บทที่ 23 ไฟในห้อง จู่ๆก็ดับลง

บ๗ที่ 23 ไฟในห้อง จู่ๆก็ดับลง ประตูทางออกไม่มีตำรวจแม้แต่คนเดียว ซูหยวนและชายวัยกลางคนนั้นก็ถอนหายใจด้วยความโล่งอก แต่ทันใดนั้นก็มีตำรวจนอกเครื่องแบบโผล่ออกมาจับชายคนนั้นอย่างรวดเร็วและล้อมซูหยวนเอาไว้ ซูหยวนมองด้วยความตกตะลึง ใครกันแน่ที่ฉลาด? ไม่แปลกใจเลยที่ไม่มีใครตามพวกเขามา ที่แท้ พวกเขารอจับกระต่ายอยู่ที่นี่? “กัปตันจาง ขอบคุณ นายน้อยของเรา จะตอบแทนคุณ.....” น้ำเสียงที่คุ้นเคยได้ดังขึ้น ซูหยวนหันกลับไปมอง ก็พบว่าป๋ายหยิ่งยืนอยู่ตรงนั้น นี่.....เกิดอะไรขึ้นกันแน่? ป๋ายหยิ่งเดินเข้ามา ช่วยซูหยวนและพูดอย่างไม่สงสัย “คุณซู ทำให้คุณตกใจแล้ว นี่คือการสำนักงานกองทัพใหม่ที่จะเข้าร่วมกับบริษัทอสังหาริมทรัพย์ของเรารบกวนคุณแล้ว คุณชายกลับมาแล้ว รู้ว่าคุณโดนจับเป็นตัวประกัน ก็เลยขอช่วยเพื่อนในสำนักงาน คุณไม่เป็นอะไรนะ?” ซูหยวนส่ายหน้า ในขณะเดียวกันก็มองไปยังชายวัยกลางคนที่ถูกนำตัวไป และพูดอะไรไม่ออก ที่แท้ ชายวัยกลางคนมาเพราะปัญหาของคุณชาย? ชายวัยกลางคนตะโกนเสียงดังและด่าทอ “คนทรยศกลับรอด สวรรค์ไม่มีตา เลวร้ายที่สุด” และถูกตำรวจนำตัวไป ป๋ายหยิ่งพูด “เขาอาจตามคุณชาย และเห็นว่าคุณชายมาดูคุณ ดังนั้นก็เลยจับคุณไว้ บาดเจ็บหรือเปล่า? ไปตรวจหน่อยเถอะ?” ซูหยวนส่ายหน้าและพูดต่อ “ฉันต้องการออกจากโรงพยาบาล!” ในช่วงกลางคืน ซูหยวนนอนอยู่บนเตียงภายในห้อง สายตาก็จ้องมองนาฬิกาที่เดินอยู่ทุกนาทีทุกวินาที เสียงติ๊ก ติ๊ก ก็ดังขึ้นเรื่อยๆ พวกมันไม่เคยรู้จักถึงความเหนื่อยล้า อีกเดี๋ยวก็รุ่งเช้า อาการไข้ของเธอหายเร็วเกินไป ถึงแม้จะทำร้ายตัวเองโง่ๆก็ยังเร็วเกินไป เธอมองนาฬิกา และรู้สึกกังวลเล็กน้อย ป๋ายหยิ่งยกหูโทรศัพท์ขึ้นและไปที่ห้อง “คุณชายล่ะ ? แล้วฉันต้องไปที่ห้องนั้นเมื่อไหร่?” ไม่รู้ทำไม เธอรีบร้อนที่อยากจะเจอเขา อยากจะรู้ว่าเขาจะลงโทษเธออย่างไร หรือเหมือนป๋ายหยิ่ง ที่คิดว่าตัวเองไร้เดียงสา ไม่รู้ว่าตัวเองคิดจะหนี ไม่รู้อะไรเลย? “คุณชายบอกว่า สามารถมาหาคุณได้ คุณพักผ่อนเถอะ คุณชายทำงานเสร็จก็จะมาหาคุณที่ห้อง!” ป๋ายหยิ่งพูดด้วยน้ำเสียงที่เป็นทางการแล้ววางสายไป ใจของซูหยวนกังวลเล็กน้อย