ตอนที่ 4 ฝ่าบาทเห็นด้วย

ต๭นที่ 4 ฝ่าบาทเห็นด้วย “เมื่อวานเม่ยเอ๋อร์ไปหยิบขนมมาให้ข้า ไม่ระวังล้มลงไปที่ข้างสระถลอกจนเป็นแผล เรื่องเล็กแบบนี้ ทำให้ฮ่องเต้พะวงหรือ?” หลิวไทเฮาอธิบายด้วยความเมตตา สุดท้ายพระนางมองความคิดของโอรสตัวเองออก ไม่จำเป็นต้องสืบหาความ “เปล่าพะยะค่ะ หม่อมฉันแค่ห่วงเสด็จแม่ ฉะนั้นไม่ว่าคนของเสด็จแม่จะเป็นอะไรก็ต้องยกเครื่องของว่างถวายเสด็จแม่ ถ้าหากนางในพวกนี้ทำให้พระองค์ไม่พอพระทัย ลูกจะลงโทษแทนพระองค์เอง” ดวงตาราวดงดาวสาดส่อง รอยยิ้มอ่อนโยนนั้นช่างจริงใจ สวรรค์รู้ เมื่อคืนเขามีความกตัญญูมากแล้ว แต่คำพูดเพราะๆคงมีแต่คนอยากฟัง เห็นแค่ไทเฮาถูกบีบให้หัวเราะ แล้วตรัสเรื่องนี้ตรงๆ “ถ้าฮ่องเต้ห่วงถึงจิตใจแม่จริง เช่นนั้นฮ่องเต้คงจะเห็นว่ามีอีกคนหนึ่งที่อยู่ที่นี่?” “เสด็จแม่หมายถึงหญิงงามที่นั่งอยู่ข้างๆใช่ไหมพะยะค่ะ?” ริมฝีปากหนาแย้ม ต้วนอวี่หลางหันไปมองสตรีงามที่นั่งอีกฝั่ง จากความฉลาดของเขา เขาเข้าใจความหมายของไทเฮา นี่คงเป็นสาเหตุที่ไทเฮาทรงเชิญเขามาเป็นพิเศษสินะ!” แม่ทัพหลิวผู้เป็นพระญาติไทเฮากลับเมืองหลวง ธิดาคนโตถึงคราววัยออกเรือน และเป็นหลานสาวของไทเฮา ความต้องการในสามปีของไทเฮา ในที่สุดก็ได้ผู้รับคัดเลือกเป็นฮองเฮาแล้ว ความจริงเรื่องนี้ ใครๆก็ทราบกันดี ฝ่าบาทแย้มเล็กน้อย แหงนมองสตรีตรงหน้าอย่างละเอียด มองตรงๆเช่นนี้ ในประเทศนี้คงมีเขาคนเดียวที่ไม่สนเรื่องมารยาท สายตาเร่าร้อนตรงหน้า หลิวงซินหรงที่นั่งไทเฮาก็ก้มหัวลง หน้าแดงแล้ว แต่กลับสวยหยาดเยิ้ม ความงามเช่นนี้ ข้ารู้ ฝ่าบาทคงยากจะปฏิเสธ “ฮ่องเต้ ใครเขามองแบบฮ่องเต้กัน ซินหรงนางอายแล้ว” หลิวไทเฮาเห็นโอรสตัวเองสังเกตละเอียด ก็หัวเราะชอบใจ ข้าเองยังเข้าใจ ทำไมไทเฮาจะไม่เข้าใจท่าทางเห็นพ้องของโอรสของตัวเอง “จริงหรือพะยะค่ะ! ความงามตรงหน้าน่าตะลึงนัก หม่อมฉันไม่บันยะบัยยังเสียแล้ว” ฝ่าบาทยิ้มใจดี ถึงจะหันมามองไทเฮา “ฮ่องเต้ว่าเช่นนี้ ก็คือไม่ขัดการตัดสินใจของข้า เห็นพ้องให้หรงซินมาเป็นฮองเฮาสินะ?” ได้โอกาสก็ทรงตรัสเสียเลย คำพูดของเขาทำให้ไทเฮาทรงยินดีปรีดา ยิ้มไถ่ถามทันที “อืม! ขอแค่หรงเอ๋อร์ยอมเป็นผู้หญิงของหม่อมฉัน หม่อมฉันจะปฏิเสธได้อย่างไรกันล่ะ?” ฟังแล้วช่างอบอุ่นอ่อนโยน พระเนตรฝ่าบาทมองสตรีด้านข้าง กำลังตื่นเต้นยื่นมือส่งน้ำชาให้ตรงหน้า เขายื่นมือออกมาสัมผัสจอกชาแผ่วเบา “อ๊ะ!” ทั้งสองมือสัมผัสต่อกัน หลิวซินหรงตกใจ ดึงมือกลับ หน้าแดงจัด จอกชาหล่นลง ข้าที่กำลังสังเกตการณ์ทุกอย่างรีบเอาผ้าออกมาเช็ดน้ำชาที่ไหลออกมาทันที ไม่ให้แขนเสื้อของนายคนใดต้องเปียก น้ำชาร้อนจะให้เป็นแผลได้ นี่เป็นหน้าที่ของนางใน “ฮ่าๆๆ เจ้าเด็กคนนี้นี่!” หลิวไทเฮาเห็นเหตุการณ์ทั้งหมด ก็ชอบใจ ใบหน้ายิ่งยิ้มแย้มเบิกบาน ในพระทัยไทเฮา ขอแค่ลูกสุดรักชอบ ก็พร้อมจะเห็นดีด้วย พูดถึงตรงนี้ สิ่งที่พระนางต้องการก็คืออำนาจที่มั่นคง