บทที่ 27 ร้อน ต้องการเครื่องปรับอากาศ

บ๗ที่ 27 ร้อน ต้องการเครื่องปรับอากาศ ในความมืด ซูหยวนรู้สึกว่าตัวเองเหมือนใบไม้แห้งที่ลอยตามสายลม อยากจะร่วงหล่นแต่หาพื้นดินไม่เจอ ความเหงาและความหวาดกลัวนั้นช่างแย่จริงๆ เธอยังรู้สึกว่าวิธีนี้เหมือนกับจะฆ่าเธอได้ เนื่องจากการทรมานของคุณชาย เธอคิดอยากจะจบชีวิตตัวเองตั้งหลายครั้ง หลายครั้งที่อยากจะตามพ่อและแม่ไป บางทีแบบนั้นอาจจะทำให้มีความสุขมากกว่า แต่เมื่อความตายใกล้เข้ามา เธอกลับกลัวที่จะตาย มนุษย์เป็นสัตว์ที่แปลกประหลาดจริงๆ ไม่รู้เวลาผ่านไปนานเท่าไหร่ ว่าเธอกำลังเจ็บปวดและทรมาน หูของเธอก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังขึ้น ทันนั้นร่างกายของเธอก็ถูกล็อคเอาไว้ และอ้อมแขนที่แข็งแรงก็ได้ช้อนเธอขึ้นไปอุ้ม ร่างกายที่หดตัวได้ถูกโอบไว้ตรงอกที่กว้าง ราวกับเหมือนเป็นที่ปลอดภัย ร่างกายของเธอสั่น จึงถูกคลุมไว้ด้วยเสื้อ หลังจากนั้นคุณชายก็รีบก้าวเท้าออกไป เธอรู้สึกมึนงงและสั่น มองเห็นแค่เพียงคางของเขาเท่านั้น แสงตรงทางเดินและบันไดนั้นสว่างไสวแต่ไม่ว่าเธอจะพยายามมองมากเท่าไหร่ ก็ไม่สามารถเงยหน้าและมองเห็นได้อย่างชัดเจน เป็นแบบนี้อีกแล้ว ลมเย็นพัดเข้ามา เธอรู้สึกว่าราวกับได้ออกมาจากบ้านแล้ว อากาศเย็นได้ช่วยบรรเทาความเจ็บปวดไปบ้าง เธอหลับตาลง พยายามสงบสติตัวเอง เพื่อบรรเทาอาการปวดตรงหน้าท้องของเธอ ภายในรถเธอถูกกอดอย่างรวดเร็ว คุณชายได้กอดเธอเอาไว้ตลอดทาง ป๋ายหยิ่งเฝ้าดูเธออย่างใจจดใจจ่อคอยช่วยเธอคอยเช็ดเหงื่อที่หน้าผากเธอ รถเคลื่อนตัว ชายคนนั้นได้จับมือเธอเอาไว้และไม่คิดที่จะปล่อยมือ ทันทีที่รถสตาร์ท เครื่องทำความร้อนก็ทำงาน เหงื่อของเธอ ความเจ็บปวด และความร้อนที่เกิดจากความเจ็บปวดทำให้รู้สึกอึดอัดจนทำให้รู้สึกหายใจติดขัด “ไม่ ไม่เอาความร้อน ฉัน ฉันร้อน ฉันต้องการความเย็น ความเย็น..ทำให้ฉันรู้สึกดีขึ้นบ้าง...” เธอค่อยๆพูด และใช้เวลานานกว่าจะพูดจบ ชายคนนั้นลังเลชั่วครู่ และมองดูใบหน้าและอาการที่เจ็บปวดของซูหยวน แม้รู้ว่าเขาเองจะไม่สามารถปรับให้เธอได้ แต่ก็อดไม่ได้ที่จะเครื่องรับส่งวิทยุของรถและบอกคนขับรถว่า “ปรับอุณหภูมิให้เย็นที่สุด....” ลมหนาวเริ่มพัดเข้ามาและความร้อนก็ค่อยๆจางออกไป ซูหยวนรู้สึกหายใจสะดวกขึ้น และจับแขนของชายคนนั้นไว้แน่นราวกับเป็นที่พักพิงและปลอบใจเธอได้ จากนั้นไม่นาน เธอก็พบว่าแขนของเขาเปล่าเปลือยเพราะตอนออกมาเขารีบร้อน เขาสวมเพียงเสื้อเชิ้ตและแขนเสื้อถูกพับขึ้น ในเวลานี้ อุณหภูมิติดลบ และเครื่องปรับอากาศก็ยังทำงาน ริมฝีปากเธอจึงยิ้มอย่างช้าๆจากก้นบึ้งของหัวใจ นั่นคือความรู้สึกซาบซึ้งของคนที่ไม่มีอะไร อย่างน้อย คุณชายก็ยังมีความรู้สึกเสียใจไปกับเธอ... เป็นแบบนั้นใช่ไหม? ในอาการมึนงง ซูหยวนรู้สึกว่ารถได้หยุดเคลื่อนที่ และตัวเธอได้ถูกอุ้มขึ้นจากแขนที่เย็นกว่าอุณหภูมิของตัวเธอ เขารีบวิ่งไป และเจ็บปวดจากการกระทบกระเทือนเจ็บจนสุดขีดจนตัวเธอเริ่มชา “ไป เรียกหัวหน้าแพทย์สูติและนรีเวชมา เดี๋ยวนี้ ตอนนี้!” เมื่อถึงแผนกต้อนรับเขาก็ตะโกนอย่างบ้าคลั่ง “คุณ คุณผู้ชาย หัวหน้าเขา เขาเลิกเวรไปแล้ว!” พนักงานผู้หญิงแผนกต้อนรับตัวสั่นและกลัวอย่างเห็นได้ชัด “เรามีแพทย์ที่ประจำหน้าที่อยู่ เขาเก่งใช้ได้ จบจากต่างประเทศ...” “ถ้าไม่อยากให้โรงพยาบาลถูกปิด ทางที่ดีคือควรโทรหาเขาตอนนี้ หากห้านาทีมาไม่ถึง หลังจากนี้จะไม่มีใครมาโรงพยาบาลนี้อีก....” “โอเค ฉัน ฉันโทร ฉันโทร....” ผู้หญิงที่แผนกต้อนรับไม่รู้จักคำว่าหล่อเกินไปแต่กลับกลัวใบหน้าที่แสนเย็นชา เธอตะลึงกับพลังงานที่แสนน่ากลัวและน่าเกรงขาม เป็นพลังงานที่ข่มขู่เหมือนกับตกนรก เธอรีบจับโทรศัพท์โทรติดต่อ หลังจากติดต่อได้แล้ว คุณชายก็สั่งว่า “ให้แพทย์เตรียมเครื่องมือและห้องผ่าตัด ด่วน.....” “โอเค ได้”แผนกต้อนรับทำอะไรไม่ถูก ด้านนอกท้องฟ้าเริ่มมืดแล้ว สายลมพัดมา ร่างกายเธอสั่น หันหน้ามองผู้หญิงที่อยู่ในอ้อมแขนเขา และมีเพียงความคิดเดียว : ผู้หญิงคนนี้ สวยมาก ซูหยวนใช้สายตาของเธอ มองดูผนังของโรงพยาบาลราวกับความมืดเริ่มเข้ามา ความมืดเหมือนปีศาจที่ไล่ตามเธอ ติดตามเธอและไม่ยอมปล่อยเธอ... เธอวิ่งและวิ่งไปข้างหน้าอย่างหมดหวัง แต่ไม่ว่าจะพยายามขนาดไหนก็หนีไม่พ้น มองเห็นความมืดที่อ้าปากจะกลืนกินเธอ เธอก็ร้องอย่างตกใจ แต่ไม่มีอะไรตอบกลับมา แต่กลับได้ยินเสียงจากด้านข้าง “คุณซู ยินดีด้วย คุณตั้งครรภ์แล้ว!” ซูหยวนหมองลง จากนั้นเธอก็ลืมตาขึ้นและปิดตาอีกครั้ง ทำแบบนี้อยู่สองสามครั้ง ดวงตาก็ปรับแสงเห็นเป็นสีขาว และลืมตาขึ้นอย่างช้าๆ ในสายตา ทุกอย่างเป็นสีขาวราวหิมะ ผนังสีขาว ไฟสีขาว ผ้าห่มสีขาวแม้กระทั่งหิมะที่อยู่ด้านนอก ที่นี่คือโรงพยาบาล ซูหยวนหันมองรอบๆอย่างช้าๆ คนที่อยู่อยู่ข้างฉันและมีรอยยิ้มนั่นคือป๋ายหยิ่ง เธอสั่นและทวนคำพูดของป๋ายหยิ่งอีกครั้ง “ฉันตั้งครรภ์ หมายความว่าไง?” เธอขมวดคิ้ว และความคิดที่ว่างเปล่าค่อยๆกลับมาช้าๆ ร้องอย่างเสียงดัง “อะไร! เธอพูดอะไร ฉัน ฉันท้องแล้ว?!” ทันใดนั้นหน้าเธอก็ซีดลง ไม่รู้ว่าควรจะดีใจไหม.... “ฉันท้องแล้ว ฉัน...