บทที่ 20: เป็นไข้

บ๗ที่ 20: เป็นไข้ เธอไม่ได้คิดมากเพียงแค่กอดตัวเองลงกับพื้นเปิดฝักบัวอาบน้ำและล้างร่างกายของเธอ น้ำร้อนไหลลงบนร่างของเธอ เหมือนกับช่วยให้เธอรื้อฟื้นความรู้สึกขึ้นมา แต่ร่างกายยังชาไปทั้งตัว ราวกับว่าความรู้สึกของร่างกายเธอ ไม่ใช่ของเธออีกแล้ว เธอทำความสะอาดเช็ดตัวอย่างงุ่นง่าน เพื่อที่จะล้างเอากลิ่นของเขาออกไป หลังจากล้างเสร็จ เธอก็สวมชุดคลุมอาบน้ำ แล้วล้มตัวลงนอนบนเตียง เธอเสียใจแล้ว รู้สึกเสียใจจริงๆ ตอนที่เธอได้ยินว่าคุณชายไม่กลับมา เธอไม่ควรจะดีใจขนาดนั้นเลย เห็นกล้องวงจรปิดเหล่านั้น ก็ไมม่ควรจะรู้สึกอะไร ต่อต้านแบบนี้ ไม่ใช่เรื่องที่ฉลาดเลย ไม่มีทางเอาชนะได้เลย เธอโง่จริงๆ ไม่ฉลาดเลย เธอใช้ผ้าห่มห่อตัวเธอ เหลือไว้แต่ส่วนหัว ร่างกายร้อนๆเย็นๆ รู้สึกแปลกประหลาดเป็นอย่างมาก สมองเธอคิดอย่างละเอียดถี่ถ้วน หรือว่าเป็นผลข้างเคียงของยาสลบเมื่อวาน แต่ว่า ไม่น่าเป็นแบบนี้... ...เหมือนว่า เหมือนว่าจะเป็นไข้แล้ว? เธอมึนงงส่งเสียง “เอ๊ะ” แกมา แต่ก็ไม่ได้สนใจอะไร แค่พลิกตัวแล้วก็นอนหลับไป ในความรู้สึกมึนๆงงๆ เธอก็รู้สึกร้อนและกระหายน้ำ ราวกับคนที่เดินเข้าไปในทะเลทราย อยากดื่มน้ำแต่ไม่มีแรง เธออยากจะพลิกตัว แต่ก็ไม่สามารถขยับได้ ในภาพลวงตาเธอเห็นนพี่ชาย เห็นพ่อและแม่ของเธอ เธออยากที่จะนอนอีกครั้ง ราวกับคนอดหลับอดนอนมา ไม่อยากที่จะตื่นขึ้นมา นอนจนทนไม่ได้ อยากจะลุก ก็ลุกไม่ขึ้น เธอทรมานมาก ได้ยินเสียงเรียก ก็ไม่สามารถส่งเสียงกลับไปได้ “คุณซู...คุณซู...” มีคนอุ้มเธอขึ้น ส่ายไปส่ายมา เสียงดังเหลือเกิน ใช่ป๋ายหยิ่งเรียกเธอหรือเปล่า? เธอไม่มีแรงแม้แต่จะเปิดปากออก พยายามพูดออกมาหนึ่งคำ: “น้ำ...” ทันใดนั้นก็มีน้ำอุ่นส่งมาที่ริมฝีปากของเธอ เธอใช้มือจับแก้ว และจับมือของคนที่ยกแก้วมา เธอดื่มน้ำจนหมดแก้ว หัวของเธอ เหมือนจะไปพิงบนไหล่ที่กว้างแล้ว มีสองมือที่เย็นเฉียบมาวางบนหน้าผากเธอ เย็นมากแต่ก็สบาย.... เธอจับมือนั้นไว้ แล้วกดไว้ที่หน้าผาก ไม่ยอมให้เขาไป เจ้าของมือพยายามสะบัดออก แต่เธอก็จับความรู้สึกเย็นสบายนั้นไว้อย่างแน่น ไม่ยอมปล่อยออก “ไปเชิญหมอมา เธอตัวร้อนมา!” เสียงทุ้มต่ำดังขึ้นข้างๆหู มีคนตอบ “รับทราบ” ตามด้วยเสียงรองเท้าส้นสูง ในห้องนี้ นอกจากเธอแล้ว ก็มีแค่ป๋ายหยิ่งที่ใส่ส้นสูง ถ้าอย่างนั้นคนที่กอดเธอไม่ใช่ป๋ายหยิ่ง? เป็น...