บทที่ 21 วิธีการทำร้ายตัวเองแบบโง่ๆ(1)

บ๗ที่ 21 วิธีการทำร้ายตัวเองแบบโง่ๆ(1) ผ้าม่านถูกเปิดออก เหลือเพียงแค่ม่านสีขาวบางๆเท่านั้น ด้านนอกในวันนี้แสงแดดดูมืดครึ้ม ดูแล้วคงจะเลยเวลาเที่ยงมาแล้ว “คุณซู คุณตื่นแล้ว?” เสียงที่ประหลาดใจก็ดังขึ้น ซูหยวนหันมองไปรอบๆ เห็นป๋ายหยิ่งที่ไม่รู้ว่าเข้ามาตั้งแต่เมื่อไหร่ และในมือถือแก้วน้ำและยาเม็ดเล็กเอาไว้ “ฉันหลับไปนานเท่าไหร่?” ซูหยวนกระพริบตาและหันไปถามป๋ายหยิ่ง ป๋ายหยิ่งตอบ “1คืนเต็ม” ซูหยวนพยักหน้า ป๋ายหยิ่งวางน้ำและยาให้พร้อมพูดว่า “ดื่มน้ำก่อน ฉันจะไปเอาข้าวต้มมาให้ ทานเสร็จค่อยทานยา” ซูหยวนไม่มีท่าทีปฏิเสธเพียงแต่พยักหน้า ลังเลอยู่ครู่หนึ่งและถามต่อ “คุณชายล่ะ? เขายังโกรธอยู่ไหม?” ป๋ายหยิ่งหันกลับมามองเธอและตอบ “คุณชายยังโกรธอยู่ แต่เขาถอดกล้องวงจรปิดออกหมดแล้ว” “ถอดออกหมดแล้ว?” ซูหยวนแทบไม่อยากจะเชื่อ ป๋ายหยิ่งพยักหน้าและพูด “คุณชายบอกว่าคุณไม่สบาย ร่างกายไม่หายดี และพอดีว่าเขาต้องไปฮ่องกง ดังนั้นอีกสามวันถึงจะกลับ” “ใช่ ใช่เหรอ?” ทันใดนั้นเธอก็ถามอย่าประหลาดใจจนทำให้เธอรู้สึกมึนงง แต่เธอก็ไม่กล้าแสดงความดีใจจนออกนอกหน้า ถึงแม้สายตาของเธอจะรู้จักคุ้นเคยกับสถานที่ที่ติดตั้งกล้อง แต่ก็ไม่มีอะไรแน่นอน แค่เพียงแขวนใบไม้สีเขียวปลอมเอาไว้นั่นอาจจะเป็นกล้องก็ได้ถึงแม้จะไม่ชัดก็ตาม ซูหยวนไม่อยากจะเชื่อ หรือว่านี่จะเป็นความโชคดีในความโชคร้าย ไม่รู้ว่าเป็นเพราะร่างกายเธอฟื้นตัวเร็ว หรือเป็นเพราะคุณชายไม่อยู่ ภายในใจเธอรู้สึกผ่อนคลาย ในวันต่อมา อาการป่วยไข้ของซูหยวนก็หายไป ถึงแม้ในตอนกลางคืนจะมีอาการตัวร้อนบ้าง แต่ก็ไม่เป็นปัญหา แพทย์ก็สั่งยาไว้ให้และบอกให้เธอพักผ่อนให้เพียงพอทานยาให้ครบ เมื่อเสร็จก็กลับไป เมื่อแพทย์กลับไปซูหยวนก็เกิดความกังวลขึ้น พรุ่งนี้ คุณชายจะกลับแล้ว แต่ร่างกายตัวเองกลับหายแล้ว จะถูกทรมานในห้องดำอีกไหม? จิตใจเธอรู้สึกสั่นคลอนเล็กน้อยและเดินมาออกที่ทางเดิน ตรงนั้นเป็นทางที่จะเดินไปสู่ห้องดำ เธอรู้มาตลอด แค่ในวันนั้นที่เธอค้นหากล้องวิดีโอ ก็รีบเข้าไปดูอีกครั้ง สุดท้ายในนั้นก็ไม่มีอะไร เธอมองอะไรไม่ชัดเลย ยืนอยู่หน้าประตูอย่างลังเล ยังทำใจไม่ได้ที่จะเปิดประตู คุณชายไม่อยู่ ในเวลานี้เธอเป็นอิสระ สามารถวางแผนเวลาชีวิตตัวเองได้ ด้านในของห้องนั้นกลับทรุดโทรมอย่างไม่น่าเชื่อ นอกจากชุดโต๊ะเก้าอี้ เตียง และตู้ติดผนัง และก็ไม่มีอะไรอีก แม้แต่ห้องรับแขกก็ไม่มี หรือว่า.........