ฉันท้องได้ไง?” เธอมองรอยยิ้มที่หายากบนใบหน้าของป๋ายหยิ่งที่งุ่มง่ามและมองซ้ำๆอย่างไม่รู้ว่าหมายถึงอะไรและไม่รู้ว่ามีปฏิกริยาตอบกลับอย่างไร “คุณซู คุณเพิ่งจะตั้งครรภ์แค่เดือนแรก ดังนั้นคุณเลยไม่รู้สึกถึงการตั้งครรภ์ และไม่แปลกที่คุณและคุณชายจะไม่รู้ คุณรู้ไหม? วันนั้นคุณเกือบเสียชีวิต คุณชายกอดคุณไว้ไม่ห่างเลย และเรียกแพทย์มาเป็นการส่วนตัว เชิญสูติแพทย์และนรีแพทย์ที่ดีที่สุดมา และผ่าตัดปกป้องทารกในครรภ์คุณและชีวิตคุณเอาไว้ผ่าตัดถึง10ชั่วโมง คุณต้องทำจิตใจให้สงบหลังจากเก้าเดือนนี้ และลูกของคุณก็จะมีสุขภาพที่แข็งแรง” “ฉัน...ท้องจริงๆเหรอ?” ซูหยวนไม่อยากจะเชื่อและพูดทวนประโยคซ้ำๆ ความสุขของป๋ายหยิ่งส่งไม่ถึงเธอเลย ป๋ายหยิ่งพยักหน้าและพูด “ใช่แล้ว คุณท้องจริงๆ คุณชายดีใจมาก” ในขณะเดียวกัน ซูหยวนรู้สึกสับสนเล็กน้อยและไม่รู้จะพูดอะไรเพื่อแสดงอารมณ์ที่ซับซ้อนของเธอ เธอท้องแล้ว จู่ๆเธอก็ท้อง ฉันคิดว่า การใช้หลักความเย็นของคุณชายคือการทรมานและท้องได้ยากขึ้นแต่คิดไม่ถึงว่าเธอจะท้องได้ง่ายขนาดนี้ มือของเธอ เป็นสัญชาตญาณและเธอก็สัมผัสกับท้องอันอ่อนโยนโดยไม่รู้ตัว เธอไม่เข้าใจว่าชีวิตเล็ก ๆ ในนั้นมาจากไหน เธอเหล่สายตาและมองไปที่ป๋ายหยิ่ง “ฉันอยู่โรงพยาบาลกี่วันแล้ว?” ป๋ายหยิ่งตอบ “รวมวันที่เข้าห้องผ่าตัด10ชั่วโมง วันนี้ก็วันที่5พอดี” “คุณชายล่ะ? เขา....” ซูหยวนยกมือขึ้น อยากจะถามอะไรบางอย่าง แต่กลับไม่รู้จะพูดอย่างไร “หลายวันที่ผ่านมาคุณชาย มาอยู่เป็นเพื่อนคุณซูทุกวันและเกือบจะทั้งวัน อ่อ ใช่แล้ว ฉันต้องไปโทรหาคุณชายก่อน บอกว่าคุณตื่นแล้ว....” ป๋ายหยิ่งพูดจบ ก็หมุนตัวออกไปโทรศัพท์ ซูหยวนก็คว้ามือป๋ายหยิ่งไว้ ไม่ให้เธอไป ป๋ายหยิ่งมึนงง และค่อยๆหันหน้ามาหาซูหยวนและถาม “คุณซู คุณ....” ปากที่ซีดเซียวของซูหยวนก็ค่อยๆยิ้มอย่างฝืนใจ “เอ่อคือ...ฉันหิวน้ำ เธอเอาน้ำให้ฉันก่อน ตอนนี้คุณชายกำลังยุ่งไม่ต้องรีบโทรหรอก” ป๋ายหยิ่งไม่มีการลังเล เดินไปด้านข้างและหยิบน้ำอุ่นให้ซูหยวน และมองเธอดื่มน้ำและพูดด้วยความเป็นห่วง “คุณซู คุณต้องระวัง แพทย์สั่งบอกให้คุณระวังให้มาก ห้ามทำเรื่องที่เป็นอันตรายเด็ดขาด ไม่งั้นจะเป็นอันตรายต่อทารก คุณเพิ่งตื่นถึงแม้ว่าจะหิวน้ำ แต่คุณก็ต้องค่อยๆดื่ม ฉันเพิ่งสั่งให้ครัวที่บ้านทำอาหารมา ต้มโจ๊กรังนกมาให้คุณ” ซูหยวนพยักหน้า เมื่อป๋ายหยิ่งหันหน้าหาเธอ ก็ขมวดคิ้วเล็กน้อย การกระทำที่เธอกำลังดื่มน้ำก็ค่อยๆช้าลง ถ้าเธอไม่ระวังก็อาจจะเกิดอันตรายเก็บทารกที่อยู่ในครรภ์เธอและอาจจะหมดสติไปอีก