บทที่ 32เหมือนเขามาก

บ๗ที่ 32เหมือนเขามาก ข้างนอกเหมือนหิมะตกอีกเเล้ว ทั้งสองคนต่องไม่มีใครพูดอะไร มีเเค่เสียง “ซาซา” เสียงของหิมะ คนที่ช่วย ไม่รู้ว่าเมื่อไหร่ถึงจะหาที่นี่เจอ ย้ายจากที่โกดังเหล็ก ทะเบียบรถที่ซูหยวนบอกให้ ก็เป็นเเค่เเผนการเท่านั้นเอง ป๋ายหยิ่งเองก็จะไปหาพวกเขาจากที่ไหนได้? “เรื่องย้ายเปลี่ยนหุ้นไม่ใช่เรื่องที่ใช้เวลเเค่เเปปเดียว ยังเคลื่อนย้ายไม่สำเร็จ พอตกเย็น ถึงเวลานั้น ทุกบริษัทก็เลิกงานเเล้ว เพราะฉะนั้น ไม่ทันเเน่ ดีที่ผมสู้กับเขามาก่อน บวกกับการมาของเธอ ก็เสียเวลาไปบ้าง เพราะฉะนั้น ผมถึงใช้เวลาทั้งคืน พอพรุ่งนี้เช้า พวกเขาก็จะมาทรมานพวกเราเอง” เสียงที่น้อยของเขาที่ทำลายความเงียบ ก็ฟังคุณชายพูดต่อ “เเค่พวกเขาโทรศัพท์ ก็จะหาพิกัดได้อย่างเร็ว เเต่ว่า….ถ้าเป็นไปได้พวกเรา ต้องอาศัยเวลากลางคืนนี้ หนีออกไป อยู่เเค่นาทีเดียว ก็ยิ่งอันตราย” เสียงของเขาเบาเเละเร็วมาก ไม่มีใครไหนที่ทำให้เสียเวลาเลย ซูหยวนอยู่ร่วมกับเขาเเค่ในเวลากลางคืนเป็นส่วนมาก การอยู่ร่วมกันต่อจากนี้ ไม่ใช่เเค่ความอันตรายของชีวิตในตอนนี้ “จะหนียังไง?ฉันฟังนาย!” ซูหยวนถาม “ถ้าถูกจับได้อีก ก็อันตรายถึงชีวิตเลย เธอ…ไม่กลัวหรอ?” เสียงของคุณชายไม่ได้เเสดงความรู้สึกอะไรเลย เเค่เเสดงถึงความนิ่งเรียบ ก็ถือว่าในใจวุ่นวายอยู่ก็ได้ เเต่ถูกทำให้นิ่งไปด้วยความน่าสงสัย “ฉันไม่กลัว!” ซูหยวนไม่ได้คิดอะไร ก็พูดออกมาเลย “เเม้เเต่นายฉันยังไม่กลัวเลย ยังกลัวคนอื่นอีกหรอ?” คุณชายนิ่งไป ทันใดนั้นก็มีเสียงเเอบหัวเราะ “เธอเหมือนเขามาก!” “เขา? ใคร?” ซูหยวนถามอย่างสงสัย “………” เขาไม่ได้ตอบ ซูหยวนเองก็ไม่ได้ถามต่อ “พ่อของเธอ เขา…เป็นผู้ชายที่น่านับถือคนนึง!” ผ่านไปสักพัก เขาก็พูดขึ้น คิ้วของซูหยวนชนกันสักพัก เเล้วก็พูดอย่างยิ้มๆ “มีหลายคนพูดว่า ฉันเหมือนพ่อมาก!” ซูหยวนถอนหายใจครั้งนึง ใช้เสียงที่เเน่วเเน่พูด “นายมันจะพูดถึงพ่อของฉันบ่อยๆ ฉันรู้…นายต้องมีความเเค้นอะไรกับพ่อเเน่เลย ฉันไม่รู้ว่าเเค่เรื่องเข้าใจผิด หรือว่าพ่อเคยทำเรื่องอะไรที่ไม่ดีกับนายไว้ เเต่ว่า…สิ่งที่ฉันอยากจะทดเเทนคืนนาย มันก็มากพอเเล้ว ฉันเเค่หวังว่า ถ้าเราสามารถรอดออกจากที่นี่ได้…รอฉันคลอดลูกเสร็จ นายปล่อยฉันไปได้ไหม ขณะเดียวกัน….