บทที่ 24 เธอไม่มีสิทธิ์ต่อต้าน

บ๗ที่ 24 เธอไม่มีสิทธิ์ต่อต้าน ทันใดนั้นเสียงเขาก็หยุดลง “ถ้าอย่างนั้น มันง่ายกว่านำเลือดเนื้อเชื้อไขของคุณออก หลังจากนั้น ก็ท้องอีกครั้ง จนกระทั่งจะท้องเด็กที่สมบูรณ์แข็งแรง!” การกระทำและคำพูดของเขาอ่อนโยน ความใกล้ชิดสนิทสนมของคนรัก ข้างหูของเธอสัมผัสได้ถึงลมหายใจที่ร้อน การเคลื่อนไหวที่อ่อนโยน เสียงบ่น มือของเขา อยู่บนท้องของเธอ ร่างกายที่สั่นไหวในความเงียบ ผ่อนคลายกับความกลัวของเธอ ราวกับว่าระหว่างพวกเขา นี่คือเกมที่สนุกที่สุด ซูหยวนเกือบจะรู้สึกถึงรอยยิ้มที่มีความสุขของเขา “ปีศาจ คุณน่ะปีศาจ คุณคือปีศาจ” ซูหยวนพึมพำและกัดฟันพูด ยื่นมือออกมาและกระแทกที่หัวใจอันแข็งแกร่งของชายคนนั้น กำปั้นนั้นเหมือนฝนที่ตกลงมา ชายคนนั้นไม่สนใจ รอจนเธอโวยวายเสร็จ เขาก็ค่อยๆยืนขึ้นและพูด “ตอนนี้ฉัน...เสียดายได้ไหม?” ซูหยวนใช้สายตามองขึ้น ความมืดมิดภายในห้อง เธอมองเห็นแค่เพียงแผ่นหลัง แผ่นหลังนี้ เหมือนภูเขาที่เธอแตะไม่ได้ ความกดดันนี้ทำให้เธอหายใจไม่ออก “ฉันจะไม่แตะต้องตัวเธออีก จะไม่บังคับเธอ ทุกวัน ทุกคืน ฉันต้องการให้เธอขอร้องฉัน ขอให้ฉันคอยเลี้ยงดูเธอ แน่นอน ว่าเธอไม่ขอแบบนั้น เธอสามารถใช้ทั้งชีวิตด้วยความมีคุณธรรมและความภูมิใจของเธอได้.....ฉันไม่ถือสาที่จะเลี้ยงคนไม่มีงานทำ” “ไม่ เป็นไปไม่ได้ คุณ คุณเป็นไปได้อย่างไร?” ซูหยวนพึมพำ เสียงแหบแห้ง น้ำตาไหลลงมาอาบแก้มของเธอ เขาโกรธจริงๆ ไม่ได้กลัวว่าซูหยวนจะตกใจเลย เขา....โกรธมากจริงๆ ซูหยวนไม่เคยได้ยินเขาพูดเยอะแบบนี้มาก่อน เขาโกรธมากจริงๆ “แล้วก็...กล้องวิดีโอก็ยังติดต่อไป เวลาที่เธออยู่ในห้องนี้ก็ทบทวนพิจารณาดีๆไปแล้วกัน!” เขาไปไม่กี่ก้าวและหันกลับมามองมายังซูหยวนและพูดอย่างชัดเจนว่า “เธอจำไว้ เธอ ก็เหมือนผู้หญิงที่ฉันใช้เงินซื้อ ทั้งหมดของเธอ ก็คือของของฉัน และฉันก็คือคนที่อยู่สูงกว่าเธอ โชคชะตาชีวิตของเธออยู่ในมือของฉัน เธอไม่มีสิทธิ์ขัดขืนต่อต้าน นอกจากเธอจะไม่ใส่ใจพี่ชายของเธออีกแล้ว!” เขาพูดทิ้งท้ายไว้และเดินออกไปที่ประตู เขาเปิดประตู และเดินออกไป ไฟตรงทางเดินด้านนอกส่องสว่างให้เห็นถึงแผ่นหลังของเขา และแผ่นหลังเขาจะหายไปในไม่ช้า “เดี๋ยว...