ตอนที่17คุณสามีโค้งตัวลงหน่อยค่ะ

ต๭นที่17คุณสามีโค้งตัวลงหน่อยค่ะ เพราะตุงคินพูดจาไม่เคลียร์ทำให้เธอกระสับกระส่ายจนถึงเที่ยงคืนถึงจะนอนหลับเพราะงั้นกว่าจะตื่นก็ปาเข้าไปสิบโมงเช้าแล้ว ตอนเช้าตุงคินมีประชุมเช้านี้เขาก็เลยไม่อยู่ที่นี่แล้วในห้องครัวแก้วใจที่ไม่มีการมีงานทำก็จามออกมาชุดใหญ่ปากก็ยังไม่วายก่นด่าบางคน“ผู้ชายแย่เพราะเขาเลยก็ที่ทำให้ฉันเป็นอย่างนี้โอ๊ยเจ็บคอเป็นไข้แน่เลย” ฮัดชิ้ว แก้วใจลูบจมูกปอยๆตาก็ครึ่งหลับครึ่งตื่นเมื่อวานก็ทนทรมานนานไปถึงแม้ว่าเธอจะถูกทรมานจนเป็นหวัดแล้วจากนั้นก็ดื่มน้ำอุ่นตามไปแล้วและรู้สึกได้ถึงการเจ็บคอที่รุนแรงแต่ก็หากล่องยาไม่เจอก็เลยต้องทนทุกข์แบบนี้ และในเวลานี้เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นหมายเลขคืองกเธอหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาและกดรับเสียงเข้มงวดของตุงคินก็ดังขึ้น “ตื่นแล้วเหรอ?ผมให้นภวัตไปรับคุณแล้วรอสักพักเราไปเลือกชุดแต่งงานกันถือโอกาสถ่ายรูปไปด้วยเลย” นี่ก็พูดเอาแต่ใจตัวเองเกินไปหรือเปล่า?โทรมาให้ไปลองชุดแต่งงานฉับพลันแบบนี้แถมยังต้องไปถ่ายรูปอีก?ถามหน่อยมีผู้หญิงคนไหนที่แต่งงานแบบปุ๊ปปั๊ปแบบเธอบ้างมั้ย? “โอเค”ตอบรับด้วยน้ำเสียงขึ้นจมูกอย่างหนักอึ้งน้ำเสียงดูไม่เต็มใจเธอก็ยังเป็นผู้หญิงตัวเล็กๆต่อให้เธอจะจิตใจเข้มแข็งแต่ก็ไม่สามารถทำเรื่องอะไรยังไงก็ได้ “ก็แค่นั้น” ไม่พูดอะไรยืดยาดก็วางสายไปคุณทนายตุงคินเป็นคนเลือดเย็นจริงๆไม่ถามเธอสักคำว่าเธอกินข้าวเช้าหรือยัง! แต่พูดมาทั้งสองก็เพิ่งรู้จักกันได้ไม่ได้ใครจะมาสนใจอะไรคนแปลกหน้ากันล่ะ? ใช่สิพวกเขาเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน โทรศัพท์วางสายไปแล้วจู่ๆเสียงกริ่งก็ดังขึ้นมาเธอรีบร้อนหยิบกระเป๋าแล้วเดินออกไปนภวัตที่อยู่หน้าประตูเห็นแก้วใจแล้วใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มเขินก่อนจะพูดออกมา“พี่สะใภ้สวัสดีตอนเช้าครับ” “สวัสดีจ้ะ” แก้วใจแอบชำเลืองตามองนภวัตในใจเกิดความประหลาดใจเล็กน้อยทำไมรู้สึกว่ารอยยิ้มของเขาดูแปลกๆ? เข้ามาในลิฟต์แล้วเธอถึงรู้ตัวว่านวภัตยิ้มอะไรวันนี้เธอสวมเสื้อคอวีเพราะฉะนั้นก็เลยเปิดเปลือยคอแล้วทำให้เธอคิดไม่ถึงว่าบนคอของเธอจะมีรอยจ้ำสีแดงสามจุด! ในลิฟต์นี่เห็นอย่างชัดเจนแล้วมันเกิดขึ้นตั้งแต่ตอนไหน?