตัวของเธอก็ถูกเขาลากเข้าไปใบหน้าเล็กๆกระทบกับร่างเขาทันที “คุณคุณคุณยังไม่หลับเหรอ?” ตุงคินเปิดตาของเขาอย่างช้าๆ“ใครบอกคุณว่าผมหลับแล้ว?” “ชัดเจน”แก้วใจพูดอย่างเศร้าสร้อยในใจรู้สึกหวาดกลัวไม่ใช่ว่าผู้ชายคนนี้รอเธออยู่ใช่มั้ย? “ชัดเจนอะไร?ชัดเจนว่าเห็นผมหลับแล้ว?ก็เลยกล้าเข้ามา?”เขาหัวเราะและกอดเธอไว้ในอ้อมแขนคางเกยอยู่บนหัวของเธอก่อนจะพูดเสียงเบา“ผ่อนคลายหน่อย” สถานการณ์แบบนี้เธอจะกล้าผ่อนคลายได้ยังไง?กล้าได้ยังไง?บรรยากาศแปลกๆเขาจะทำให้เธอคลั่งไม่กล้าขยับร่างกายแม่แต่หายใจยังต้องทำเบาๆ “ฉันฉันง่วงแล้ว” “หืม?”เขาตอบรับเสียงเบา“ฮันนี่นี่คุณรอผมหลับก่อนทุกคืนแล้วค่อยกล้าเข้าห้องเหรอ?ไม่เหนื่อยหรือไง?” เธอพยักหน้าแรงๆมองเขาอย่างจริงใจ“ไม่เหนื่อยเลย!” “หึหึ”เขาหัวเราะและจับคางเธอไว้สบเข้ากับดวงตาของเธอ“พวกเราเป็นสามีภรรยาที่ถูกต้องตามกฎหมายกันแล้วนะคุณจะทิ้งผมแบบนี้ได้ไง?” บ้า!ผู้ชายคนนี้ไม่คิดว่าแก้วใจจะกลืนน้ำลายลงดังอึกก่อนจะหัวเราะออกมา“ฉันยังไม่พร้อม” “ผมให้เวลาคุณอีกแค่สองวันหลังจากนั้นแต่งงานเสร็จผมจะไม่ให้อิสระคุณแล้ว”เขาพูดเสียงต่ำ นี่คือบอกให้เธอเตรียมตัวใช่มั้ย?