สูดหายใจเข้าและนอนอยู่ในผ้าห่ม หลายวันมานี้เธอนอนเยอะมากแล้ว หรือเป็นเพราะในใจเธอกลัวมากเกินไป แม้จะนอนหลับตาลงเธอก็นอนไม่หลับ นอนไม่หลับ เธอจึงลืมตาขึ้นและจ้องมองเพดาน ในสมองก็คิดเรื่องราวต่างๆมากนาน เวลาผ่านไปนาน เธอเหนื่อยล้าเรื่องคิดว่าคุณชายจะมาเมื่อไหร่ ไฟในห้องก็ดับลงทันที! จากนั้นประตูก็เปิดออก เสียงฝีเท้าที่มุ่งตรงมาทางนี้ ซูหยวนกังวลและลุกขึ้นนั่ง ใช้ผ้าห่มพันตัวเองเอาไว้ รู้ ถึงแม้ว่าจะไร้ประโยชน์แต่ก็กลับพันเอาไว้แน่นกว่าเก่า “คุณ ทำไมคุณกลับมาแล้ว?” ซูหยวนมีความผิดและถามด้วยน้ำเสียงที่สั่น “ถ้าหากเดือนนี้พลาด เดือนต่อไป ก็ค่อยต่อ...” ชายคนนั้นขัดจังหวะพูดเธอได้อย่างง่ายดาย ซูหยวนตกใจและพูดอย่างประนีประนอม “ฉัน มีแรงนะ” แต่กลับไม่ให้เธอขยับ “วันนี้เธอ....ตกใจกลัว?” น้ำเสียงของผู้ชายคนนี้เย็นชา เมื่อฟังก็รู้ว่าเขาไม่ได้สนใจใคร “ยังโอเค” น้ำเสียงของซูหยวนมีอาการประหม่า และหายใจขัดเล็กน้อย โชคดีที่ภายในห้องไม่มีเสียงอื่นรบกวน คุณชายจึงได้ยิน เมื่อซูหยวนพูดจบ มือทั้งสองข้างก็ถูกคว้าเอาไว้ แปลกจริง วันนี้ผู้ชายคนนี้ เหมือนจะไม่มีอารมณ์อะไร เธอคิดประหลาดใจ สำหรับผู้ชายคนนี้ เรื่องแบบนี้ แค่เพียงต้องการให้เธอท้อง? ดูเหมือนว่าเขา ต้องการทำให้ตัวเองกลายเป็นคนใหม่? เขาคิดเพียงแค่อยากมีลูก? แต่ ทำไมล่ะ ทำไมต้องเป็นเธอที่จะมีลูกให้เขา ความคิดของซูหยวนก็คิดวนไปวนมา ทันใดนั้นก็มีเสียงเหมือนแมวดังขึ้นอย่างจงใจ ร่างกายของคุณชายก็นิ่งไปเหมือนกับว่าเป็นที่สนใจเป็นอย่างมาก พูดเสียงต่ำ “ทำไม คุณเห็นด้วยเหรอ? ไม่ขัดขืนแล้ว? ตอบตกลงเหรอ?” ซูหยวนคิดจะพูดให้เขาพอใจและทำให้มีเสน่ห์ แต่กลับพูดอะไรไม่ออก ชายคนนั้นก็รู้สึกดีใจอย่างมากและได้กระตุ้นความสนใจของเขาให้มากขึ้น “คุณ คุณเคย รักใครสักคนไหม?” มือของซูหยวนก็คว้าคอเขาเอาไว้ แสร้งทำว่ามีอารมณ์เดียวกัน ใกล้ใบหูของเขาและถามต่อ “รักใครสักคน ที่ไม่อาจลืม รักมากกว่าตัวเอง แต่ด้วยเหตุผลต่างๆกลับคว้าไม่ได้ ดังนั้นเลยหาคนที่คล้ายกันมาแทน” คำพูดที่ไม่ต่อเนื่องใช้เวลานานกว่าจะพูดจบ ร่างกายของผู้ชายหยุดนิ่ง “เธอคิดว่า ฉันมองเธอ คล้ายกับคนที่ฉันรัก แต่กลับคว้าไว้ไม่ได้ ? เธอคิดว่า....