ปล่อยใจของนายไปด้วย” “ปล่อยใจตัวเอง?”คุณชายไม่ค่อยเข้าใจ ซูหยวนพยักหน้า น้ำเสียงที่ยิ้มๆ “นายไม่มีความสุข เเม้เเต่นายเองก็ไม่รู้สึกหรอ?” “ความสุข?” คุณชายนิ่งไป พูดขึ้นมา “ ความสุขของผม ก็คือสามารถควบคุมความสุขของคนอื่นได้!” “หึหึ…”ซูหยวนนิ่งไปสักพัก ก็มีเสียงหัวเราะออกมา ในค่ำคืนเเบบนี้ ทำให้คนซึ้งใจจริงๆเลย “เธอหัวเราะอะไร?” คุณชายไม่พอใจ ในน้ำเสียง เต็มไปด้วยความไม่พอใจ ซูหยวนรีบพูดขึ้นมาอย่างจริงจัง “ไม่ว่าวิธีของนายจะดูฉลาดเเค่ไหน นายก็นำพาเเค่ความเจ็บปวดให้คนอื่น เเต่กลับเอาความสุขของคนอื่นไปได้” “อ๋อ?” คุณชายเหมือนไม่ยอม “เเล้วเธอล่ะ? ฉันไม่ได้เอาความสุของเธอไปหรอ? เธอก็พึ่งบรรลุนิติภาวะ ก็ต้องมีลูกให้กับชายเเปลกหน้า ต้องเเบบรับภาระครอบครัว ต้องดูเเลพี่ชาย ทำในสิ่งที่เธอไม่อยากทำที่สุด หรือว่า เธอยังมีความสุขอีกหรอ?” ซูหยวนดูไปบนท้องฟ้า เหมือนฟ้าเพิ่งเริ่มมืดลงไม่นาน ถ้าอย่างนั้น กว่าจะท้องฟ้าจะสว่างก็ยังอีกนาน เพราะฉะนั้น พวกเขายังมีเวลาอีกเยอะในการคุยกัน ซูหยวนตั้งใจที่จะมาปรึกษาเรื่องปมในใจของเขา เเม้เเต่เเสงก็ส่องไม่ถึงผู้ชายคนนี้ พวกเขาถูกมันให้หันหลังให้กัน ซูหยวนขยับตัว ให้ตัวเองเข้าใกล้คุณชายมากขึ้น ไม่ต้องหนาวขนาดนั้น เธอปรับระดับเสียงคอ พูดด้วยน้ำเสียงที่เบา “จริง นายนำพาสิ่งที่เจ็บปวดที่สุดมาให้กับฉัน ถึงเเม้ฉันจะไม่รู้ว่าเพราะอะไร เเต่ฉันเชื่อว่า มันต้องมีเหตุผล นายคงไม่ทำให้ฉันปวดโดยไม่มีสาเหตุ” “ไม่ว่านายกับพ่อฉันจะมีความเเค้นอะไรกันก็ตาม เเต่อย่างน้อย…นายก็คืนหนี้เเทนฉัน ของที่ฉันติดนาย ถึงเเม้ว่าสิางที่นายต้องการตอบเเทนมันจะดูร้านเเรงไป เเต่ว่า พอหายเจ็บ? พอฉันคิดถึงฉันมีลูกให้นาย บริษัทของพ่อจะฟื้นตัวขึ้น พี่ชายของฉันเริ่มต้นได้ใหม่อีกครั้ง พอถึงเวลานั้น ฉันก็สามารถมีความสุขได้ อีกอย่าง…ฉันยังสาว ก็มีลูกเเล้ว ทำเรื่องที่ใหญ่ที่สุดในชีวิตได้สำเร็จ ก็ดีสิ? ต่อไปฉันก็สามารถทำเรื่องอื่นที่ฉันอยากทำได้ ไม่ต้องเป็นเพราะคนอื่น ก็เป็นความสุขอย่างนึง ไม่ใช่หรอ?” “เออ..