เดี๋ยวก่อน...” ซูหยวนตะโกนเสียงดัง ในสมองมีเพียงวิธีเดียว ก็คือรั้งเขาไว้ ให้เขาเลี้ยงดูเธอ ร่างกายของเขา ก็ค่อยๆหยุด “ขอร้องคุณ ขอให้คุณอยู่ต่อ ขอร้อง ฉันผิดเอง ฉันไม่ดี ฉันโง่ คุณ คุณอย่าโทษฉันเลย ขอร้อง คุณอยู่ต่อเถอะ....” เสียงสั่นคลอนและกัดฟัน คำพูดที่กัดฟันพูดออกมา ช่างตลก ช่างสมเพช ในวันนี้เธอกำลังขอร้องให้ปีศาจที่เธอเกลียดที่สุด ทำให้สิ่งที่เธอไม่ยินยอม ทำเรื่องราวให้เธออับอาย รู้สึกไม่เป็นธรรม? ประตูถูกเขาเปิดอีกครั้ง ร่างของเขาเดินเข้ามา ดูเหมือนว่าไม่มีท่าจะออกไป ซูหยวนค่อยๆถอนหายใจ และมองชายคนนั้น สูดลมหายใจเข้าและพูดว่า “ไม่ได้รู้สึกแบบนั้น มันคือสิ่งที่ฉันควรทำ” “ฮึฮึฮึฮึ.......” เขาหัวเราะอีกครั้ง คืนนี้เขา ท่าทางแปลกมาก เขาดูโกรธมากแต่กลับหัวเราะแปลกประหลาด “ไม่ได้รู้สึกเช่นนั้น? เธอรู้สึกไม่เป็นธรรม เธอรู้สึกแบบนั้น นี่คือความคิดของเธอที่กำลังขอร้อง?” เขารีบเดินมาข้างกายซูหยวน เขาหยุดต่อหน้าเธอจมูกของเธอได้กลิ่นเขามากขึ้นและเสียงที่ชัดเจนขึ้น “เดือนนี้ ฉันจะไม่แตะต้องเธออีก เธอไปเรียนรู้ให้ดี รอเธอเรียนรู้ที่จะทำให้คนอื่นพอใจ จะทำอย่างไรให้ผู้ชาย....ค่อยกลับมาขอร้องฉัน รอเธอปล่อยวางเรื่องความไม่เป็นธรรมและความยโสของเธอได้ เธอจะเข้าใจ อะไรคือการยอมรับ อะไรคือการขอร้อง...” ปัง ..... ประตูถูกปิดเสียงดัง ร่างนั้นหายไปอย่างสมบูรณ์ ราวกับว่าเขาไม่เคยมาที่นี่ ไม่มีร่องรอยอะไรเหลืออยู่ ซูหยวนนั่งบนพรมที่สวยหรูในห้อง น้ำตาไหลลงมา เหงื่อที่เย็นได้ปรากฏขึ้นโดยที่เธอไม่รู้ตัว เดิมทีเธออาจจะกลัว คนที่สิ้นหวัง อาจจะถูกหลอกและหวาดกลัว ผู้ชายคนนี้ น่ากลัวจริงๆ สามารถให้คนอื่นกลัวได้จริงๆ ซูหยวนมองไปที่ประตู เป็นเวลานาน และพูดขึ้น “เรียนรู้ ที่จะเอาใจผู้ชาย?” พูดเสร็จ ความแข็งแกร่งภายในร่างกายก็เหมือนจะค่อยๆหายไป ซูหยวนนอนลงไปกับพื้น ใช้แขนหนุนหัว นอนโค้งงอ ราวกับว่า เป็นท่าที่ปลอดภัย น้ำตาไหลลงบนแขนเธอ เธอทุกข์ทรมานราวกับชีวิตของเธอแสนน่ากลัว ปีนี้ เธอเพิ่งจะอายุ18ปี ปีนี้ ช่างเป็นปีที่แย่มากๆ แสงจันทร์บนท้องฟ้าค่อยๆผ่านเข้ามาทางหน้าต่าง ราวกับให้ในห้องในแสงสว่างบ้าง อย่างไรก็ตาม แสงจันทร์ในฤดูหนาวจะหนาวแค่ไหน เปล่งประกายบนร่างกายที่โค้งงอของเธอ ขนตาของเธอพลิ้วไหวและมีน้ำตาไหลออกมาและสุดท้ายก็หลับไป คืนนี้ เธอมีฝันที่แปลกประหลาดมากมาย เธอจำไม่ได้ว่าเธอฝันอะไร จำได้เพียงแต่ ตัวเธอนั้นเรียกชื่อนึงไม่หยุดเลย ชื่อ .......