บทที่ 16: เธอน่าจะหนีไป

บ๗ที่ 16: เธอน่าจะหนีไป “ห้องนี้ล่ะ? มีด้วยใช่ไหม?” ซูหยวนหันกลับไป มองไปที่ป๋ายหยิ่งที่ไม่เฉยเมยอีกต่อไป “คุณซู อย่าเพิ่งตกใจ คุณชายรู้แล้วจะไม่ดีใจ!” หน้าของป๋ายหยิ่งขมขื่น เธอโทรไปหาคุณชายนับครั้งไม่ถ้วย แต่เขาไม่รับสาย แต่ว่าคุณชายไม่ได้สั่งอะไรไว้ เธอจึงห้ามอะไรไม่ได้ เพราะก่อนหน้านี้คุณชายสั่งเอาไว้ว่าซูหยวนมีอิสระไปไหนมาไหนได้ตามใจ “ปัง...” เธอผลักประตูออกด้วยแรง เข้าไปค้นหารอบๆ ไม่มี ไม่มี ทั้งข้างในข้างนอก ข้างบนข้างล่าง ไม่มีเลย เขาใจดีขนาดนั้นเลยหรอ? “ไม่ ไม่ใช่ ไม่ใช่...” ซูหยวนพูดกับตัวเองขึ้นมาทันที ปฏิเสธความคิดของตัวเองทันที เขาไม่ได้ใจดีแบบนั้นหรอก เขาต้องการปกปิดตัวตนของเขา ไม่อยากให้เธอเห็นหน้าของเขา ดังนั้น...เขาต้องปิดไฟ ไม่ให้เธอเห็นหน้าเขาชัดเจน ในที่ทีมืดมองไม่เห็นแม้กระทั่งมือของตัวเอง ถ้าเกิดมีแสงไฟขึ้นมา ทำไมเธอถึงจะไม่รู้ล่ะ? เธอบ้าไปแล้ว รีบออกไปจากห้องอย่างรวดเร็ว ไปตามทางเดินจนถึงจุดที่แสงสว่างที่สุด แล้วสงบลง: “ฉันรู้ว่าคุณไม่ได้ยิน แต่ว่าฉันดูถูกคุณ!” เธอยื่นนิ้วโป้งขึ้น ปลายนิ้วขาวค่อยๆคว่ำลง เธอทำท่านั้นเสร็จก็กลับไปเข้าห้องของตัวเอง ประตูถูกกั้นไว้ ป๋ายหยิ่งตามขึ้นมา: “คุณซู คุณอย่าใช้อารมณ์กับคุณชายเด็ดขาด มันไม่ดีสำหรับคุณ” ใบหน้าของป๋ายหยิ่งดูหวาดกลัว ไม่ใช่ความหวาดกลัวที่มีต่อซูหยวนเป็นอย่างแน่ น่าจะเป็นความกลัวว่าจะถูกลงโทษโดยคุณชาย ซูหยวน แก้มเนียนขาวของเธอตอนนี้กลายเป็นสีแดงเพราะความโกรธ เธอกัดปาก และพูดอย่างโกรธเคือง: “ใช่ ฉันไม่มีสิทธิ์ปฏิเสธ ไม่มีสิทธิ์จะต่อต้าน..ฉันสามารถตายได้ บอกเขา รีบเอากล้องวงจรปิดทั้งหมดออกไป ฉันจะไปอาบน้ำ ตอนที่ฉันออกมาถ้ายังเห็นกล้องวงจรปิด ฉันจะรีบไปตายทันที!” ซูหยวน นิ่งไปสักพัก ก็หัวเราะขึ้นมา “คิกๆๆๆ...น่าหัวเราะจริงๆ เขาแค่ใช้หนี้แทนฉัน ครอบครองร่างกายฉันแต่ชีวิตกลับขึ้นอยู่กับฉัน! ถ้าเขาต้องการร่างของฉัน หลังจากฉันตายไปเขาจะทำอะไรก็ได้! ผู้หญิงที่ปกติเงียบและขี้อาย ตอนนี้กลับโกรธราวกับแมวป่า เธอเงยหน้ามองไปที่กล้องที่ใกล้ที่สุด “ถ้าฉันตาย ก็ไม่มีใครห้ามได้ ถ้าเกิดจะเอาความเป็นส่วนตัวสุดท้ายของฉันมาแลกกับความหวัง ฉันยอมไม่เอาดีกว่า!” เธอหันกลับไปมองป๋ายหยิ่งพร้อมกับพูดอย่างชัดเจนทีละคำ: “เธอบอกเขา ฉันสู้กับเขาไม่ได้ แต่ว่า...ฉันสามารถฆ่าตัวตายตอนไหนก็ได้!” “ปัง!” พูดจบ เธอก็ปิดประตูอย่างแรง “คุณซู...คุณซู...” ซูหยวนสูดหายใจเข้าลึกๆ น้ำตาไหลออกมา ปล่อยให้ป๋ายหยิ่งเคาะประตูอย่างร้อนใจที่หน้าประตู ถึงแม้เธอจะถูก “คาสิโนเฮยเย่” จับมา แม้เธอจะถูกบังคับให้เต้นแสดงแปลกๆ เธอก็ไม่เคยร้องไห้มาก่อน “คุณซู คุณชายแค่กลัวคุณหนีไป คุณซู คุณซู...” เสียงของป๋ายหยิ่งดูร้อนร้นจนไม่มีอะไรมาเทียบได้ ซูหยวนนิ่งไป แล้วหัวเราะอยากประชดประชัน พร้อมกับพูดกับตัวเอง: “ฉันจะหนี? เพื่อพี่ชาย ฉันหนีได้อย่างไร? ฉันจะหนีอย่างไร?” ทันใดนั้นเธอพิงไปที่ประตู ไหลตัวลงไปนั่งกอดเข่า เธอก้มหัวลงไปที่เข่า หรือเธอควรจะหนี!