เป็นคุณชาย? ซูหยวนที่มึนงง ร่างเธอนิ่งไป ลืมตาขึ้นมอง ดวงตาแดงและร้อน มองเห็นเพียงแต่โครงหน้าที่ขาวราวกับกระเบื้องเคลือบ แค่รู้สึกว่ามีสัดส่วนชัดเจน แต่ว่าคิ้วตาจมูกปาก พยายามเท่าไหร่ก็มองไม่ชัด “ทรมานตัวเองแบบนี้สนุกไหม? ฉันว่าเมื่อคืนที่สั่งสอนไปคงยังไม่พอ!” เสียงข่มขู่ดังขึ้น ทำลายความสงบลง ซูหยวนกลับไม่ได้รู้สึกกลัวเลย รู้เพียงแต่ว่าเธอตัวร้อนมาก ภายในร่างกายร้อนราวกับเตาไฟ ที่กำลังแผดเผาเธอ เธอจับมืดที่เย็นเอาไว้ แปะไปบนหน้าผาก กลับด้านวางลงบริเวณคอ เขาถอนหายใจอย่างไม่พอใจ พร้อมกับดึงผ้าห่มขึ้นมาคลุมร่างไว้ เธอหายใจลำบาก พยายามหนีออกจากผ้าห่ม แล้วจับมือเย็นพลิกไปอีกด้านโดยไม่ได้คิดอะไรมากวางเข้าไปที่หน้าอกของเธอ... รู้สึกได้อย่างชัดเจนเลยว่าคนข้างๆเธอ ตัวแข็งขึ้นมา พร้อมกับพูดอย่างเบาๆ: “ตอนนี้ยังจะยั่วยวนฉันอีกหรอ? ปกติทำเป็นบริสุทธิ์สูงส่ง?” “ฉัน ฉันไม่ได้แกล้ง ฉัน...ฉัน..แค่กๆ...”ซูหยวนยังไม่ทันจะได้พูดแก้ตัวจนจบก็ไอขึ้นมาสองสามครั้ง “ไม่ต้องอธิบายแล้ว รอเธอหายดี ค่อยให้เธอได้คิดทบทวนดีๆ!” คุณชายขัดจังหวะซูหยวน ซูหยวนอยากจะวางมือของเขา ผลักเขาออก เขากับกอดซูหยวนไว้แน่น ซูหยวนมองไปที่หน้าเขาอย่างมึนงง เขาแปลกจริงๆ ไม่ได้มีอะไรมาปกปิดไว้เลย ไม่มีความมืดมมาปกป้อง ไม่มีหน้ากาก เขาไม่หลบสายตาของซูหยวน?เขาไม่กังวลเลยแม้แต่น้อย..ว่าซูหยวนจะจำเขาได้ไหม?ถ้าอย่างนั้นตอนแรกที่ปกปิดไว้ทำอะไร? ซูหยวนเปิดตากว้างขึ้น มองอีกครั้ง...เขาไม่ได้หลบ... แต่ต่อให้ซูหยวนจะลืมตากว้างแค่ไหน ก็เห็นเขาไม่ชัด ตาของเธอทั้งแห้งทั้งร้อน ในห้องก็เปิดไว้เพียงโคมไฟ ไม่รู้ว่าข้างนอกเป็นตอนกลางวันหรือกลางคืน เขากอดที่ข้างๆของเธออีกครั้ง มองเห็นแค่สองสามส่วนของโครงหน้าเท่านั้น ยิ่งพยายามมองให้ชัดเท่าหร่ ตาของเธอก็ยิ่งล้ายิ่งแห้ง! เธอยอมแพ้แล้ว ผู้ชายคนนี้เป็นปีศาจอย่างแท้จริง สามารถควบคุมได้ทุกอย่าง... ซูหยวนนอนลงไปอีกครั้งอย่างเหนื่อยล้า อย่างไม่รู้สึกตัว เมื่อเธอตื่นขึ้นมาอีกครั้ง ภายในห้องก็มีเพียงแค่เธอ ห้องที่เงียบสงบ มีเพียงแต่เธอที่นอนอยู่คนเดียว