หมิงจื๋อ...... ในตอนเช้าแสงอาทิตย์ก็ส่องเข้ามา ร่างกายของซูหยวนรู้สึกหนาวจนเจ็บปวด เธอจึงตื่นขึ้น แต่ก็ไม่มีอาการไข้ เธอหัวเราะเยาะตัวเอง และไม่รู้ว่าสิ่งนี้ดีหรือไม่? หลังจากที่เธอแต่งตัวเสร็จเธอก็เดินลงบันไดลงมา และหันไปสังเกตกล้องที่ถูกถอดออก ตอนนี้กลับมาติดตั้งอีกครั้ง ภายในใจรู้สึกไม่ดี อึดอัดมาก แต่ก็ไม่กล้าที่จะขัดขืนอีก ป๋ายหยิ่งนั่งอยู่คนเดียวในห้องรับแขกพร้อมอาหารเช้า ได้ยินเสียงฝีเท้า จึงหันไปเห็นซูหยวน ใบหน้าของเธอไม่แสดงอาการใดๆ และพูดขึ้นว่า “คุณซุ ทานอาหารเช้า” ยังไม่ทันที่ซูหยวนจะตอบ เธอก็หันไปพูดกับผู้คุ้มกันด้านข้าง “ไปห้องคุณซู จัดเก็บข้าวของ” มือของซูหยวนสั่น ใบหน้าของเธอเหมือนถูกบังคับ แต่ เธอก็ไม่สามารถพูดอะไรได้ ตลกจริงๆ ราวกับเด็กคนหนึ่งที่มีความตั้งใจในการคิดวิเคราะห์ แต่ก็พบว่าของเล่นทั้งหมด ซานตาคลอสก็ถูกนำตัวไป เธอทำได้เพียงก้มหน้า และทานอาหารเช้าอย่างเยบๆ อาหารเช้าวันนี้จืดมาก จืดแบบรสชาติธรรมดา ดูเหมือนว่า คุณชายจะรักษาอาการป่วยของเธอเป็นเวลา1เดือน ทำอย่างไร ทำอย่างไรดี? เขาเลี้ยงดูเธอแล้ว พยายามจะทำให้เธอตั้งครรภ์แต่เธอกลับพยายามจะหนีและขัดขืน ในตอนนี้เธอยินยอมแล้ว แต่คุณชายไม่สนใจเธอเลย แต่....เธอกลับต้องการที่จะออกไปด้านนอกกับเขา เธอจับตะเกียบแน่นและกัดฟันสีขาว และหันไปมองป๋ายหยิ่งอย่างลำบากใจ ในดวงตาสั่นไหวอย่างน่าสงสาร “คุณชายเขา... โกรธมากใช่ไหม?” ป๋ายหยิ่งนิ่ง วางตะเกียบลง มองที่ซูหยวน และพยักหน้าอย่างจริงจัง “อืม!” ซูหยวนค่อยๆผ่อนคลายลง “งั้น...คุณชายไปไหนล่ะ? เขา เดือนนี้จะไม่มาเลยเหรอ?” ป๋ายหยิ่งตอบ “คุณชายไปฮ่องกง เดือนนี้ เขาไม่กลับมา” ซูหยวนนิ่งงัน “แล้ว...