ภายในสมองของซูหยวนก็เริ่มมีความคิดแปลกๆ หรือว่าห้องนี้ จะเป็นห้องสำหรับผู้หญิงที่มาวันไนท์สแตน ? ร่างกายของซูหยวนก็เริ่มรู้สึกอึด ไม่สบายใจ เธอจึงรีบออกจากห้องนั้น ห้องที่ทำให้คนกลัว เธอรีบวิ่งกลับมาที่ห้องตัวเอง รีบวิ่งเหมือนมีสัตว์ประหลาดกำลังไล่ตามเธออย่างไรอย่างนั้น ทำให้เธอกลัวและใจสั่นอะไรขนาดนี้ เมื่อถึงห้อง เธอก็รีบล็อคประตู เมื่อล็อคเสร็จเรียบร้อย ก็โล่งใจ เธอยืนพิงประตู และสูดลมหายใจ ในสมองเธอ ก็ไม่หยุดคิดเรื่องราวประสบการณ์โชคร้ายเมื่อหลายวันก่อน การละเมิดสิทธิของเขา การทรมานของเขา ราวกับหนังภาพยนตร์ ไม่ได้ ไม่ได้.... เธอจะโดนทรมานแบบนี้ไม่ได้ ต้องคิดหาวิธี ต้องคิดวิธีที่ดีออกได้แน่ๆ แต่ว่า เขาอยากมีลูกก็เลยต้องทำเรื่องแบบนั้น มีวิธีอะไรบ้าง ที่จะไม่ให้เขาแตะต้องตัวเอง หลังจากนั้น หลังจากนั้น ค่อยคิดหาวิธีหนี ? ใช่ คิดวิธีก่อน ไม่ให้เขาแตะต้องตัวเอง แต่ว่า แต่ว่าต้องทำยังไงล่ะ เขาถึงจะไม่แตะต้องตัวเองล่ะ ? เธอคิดอย่างหนักหน่วง ราวกับว่าคุณชายกำลังยืนเคาะประตูอยู่หน้าห้อง เธอกลัวและสับสนอะไรขนาดนี้ ทันใดนั้น ในสมองก็มีแสงวูบเข้ามา วิธีการที่โง่เขลามากๆก็ค่อยๆปรากฏขึ้นมาในสมองของเธอ ริมฝีปากของเธอก็ค่อยๆยิ้มขึ้นและพูดว่า “มีวิธีแล้ว!” เมื่อพูดจบ ก็รีบวิ่งเข้าห้องน้ำทันที เธอรีบถอดเสื้อผ้าอย่างรวดเร็ว ความหนาวเย็นก็มาถึง แต่เธอไม่รู้สึกหนาวเลยและเธอก็ไม่กลัวว่าไข้จะกลับมาหรือมีปัญหาอะไรจะเกิดขึ้น การกระทำต่อไป ก็ยิ่งแปลกมากขึ้น คิดไม่ถึงว่าเธอจะเดินเท้าเปล่าไปยังก๊อกน้ำและหมุนไปด้านที่เย็นที่สุด หลังจากนั้น ก็ใช้นิ้ว เปิดน้ำให้แรงมากขึ้น ลาลาล้า ล้าลาลา ........ น้ำเย็นราวกับสายน้ำตกที่ไหลลงมา น้ำเย็นไหลลงทั่วร่างกาย ซูหยวนยืนอยู่ใต้น้ำ หลับตาลง และเงยหน้าขึ้น ราวกับกำลังยืนรับแสงแดดที่อบอุ่น อาบน้ำในน้ำที่แช่เย็น ใช่แล้ว เธอกำลังทำร้ายตัวเองด้วยวิธีที่โง่เขลา ถ้าหากมีไข้สูง จะดีที่สุดก็ปอดบวมไปเลย แบบนี้ก็จะสามารถนอนโรงพยาบาลได้ เมื่อเข้าโรงพยาบาลเธอจะมีโอกาสหนีได้ แค่คิดก็สนุกแล้ว “ฮั้ดชิ้ว ฮั้ดชิ้ว...” และแล้วซูหยวนก็มีอาการจาม น้ำเย็นกระทบผิวที่ซีดขาวทำให้ผิวเธอค่อยๆเปลี่ยนสี แต่เธอกลับไม่สนใจ และยังยืนอาบต่อไป มุมปากเธอก็ค่อยๆมีรอยยิ้ม ยิ้มนั้นช่างสวยงาม