บทที่ 15: เขากำลังจับตาดูเธอ

บ๗ที่ 15: เขากำลังจับตาดูเธอ ตอนนี้เขารู้สึกแปลกๆ ราวกับมีกรงเล็บทิ่มแทงใจของเขา ราวกับศัตรูที่แข็งแกร่งของเขากำลังหัวเราะเยาะที่เขาอ่อนแอไร้ความสามารถ “ปัง...” โทรศัพท์ถูกวางลงทันมี มีเสียง “ตู้ดๆ” ดังขึ้นมาแทน ป๋ายหยิ่งสั่นด้วยความกลัว มองด้วยความสงสารไปที่ร่างที่หายลับตาไปด้วยความดีใจตรงบันได คืนนี้เธอจบเห่แน่! แต่ซูหยวนกลับไม่รู้เรื่องรู้ราวเลยแม้แต่น้อย เธอเปิดน้ำร้องอย่างมีความสุข ล้างหน้าและมืออย่างสะอาด ในอ่างอาบน้ำใช้กลีบดอกกุหลาบแดงโรยเอาไว้ กลีบดอกที่ดูธรรมดา ในตอนนี้ไม่รู้สึกน่ารักแล้ว สีแดงก่ำราวกับว่าเป็นพลังไร้จำกัดแล้วความหวังให้กับเธอ เธอลงไปด้านล่าง อาหารถูกเตรียมพร้อมไว้แล้ว ป๋ายหยิ่งยืนอยู่ด้านข้าง สีหน้าดูผิดปกติ พร้อมมองเธอไปครั้งหนึ่ง เธอไม่สนใจ แม้ว่าจะแสดงออกชัดเจนแค่ไหน เธอก็ไม่สนใจ สำหรับเธอแล้ว คุณชายไม่กลับมาคืนนี้ เธอสามารถนอนคนเดียวได้ ราวกับท๊อฟฟี่อันสุดท้ายในมือของเด็กที่สูญเสียแม่ไปและต้องเดินอยู่คนเดียวท่ามกลางหิมะ นี่เป็นเพียงอย่างเดียวที่ทำให้เธอมีชีวิตอยู่และปลอบใจตัวเอง และนี่เป็นเหตุผลที่เธอแสดงออกมา ดังนั้น เธอไม่สนใจว่าคนอื่นจะมองเธอด้วยความเป็นห่วงหรือสงสารอย่างแปลกๆก็ตาม เธอยอมที่จะมีความสุขอย่างปลอมๆนี้ แม้ว่าจะเป็นความสุขแบบนี้ ความสุขสั้นๆแบบนี้ เธอถือถ้วยขึ้นมา รับประทานข้าวไปเต็มๆชาม กับข้าวก้รับประทานไปไม่น้อย แม้แต่ซันเย่าและรังนก ไม่ต้อให้ป๋ายหยิ่งเตือนเธอ เธอก็ยกขึ้นมาดื่มด้วยตัวเอง คืนนี้เธอกินข้าวอย่างเร็ว คนสวยแบบเธอ แม้จะกินข้าวเร็ว แต่ก็มีพื้นฐานช่วยทำให้เธอยังคงดูดีในสายตาอยู่ดี นอกจากนี้เธอยังดื่มไวน์แดงไปแก้วหนึ่ง เช็ดปากสะอาด ก็ยิ้มขึ้นอย่างอบอุ่น “ป๋ายหยิ่ง ฉันจะขึ้นไปอาบน้ำแล้ว” “โอเค คุณผู้หญิง!” ป๋ายหยิ่งเงยหน้าขึ้นอย่างเป็นห่วง มองไปที่ผนังด้านบนของโต๊ะอาหาร การกระทำของเธออยู่ในสายตาของซูหยวน และเงิยหน้ามองขึ้นไป “ซือๆ..” เสียงแปลกๆดังขึ้น ห้องมืดลงและสว่างขึ้นทันที คฤหาสน์ที่อยู่ห่างไกลจากเมืองแบบนี้ แรงดันไฟฟ้าในช่วงที่อากาศเปลี่ยนแปลงจะไม่เสถียรเล็กน้อย ในตอนที่ไฟกลับมาสว่างอีกครั้ง ใบหน้าของซูหยวนก็กลับมาเย็นลง รอยยิ้มบนหน้า กลายเป็นน้ำแข็งบนผิว ทุกตารางนิ้วกลายเป็นน้ำแข็งเย็นจัด เย็นราวกับน้ำค้างแข็ง เธอยืนขึ้นมาด้วยความโกรธ พร้อมกับมือที่ชี้ไปที่กำแพงอย่างโกรธสั่น: “นั่นคืออะไร? นั่นคืออะไร?” เธอสูดหายใจเข้าไปสองสามครั้ง แล้วถามป๋ายหยิ่งที่ละคำอย่างเย็นชา: “นั่นคือกล้องวงจรปิด? กล้องรูเข็ม ใช่ไหม?” ตอนที่ไฟดับลง ไฟทุกดวงดับมืดลง มีเพียงแต่รูเข็มรูนั้นที่ส่องแสงออกมาแล้วจึงดับไป แม้ว่าจะเร็วจนไม่ทันได้รู้สึก แต่กลับถูกซูหยวนที่หวาดกลัวอยู่เสมอมองเห็น “เขาจับตาดูฉัน? จับตาดูฉันหรอ?” ซูหยวนถามด้วยความประหลาดใจ เสียงของเธอต่ำลงอย่างประหลาด “ฉันรู้ว่า ฉันถูกเขาเอามาเป็นของเล่น เป็นแค่หุ่นไม้ เขาใช้หนี้แทนฉัน เป็นเขาที่ใช้เงิน เขาใช้การยืนหยัดของพี่ชาย การกลับมาของบริษัทz.m. มาข่มขู่ฉัน ฉันสามารถคลอดลูกให้เขา แม้กระทั่งต้องเป็นลูกชายอย่างไร้เหตุผล แต่ว่า...แต่ว่าเขามีสิทธิ์อะไรมาจับตาดูฉัน จับตาดุความเป็นส่วนตัวของฉัน? ราวกับชายชราที่ต่ำทรามแอบมองเด็กผู้หญิงในห้องน้ำข้างๆหรอ?” “.....” การเปรียบเทียบนี้ ยังดูน้อยไปด้วยซ้ำ “ข้างบนยังมีไหม? กำแพงด้านนอกก็มีด้วยไหม? หรือว่า...ห้องมืดนั้น ก็มีด้วย? ซูหยวนโกรธเป็นอย่างมาก เธอสามารถอ้อนวอน สามารถโอนอ่อน ไม่ต่อต้าน แต่ความอดทนเดียวของเธอที่เหลืออยู่ในใจ ตอนนี้ศักดิ์ศรีแล้วความเป็นส่วนตัวของเธอถูกรุกล้ำ นั่นเป็นราวกับข้าวชามสุดท้ายของขอทานที่หิวโซ ถ้าคุณเข้าไปรุกล้ำ เขาก็จะตีคุณจนตาย ซูหยวนไม่ได้พูดอะไร รีบขึ้นตึกไป “มีจริงด้วย...มีจริงด้วย ใช่ไหม?” เธอเข้าไปตรวจทุกห้อง ทุกทางเดิน...จนเดินไปถึงห้องที่ทุกวันก่อนพระอาทิตย์ตกถูกพาตัวไปที่ห้องมืดนั้น