บทที่ 5: อ้อมกอดที่อบอุ่น

บ๗ที่ 5: อ้อมกอดที่อบอุ่น รูม่านตาของผู้ชายที่สวมหน้ากากสีน้ำเงินแคบลงเล็กน้อย นิ้วมือที่กำลังโอบกอดซูหยวนก็จิกไว้แน่น ราวกับว่าต้องการจะระบายบางอย่างออกมา...แขนของซูหยวนมีรอยแดงห้านิ้วอย่างชัดเจน ซูหยวนรู้สึกแค่ว่าใบหน้าของเธอร้อนราวกับถูกไฟไหม้...เขากลับเหยียบความภาคภูมิและศักดิ์ศรีของเธอลงไว้ที่พื้น เธอในตอนนี้จะแก้ไขอะไรได้? เขาเป็นแค่เจ้าของเงินก้อนใหญ่ที่เอามาใช้หนี้แทนเธอ กลับไปบ้านเขา ก็เพื่อ “ขอบคุณ” เขา เขาคิดจะทำอะไรก็ต้องยอม “เขา ...ไม่แปลกใจเลยที่เขาบอกว่าแลมโบร์กินีเล็ก...” เสียงกวางตุ้งดังขึ้นมาด้วยความตกใจ เสียงพูดแบบอ้ำๆอึ้งๆ “เขา ที่แท้เขาขับเฮลิคอปเตอร์?!” ซูหยวนรู้สึกได้ถึงลมเย็น ภายหลังถึงได้รู้ว่า ข้างหน้าของตนมีเฮลิคอปเตอร์จอดอยู่หนึ่งลำ... ซูหยวน ทันใดนั้นเธอถูกคนอุ้มขึ้น ลมแรงมาก ทำให้เธอรู้สึกหนาวจับใจ เธอจึงรีบหดตัวเข้าไปในอ้อมกอดที่อบอุ่นนั้น น่าแปลกใจ ในเวลานี้ร่างกายของเธอต้องการผู้ชายเป็นอย่างมาก แต่เพียงแค่การโอบกอดก็ทำให้เธอรู้สึกสบายใจ...เธอรู้สึกอบอุ่น...เธอคิดที่จะหนีอย่างชัดเจน แต่ก็ไม่รู้ว่าทำไม กลับรู้สึกว่าผู้ชายคนนี้อาจจะไม่ทำร้ายเธอก็ได้... บางทีอาจจะเพราะว่าซูหยวน อดทนอย่างเข้มแข็งมาตลอด หรืออาจจะเพราะว่าตนเองหนีอย่างไรก็ไม่รอด ในตอนนี้...เธอ ก็ได้เป็นลมสลบไปแล้ว ก่อนจะนอนสลบไป สิ่งที่เธอจำได้ท้ายสุด คือ เสียงเฮลิคอปเตอร์ดังมากจริงๆ ในละครที่พระเอกและนางเอกบอกรักกันก่อนขึ้นเฮลิคอปเตอร์ล้วนแล้วแต่เป็นเรื่องโกหก จริงๆ แล้วเสียงดังมากๆ... ในห้องมืดๆ ซูหยวนตื่นขึ้นมาอย่างช้าๆ ห้องนี้มืดเป็นอย่างมาก จนมองไม่เห็นอะไรเลย เธอได้แต่หดตัวไปบนเตียง แล้วดึงผ้าห่มขึ้นมาห่อตัวเอาไว้อย่างแน่นหนา แต่ในห้องกลับมีเสียงลมหายใจที่สงบนิ่งดังขึ้นมา ในคืนที่สงบ ทำให้เสียงนี้ดังขึ้นมาอย่างชัดเจน เธอรู้ว่า ต้องเป็นคุณชายที่พาเธอกลับมาแน่นอน ขณะที่กำลังคิด ก็มีเสียง “ปัง” ดังขึ้นมา เสียงนี้แม้จะไม่ดังมาก แต่ก็ทำให้ซูหยวนตกใจขึ้นมา เป็นเสียงเปิดประตู ในความมืด ก็มีแสงจากระยะไกลส่องเข้ามา ทำให้เธอเห็นเงาของร่างสูงใหญ่เดินออกไป ใบหน้าที่หล่อเหลา กลับมองเห็นได้เพียงแต่โครงหน้า ซุหยวนตกใจเพียงเล็กน้อย แต่ก็คิดว่าตัวเองโชคดีแล้ว หรือว่าคนนี้มีแผนที่จะปล่อยเธอไปชั่วคราว? คิดได้แบบนี้ เธอก็รีบลุกลงจากเตียง เตรียมที่จะไปล็อคประตู ขณะที่มือกำลังจับไปที่ด้ามจับประตูที่เย็นเฉียบ ประตูกลับถูกผลักเปิดออก ซูหยวนเป็นเหมือนกับกระต่ายที่ถูกทำให้ตกใจ รีบถอดอย่างไม่ระมัดระวัง ทำให้เธอสะดุดล้มลงไปที่พื้น ร่างกายเธอสัมผัสไปที่พื้นเย็นราวกับน้ำแข็ง และเจ็บเป็นอย่างมาก “แตะๆ...” เสียงเท้าเดินเข้ามาอย่างมั่นคง เพียงแค่เดินเข้าไปที่เก้าอีกที่นั่งไปก่อนหน้า “คุณคือ...” ทั้งที่รู้อยู่แล้วว่าเขาคือคนที่ใช้หนี้แทนเธอ ซูหยวนก็อดไม่ได้ที่จะถามด้วยความสั่นกลัว พร้อมกับรีบไปหลบที่เตียง และคว้าเอาผ้าห่มมาห่อร่างกายไว้อย่างดี ในตอนนี้ เธออยากจะร้องขอความช่วยเหลือ อยากพูดไปว่า...รอเธอหาเงินได้ จะรีบคืนให้เขา ขอแค่เขาอย่าทำอะไรเธอเลย แต่ว่าคำพูดเหล่านี้ฟังแล้วน่าหัวเราะขนาดไหน ไร้ประโยชน์ขนาดไหน... ยิ่งไปกว่านั้น ต่อให้เธอประหยัดมากแค่ไหน ก็ใช้คืนไม่หมด เธอในตอนนี้ไม่ได้เป็นคุณหนูตระกูลซูแล้ว เป็นเพียงแค่ผู้หญิงที่ใช้ร่างกายแลกกับเงินแค่นั้น “ได้โปรด...รอก่อน! รออีกสองวัน ได้ไหม...” เสียงพูดอย่างเขินอาย ฟังให้ชัดเจนเสียงนี้ก็มีความอ่อนหวานไร้เดียงสาซ่อนอยู่ อย่างน้อย ให้เธอเตรียมตัวเพิ่มอีกหน่อย อย่างน้อย...ให้เวลาเธออีกหน่อย ไม่แน่ว่าเธออาจจะหาวิธีอื่น ไม่แน่ว่าเธออาจจะหนีออกไปได้ แต่ที่แน่ๆ ในตอนนี้เธอยังรับไม่ได้ กลับไม่รู้เลยว่า ความหวาดกลัวนี้ ยิ่งดึงดูดความสนใจของผู้ชาย เตียงยุบลงไปบริเวณด้านข้างของเธอ เพราะถูกคุณชายคนนั้นนั่งลงไป ร่างกายของซูหยวนนิ่งไปชั่วครู่ แขนของเธอถูกดึงไป ถูกดึงเข้าไปในอ้อมกอดที่กว้างใหญ่...