ทารกนี้เกิดขึ้นจริงๆ ภายใต้สถานการณ์บ้าบอเช่นนี้ ในตอนที่เธอและคุณชายมีแต่ความรุนแรง ความเจ็บปวดเช่นนั้นเจ็บจนเข้ากระดูก คิดไม่ถึง ว่าเด็กคนนี้จะรอดมาได้ แปลก แปลกจริงๆ เธอขมวดคิ้ว ผ่านมาแล้วสี่วันผ่านไป รอยแผลที่เธอกัดบ่าคุณชายไว้จะหายไปหรือยัง เป็นเครื่องหมายที่หลงเหลือเอาไว้เพียงอย่างเดียวในตอนนั้น มือของเธอ ก็ค่อยๆบีบแก้วน้ำที่มือน้ำอยู่ด้านใน และคิดในใจว่าหากตอนคุณชายเข้ามาหาเธอ เธอแกล้งหลับ และแอบมองหน้าเขา แบบนี้จะดีแค่ไหน เธอสูดลมหายใจเข้าออกลึกๆอยู่หลายครั้ง มองแสงที่อยู่ด้านนอกหน้าต่าง มองเห็นป๋ายหยิ่งหันมาทางเธอและยิ้มพร้อมพูดว่า “คุณซู โจ๊กกำลังจะมาถึงแล้ว” ซูหยวนพยักหน้า ลังเลอยู่ครู่หนึ่ง เธอรู้สึกประหม่าและแกว่งมือไปมาสองสามครั้ง และจับชายเสื้อของป๋ายหยิ่งและพูด “อย่าบอกคุณชายว่าฉันตื่นแล้ว ขอร้อง!” ป๋ายหยิ่งตกใจแล้วเธอก็เข้าใจอะไรบางอย่างและพูดขึ้น “คุณซู ฉันไม่กล้าทำแบบนั้น คุณชายเป็นห่วงคุณมาก เพราะเขาต้องการเด็กในท้องของคุณ” มือของซูหยวนก็จับเสื้อคนไข้ส่วนหน้าท้องเอาไว้และกัดฟันให้อารมณ์ตัวเองสงบลง หันไปมองป๋ายหยิ่งและพูด “ไม่ก็...เธอบอกฉัน เขาเป็นใคร สรุปเขาคือใคร” น้ำตาเธอไหล อย่างไม่มีสาเหตุ น้ำตาไหลลงจากดวงหน้าและไหลลงมายังใบหน้าที่สวยงามแต่ซีดขาว เธอพูดอย่างจริงจัง “อย่างน้อยก็ให้ฉันได้รู้ ว่าพ่อของลูกฉันคือใคร ฉันไม่อยาก...โดนคนอื่นดูถูก” ดูเหมือนว่าป๋ายหยิ่งจะมีท่าทีเล็กน้อย ริมฝีปากขยับสองสามครั้งแต่ก็พูดขึ้นว่า “คุณซู คุณก็รู้ คุณและฉัน ไม่มีสิทธิ์ตัดสินใจใดๆทั้งนั้น” ซูหยวนขมวดคิ้วอย่างหนัก และยิ้มทั้งน้ำตา “งั้น คุณชายได้บอกเธอหรือยัง ต้องการให้เธอดูแลลูกในท้องของฉันอย่างดี?” ป๋ายหยิ่งตกใจ “ถ้าคุณซูใช้เด็กในท้องมาข่มขู่ฉัน ฉันคิดว่า ไม่ว่าจะเป็นคุณหรือฉัน ก็จะเจอกับเรื่องราวที่เลวร้ายเช่นกัน วิธีการของคุณชาย คุณซูเพิ่งค้นพบวิธีการหนึ่งในหมื่น พวกเราไม่มีความสามารถพอที่จะต่อกรกับคุณชายได้เลย นอกเสียจาก....ลูกของคุณ ที่คุณชายต้องการ” “เขาต้องการเขาต้องการ...ทำไมเขาต้องการ?” ซูหยวนกัดฟันพูดออกจากปากของเธอ “ฉันรู้ ฉันถ่อมตัว ฉันเป็นเหมือนมดที่ไม่มีความสามารถที่จะต่อกรกับเขาได้ แต่อย่างน้อยก็ให้ฉันรู้ว่าพ่อของเด็กในท้องคือใคร ตราบใดที่คุณยังไม่บอกว่าฉันตื่นแล้ว แพทย์ก็ดูไม่ออก เขาก็ต้องไม่รู้” “แต่ว่า..แต่ว่าฉันเพิ่งบอกให้พ่อครัวเตรียมโจ๊กมาให้” “เธอบอกพ่อครัวเหรอ ว่าคือฉัน..ฉันตื่นขึ้นมาแล้ว เป็นโจ๊กที่ฉันต้องการเหรอ?” “เปล่า”