บทที่ 18: เขารู้จักพ่อของเธอหรอ

บ๗ที่ 18: เขารู้จักพ่อของเธอหรอ ซูหยวนหายใจเข้าลึกๆ สงบใจที่เต้นแรง ถามด้วยเสียงสั่น: “ม่ใช่ว่าคุณจะไม่กลับมาหรอ? ทำไมถึงได้กลับมา...” เธอทำเป็นสบายใจ ถามถึงแม้จะรู้คำตอบอยู่แล้ว เธอพูดออกไปแบบนั้น ต้องรู้อยู่แล้วว่า คนร้ายกาจแบบเขาไม่ปล่อยเธอไปอย่างง่ายดายเด็ดขาด “ทำไม? เสียใจแล้ว?” ในความเงียบ ก็ได้ยินเสียงของผู้ชายที่คุ้นเคย เหมือนเขาเดินเข้ามาใกล้แล้ว และหยุดอยู่ไม่ไกลจากเธอนัก ซูหยวนกอดอกเธอไว้ พูดเบาๆขึ้น: “ฉันไม่ได้เสียใจ” เสียงของเธอเบามาก และต่ำมาก ไม่ใช่ความกลัว แต่พูดอย่างสงบ ในน้ำเสียงของเธอไม่ได้รู้สึกเสียใจเลยแม้แต่น้อย คุณชายกลับตะลึงและนิ่งเงียบเป็นเวลานาน ในความมืดนี้ ไม่มีเสียงอะไรดังขึ้นมา ซูหยวนกลับรู้สึกกลัว คิดในใจ เขาจะทำอะไรกับเธอ เธอจะจัดการกลับไปอย่างไร ผ่านไปสักพัก คุณชายก็ยิ้มขึ้นมาเล็กน้อย ราวกับว่าได้ยินเรื่องน่าตลก ทันใดนั้นรอยยิ้มของเขาก็หยุดลง พร้อมกับพูดขึ้นมาเบาๆ “เลือดเนื้อเชื่อไขของเขา...ไม่ธรรมดาจริงๆ” แม้เสียงจะเบา แต่ซูหยวนก็ได้ยิน เธอถามอย่างตกใจ: “คุณรู้จักพ่อของแนหรอ?” เขาพูดอย่างเย็นชา: “รู้จัก ไม่เพียงแต่รู้จัก ยังคุ้นเคยเป็นอย่างมาก” ซุหยวนไม่ได้พูดอะไร เพื่อนทางธุรกิจของพ่อเธอ เกินครึ่งล้วนแล้วแต่มีอายุ อายุน้อย และคุ้นเคยไม่มีใครเหมือนคุณชายเลยแม้แต่คนเดียว หรือว่าเธอไม่รู้จัก? หรือว่าเขาพูดขึ้นมาอย่างมั่วซั่ว? “ทำไม...ไม่ใช่ว่าเธอจะฆ่าตัวตายหรอ? ทำไมไม่ฆ่าตัวตายล่ะ? ขังตัวเองไว้ในห้องน้ำ หรือว่า...คิดจะจมน้ำตาย?” เสียงทุ้มต่ำของเขาเต็มไปด้วยการเสียยดสี ราวกับเห็นคนไม่กล้ากระโดดตึกฆ่าตัวตาย ยังคงพยายามกระตุ้นต่อไป ซูหยวน มือของเธอจับแขนไว้แน่น พูดไปว่า: “กล้องวงจรปิดแล้ว ทำไมฉันต้องฆ่าตัวตายด้วย?” คุณชายหัวเราะเบาๆ “นั่นเป็นการตัดสินใจของป๋ายหยิ่ง ถ้ากล้องยังเปิดอยู่ เธออยากตายก็ตายไปเลย ฉันอยากจะเห็นจริงๆว่าเธอจะกล้าทิ้งพี่ชายของเธอ ไม่สนใจบริษัท z.m.” “คุณ...” ร่างกายของซูหยวนสั่นไปทั้งตัว พูดอย่างโกรธเคือง: “คุณก็ลองดู!” “วู...”ซูหยวนร้องขึ้นมา รู้สึกว่าดวงตาของเธอจมลงไป ร่างกายก็รู้สึกว่างเปล่า เธอถูกเขาอุ้มขึ้นมาจากน้ำ ซูหยวนที่เพิ่งขึ้นมาจากน้ำ เส้นผมและร่างของเธอยังมีหยดน้ำอุ่นอยู่ ทันใดนั้นปะทะกับลมเย็น พร้อมกับความกลัว ทำให้ขนเธอลุกชันขึ้นมาทันที เธอพยายามต่อสู้ ร่างกายที่มีกลีบกุหลาบอยู่ค่อยๆหลุดร่วงไป เพราะการต่อสู้... ในห้องมืดที่เล็กนี้ ต่อสู้และร้องไปก็ไม่มีประโยชน์ เมื่อวานเธอเพิ่งจะเรียนรู้ให้เชื่อฟัง วันนี้กลับมาต่อต้านอีกครั้ง ทำให้เขาไม่พอใจต้องใช้กำลัง ซูหยวนก็พยายามใช้กำลังกลับ ครั้งนี้เธอไม่ถูกวางยาสลบ ไม่ได้ถูกควบคุม ตอนนี้เธอคิดแต่จะต่อสู้ ร่างกายของคุณชายมีกลิ่นเหล้า แรงไม่เยอะมาก พร้อมกับผิวของซุหยวนที่ลื่นทำให้เขาจับไม่ได้ แล้วเธอก็หนีออกไป ในวินาทีนั้นเธอคิดว่าตนเองเห็นความผิดปกติ จึงตอบโต้ตามสัญชาตญาณ หันกลับมา แล้วใช้ความจำกับความรู้สึกหาทางหนีออกไป มือของเธอเพิ่งจะจับด้ามจับประตู ก็มีมือยื่นเข้ามาจับเธอไว้อย่างง่ายดาย ไม่ต้องใช้แรงอะไรเลย ร่างกายของผู้ชายคนนั้นก็กดลงมาแล้ว ทำให้ซูหยวนอยู่ระหว่างเขาและประตู หลังที่อ่อนบางแนบไปที่ประตู ทำให้เธอรู้สึกเจ็บ