ความสุขของเธอ เหมือนกับการพยายามเข้มเเข็ง เธอกำลังพยายามอยู่”คำพูดของคุณชาย เเสดงถึงความไม่เชื่อ เหมือนกับว่าซุหยวนเเค่ปากเเข็ง กำลังพูดเล่นอยู่ก็เเค่นั้น ซูหยวนนิ่งไปสักพัก ก็ยิ้มขึ้นมา “ไม่ใช่ปลา เเล้วจะรู้ความสุขของปลาได้ยังไง?” คุณชายนิ่งไป พูดอะไรไม่ออกเลย “นายอาจจะไม่เชื่อ เเต่ว่าคำพูดพวกนี้คือความจริงทั้งหมด” เสียงของซูหยวนนิ่งเรียบ“ใช่นายเพิ่มความเจ็บปวดให้กันฉันมาก เเต่ว่า นายรู้ไหมทำไมฉันถึงต้องทนรับกับความเจ็บปวดพวกนี้?” ซูหยวนพูดขึ้น “เพราะฉันรักครอบครัวของฉัน ฉันรักพี่ชายของฉัน เพื่อพวกเขา ฉันสามารถยอมเสียทุกอย่าง ความสัมพันธ์เเบบนี้ มันคือความสุข เเต่นาย กลับไม่มี” พอซูหยวนพูดจบ ก็ไม่ได้พูดอะไร คุณชายก็เช่นกัน เหมือนกับบนโลกใบนี้ อยู่ในเวลาที่เงียบสงบ ใช่เเล้ว เขาไม่สามารถได้รับรู้ถึงความสุขเเบบนี้ ลุงของเขา อยากจะเอาชีวิตของเขา ย่าของเขา สอนเขาว่าเวลาเจอลุงไม่ต้อง “เกรงใจ” ขอถามหน่อยว่าครอบครัวเเบบนี้ จะมีความสุขเเบบครอบครัวไม่อย่างไร? เหมือนคุณชายจะบาดเจ็บ หายใจเเรงขึ้น พอซูหยวนพูดจบ ก็เหมือนจะรู้สึก ว่าไม่น่าพูด เหมือนว่าตัวเองกำลังซ้ำเติมคนที่กำลังบาดเจ็บอยู่ มันโหดร้ายเกินไป “ถ้าพวกเราไม่ตาย เป็นเเฟนฉันเถอะ!” เสียงของคุณชายส่งมา ความเเปลกจากสิ่งที่เขาพูด ทำให้คนอื่นไม่เข้าใจ “อะ..อะไรนะ?” เหมือนว่าซูหยวนจะได้ยินไม่ชัด กลืนน้ำลายลง โดนลมเย็นๆพัดเข้ามา ทำให้เธอหดตัว ออกจากความอบอุ่นของคุณชาย เเค่อยากจะห่างกับเขาไกลอีกหน่อย ล้อ..ล้อเล่นอะไรกัน? ฟ้ารู้ดีว่าเธออยากจะไปจากปีศาจร้ายนี่มากเเค่ไหน เป็นไปได้ยังไง ยังอยากให้เธอเป็นเเฟนเขา? “ผมบอกว่า ถ้าพวกเรารอดออกไปอย่างปลอดภัย เธอ…เป็นเเฟนกับผมเถอะ” ไม่ใช่คำถาม ไม่ได้มีความโรเเมนติกเลย ก็เเค่เป็นการประกาศอย่างเยือกเย็นเท่านั้นเอง “อย่า อย่าเกรงใจเเบบนี้เลย ทำตายในสัญญาดีกว่า อีกอย่าง…..