ตอนที่ 1 ฐานะต่ำต้อย

ต๭นที่ 1 ฐานะต่ำต้อย ลวดลายบนตั่งมังกรเหมือนผ้าต่วน แสงเทียนสลัว หัวใจข้าก็ยิ่งกดดัน พยายามปิดตา ความรู้สึกเงียบๆข้างหมอน มีเพียงเสียงลมหายใจของฝ่าบาท ข้าก็รู้สึกเมื่อยล้า......... เสื้อผ้าบนร่างกายรุ่งริ่ง แอบมองบนตัว ไม่กล้ามองชายรูปงามที่อยู่ข้างๆ ถอนหายใจตามแล้วลุกขึ้น ค่อยๆดึงเสื้อผ้าของตัวเอง หลังจากทุกอย่างผ่านไป สถานะข้าก็ยังต่ำต้อยเหมือนเดิม “ฝ่าบาท ขนมนั้น จะให้หม่อมฉันเก็บไว้หรือจะส่งกลับให้ไทเฮาเพคะ?” ดึงเสื้อผ้าเสร็จแล้ว ข้าถึงค่อยๆลงจากเตียงด้วยความรู้สึกต่ำต้อยและระวังตัว มองไปทางขนมหน้าตางดงาม ปากถามด้วยความสงบนิ่ง เคยมีการปรนนิบัติที่นี่หลายครั้ง ข้าก็เป็นแค่นางในไร้ค่า คนในวังไว้หน้าให้ข้า นั่นก็เป็นเพราะข้าเป็นคนรับใช้คนสนิทของไทเฮา แต่พูดถึงตรงนี้ คนรับใช้ก็ยังเป็นคนรับใช้ เบื้องหลังคนพวกนั้น จะให้ความเคารพข้าเท่าไหนกันเชียว? อยากจะมีชีวิตในวังหลวงนานๆ ต้องเข้าใจในสถานะของตัวเองให้มั่น ฉะนั้นไม่ว่าฝ่าบาทจะเรียกกี่ครั้ง ข้าก็ไม่กล้าลำพองใจและหลงระเริง ไม่กล้าลืมสถานะของตัวเอง เดินไปที่หน้าโต๊ะช้าๆ จ้องมองขนมที่เย็นชืดไปแล้ว รู้ว่าถึงอย่างไรเรื่องนี้ก็ต้องรายงานไทเฮา คืนนี้ ตัวข้าเข้ามาทำขนมสุ่ยจิงเกาของเสวยโปรดของไทเฮาที่ห้องเครื่องตามรับสั่งไทเฮา แต่ตอนยกขนมไปตำหนักหัวสิ้ว ระหว่างทางกลับเจอฝ่าบาท ก็เลยถูกเชิญพามาที่นี่ นี่ไม่ใช่ครั้งแรกแล้ว แต่ข้าไม่เคยขัดขืนมาตั้งแต่แรก ใช่ว่าข้าไม่ต้องการขัดขืน แต่เข้าใจกฎของวังหลังดี ความยิ่งใหญ่ในใต้หล้าหรือแผ่นดินฮ่องเต้ นับประสาอะไรกับวังหลังล่ะ? ตอนเข้าวังครั้งแรกถูกสั่งสอนมาอย่างดี พวกเราเป็นผู้หญิงของโอรสสวรรค์จนตาย “ถ้าเจ้าคิดจะกราบทูลว่าข้าแย่งเครื่องเสวยของเสด็จแม่ไทเฮาไปแล้ว เจ้าจะได้ดีขึ้นมาหน่อย ข้าอนุญาตให้เจ้ากราบทูลเสด็จแม่เช่นนั้น” ชายผู้นอนบนเตียงเอียงตัวมาเล็กน้อย นิ้วมือเลิกผ้าม่านขึ้นมา ยิ้มเล็กน้อย รอยยิ้มร้ายกาจแฝงในดวงตาเขา และไม่ปฏิเสธความร้ายกาจของตัวเอง นิ้วมือที่กุมด้านหน้าสั่นเล็กน้อย มุมปากแย้มไม่เป็นธรรมชาติ แต่รับรู้เสียงหัวเราะอ่อนโยน “หม่อมฉันมิบังอาจ” ยกขนมขึ้นมาอย่างงดงาม ข้านึกออกแล้วจะกราบทูลไทเฮาอย่างไร หันเดินออกไป ที่นี่ไม่ใช่ที่ๆข้าควรอยู่ ไทเฮาทรงรังเกียจคนที่สร้างความวุ่นวายในวังหลังมากที่สุด ไม่โปรดปรานบ่าวไพร่ที่ต่อต้านเหล่านาย ถ้าหากไทเฮารู้เรื่องความสัมพันธ์ระหว่างข้ากับฝ่าบาทเข้า ข้ากลัวแค่จะได้รับความโปรดปรานเข่นนี้ต่อไป หรือจะไม่ได้รับอภัยโทษ! อยู่ในความสัมพันธ์แบบนี้ ไม่มีใครสนว่าข้าถูกบีบบังคับหรือไม่ ในวังหลัง คนที่ถูกใช้เป็นเครื่องมือมาตลอดมีแค่บ่าวไพร่ต่ำต้อย ไม่ใช่เหล่าเจ้านายสูงส่ง รีบเดินออกจากตำหนักว่อหลง องครักษ์นอกประตูไม่ขยับเขยื้อน ราวกับเห็นข้าเป็นแค่ธาตุอากาศ ปล่อยให้ข้าอยู่ท่ามกลางท้องฟ้ายามราตรี.......