บทที่ 14: เขา ... จะไม่กลับมาคืนนี้เหรอ

บ๗ที่ 14: เขา ... จะไม่กลับมาคืนนี้เหรอ ห้องสไตล์ยุโรปภายนอกดูยิ่งใหญ่มาก ไม่ต้องพูดถึงการตกแต่งภายใน เพียงแค่ด้านนอกก็ทำให้ซูหยวนตกใจไม่น้อยแล้ว เธอเหมือนอยู่ในนิยายเรื่องซินเดอเรลล่า แม้ว่าเธอจะเป็นคุณหนูผู้ดี แต่ก็ไม่เคยเห็นชีวิตที่ฟุ่มเฟือยขนาดนี้มาก่อน นี่เป็นเพียงแค่สถานที่พักผ่อนตากอากาศของคุณชายเท่านั้น และตัวเธอเอง ก็เป็นแค่ของเล่นสำหรับเขาเท่านั้น... คิดได้แบบนี้ซูหยวนก็ได้แต่กอดตัวเองเอาไว้แน่น ความรู้สึกอับอายกลับขึ้นมาอีกครั้ง เธอปิดตาลง เธอหันหลังไปที่ต้นไม้ใหญ่ที่มีแสงอาทิตย์ส่องลงมา พร้อมกับสูดหายใจเข้าลึกๆ เธอต้องพยายามดูแลตัวเองให้ดี และรีบคลอดลูกออกมา เพื่อจะยุติคำสาปนี้ เธอเด็ดดอกกุหลาบมาดอกหนึ่ง สีแดงของดอกไม้บนมือขาวช่างดูตัดกันเหลือเกิน ในตอนฤดูร้อนเธอสอบเข้ามหาวิทยาลัยที่ดีที่สุดในปินไห่ได้แล้ว ในฤดูนี้...เธอควรที่จะสนุกสนานอยู่กับเพื่อน มองผู้ชายเล่นบาสเก็ทบอลอย่างสนุกสนาน แต่เธอตอนนี้? เธอสูดหายใจเข้าลึกๆ นิ่งไว้ ต้องนิ่งไว้ ต้องนิ่งไว้... เธอถอนหายใจออกมา มองไปที่ดอกกุหลาบสีแดงประหลาดด้านหลังของเธอ ดูแล้วอากาศวันนี้ ไม่นานน่าจะมีหิมะตก แต่ทำไมที่นี่ถึงยังมีกุหลาบ? กุหลาบที่ปลูกบนพื้น? เฮ้อ เขาเป็นคนประหลาดจริงๆ เธอใช้พลั่ว ถอนหญ้า เด็กกลีบดอกไม้ ยุ่งตลอดทั้งบ่าย แต่เหมือนว่าเวลาจะผ่านไปอย่างรวดเร็ว ไม่รู้ว่าเวลาหมดไปแล้ว หรือว่ากลัวว่าคืนนี้จะมาถึง บ่ายวันนี้ผ่านไปเร็วมาก... ซูหยวนเอาดอกกุหลาบที่เด็ดมากลับไปที่ห้อง พระอาทิตย์จะตกแล้ว เธอเอากลับดอกไม้ให้ป๋ายหยิ่ง พูดว่า: “ช่วยฉันเก็บไว้ ฉันจะใช้ตอนอาบน้ำ!” ป๋ายหยิ่งพยักหน้า เธอถอนหายใจทีหนึ่ง พูดว่า: “คุณชายกลับมาเมื่อไหร่?” ป๋ายหยิ่งตอบ: “วันนี้คุณชายกลับดึก คุณผู้หญิงไม่ต้องรอ” “ไม่ต้องรอ?”ซูหยวนรู้สึกตื่นเต้น: “ถ้าอย่างนั้น...ฉัน ฉันนอนเองได้ใช่ไหม?” ป๋ายหยิ่งพยักหน้า ซูหยวนดีใจสักพัก รู้สึกไม่เชื่อใจ: “เขา เขาพูดเองใช่ไหม?” ป๋ายหยิ่งเพียงแต่พยักหน้า “ดี ดี ฉัน...ฉันจัดการเวลาเองได้ใช่ไหม?” “เพียงแค่คุณชายไม่อยู่ อยู่ในบ้านหลังนี้คุณซุจะทำอะไรก็ได้!” “ดี ดี...” ซูหยวนไม่มีอะไรจะพูดแล้ว กังวลมาตลอดทั้งบ่าย ไม่คิดว่าเขาจะยุ่งจนไม่กลับมา ดีมากจริงๆ เรื่องน่ายินดีขนาดนี้ มีความสุขมากกว่าคนจนถูกรางวัลได้เงินห้าล้านเสียอีก เป็นเรื่องน่ายินดีมากจริงๆ ทำให้คนยิ้มได้ไม่หยุด ยิ้มออกไปจนถึงแก้ม รอยยิ้มนั้นออกไปถึงแววตา ตาขาวและตำดำก็เต็มไปด้วยรอยยิ้ม เธอรีบขึ้นตึกอย่างรวดเร็ว เรื่องแรกที่ทำคือเปิดน้ำ เอากลีบดอกไม้โรยไปบนผิวน้ำ รับประทานอาหารเย็นเสร็จ มาอาบน้ำ เธอเดินเบาๆ พร้อมกับฮัมเพลง มีคนดีใจ ก็มีคนโกรธ รูเล็กเท่าเข็มที่อยู่ด้านบนของโต๊ะอาหารมีไฟกระพริบขึ้นมา เสียงโทรศัพท์ของป๋ายหยิ่งดังขึ้น “มีเรื่องอะไรเกิดขึ้น เธอถึงได้ดีใจขนาดนี้?” เสียงของคุณชาย สักครู่เดียวเขาก็รู้แล้ว “คุณ คุณชาย แนบอกเธอว่าคืนนี้คุณชายไม่กลับมา ดังนั้น...เธอ เธอดูเหมือนจะดีใจ” เป็นแบบนั้นจริงๆ ป๋ายหยิ่งก็รู้สึกได้ ป๋ายหยิ่งที่ไม่ชอบยิ้ม เห็นรอยยิ้มนั้นก็ยังยิ้มออกมา รอยยิ้มของซูหยวนราวกับขนมปังของคนจน เป็นรอยยิ้มของขอทานที่เก้บถ่านได้ตอนหิมะตก แม้ว่าเธอจะยิ้มอย่างอดสู แต่ก็เต็มไปด้วยความหวังที่จะอยู่รอด ใช่แล้ว คุณชาย คุณเป็นคนคุมชะตาชีวิต คุมชะตาชีวิตของซูหยวนและตัวเอง รอยยิ้มนั่นกำลังบอกว่า คุณทำร้ายอะไรเธอไม่ได้ แผนการที่ต่ำช้าของคุณ ทำให้คนรู้สึกรังเกียจ