เอ่อ นายเตรียมที่จะหนีออกไปยังไง?” ร่างที่เย็นเเข็งของซูหยวน เต็มไปด้วยคำถามที่ไม่ปกติ คุณชายหัวเราะขึ้นมา พูดว่า “เธอรู้ไหม ว่าในเมืองนี้ มีผู้หญิงมากมายเท่าไหร่ที่อยากเป็นเเฟนผม ผู้หญิงรอบข้างผมมีเยอะเเยะ เเต่ว่า…ผมไม่เคยพูดเเบบนี้กับใคร เธอเป็นคนเเรก” “ถึงเเม้จะเป็นผู้หญิงเเบบนี้คนเเรก เเต่ว่า…..” ซูหยวนหายใจเข้าลึกๆ พูดอย่างอ้อมค้อม “เเต่ฉันเชื่อว่าระหว่างเราสองคนต้องมีความโกรธเเค้นกัน ตอนนี้นายเเค่รีบร้อน นายคิดดูนะ ต่อไปทุกวันต้องเจอฉัน ฉันกลัวนาย….กินไม่ๆด้นอนไม่หลับ” “นี่เธอ ผมตัดสินใจเเล้ว” คุณชายดูจะไม่เปลั่ยนใจเลย พูดเสียงต่ำ “เธอต้องมีความสุขกับเงินทองเเละอำนาจที่มากมายสิ เเค่พวกเราไม่ตาย ผมก็จะเเต่งงานกับเธอ!” “……”ซุหยวนนิ่งไปเลย รู้สึกขึ้นมาว่า ถ้าตายที่นี่ ก็ดีนะ “ตอนนี้ ผมจะบอกคุณ วิธีที่ผมคิด!” “…….โอเค!” ซูหยวนยิ้มเก้ๆกัง สำหรับคนนี้เเล้ว เธอไม่มีวิธีจัดการเขาเลย ได้เเค่เข้าไปใกล้คุณชายหน่อย คุณชายค่อยๆขยับหัว พูดเสียงเบา “พวกเรา……” พอผ่านไปสักครู่ ตาของซูหยวนก็โตขึ้น พูดกับคุณชายอย่างคิดไม่ถึง “อะไรนะ? นี่ นี่ๆ…..” “เชื่อใจผม” เสียงของคุณชายหนักเเน่น ทำให้เชื่อเขา “ คืนนี้ลุงของผมไม่อยู่ที่นี่เเน่ ยังไม่ได้หุ้นส่วนทถ้าผมเป็นอะไรไป ธุรกิจบริษัทของตระกูลผม ก็ต้องตกไปอยู่ในมือของคนอื่น คนที่ไม่ได้อะไรเลยคือเขา” “พอยังไม่ได้หุ้นส่วน เขาก็ยังคงกลัวผม เพราะฉะนั้น….เขาไม่กล้ามาเฝ้าที่นี่” “ เเล้วจะทำยังไง?” “ เเค่เขาไม่อยู่ที่นี่ ลูกน้องที่โง่ๆของเขา….ขอเเค่การเเสดงของเธอเเละผมดีหน่อย พวกเขาก็จะติดกับเอง เเละในตอนนี้ พวกเขาจะไม่มีการเตรียมตัวมากที่สุด คนี่คือโอกาสที่ดีที่สุดของพวกเรา!” “โอเค….”ซูหยวนกลืนน้ำล่ยลงคอ“รอ รอสักพักฉันจะตะโกนเรียก เเต่ว่า….