บทที่ 10: ต้องไปว่ายน้ำ

บ๗ที่ 10: ต้องไปว่ายน้ำ “วันนี้ต้องไปว่ายน้ำ?” ซูหยวนถามกลับไป พร้อมยิ้มอย่างเย็นชา ฟังคำพูดนี้แล้ว ว่ายน้ำ และ “ต้องไป” ซุหยวนหดตัวกลับเข้าไปในผ้าห่มอีกครั้ง ใบหน้าที่ดูอ่อนโยน แต่กลับดูเข้มแข็ง เธอเป็นคนขี้อาย อ่อนแอ แต่ว่าใช้ร่างเล็กๆ ของเธอ ต่อต้าน ราวกับว่าใครก็ไม่สามารถบังคับให้เธอทำอะไรได้ “คุณชายสั่งแล้ว คุณต้องไป!” ป๋ายหยิ่งพูดอีกครั้ง พูดเสร็จก็หันไปมองที่คนอารักขาทั้งสองคนที่ยังไม่ออกไปจากห้อง “รู้แล้ว ฉันไปเองได้!” ซูหยวนมองไปที่มือของผู้ชายสองคนที่กำลังยื่นมา พร้อมกับพูดอย่างไม่พอใจ คุณชายคุณชาย...เขาเป็นใคร ทำไมถึงได้มีแผนการอยู่ตลอด? ในตอนนี้เธอไม่มีอะไรที่จะต่อกรกับเขาได้เลยแม้แต่น้อย ต่อให้ต่อต้านอีกครั้ง ก็ต้องยอมฟังป๋ายหยิ่งไปอยู่ดี ไม่มีคนชาย เธอไม่ได้นั่งเฮลิคอปเตอร์ ได้แต่นั่งรถไป สถานที่สำหรับว่ายน้ำสุดยอดมากจริงๆ คนที่มีเงินน้อย ต้องไปโรงที่มีสระว่ายน้ำเพื่อว่ายน้ำ คนมีเงินชอบไปที่ชายหาดในต่างประเทศเพื่อว่ายน้ำ คนรวยชอบสร้างสระว่ายน้ำไว้ในบ้าน แต่คนที่รวยสุดๆ ชอบสร้างสระว่ายน้ำส่วนตัวไว้ที่ด้านนอก สิ่งอำนวยความสะดวกด้านความบันเทิงในที่นี้เป็นของที่ดีที่สุด ตำแหน่งที่ตั้งก็เป็นจุดที่ราคาแพงมากๆ แต่คนน่าเบื่อคนนี้กลับสร้างสระว่ายน้ำขนาด 500 ตารางเมตร ที่ใหญ่เกินไป บ้าจริงๆ บ้าเกินไปแล้ว... ป๋ายหยิ่งเอาชุดว่ายน้ำให้เธอ ขนาดกำลังพอดีกับตัวเธอ “เธอรู้ขนาดตัวของฉันได้อย่างไร?” ซุหยวนมองไปที่ป๋ายหยิ่งอย่างตกใจ ป๋ายหยิ่งพูดอย่างเฉยเมยว่า “คุณชายรู้!” ซูหยวนนิ่งไปชั่วครู่ สีหน้าเธอเริ่มเปลี่ยนเป็นสีแดง เมื่อคืนเธอไม่ได้กินยาสลบ ทุกๆฉากยังคงติดอยู่ในสายตาของเธออย่างชัดเจน ผู้ชายคนนี้ มีประสบการณ์มากจริงๆ ถึงได้รู้ขนาดร่างกายของเธอ...ซูหยวนถือชุดว่ายน้ำสีฟ้าอ่อนอย่างสงสัย อากาศเย็นขนาดนี้...