บทที่ 26 ความคิดแปลกประหลาด

บ๗ที่ 26 ความคิดแปลกประหลาด หลังจากที่ทานไปสองสามคำก็หันไปหาป๋ายหยิ่ง “หิมะที่ฉันเก็บไว้ล่ะ?” ป๋ายหยิ่งตอบ “อยู่ในตู้เย็น คุณต้องการเหรอ?” ซูหยวนตอบ “ไม่ อยากต้มชาร้อน” ป๋ายหยิ่งจึงพาเธอมายังห้องครัว ซูหยวนมองขวดหิมะที่เธอเก็บเองกับมือวางอยู่ในตู้เย็นและพูด “เก็บไว้ในช่องแช่แข็ง ให้อยู่ถึงฤดูร้อน!” ป๋ายหยิ่งขมวดคิ้วจนยุ่ง “ได้เลย” ซูหยวนมองท่าทางที่แปลกประหลาดของป๋ายหยิ่ง ทันใดนั้นก็นึกอะไรขึ้นได้และพูดว่า “ช่างเถอะ ยังไงฤดูหนาวก็ไม่หมดหรอก เอาไปทิ้งเถอะ” เธอส่ายหน้า ไม่เข้าใจว่าทำไมตัวเองถึงมีความคิดแปลกเช่นนี้ได้ เธอแทบจะรอไม่ไหวที่อยากจะจากไป แต่ทำไมถึงต้องการที่จะเก็บน้ำชาไว้ถึงปีหน้า? และคิดหัวเราะเยาะตัวเอง และได้นำหม้อไปที่ห้องรับแขกเพื่อที่จะต้มน้ำร้อน ห้องรับแขกเล็กๆนี้ใช้เพื่อดื่มชาและพูดคุยกัน ภายในห้องนี้มีขนมอบและชามากมาย ซูหยวนเลือกชาเหมาเจียนหยิบใส่ลงในกาน้ำชา และรอให้น้ำเดือดตั้งหม้อเอาไว้ น้ำหิมะเป็นน้ำที่สะอาดและหวานที่สุด ใส่ดอกพลัมลงไปเพิ่มความหอม กลิ่นดอกพลัมหอมอ่อนๆผสมกับกลิ่นชาเหมาเจียน จิบไปเพียงครั้ง ก็ยังคงกลิ่นหอมอยู่ในปากไม่หายไป ซูหยวนหายใจเข้าและอารมณ์เธอก็ดีขึ้น และพบเค้กเกาลัดเธอจึงกินมันช้าๆ ป๋ายหยิ่งเดินผ่านไป ซูหยวนจึงนึกอะไรออกและถามว่า “คุณชายล่ะ? ไปแล้วเหรอ?” ป๋ายหยิ่งหยุด และพูดเตือนสติเธอก่อนหน้านี้ “คุณชายอยู่ในทำงานอยู่ในห้องหนังสือ ไม่ได้ละทิ้ง” ซูหยวนกำมือแน่นขึ้น พูดแบบนี้ แสดงว่าคืนนี้เขา? เธอขมวดคิ้วราวกับคิดหาคำตอบไม่ได้ มองที่ป๋ายหยิ่งและพูด “ฉันทำน้ำชาจากหิมะที่เก็บมา เธอเอาไปให้คุณชายหน่อยสิ บอกเขาว่าฉันทำมาจากใจ” ป๋ายหยิ่งลังเลชั่วครู่และพูด “ได้เลย” ซูหยวนเทชาใส่แก้วให้ป๋ายหยิ่ง มีเพียงน้ำชาเท่านั้นไม่มีใบชา เสิร์ฟในถ้วยชาสีขาว หอมกลิ่นดอกพลัม หอมเป็นพิเศษ คุณชายพอใจอย่างมาก และให้ป๋ายหยิ่งมาบอกให้ซูหยวนเตรียมตัวดีๆ เขาจะขึ้นไปชั้นบนเพื่อพักผ่อน ซูหยวนยิ้มอย่างขื่นขม ดูเหมือนอาจารย์จะเข้าใจเธอผิดไป เธอไม่ได้หมายความว่าเช่นนั้น แค่เพียงเข้าให้เหตุผล ไม่ได้ต้องการทำเช่นนั้นกับเขา และเขา คิดว่าเธอต้องการแบบนั้น คิดอยากจะให้เขา...