ตอนที่ 2 ความไว้วางพระทัยของไทเฮา

ต๭นที่ 2 ความไว้วางพระทัยของไทเฮา “เม่ยเอ๋อร์ ทำไมถึงไปนานนักล่ะ!” สตรีงามเอียงตัวลิ้มรสชาหอมได้ยินข้าก้าวมาเงียบๆ พระนางถามเสียงต่ำ ข้าจึงค่อยๆหันมามองที่ประตูทางเข้า พูดถึงสตรีงาม แต่ไม่ได้พูดเกินจริง พระนางอายุสี่สิบ แม้จะเป็นไทเฮาผู้สูงศักดิ์ ยังคงความสิริโฉมงดงาม ไม่มีพระเกศาขาว ถ้าไม่ทันสังเกต จะคาดเดาวัยของนางไม่ออก “ทำไมเจ้าเปียกแบบนั้นล่ะ?” เลิกคิ้วเล็กน้อย ไทเฮามองถามข้าอย่างเป็นห่วง “ทูลไทเฮา หม่อมฉันผิดไปแล้ว เมื่อกี้ตอนหม่อมฉันยกขนมสุ่ยจิงเกามาถึงสะพานริมบึง ไม่ทันระวังด้านล่างมีน้ำ หม่อมฉันชนกับก้อนหินตกลงไปในบึงเพคะ” เงยหน้าอย่างขี้ขลาด ข้าตอบเสียงเบาเชื่อง อธิบายสาเหตุที่ตัวเองเปียก เพื่อทำให้ไทเฮาเชื่อ ตอนข้ากลับมาใช้โอกาสกระโดดลงไปในบึง ให้ตัวเองเปียก “ทำไมถึงไม่ระวังล่ะ?” ฟังคำอธิบาย ไทเฮาพยักหน้าไม่มีท่าทีย้อนถาม เงยหน้ามองประเมินข้า เห็นมือบริเวณขอบแขนเสื้อมีรอยถลอก “มือเป็นอะไร?” “กราบทูลไทเฮา ตอนชนก้อนหินไม่ระวังไปกระแทกเพคะ เม่ยเอ๋อร์มี่เป็นไรเพคะ” ข้าส่ายหน้า ดึงแขนเสื้อเล็กน้อย เผยรอยถลอก แผลนี้ไม่เป็นไร แต่ให้ไทเฮาทรงเชื่อก็พอ ที่จริงความสัมพันธ์ข้ากับฝ่าบาทเจอกันไม่กี่ครั้ง แต่ทุกๆครั้งข้าต้องระมัดระวัง ข้ากลัวถ้าไทเฮาทรงรู้เรื่องนี้ แม้จะถึงตาย ก็แค่กลัวว่าโชคทั้งหมดในตอนนี้จะยิ่งทำให้เรื่องบานปลาย เข้าวังมาเจ็ดปี ตั้งแต่เป็นนางในตัวเล็กๆ ไต่เต้ามาถึงตำแหน่งไม่ใช่เรื่องง่าน ข้าได้รับคามลำบากไม่มีคนเข้าใจ สำหรับข้าแผลเล็กๆนี้เป็นแค่เรื่องเล็ก ถ้าหากไม่ได้ความรักความเมตตาดั่งขุนเขาของไทเฮา ข้าจะมีชีวิตมาอยู่ถึงตอนนี้หรือ? ฉะนั้น ข้าจะไม่ทำให้ไทเฮาผิดหวัง จะให้สงสัยแม้แต่นิดเดียวไม่ได้ “ไทเฮาเพคะ หม่อมฉันไม่ได้ความ หม่อมฉันจะกลับไปทำใหม่เพคะ แต่กลัวว่าไทเฮาจะทรงรอนาน จึงรีบกลับมารายงาน นอกจากขนมสุยจิงเกาแล้ว ไทเฮาทรงอยากเสวยอะไรเพคะ? หม่อมฉันเกรงว่าขนมสุ่ยจิงเกาต้องใช้เวลาทำนานจะทำให้ไทเฮาทรงรอนาน ให้หม่อมฉันทำขนมอย่างอื่นดีไหมเพคะ....” “เอาล่ะ ข้ารู้ว่าเจ้าซื่อสัตย์”ข้าพูดด้วยความตื่นเต้นจนทำให้พระนางพอพระทัย พระนางตัดบทไป สตรีบนบัลลังก์ขยับตัว พูดกับคนรับใช้ด้านข้าง “เยว่เอ๋อร์ เจ้าไปเตรียมของหวานให้ข้าซิ!” “เพคะ หม่อมฉันจะไป” เยว่เอ๋อร์พยักหน้ายิ้มแล้วเดินไป “เม่ยเอ๋อร์ เจ้าลุกขึ้นเถิด! ให้คนมาล้างแผลพันผ้าให้เรียบร้อย แล้วไปเปลี่ยนเสื้อผ้าซะ” ไทเฮาผู้สูงศักดิ์รับสั่งเสียงเบา คนรับใช้ในตำหนักหัวสิ้วเข้าใจในทันที นางในสองคนที่อยู่ด้านหลังช่วยกันประคองข้าขึ้นมา ให้ข้าไปนั่งบนเก้าอี้ จัดการเรื่องบาดแผลให้ข้า “ขอบพระทัยไทเฮาที่ทรงเมตตาเพคะ” ข้ายิ้มอ่อนโยนมองไทเฮา พระคุณนี้ซึ้งจากใจจริง ในวังหลัง เจ้านายให้ความสำคัญก็ถือว่าโชคดีแล้ว! “อืม” ไทเฮาทรงพยักหน้าแล้วหันไปดื่มชา ไม่เอาเรื่องนี้มาใส่ใจมากนัก ในที่สุดคืนนี้ข้าหลอกลวงไปได้อีกครั้ง แต่ยิ่งไทเฮาทรงเมตตาข้าเท่าไหร่ หัวใจข้าก็ยิ่งรู้สึกผิด