เขา พูดอะไรอีกไหม?” ป๋ายหยิ่งตอบ “คุณชายบอก เดือนนี้คุณซูต้องเรียนรู้ให้ดี!” “เรียนรู้ให้ดี?” ป๋ายหยิ่งพยักหน้า และกระแทกผู้คุ้มกันที่อยู่ด้านหลัง ผู้คุ้มกันยื่นแผ่นดิสก์จำนวนหนึ่งออกมาให้กับซูหยวน ป๋ายหยิ่งจึงพูดต่อ “คุณชายให้คุณดูเรื่องราวเหล่านี้ และคิดดูดีๆ คุณชายบอกอีกว่า หวังว่าครั้งหน้าที่กลับมา จะเห็นผู้หญิงที่อ่อนโยนและรู้จักลดตัว” “โอเค.....” มือของซูหยวนกำแผ่นดิสก์แผ่นหนึ่งเอาไว้ บนแผ่นดิสก์ไม่มีลวดลายอะไร มีเพียงแสงสว่างจากแผ่น ไม่รู้ว่าข้างในมีอะไร หลังจากทานข้าวเช้าเสร็จ ป๋ายหยิ่งก็พูด “คุณซูวันนี้หลังบ่ายเป็นต้นไป ไม่ต้องลงไปชั้นล่างแล้ว ทุกๆวันอยู่ในห้องตั้งใจเรียนให้ดี” เมื่อกลับมาถึงภายในห้อง ประตูก็ถูกล็อค ซูหยวนถือแผ่นดิสก์หนาๆไว้ในมือ สายตาก็มองไปที่กล้องที่ติดอยู่เหนือผ่านอย่างผิดปกติ สิ่งทำเธอเปื้อนนั้นสะอาดและชัดเจน คุณชาย....คุณกำลังดูเธอว่าทำอะไรอยู่หรือเปล่านะ? เธอถอนหายใจและปิดตา บังคับตัวเองไม่ให้คิดถึงเรื่องกล้องวิดีโอนั้นอีก เธอหยิบแผ่นดิสก์วางลงในเครื่องเล่นด้วยนิ้วของเธอ ภาพเป็นรูปสีแดงเข้มที่กำลังเคลื่อนไหว แปลกจัง มันทำให้คนหัวใจเต้นเร็วขึ้นอย่างไร้เหตุผล “สรุปคือแผ่นดิสก์อะไรกัน?” ซูหยวนขมวดคิ้วและนั่งไขว่ห้างจ้องหน้าจออย่างจริงจัง หัวใจของซูหยวนเต้นรัวและรับรู้ถึงลางสังหรณ์ที่ไม่ดี และนั่นเอง...... เกมนี้....ช่างคุ้นเคย....ช่างน่ารังเกียจ.... “อ่ะอ่า......” ซูหยวนก็ตื่นตัวหลังจากนั้นก็มีสติใช้รีโมทคอลโทรลหยุดภาพทันทีโดยไม่ตกใจ จริงๆแล้ว...จริงๆแล้วเขาเอาหนังโป๊ให้ฉัน.....? ตึกตัก ตึกตัก หัวใจของเธอเต้นเร็วแรงขึ้น ใบหน้าและหูของเธอกลายเป็นสีแดง ราวกับว่าเธอทำสิ่งที่ผิดราวกับว่าเธอขโมยสิ่งของในบ้านคนอื่น ในใจรู้สึกผิดและประหม่ามาก กลัวและเขินอาย เกิดอะไรกับคุณชาย? ทำไมต้องเอาของแบบนี้ให้เธอด้วย? “กริ๊ง กริ๊ง กริ๊ง” โทรศัพท์ที่ติดอยู่ตรงผนังห้องก็ดังขึ้นอย่างรวดเร็ว หัวใจที่เต้นรัวของซูหยวนก็ถูกเรียกราวกับปลุกเธอให้ตกใจและเธอก็ตกใจจริงๆ สายตาเธอก็มองไปที่กล้องอย่างบังคับไม่ได้ .... ไม่ได้ ไม่รับ ต้องเป็นคุณชายที่มองเห็นการกระทำเธอ เธอกัดฟันไว้และมือก็กุมเอาไว้ มือยังไม่ทันแตะโทรศัพท์ก็รู้สึกกลัวแล้ว เธอดึงมือกลับและยื่นออกไปและทำซ้ำๆอยู่หลายครั้ง เสียงโทรศัพท์ก็ดังขึ้นอีกและแล้วเธอก็หยิบมันมาแนบกับหูเอาไว้และไม่พูดอะไร “ทำไม?ไม่ชอบเหรอ?” มีเสียงของผู้ชายดังมาจากอีกฝั่ง คำพูดกลับไร้ซึ่งอารมณ์