พวกเราต่างก็โดนมันไว้ ไม่อย่างนั้น…ฉันทำให้คนพวกนั้นมา นายยื่นข้อเสนอที่ดีกว่าลุงของนายให้กับพวกเขา?” “เมื่อกี้คิดว่าเธอไม่ได้โง่ขนาดนี้ จริงๆเเล้วผมคิดว่าคุณฉลาดเกินไป” คุณชายพูดอย่างเย็นชา “ลุงของผมให้พวกทันเฝ้าที่นี่ ก็เเสดงว่าเชื่อใจพวกมันว่าจะไม่หักหลังลุงผมเเน่นอน” คุณชายยังพูดต่อ “ทำตามที่ผมพูดก็พอเเล้ว…ผมบาดเจ็บ ขาของปมก็บาดเจ็บ พอถึงเวลานั้น ไม่ว่าเหตุผลอะไร เธอจะต้องหนีออกไปให้ได้ เข้าใจไหม? ไม่ต้องสนใจผม เเค่ว่างไปข้างหน้า เข้าใจไหม?” ซูหยวนพยักหน้า “นายวางใจเถอะ!” ตามคำที่เขาบอกว่าถ้ารอดออกไปได้จะเเต่งงานกับเธอ เธอก็จะวิ่งออกไปโดยไม่ลังเลเลย นี่คือปีศาจ เเต่งงานกับปีศาจ จะมีความสุขได้อย่างไร? เพราะฉะนั้น ซูหยวนจะไม่ลังเลเเน่นอน จะวิ่งออกไปอย่างสุดชีวิต ส่วนคุณชาย….เธอก็คงจะสนใจไม่ได้เเล่ว เเต่เเค่ยังมีความปรารถนาสุดท้าย คือของขวัญที่เเม่เคยใก้เธอตอนอายุ18ปี เธอหาไม่เจอ เเต่กลับถูกจับตัวไว้ ความหนาวเย็นถูกพัดเข้ามา ในห้องที่มืดสนิทนี้ มีใจสองดวงที่เงียบเหงา กำลังพยายามอย่างเต็มที่ ไม่ใช่เพราะอยากจะคลายความเหงา เเต่หวัง ว่าจะหาวิธีที่ดีกว่านี้ หนีออกไปด้วยกัน บนตัวของซูหยวน คลุมเสื้อของคุณชายไว้ตัวหนึ่ง ข้างล่างใส่เเค่กางเกงบางๆตัวหนึ่ง เพราะฉะนั้น ทำให้หนาวมาก ขาทั้งสองของเธอหนาวเย็น หายใจเข้าลึกๆ ใช้เเรงเยอะมาก ใช้เเรงขาถีบเจอสิ่งของบางอย่างที่อยู่ตรงหน้า ในความมืด เห็นเเค่เพียงเงาของตัวเอง ไม่รู้ว่าสิ่งของที่อยู่ตรงหน้าคืออะไร เพราะฉะนั้นพอเธอใช้ขาถีบไป เสียงดังๆนั้น ซูหยวนเองก็ตกใจ “เธอทำอะไร?” คุณชายทำเหมือนตกใจ ถามขึ้นอย่างเสียงดัง ทั้งสองคนหันหูตั้งใจฟัง คนที่เฝ้าอยู่ด้านนอก ก็ได้ยินอยู่เเล้ว เดินไปที่หน้าต่างอย่างระวัง เหมือนกับกำลังสังเกตุการกระทำของทั้งคนอยู่ เเต่เพราะว่ามืดเกินไป พวกเขาก็ไม่กล้าที่จะส่อง ให้คนสังเกตุเห็น “ฉันกำลังทำอะไร? ก็กำลังอารมณ์เสียน่ะสิ โทษนาย โทษนายทั้งหมดเลย!” ท่าทางของซูหยสนที่กำลังโมโหมาก หันหัวกลับไป เสียงทีาเเหบ พูดด้วยน้ำเสียงที่เหมือนจะร้องไห้กลัว “ถ้ารู้อย่างนี้ ฉันไม่ควรกลับมาหานานเลย ดูตอนนี้สิ เเม้เเต่ฉันก็ต้องซวยเพราะนาย นาย….นาย…”