เลี้ยงดู? เปล่าประโยชน์ เธอกินเค้กอีกสองชิ้นและขึ้นไปชั้นบนเพื่ออาบน้ำเตรียมตัว สายลมในยามกลางคืนพัดผ่าน ดอกพลัมด้านนอกหน้าต่าง ไม่รู้เมื่อไร่ที่หยุดไปแล้ว ซูหยวนเปิดไฟ และนั่งขดตัวอยู่ในห้องที่คุณชายเลี้ยงดูเธอ แสงที่ขาวคล้ายคลื่นกระทบลงพื้นห้องที่ว่างเปล่า ในหัวของเธอ กำลังคิดถึงเรื่องราวต่างๆจนปัจจุบัน ภาพฉายไม่หยุด คล้ายกับโรงภาพยนตร์ก็ไม่เชิง นิ้วมือของเธอเริ่มตึง สมองเริ่มคิดความคิดแปลกๆ ไม่ได้ เธอไม่สามารถให้คนประหลาดนั่นมาควบคุมชะตาชีวิตเธอได้ เธอต้องคิดจะหาวิธีที่จะมองชายคนนี้ให้ออก ถึงแม้ตอนนี้เธอจะมองไม่ออก ก็ต้องคิดหาวิธี แค่เพียงทิ้งร่องรอยเอาไว้ให้รู้จักก็ได้แล้ว อย่างไรก็ตามเธอก็ไม่เห็นหน้าเขา แค่สองครั้งเท่านั้นที่เห็นเงาของเขาผ่านแสงสว่าง ครั้งแรกที่สระว่ายน้ำในถนนควีน ครั้งนั้นเห็นแค่เสี้ยวหน้าของเขา นอกจากความสูงและแผ่นหลังกว้างๆและใบหน้าแค่เสี้ยว นอกเหนือจากนั้นเธอก็ไม่เห็นอะไรแล้ว ครั้งที่สอง ตอนที่เป็นไข้อยู่โรงพยาบาล แต่ในตอนนั้น เธอรู้สึกคลุมเครือ เห็นเพียงแค่โครงร่างที่ชัดเจนเท่านั้น หลังจากที่คิดวิเคราะห์แล้ว ร่างกายของผู้ชายที่ไม่มีสัญลักษณ์อะไรที่แสดงให้เห็น ไม่รู้จัก ไม่มีสัญลักษณ์บ่งบอก หลังจากนี้จะไปรู้จักกันได้อย่างไร? เธอบีบนิ้วมือและฝ่ามือของเธอ ใช่ ผู้ชายคนนั้นเคยพูด ไม่รู้จักเขา ถ้าอย่างนั้น หลังจากไม่กี่วันฉันอาจจะดีขึ้น แต่ชีวิตซูหยวนมาถึงขนาดนี้แล้ว ซูหยวนไม่เชื่อ ว่าชีวิตเธอจะดีกว่านี้ได้ เธอไม่มีทางรับมือกับปีศาจได้ ตอนนี้เธอทำได้เพียงแค่ เธอต้องหาวิธีทิ้งสัญลักษณ์ไว้บนตัวเขา รอวันที่เธอมีความสามารถมากพอที่จะขัดขืนเขา และแน่นอนว่าเธอจะขัดขืนเขาอย่างถึงที่สุด แม้ว่าเขาจะฉีกเนื้อของเธอออกมาและดึงขนเธอออกมา เช่นนั้นก็มีความละอายใจต่อตนเอง ผู้ชายคนนี้ จะต้องเป็นอันดับต้นๆที่รวยที่สุดในเมืองนี้ เช่นนั้น จำนวนที่เธอจะคาดเดาก็จะน้อยลง ดังนั้น เธอเตรียมตัว.... “ก๊อกก๊อก.....” เสียงเคาะประตูดังขึ้น