เธอตกตะลึงและก็เกิดความรู้สึกแปลกๆในใจเมื่อคืนเธอก็นอนดึกมากแต่สุดท้ายก็ถูกเขาฝากรอยไว้? ไอ้บ้า!รังแกคนไม่มีทางสู้!มาทำทำรอยไว้ตอนที่เธอไม่รู้ตัว?แล้วก็ไม่เตือนเธอสักนิด!คอยดูนะเจอหน้าได้เห็นดีกันแน่! “ฮะๆอากาศร้อนเนอะคอก็เลยเป็นรอยขึ้นมาเลย” แก้วใจหัวเราะแห้งๆก่อนจะอธิบายแต่ดูเหมือนยิ่งพูดไปยิ่งแง่มุมปากของนภวัตกระตุกราวกับกำลังกลั้นขำ นภวัตคงไม่คิดว่าเธอพูดจาไร้สาระหรอกใช่มั้ย? พวกเขาเดินทางไปถึงร้านชุดแต่งงานร้านนี้ชื่อร้านหนึ่งเดียวอารมณ์ประมาณสวยหนึ่งเดียวตามชื่อเป็นอะไรที่ลึกซึ้งมาก แก้วใจค่อยๆเดินเข้าไปก่อนจะสังเกตเห็นว่าภายในร้านตกแต่งได้อย่างดีเป็นสถานที่ที่ดีมาก “คุณแก้วใจคุณมาแล้ว”เสียงอ่อนโยนของผู้หญิงดังขึ้น เธออดไม่ได้ที่จะมองไปที่ชั้นสองเห็นร่างคุ้นเคยที่ชั้นสองก็อดที่จะตกใจไม่ได้เธอไม่คิดว่าจะได้เจอทยิดาก็เลยกะพริบตาเพื่อความแน่ใจ ทยิดาสวมกระโปรงรัดรูปโชว์หุ่นผมหยักศกปัดไปอยู่ไหล่ขวาดูเป็นผู้หญิ๊งผู้หญิง “สวัสดี”แก้วใจเอ่ยปากแต่แค่พูดลำคอก็รู้สึกเจ็บเสียงก็เปลี่ยนไปดูต่ำลง “ตุงคินเพิ่งโทรมาบอกฉันว่าใกล้จะถึงแล้วคุณแก้วใจขึ้นมาชั้นบนเถอะค่ะชุดแต่งงานอยู่ชั้นบนตุงคินเลือกด้วยตัวเองเลย” ทยิดายิ้มอย่างเป็นมิตรแต่ทำให้คนมองรู้สึกไม่สนิทชิดใกล้ราวกับเป็นคนแปลกหน้า แก้วใจมองเธออีกสองสามทีในใจคาดเดาอะไรบางอย่างก่อนจะเดินขึ้นไปชั้นบนบันไดชั้นสองค่อนข้างชันเธอก็เลยเดินไปอย่างช้าๆ ชั้นสองว่างมากและเรียบง่ายตรงกลางมีโต๊ะยาววางรูปแบบชุดแต่งงานต่างๆไว้ ทยิดายิ้มแล้วส่งถ้วยชาให้เธอ“เวลาว่างฉันจะออกแบบชุดแต่งงานสองสามชุดอ้ะชุดนั้นฉันออกแบบค่ะแวบแรกตุงคินก็มองเห็นแล้วไม่พูดอะไรชุดนี้ออกแบบมาตามรูปร่างของฉันคิดว่าจะเอามาใช้ในงานแต่งในอนาคตแต่ตอนนี้ไม่จำเป็นแล้ว” สายตาของแก้วใจมองไปที่ชุดชุดแต่งงานสีขาวถูกแขวนไว้อยู่ตรงนั้นเป็นแบบเกาะอกโชว์รูปร่างรูปแบบสวยงามมาก “ในเมื่อคุณจะเก็บไว้ใช้ฉันจะแย่งได้ยังไง” “ตุงคินชอบถ้าเขาชอบอะไรฉันให้ได้ทุกอย่าง”ทยิดายิ้มอย่างเวทนาในรอยยิ้มปรากฏความร้ายกาจและเย็นชา การแสดงออกของเธอชัดเจนเกินไปมั้ย?