บทที่ 13: จับตาดู

บ๗ที่ 13: จับตาดู เบาๆ ช้าๆ ราวกับค่อยๆ ลิ้มลองของล้ำค่าที่ตนเองรบชนะได้มา แววตาอ่อนโยนและอบอุ่นราวกับน้ำ ความอ่อนโยนนี้ไม่มีใครเคยเห็นมากิอน ทำไม? จริงๆแล้วเพราะอะไร... วันนี้ ซูหยวนหลับไปจนถึงตอนบ่ายถึงจะพึ่งตื่นขึ้นมา น่าแปลกใจ ร่างกายของเธอไม่มีความเจ็บปวดเหมือนกับทุกๆวัน และยังมีความรู้สึกเย็นสบาย ราวกับว่ามีคนกำจัดยาออกไปแล้ว ใจของเธอรู้สึกเล็กน้อย เมื่อคืนเกิดอะไรขึ้น? คุณชายให้ยาสลบเธอ หลังจากนั้นล่ะ...หลังจากนั้นเกิดอะไรขึ้น? “ป๋ายหยิ่ง...” เธอถูแล้วถูอีกที่ศีรษะที่ยังปวดอยู่ และเรียกป๋ายหยิ่ง “คุณซู คุณตื่นแล้ว? เตรียมอาหารเที่ยงไว้ให้แล้ว รับประทานเสร็จ สามารถอยู่ในห้องเดินไปเดินมาได้!” ป๋ายหยิ่งยังคนเย็นชากับเธอเหมือนเดิม แต่ดูเหมือนว่าจะดีขึ้นมาหน่อยแล้ว ซูหยวนไม่คุ้นเคยเล็กน้อย พยักหน้าแล้วถาม “ทั้งห้องนี้ ตามใจฉัน อยากเดินไปไหนก็ได้หมดเลยใช่ไหม?” ป๋ายหยิ่งพยักหน้า: “นอกจากเดินออกนอกห้องตามใจแล้ว คุณสามารถเดินไปเดินมาได้ไม่จำกัดเวลา!” “เฮ้อ...” ซูหยวนถอนหายใจอย่างโล่งอก: “เขา...ไม่สนใจการกระทำของฉันแล้ว?” ป๋ายหยิ่งไม่ได้พูดอะไร เพียงแต่ส่งเสื้อผ้าชุดหนึ่งให้ซูหยวนแล้วหันหลังกลับออกไป ซูหยวนสวมเสื้อผ้าอย่างตกใจ พร้อมกับพูดขึ้นมา “น่าหัวเราะจริงๆ เขาไม่ใช่ไม่สนใจฉัน เพียงแต่ขยายขอบเขตที่ควบคุมให้ใหญ่ขึ้นแค่นั้น!” ซูหยวนสวมเสื้อผ้าเสร็จ คนคุมประตูก็พูดขึ้น “คุณผู้หญิง ลงไปรับประทานอาหารเที่ยงได้แล้ว!” ซูหยวนเดินลงไปอย่างเชื่อฟัง รับประทานอาหารเที่ยงเสร็จ เธอรับประทานไปไม่มาก ป๋ายหยิ่งยืนอยู่ด้านข้างมองเธออยู่ พูดว่า: “คุณชายสั่ง คุณซูตอนนี้กำลังตั้งครรภ์ระยะแรก ต้องรับประทานให้เยอะหน่อย เพื่อบำรุงร่างกายและเพิ่มความแข็งแรง!” ได้ยินสองคำสุดท้าย ซูหยวนขมวดคิ้วเข้ามา ป๋ายหยิ่งชี้ไปที่ถ้วยซันเย่าและรังนกที่ซูหยวนแกล้งทำเป็นมองไม่เห็น: “ถ้วยนี้ ก็ต้องดื่ม!” ซูหยวนขมวดคิ้วเล็กน้อย แต่ก็ก็เชื่อฟังรับประทานเพิ่ม ดื่มซุปซันเย่าและรังนกเข้าไป “รับปประทานเสร็จแล้ว ฉันอยากไปเดินด้วยตัวเอง” ซูหยวนพูดเบาๆ คิ้วของเธอขมวดเข้ามา พร้อมกับแววตาที่ไร้เดียงสา แก้มที่ดูเย้ายวน แม้แต่ผู้หญิงด้วยกันเองอย่างป๋ายหยิ่งยังทนไม่ได้ที่จะมอง “คุณซูเชิญตามสบาย ก่อนที่คุณชายจะกลับมา คุณสามารถไปไหนก็ได้อย่างอิสระ! หลังจากนี้ทุกวัน จนกระทั่งคุณคลอดลูกออกมา สามารถจัดการเวลาได้อย่างอิสระ ตอนที่คุณชายไม่อยู่บ้าน!” ป๋ายหยิ่งพูดจบ ซูหยวนกำลังกลับหลังหันไปนิ่งๆ ไม่ได้พูดอะไร เพียงแค่ส่งเสียงออกมาจากจมูก เธอพูดอย่างเงียบๆ: “อืม” ป๋ายหยิ่งมองเธอลับตาไป ก็หยิบโทรศัพท์ขึ้นมาข้างๆหู พร้อมพูดอย่างเคารพว่า: “คุณชาย วันนี้คุณซูเชื่อฟังขึ้นมากเลย” เสียงจากปลายสายหัวเราะอย่างเย็นชา ทำให้ป๋ายหยิ่งรู้สึกหนาวขึ้นมา “เธอตั้งแต่ต้นจนจบได้แต่ขมวดคิ้ว ไม่ได้เชื่อฟัง ไม่ใช่ไม่ต่อต้าน เพียงแค่...เธอฉลาดมาก รู้ว่าต่อต้านไปก็ไม่มีประโยชน์ ไม่ทำเรื่องที่ไร้ประโยชน์ให้เปลืองแรง เพื่อป้องกันไม่ให้ถูกสงสัย เธอ...ต้องระวังไว้!” “รับทราบ!” ป๋ายหยิ่งเหงื่อออกไปทั้งตัว คุณซูแม้จะฉลาดแล้ว...คุณชายนั้นฉลาดกว่า “ถ้าเกิดอะไรขึ้น...เธอรู้ผลลัพธ์อยู่แล้ว!” ขณะที่ป๋ายหยิ่งกำลังวางโทรศัพท์ คุณชายก็พูดขึ้นมาเตือนอีกประโยคหนึ่ง ป๋ายหยิ่งวางโทรศัพท์ลง ออกไปอย่างกังวลใจ ด้านบนของโต๊ะอาหารเต็มที่ไปด้วยอาหารมากมาย แต่มีรูเล็กๆ ดำมืดขนาดเท่ารูเข็มอยู่ กำลังกระพริบแสงออกมา แสงนั้นเล็กมาก ในห้องอาหารขนาดใหญ่นี้ ถ้าไม่ตั้งใจสังเกตให้ดี ก็หาไม่เจอ... ซูหยวนขึ้นไปข้างบน ถึงห้องเธอก็เปลี่ยนเป็นชุดหลวมๆ และให้ป๋ายหยิ่งช่วยหาพลั่วให้เธอไปที่สวนด้านล่าง ซูหยวนรู้มาตลอดว่า ห้องที่สาวอลเป็นวิลล่าที่หรูหรามาก แต่เมื่อลงไปถึงสวนดอกไม้ด้านล่าง มองกลับมาที่ห้องขนาดใหญ่นี้ถึงได้รู้ว่านี่เป็นคฤหาสน์ดีๆนี่เอง