ขัดจังหวะการคิดของซูหยวน การวิเคราะห์ของเธอถูกดึงกลับมา จัดระเบียบความคิดอย่างรวดเร็ว แม้จะรู้ว่าในความมืดนี้ ชายคนนี้จะมองไม่เห็นก็ตาม แต่เธอก็พยายามแสดงสีหน้ายิ้มแย้ม ยิ้มให้เห็นฟัน ไม่ว่าเขาจะมองเห็นหรือไม่ แต่เขาก็ไม่มีทางยิ้ม เธอยืดร่างกายขึ้น มองร่างสูงที่กำลังเข้ามาในความมืดและยิ้ม “คุณมาแล้ว...ในตอนกลางคืน… ฉันชงชาเป็นอย่างไรบ้าง?” ร่างกายเขาหยุดไปชั่วครู่ ราวกับไม่คุ้นเคยกับความอ่อนโยนของเธอ วินาทีต่อมาก็รู้สึกได้ว่าเตียงจมลงไป คุณชายนั่งลง มือใหญ่คว้าไหล่ของเธอไว้ “แม้ว่าเธอจะยอม แต่นี่มันแสดงออกและเชื่อฟังกันมากเกินไป เหมือนกับมีอะไรผิดปกติ” ร่างกายของซูหยวนสั่นเล็กน้อยและตอบอย่างใจเย็น “ไม่ ฉันคิดได้แล้วจริงๆ” “โอ้?” ชายคนนั้นถอดรองเท้านั่งไขว่ห้างและถามด้วยความสนใจ ซูหยวนรู้สึกได้ว่าชายคนนั้นนั่งอยู่ตรงข้าม หากมีแสงสว่างแบบนี้ สามารถมองเห็นใบหน้าของคุณชายได้ชัด แต่คุณชายมีความระมัดระวัง ไม่ให้เกิดสิ่งผิดพลาด ราวกับหัวใจรู้สึกผ่อนคลาย สงบลงอย่างช้าๆ ซูหยวนกล่าวว่า “ฉันคิดแล้ว ฉันไม่มีทางที่จะต่อสู้กับคุณได้ การต่อต้านนั้นสามารถทำร้ายฉันได้ ทำไมฉันจะไม่เรียนรู้ที่จะเชื่อฟัง เพราะแค่ฉันเชื่อฟัง ในอนาคตทุกๆอย่างจะดีขึ้น ไม่ใช่เหรอ?” คุณชายเงียบไปครู่หนึ่ง พูดเสียงต่ำและยิ้ม “เธอคิดได้แล้วจริงๆ” ซูหยวนยิ้มเล็กน้อยและหัวเราะออกมา เมื่อเธอนึกถึงแผนการของเธอ ใจของเธอก็เต้นแรงขึ้นสองสามครั้ง เธอสูดลมหายใจเข้า และพยายามทำให้ตัวเองสงบลง มือของเธอแข็งทื่อ พยายามที่จะรุกเข้าหา ใช้นิ้วมือไต่ไปที่เอวของชายคนนั้น วางหน้าผากของเธอไว้ตรงไหล่ของเขาและพูด “ถ้าหากว่าได้ ฉันได้ตกหลุมรักคุณ ไม่ก็ อยู่กับคุณไปอีกนาน” ความสนใจที่มากกลับเย็นลงทันที “เธอคิดมากแล้ว ฉันไม่ได้ขาดความรักจากผู้หญิง” มือของเขา แตะและลูบหน้าท้องของซูหยวนอย่างช้าๆ “ฉันขาด...