แก้วใจพึมพำแต่ใบหน้าเล็กๆก็ไม่แสดงอะไรออกมาแค่มองแวบเดียวก็รู้แล้วว่าเธอหมายความว่ายังไงดูเหมือนจะตุงคินจะโชคไม่ดี “คุณอย่าเข้าใจผิดนะคะฉันกับตุงคินโตมาด้วยกันฉันมองเขาเป็นพี่ชายมาตลอด”เหมือนทยิดาจะสังเกตได้ถึงอะไรบางอย่างจึงอธิบายอย่างลนลาน เพื่อนเล่นวัยเยาว์น่ะเหรอเตือนเธออีกแล้วหรือเปล่า?แก้วใจยิ้มเบาๆเดินไปที่หน้าชุดแต่งงาน“พี่ทยิดาฉันไม่ได้เข้าใจคุณผิดนะคุณพูดเองเออเองทั้งนั้น” คำพูดเหล่านี้ทำให้ทยิดารู้สึกหน้าเห่อร้อนขึ้นมาทันทีราวกับเธอถูกแก้วใจตบหน้ากลางอากาศ และเวลานี้เสียงเดินขึ้นบันไดก็ดังขึ้นทั้งสองจึงออดไม่ได้ที่จะมองไปที่ปากทาง ตุงคินปรากฏตัวในชุดสูทเรียบร้อยหวีผมอย่างพิถีพิถันดูน่าเกรงขาม ดวงตาของทยิดาเปล่งประกายเคลื่อนไหวไปจับแขนเขาไว้อย่างเป็นธรรมชาติเปล่งรอยยิ้มราวดอกไม้“พี่ตุงคินพี่มาแล้วพวกเราสองคนอยู่ที่นี่เบื่อแล้วรถติดเหรอคะ?” “ตอนมามีเรื่องที่ทำให้ล่าช้าน่ะ”ตุงคินดึงมือเธอออกดวงตาจับจ้องไปที่แก้วใจที่อยู่ไม่ใกล้ไม่ไกล เธอยังอยู่ในชุดกีฬาโดยมัดรวบผมไว้ดูเหมือนเด็กๆมุมปากของเขาก็ยกขึ้นเบาๆ ดูเหมือนจะรู้ถึงสายตาที่เขามองมาแก้วใจจึงหันใบหน้าเล็กที่ขึ้นสีแดงระเรื่อหนีท่าทางไม่สนใจเขา “กินข้าวเช้าหรือยัง?” “เอาเวลาไหนไปกิน?ตอนคุณโทรมาฉันเพิ่งตื่น”แก้วใจพึมพำอย่างขุ่นเคืองแต่คำพูดเหล่านั้นกลับกลายเป็นอู้อี้ ในหัวเหมือนคิดถึงอะไรบางอย่างใบหน้าก็เห่อแดงขึ้นและก็แสดงออกมาอย่างผิดปกติ “ผมก็โทรไปตอนสิบโมงไม่ใช่เหรอ?ใครบอกให้เมื่อคืนคุณอดหลับอดนอนล่ะ”ตุงคินมองมาอย่างตำหนิแต่ดวงดาเปล่างประกายหยอกล้อ คนบ้านี่พูดอะไรเหลวไหลพูดไปแบบนั้นคนอื่นก็ได้เข้าใจผิดกันหมดพอดีคิดว่าเธอกับเขาทำอะไรๆแบบนั้น ทันใดนั้นเมื่อทยิดาได้ยินสีหน้าก็เปลี่ยนเป็นความเยือกเย็นเล็กน้อยการหยอกล้อของทั้งคู่นั้นไม่ได้สนใจเธอ “คุณแก้วใจไปลองชุดเถอะค่ะรอสักพักนะคะฉันจะบอกให้ตากล้องเตรียมพร้อมแล้วก็ไปถ่ายรูปกัน” “อืม” แก้วใจตอบรับเบาๆก่อนจะหยิบชุดแต่งงานไปเปลี่ยนข้างใน ชุดแต่งงานชุดนี้ทำเอาเธอประหลาดใจเดิมทีตัดตามรูปร่างของทยิดาแต่ก็ไม่คิดว่าจะพอดีกับรูปร่างของเธอด้วย ชายกระโปรงยาวมากโชว์รูปร่างเอวคอดอย่างสวยงามสีขาวนั้นทำให้เธอดูเหมือนนางฟ้า เธอเดินออกมาจากห้องแล้วดวงตาของตุงคินก็เปลี่ยนไปใบหน้าเต็มไปด้วยรอยยิ้มพึงพอใจราวกับว่าเป็นตามที่เขาคาดหวังไว้ “ไปแต่งหน้าให้เธอ” แก้วใจแต่งหน้าอย่างเรียบง่ายผมยาวปล่อยสยายอารมณ์เปลี่ยนไปจากเมื่อก่อนจากเด็กสาวมหาวิทยาลัยกลายเป็นผู้หญิงที่สง่างามบริสุทธิ์ แต่งหน้าเสร็จแก้วใจก็หันไปเห็นสายตาสนอกสนใจของสองคนก่อนจะถอนหายใจรู้สึกไม่สบายใจตุงคินยังมีผู้หญิงที่ดีอยู่ข้างๆแล้วทำไมเขาถึงเลือกที่จะแต่งงานกับคนแปลกหน้าอย่างเธอ? สมมติว่าไม่มีลับลมคมนัยจริงๆเธอก็อดคิดไม่ได้ว่าหรือเพราะว่าตุงคินตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกเห็น? จิ้งจอกเจ้าเล่ห์นั่นจะตกหลุมรักเธอตั้งแต่แรกเห็น?ความน่าจะเป็นน้อยมาก!แต่มันก็เพราะอะไรล่ะ “กอดกันหน่อยเจ้าสาวก็ยิ้มหน่อยครับนั่นแหละอย่างนั้น” ภายใต้แสงไฟส่องทั้งสองดูเหมือนสนิทกันมากเมื่อถ่ายภาพเสร็จแก้วใจจะผลักแขนเขาออกทันทีพูดจริงๆว่าเธอยังมีความอึดอัดเล็กน้อยแม้ว่าเขาจะเป็นคนใกล้ชิดที่สุดของเธอแต่เธอก็ยังไม่สามารถปรับตัวได้ “ป่วยเหรอ?เสียงแหบๆ” เสียงต่ำของเขาดังขึ้นในหูของเธอและเธอก็รู้สึกถึงลมหายใจอุ่นจากด้านข้างของเธอและร่างกายของเธอก็ขึงตึงขึ้นมาทันที “อืมเจ็บคอนิดหน่อย” “ใครบอกให้เมื่อคืนคุณไม่ฟังผมล่ะสมน้ำหน้า” ทุเรศ!เมื่อคืนนี้ใครกันแน่ที่ไม่เชื่อฟังตอนเธอเมาใครกันแน่ที่ไล่เธอมันก็ต้องมีศักดิ์ศรีมั้ยคนที่หน้าบางก็ต้องเลือกที่จะไปหรือเปล่า? “ใครกันแน่ที่ไม่ฟัง?ยังมีอีกคุณทำคอฉันเป็นรอยได้ยังไง?คุณรู้มั้ยว่าฉันโดนนภวัตแซวมาตลอดทาง!”เธอกัดริมฝีปากจ้องไปที่เขาอย่างจริงจัง “คุณไม่รู้ว่ามาได้ยังไง?งั้นผมก็ต้องแสดงมันอีกครั้ง”เขายิ้มร้ายๆและเข้าใกล้คอเธอย่างช้าๆ ผู้ชายคนนี้พวกเขายังถ่ายรูปชุดแต่งงานอยู่นะ!อยู่หน้าสปอตไลท์ขนาดนี้!คนบ้านี่ยังจะจูบเธอ? เมื่อรู้สึกตัวก็ถูกเขากอดไว้ในอ้อมแขนใหม่อย่างง่ายดายและจูบหนักๆลงที่คอของเธอ “อ๊ายตุงคินนี่คุณ” “เจ้าสาวยิ้มหน่อยครับใบหน้าเต็มไปด้วยความสุขครับ”ตากล้องพูดพร้อมกับกดชัตเตอร์ไปด้วย ตุงคินออกแรงดูดลงที่ผิวของเธอเธอกำมือจนรู้สึกเจ็บปวดแต่หน้าก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม! ความสุขเหรอ?ไม่เห็นเธอถูกดูดอยู่หรือไง?ช่างภาพคนนี้นี่ไม่ได้เรื่องเลย! ในที่สุดเขาก็หยุดจูบคอที่น่าสงสารของเธอแล้วค่อยๆยกหัวมาจูบเธอที่แก้มอย่างแผ่วเบาทำให้ใจของเธอเต้นรัว “ดีมากดีมากแบบนี้แหละ” แก้วใจขมวดคิ้วผู้ชายคนนี้ชอบจูบเหรอ?งั้นดีเธอจะทำให้ดูบ้าง! “คุณสามีขาโค้งตัวลงมาค่ะ”