กลับเรียกให้เธอว่ายน้ำ ยิ่งรู้สึกว่าสมองของคุณชายคนนั้นต้องมีปัญหาแน่ๆ โชคดีที่สระว่ายน้ำนี้ เป็นสระน้ำอุ่น เธอมองไปที่รอยฟกช้ำบนร่างกาย ขณะที่กำลังนั่งเหม่ออยู่ที่สระว่ายน้ำ ก็ได้ยินเสียงจากด้านนอกดังเข้ามา “คิกๆ” เสียงหัวเราะ เสียงผู้หญิงคนหนึ่งพูดขึ้นมา “คุณชาย ว่ายน้ำในฤดูหนาว ไม่ดีนะ ไม่อย่างนั้น...คุณมาว่ายน้ำด้วยกันกับฉันสิ ฉันอยากให้คุณมา มาเร็ว...” ใจของซูหยวน “เต้นตุบตับ” คุณชายมาแล้ว? เธอหันไปทันที พยายามอย่างเต็มที่ไปที่ประตู เธออยากเห็นให้ชัดคนที่ทำร้ายเธอ คนที่พาเธอกลับมา คนที่ทำให้เธออับอาย คือใครกัน! ซูหยวนเร็วเกินไป คนอารักขาไม่สามารถห้ามร่างเล็กๆของเธอไว้ได้ทัน ซูหยวนได้ออกไปแล้ว ในสมองของเธอมีความคิดอยู่เพียงอย่างเดียวคือ เห็นให้ชัดว่าคุณชายคนนั้นเป็นอย่างไร ผู้ชายคนนี้ มีแผนการล่วงหน้าเสมอ ไม่ใช่คนที่จะเล่นด้วยได้ง่ายๆอย่างแน่นอน ซูหยวนต้องเห็นให้ได้ว่าเขาหน้าตาเป็นอย่างไร จำให้ได้อย่างชัดเจน แบบนี้แล้วถึงจะได้รู้ว่าวัตถุประสงค์ของเขา ถึงจะช่วยตัวเธอได้ “ไอ้โหยว ใครกัน...” ซูหยวนวิ่งเร้วเกินไป ไปปะทะเข้ากับร่างที่อ่อนนุ่มราวกับสำลี พร้อมกับเสียงร้องอุทานที่เกินจริง ซูหยวนเด้งกลับลงไปที่พื้น เธอไม่ได้สนใจความเจ็บปวดที่เกิดขึ้น เงยหน้าขึ้นมอง แผ่นหหลังที่คุ้นเคย ยืนตะลึงอยู่ตรงนั้นแต่ไม่ได้หันกลับมา “คุณชาย ทำไมที่นี่ถึงมีผู้หญิงคนอื่น?” คนที่ถูกซูหยวนชนเข้า เป็นผู้หญิงคนหนึ่ง ผู้หญิงที่ดูอ่อนโยน ซึ่งกำลังขมวดคิ้วอยู่ อย่างอ้ำๆอึ้งๆ “คุณเป็นใคร?” ซูหยวนเบิกตากว้างขึ้น มองอย่างไม่กระพริบตาไปที่แผ่นหลังนั้น โดยไม่สนใจผู้หญิงที่ชนไป พร้อมกับใบหน้าที่ไม่พอใจ เขารู้อยู่แล้วว่าเธอว่ายน้ำอยู่ที่นี่ ยังพาผู้หญิงคนอื่นมา เพื่อที่จะอวด หรือตั้งใจให้เธอดูน่าเกลียด หรือเพื่อจะเยาะเย้ยเธอ? สิ่งนี้ทำให้เธอรู้สึกไม่ดีเลยจริงๆ เหมือนกับว่าเธอเป็นสัตว์เลี้ยงให้คนมาหยอกล้อ อารมณ์ดีก็ยิ้มให้อย่างอ่อนโยน ใบหน้าของผู้ชาย ภายใต้แสงไฟสีขาว หันไปด้านข้างอย่างช้าๆ ซูหยวนกลั้นลมหายใจและมองโดยไม่กระพริบตา แต่เธอกลับมองเห็นเพียงแค่ใบหู ผู้ชายคนนั้นหยุด “ฉันพูดแล้ว เธอไม่มีสิทธิถาม” ซูหยวนเม้มปากแน่น พร้อมกับกัดฟันไว้แน่น