บทที่ 12: ความอัปยศอดสูกระทบอีกครั้ง

บ๗ที่ 12: ความอัปยศอดสูกระทบอีกครั้ง นาทีต่อมา เขาหยิบเม็ดยาขึ้นมาจากด้านข้างแล้วบังคับเอาเข้าปากเธอ “เธอไม่เชื่อฟังเลย นี่เป็นการลงโทษเธอเล็กน้อย!” ในน้ำเสียงของเขา แฝงด้วยรอยยิ้มเล็กน้อย ราวกับแมวที่มีมองหนูที่ตะครุบได้ ยิ้มอย่างเงียบๆ ไม่รีบร้อนที่จะสนุกกับเหยื่อที่ได้ เพียงแค่อยากเพลิดเพลินกับเหยื่อที่ดิ้นรนพยายามเอาชีวิตรอด “แค่กๆๆ...” ซูหยวน หลังจากเขาพูดจบประโยค เธอก็หายใจเข้า และไอไม่หยุด อาการไอรุนแรง อาจจะเกิดจากการสำลัก หรือเพราะความตั้งใจที่จะเอายานั้นออกมา ไอจนน้ำตาไหล แต่ก็ไม่สำเร็จ เธออยากพยายามดิ้นรนมาก เพื่อที่จะเอายาที่ไม่รู้ว่าคืออะไรออกมา แต่ว่าไม่ว่าจะพยายามแค่ไหนก็ไม่สามารถหลีกหนีการควบคุมของเขาได้ มาถึงตอนนี้ซูหยวนถึงเข้าใจได้ว่า คืนนี้เขาไม่รีบร้อน เขาเพียงแต่อยากจะประหลาดใจด้วยการให้เธอกินยาเม็ดนี้ไป ยาเม็ดนี้คืออะไร... ยาเม็ดนี้จริงๆแล้วเป็นอะไร? ถึงได้ทำให้เขาพยายามขนาดนี้ หรือว่าเขาไม่รู้ว่า ตอนนี้เธอกำลัง “ตั้งครรภ์” กินยาเข้าไป อาจจะทำให้เด็กไม่แข็งแรง ถ้าแบบนั้น หรือแสดงว่า เธอเป็นคนรักของเขาอย่างไม่มีที่สิ้นสุด ความคิดที่ไม่ช่วยอะไรนี้ค่อยๆเลือนรางไป ราวกับว่าไม่สามารถรวบรวมสติได้ แรงที่จะพยายามดิ้นรนก็น้อยลงไป ภาพของห้องที่มองเห็นก็ค่อยๆ มืดลง พร้อมกับความกลัวความมืด...เป็นยาสลบ ที่แท้คือยาสลบ... ความหวาดกลัวที่คุ้นเคยเข้ามา ทำให้เธอไม่เข้าใจว่าทำไม คุณชายถึงให้ยาสลบเธอ? ก่อนที่จะแสดงที่คาสิโนเฮยเย่ เธอเคยถูกป้อนให้กินยยาสลบมานับไม่ถ้วน ความรู้สึกที่คุ้นเคยนี้ ความรู้สึกหวาดกลัวที่คุ้นเคยค่อยๆเข้ามา ทำให้เธอรู้สึกหวาดกลัวเป็นอย่างมาก สติของเธอค่อยๆเลือนราง เธออยากจะหนีไปมาก แต่กลับไม่มีแรง คุณชาย...