เธอเป็นตัวแทนเหรอ?” เขาสัมผัสได้อย่างง่ายดาย ซูหยวนพูดไม่ออก ยิ่งเพิ่มความแปลกใจ เขาไม่ได้โกรธด้วยคำถามที่ได้ถาม หรือ.... การลงโทษที่ทำผิด ได้ยินแต่เพียงเสียงถอนหายใจ ทั้งหมดนี้ไม่น่าจะเกิดขึ้น ความคิดถูกลืมไป ดูแล้วตัวเองคงจะอ่านนิยายมากไป “…..หรือว่า พ่อแม่ของเราเกลียดกันเหรอ?” นี่คือสาเหตุที่สอง ที่ซูหยวนคิดขึ้นมาได้ นอกจากนี้ เธอก็คิดไม่ได้แล้ว คุณชายนิ่งและเงียบ พูดด้วยน้ำเสียงเย็นชาอย่างทนไม่ได้ “ทางที่ดีที่สุดคือคุณควรหุบปาก” ซูหยวนเงียบทันที หายใจแรงก็ไม่กล้า หลังจากนั้นชายคนนั้นก็ลุกขึ้นและเดินไปเข้าห้องน้ำ ซูหยวนถอนหายใจอย่างโล่งอก ดูเหมือนว่าเขาจะให้อภัย สิ่งที่เธอละเมิดกฎอยู่หลายครั้ง เขากลับไม่ได้คิดจะลงโทษ ฟังเสียงเท้าเขาเดินเข้าห้องน้ำ ปิดประตู ซูหยวนก็ถอนหายใจอย่างโล่งใจ ลุกขึ้น สวมเสื้อคลุมอาบน้ำ รอเขาอาบเสร็จ เธอจะได้เข้าไปอาบ จริงๆแล้วเธอต้องการเปิดไฟ หากเข้าออกมา เปิดไฟด้วยตัวเอง บางทีเขาอาจจะเห็นใบหน้าเขา อย่างไรก็ตามซูหยวนก็ได้ละเมิดกดฎไปมากแล้ว เธอไม่กล้าที่จะเสี่ยงอีก ดังนั้น จึงนั่งอย่างเงียบๆ รอเขาอาบน้ำต่อไป หลังจากนั้นค่อยออกไป “อะไรกันเนี่ย....” คำสบถดังขึ้นภายในห้องน้ำ ทันทีที่เปิดน้ำ ทันใดนั้นก็หยุดลง ตอนแรกซูหยวนก็ไม่เข้าใจ ทันใดนั้นก็คิดได้ว่าเธอมีไข้เพราะอาบน้ำเย็น ก๊อกน้ำในคืนวันนั้นไม่ได้ถูกหมุนกลับ ...จบแล้ว ... เงียบสงบ ในทุกที่ เงียบแปลกๆ หลังจากที่เสียงในห้องน้ำหยุดลง ความเงียบยิ่งน่ากลัวมากขึ้น ซูหยวนกลัวมาก เธอไม่รู้ว่าคุณชายจะจัดการอย่างไรกับเธอต่อ เธอเชื่อว่าคนฉลาดอย่างคุณชาย ต้องทำอะไรที่เธอคาดไม่ถึง เธอควรทำอย่างไร? นานแสนนานในความเงียบ เธอเกือบโดนความเงียบกลืนกิน จากนั้นก็เงียบสงบ หลังจากที่รู้สึกกลัวและสิ้นหวังอย่างมาก เธอจึงยอมรับอย่างเงียบๆเพราะเธอไม่สามารถต้านทานได้อีกต่อไป เธอไม่กลัวความตายด้วยซ้ำ ยังจะมีอะไรให้กลัวอีก? เธอลืมตากว้างในดวงตาที่มืดมิดมีเสน่ห์ เธอขมวดคิ้ว มองคนในห้องน้ำว่าเมื่อไหร่จะออกมา มองคนในห้องน้ำว่าจะลงโทษเธออย่างไร แกร๊ก.. ประตูห้องน้ำ เขาเปิดประตูห้องน้ำอย่างช้าๆ ไม่มีเสียงฝีเท้า เขาแค่เพียงยืนอยู่หน้าประตูห้องน้ำ ยืนอยู่ในมุมมืด มองไปยังทิศทางที่มีเงาของร่างเล็กๆ ซูหยวนสูดหายใจเข้า และไม่ได้พูดอะไร ภายใต้ความเงียบ คุณชายก็พูดขึ้น “เธอไม่กลัวเลยเหรอ?” กลัว? เธอกลัว เธอกลัวมาก มือของเธอเหงื่อออก และเธอกลัวจนตัวสั่น แต่ก็ไม่ได้ขอความเมตตา ไม่ใช่เพราะกลัวและไม่ใช่เพราะความสงบที่เกิดขึ้น แต่เพราะเธอรูว่าขอร้องไปก็ไม่มีประโยชน์ เธอรู้มานานแล้วว่าต่อให้ขอร้องชายคนนี้ ขออย่างไรก็ไร้ประโยชน์ “คุณจะลงโทษฉันอย่างไร?” ซูหยวนสูดหายใจเข้าและถามด้วยเสียงที่เรียบอย่าง่าประหลาดใจ “เธอถามฉันเหรอ? ถามฉันว่า....ต้องการจะลงโทษต่อความผิดคุณอย่างไร?!” คุณชายนิ่งอยู่ครู่หนึ่งและหัวเราะออกมา เสียงหัวเราะนั่นน่ากลัวจริงๆ เขาหัวเราะอย่างมีความสุขแต่เสียงหัวเราะนั่นชวนขนลุก “ฮึฮึฮึ” “เกมเล็กๆที่เธอได้เล่นในโรงพยาบาลวันนี้ ไม่ใช่ว่าฉันไม่ต้องการไล่ตาม แค่เพียงทุกคนมีความคิดของการเอาตัวรอดอยู่แล้ว หากเธอไม่คิดหนีจากเรื่องราวที่เปลี่ยนแปลงและความอับอายที่เกิดขึ้น นั่นควรจะเป็นปัญหา...ดังนั้น ฉันไม่โทษคุณ ฉันเข้าใจในสิ่งที่คุณทำผิด ฉันไม่ได้โทษคุณเลยสักนิด! แต่....ฉันเคยบอกแล้ว คุณเป็นของฉัน แม้แต่ตายคุณก็ไม่มีสิทธิ์แล้วคุณมีสิทธิ์อะไรทำร้ายตัวเอง?” ในความจำครั้งนี้ ดูเหมือนว่าคุณชายจะพูดเยอะมากที่สุด แค่ฟังเขาพูดต่อ “คุณน่าจะรู้ ในช่วงแรกแม่มีผลกระทบต่อลูกในท้องมาก การที่คุณทำร้ายตัวเองก็ยิ่งชะลอการตั้งครรภ์ คุณจะต่อทนทุกข์ ฉันคิดมาตลอดว่าเธอเป็นคนฉลาด แต่ทำไมเธอไม่คิดถึงเรื่องตั้งครรภ์บ้าง? อืม อาบน้ำด้วยน้ำเย็น จะได้ป่วยต่อ หลังจากนั้นก็อยู่โรงพยาบาลหาโอกาสหนี หรือว่า ไม่อยากให้ฉันแตะต้องเธอ?” ความคิดถูกล่วงรู้ เขาวิเคราะห์ได้อย่างแม่นยำ ซูหยวนจึงไม่อาจลบล้างโต้เถียงได้ คุณชายพูดจบ ภายในห้องที่มืดสนิท เสียงฝีเท้าเขาก็ดังขึ้น ตรงมาทางซูหยวน กำลังจะจมดิ่งอีกครั้ง ซูหยวนไม่อาจหนี คางที่บอบบางเชิดขึ้นด้วยมือที่หยาบของเขา “ฉันจะบอกเธอให้ชัดเจน ไม่ว่าเธอจหนีไปที่ไหน ก็ไม่มีทางหนีพ้น เธอสามารถทำทุกวิธีทางเพื่อหลบหนีหรือจะไม่ท้อง เธอหนีได้ฉันจะฆ่าพี่ชายเธอ หากเธอไม่ท้อง ฉันก็ไม่รังเกียจที่จะทรมานเธอต่อไป หากเธอท้องลูกที่ไม่แข็งแรง...”