ก็คือเด็กผู้ชายที่เธอจะมอบให้ฉันนั่นแหละ” ซูหยวนขมวดคิ้ว คำถามโง่ๆว่า “ทำไม” เกือบจะหลุดออกจากปากแต่เธอกลับทนเอาไว้ได้ กล่าวอีกนัยหนึ่งว่า คุณชายต้องการแค่DNAของเธอ ทำไมกัน? เธออดไม่ได้ที่จะคิด ชายคนนั้นทำท่าทียืดตัวจะเดินออกไป ซูหยวนตื่นตระหนก และเข้าหาเขา เอื้อมมือไปจับมือเขาไว้ และพูดอย่างขอร้อง “ฉันขอโทษ ฉันเป็นคนไร้ที่อยู่อาศัย ดังนั้นความเข้าใจผิดนี้ จะไม่เกิดขึ้นอีก ฉันจะไม่ขอแบบนี้อีกแล้ว” เสียงฝีเท้าของคุณชายหยุดลง รอยยิ้มแห่งความสำเร็จและชัยชนะของซูหยวน ถูกปกคลุมไปด้วยความเจ็บปวดในความมืด ใบหน้าของเธอหมองลงและเธอสูดลมหายใจเข้า และพูดว่า “ไม่ ไม่แล้ว ฉันไม่สามารถ” “เกิดอะไร? นี่ไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ ทำไมจะไม่ได้?” “ฉัน ฉันปวดท้อง หยุด หยุด” ซูหยวนร้องเสียงดัง ไม่รู้ทำไม ผู้ชายคนนี้ดูเหมือนจะทำให้เธอบาดเจ็บ หน้าท้องเธอมีอาการปวดแน่นในช่วงแรก และหลังจากนั้นก็มีอาการปวดอย่างต่อเนื่อง คุณชายเหมือนจะรู้สึกถึงอะไรบางอย่างและหยุดลง นิ้วสัมผัสได้ถึงเหงื่อที่เย็นของซูหยวน คุณชายจึงพูดขึ้น “เกิดอะไรขึ้น?” ทันใดนั้นซูหยวนก็หดตัวด้วยความเจ็บปวด ไม่สามารถยืนได้ สามารถเป็นลมได้ “ฉัน ช่องท้องส่วนล่างฉันเจ็บ เจ็บมาก...” ชายคนนั้นรู้สึกถึงอะไรบางอย่าง และบอกให้ “นอนราบ อย่าขยับ ห้ามขยับ...” ในตอนนี้ซูหยวนรู้สึกได้เลยว่าชายคนนี้ที่มักจะสงบนิ่งแต่ในตอนนี้กลับเป็นกังวล ตัวเธอเองไม่ได้เป็นกังวลแต่กลับเป็นเขา ร่างกายของเธอถูกวางลงบนเตียงนุ่มโดยเขา แต่เธอกลับไม่สามารถนอนตัวตรงได้ รู้สึกถึงความเจ็บปวดอย่างต่อเนื่อง ราวกับเหล็กที่แทงใจเธอ เป็นสิ่งที่เจ็บปวดที่สุดบนร่างกายเธอ จากหน้าเธอค่อยๆรู้สึกถึงแขนและขา ราวกับเธอกระแทกกับภูเขา ร่างกายที่บอบบางของเธอเริ่มจะทนไม่ได้ “ทำไมจู่ๆถึงเป็นแบบนี้ ถึงแม้ฉันจะใช้แรง แต่ก็ไม่น่าจะเป็นแบบนี้” เสียงที่กระวนกระวายของคุณชายดังเข้ามา และเขาก็หยุดพูดและทำท่าทางไม่น่าเชื่อ “หรือว่าเธอจะ...จะ...” ในหัวของเขามีเสียงดัง “หึ่งหึ่งหึ่ง” ความรู้สึกเดียวของซูหยวนในตอนนี้คือเจ็บปวดและเจ็บปวด เมื่อได้ยินคำพูดของเขาและรู้สึกคลุมเครือและถามอย่างเจ็บปวด “จะอะไร?” “เธอรอก่อน ผ่อนคลายนะ เดี๋ยวฉันจะพาเธอไปโรงพยาบาล” คุณชายพูดจบ และหายตัวไปอย่างรวดเร็ว