ทำไมถึงให้ยาสลบเธอ... มุมปากทิ้งไว้เพียงแค่รอยยิ้มที่เต็มไปด้วยประชดประชันอย่างอ่อนแรง... ทุกอย่างเงียบสงบ ทันใดนั้นไฟในห้องก็สว่างขึ้น ใบหน้าที่โดดเด่นจากฝูงชน ภายใต้แสงไฟที่ส่องลงมา ราวกับเขาเป็นเทวดาสีดำที่ตกลงมายังโลกมนุษย์ ทำให้คนไม่กล้ามองเขา จมูกของเขาโด่งมาก คิ้วของเขาดำแน่น มองไปที่ซูหยวนด้วยแววตาและใบหน้าที่แสดงออกอย่างชัดเจนด้วยความหลงใหล ดวงตาของเขาลึกมาก มองเห็นโครงร่างที่คมชัด แสดงออกถึงความสงสัยที่แก้ไม่ออกอย่างชัดเจน สิ่งที่น่าประหลาดยิ่งกว่านั้น ระหว่างคิ้วทั้งสองแฝงด้วยความรู้สึกที่อยากกจะสำรวจอย่างเงียบๆ จ้องมองซูหยวนอย่างไม่ลดละ ราวกับไม่เคยเห็นคนนี้เลย แสงไฟสว่างขนาดนั้น ส่องไปที่ผนังสีขาวและซูหยวน น่าเสียดายที่ตอนนี้ดวงตาของซูหยวนปิดอยู่แน่นสนิท ขนตาของเธอลืมสั่น เธอสลบลงไปแล้ว เธอปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าของคุณชาย คุณชายค่อยๆล้มตัวลงนอนอย่างอ่อนโยน นอนลงด้านข้างหมอนของเธอ ราวกับว่าเธอยังคงตื่นอยู่ มุมปากของคุณชายแฝงด้วยรอยยิ้ม เขามองไปที่ซูหยวน พูดเบาๆว่า “ไม่แปลกใจเลยที่เป็นของเลือดเนื้อเชื้อไขของเขา สวยจริงๆ...” สวยจนทำให้คนไม่สามารถละสายตาไปได้เลย เพียงแค่ใบหน้า ผู้หญิงบางคนสวยเพราะตั้งใจทำ แต่เธอกลับสวยเข้าไปถึงกระดูก เธอไม่ต้องทำอะไร ไม่ต้องพูดอะไรก็ทำให้ตกหลุมรักได้ “ถ้าเกิดว่า...เธอไม่ใช่ลูกสาวของเขา ไม่แน่ว่า...ฉันอาจรักเธอขึ้นมาจริงๆ!” นิ้วของคุณชายลูบไปเบาๆที่แก้มของเธอ ไปจนถึงคางก็หยุดลง “จริงๆแล้ว เธอไม่ควรมีชีวิตแบบนี้ เธอควรที่จะเป็นคุณหนูให้คนอิจฉา ให้คนเคารพ ให้ผู้ชายตามจีบ...” น้ำเสียงของคุณชายแปลกเป็นอย่างมาก ตระกูลซูล้มละลาย ซูหยวนจากลูกคุณหนู เพียงชั่วข้ามคืนก็กลายมาเป็นคนรักนอนข้างๆคนอื่น นี่เป็นชีวิตที่เธอไม่ควรจะได้จริงๆ แต่ว่าคำพูดของคุณชาย มีความหมายอื่นแฝงอยู่ แต่ไม่ใช่เห็นใจหรือว่าสงสารตระกูลซูที่มาเป็นแบบนี้...ราวกับว่าเธอยังมีเรื่องที่น่าเห็นใจมากกว่านี้ ที่แม้กระทั่งเขาที่เป็นคนเย็นชายังสงสาร... เรื่องอะไร? จริงๆแล้วคือเรื่องอะไร... ทันใดนั้นเข้าหัวเราะอย่างเบาๆ ด้วยเสียงโทนต่ำแต่กลับทรงพลัง: “นี่เป็นโชคชะตา! แต่ว่า...อยู่ในมือของฉันเท่านั้น เธอ...ต้องยอมรับเท่านั้น!” หลังจากพูดคำพูดแปลกประหลาดเหล่านี้จบ เขาก็เอาริมฝีปากของเขาจูบไปบนหน้าและคอของเธออย่างอ่อนหวาน...