ตอนที่ 5 ตั้งใจหยอกล้อ

ต๭นที่ 5 ตั้งใจหยอกล้อ คนที่เดินมาข้างหน้าหยุดฝีเท้า มาถึงตรงที่เขาอยู่ เขาเริ่มไม่ไม่เกรงใจแล้ว ตอนที่ข้าหันมาไม่ทันรู้สึกตัว ก็ยกมือที่พันแผลอยู่ขึ้นมา จ้องมองมือขาวเปื้อนคราบเหลืองเพราะน้ำชา เขาพูดว่า “เจ็บไหม? กล้าหาญขนาดนี้เชียว?” เขาหัวเราะเบาๆ ความหมายของเขาข้าฟังไม่เข้าใจ ปรนนิบัติข้างไทเฮามาหลายปีแล้ว แต่สำหรับฝ่าบาทองค์นี้ยังเข้าใจยาก “เจ็บแค่นี้ไม่เป็นไรเพคะ ถ้าทำให้ไทเฮาทรงรู้สึกว่าข้าล่วงเกิน หลัวว่าจะเจ็บตัวยิ่งกว่านี้เพคะ” ข้าดึงมือกลับ ยิ้มอ่อนโยน กระพริบตาบอกให้เขาอย่าพูดเหลวไหล ถึงตอนนี้ฟ้าสว่างแล้ว ยากจะหลบหลีกไม่ให้ใครเห็น ที่เจ้าพูดจะบอกว่าไทเฮาทรงโหดเหี้ยมงั้นหรือ?” รอยยิ้มร้ายกาจประทับบนฝีปากเขา เขาค่อยๆเข้ามาใกล้ข้า กลัวว่ากลางวันแสกๆ เขาจะก่อเรื่องบางอย่างไม่ช่วยข้าไว้ ข้าตกใจคุกเข่าลงก้มหัวคารวะ “หม่อมฉันมิบังอาจ หม่อมฉันผิดไปแล้ว” ตอนเขาเดินไปบอกว่ามีของขวัญมาถวายไทเฮา ทำให้ข้าต้องตามน้ำ เห็นชัดๆว่าเขาตั้งใจหยอกข้าเล่น “ผิดไปแล้วงั้นหรือ มีความผิดจริง ข้าไม่ได้อนุญาต ใครจะทำร้ายเจ้าล่ะ?ไ ถ้าต่อไปมีรอยแผลเป็น เจ้าบอกข้าซิ เจ้าจะให้อภัยข้ายังไง?” ยิ้มหัวเราะเบาๆ สุดท้ายผู้ชายจอมเล่ห์เหลี่ยมก็ปล่อยข้าแล้วเดินไปต่อ เงยหน้ามองแผ่นหลังนั้น ก็อดถอนหายใจโล่งไม่ได้ ก้มหัวลำบากใจ ทำได้แค่เดินต่อไป อยู่ใกล้ฮ่องเต้ก็เหมือนอยู่ใกล้เสือ คำพูดนี้ข้าเข้าใจดีตั้งแต่เข้าวังหลวงครั้งแรกแล้ว แต่ข้าต้องการชีวิตที่ปลอดภัย การต่อสู้แย่งชิงเป็นสิ่งที่ต้องเกิดขึ้น กว่าข้าจะสลัดพ้นจากพวกงานคนใช้ต่ำต้อยนั้นไม่ง่ายนัก หลายเป็นคนโปรดของไทเฮา แต่นึกไม่ถึงว่าในปีก่อนคืนวันนั้น ข้าจะตกอยู่ในวังวนอำนาจไปอีกคน ค่อยๆก้มลง ความทรงจำยังหวนกลับมาถึงตอนนี้......... “เม่ยเอ๋อร์ ฝ่าบาททรงเมาแล้ว เจ้าไปช่วยประคองเขาก่อนเถิด ข้าจะพูดคุยกับทุกคนที่นี่ก่อน” ในคือวันพระจันทร์ช่างงดงาม ไทเฮายิ่งทรงโปรดปราน โดยเฉพาะงานเฉลิมฉลองราชวงศ์ในวันพระจันทร์ มีเหล่าโอรสนั่งรายล้อมถวายพระพร ทางข้าที่ระมัดระวังตัว ไม่ได้คิดอะไรมากก็ตอบรับไป เดินเข้าไปประคองฝ่าบาทด้วยตัวเอง เดิมทีข้าไม่ได้คิดว่าจะเกิดเรื่องที่ไม่คาดคิด แต่ตอนจะประคองพระองค์ไปนอนบนตั่ง แต่แรงไม่พอล้มลงไปบนเตียง ทับตัวต้วนอวี่หลาง......... คืนนั้น ข้าพยายามต่อต้านสุดแรง แต่แรงเขามาก จะต้านทานไหวได้อย่างไร? อีกอย่าง เขาเป็นนาย แค่เขาคิดก็ไม่อาจปฏิเสธได้ “ฮู่” เลี้ยวไปใกล้ห้องอักษร แต่ไปชนกับคน คิดมากไป จนะลืมสนใจว่าเขาชอบแกล้งคน “กำลังคิดอะไร? หรือว่าเจ้าเริ่มจะสนใจข้าแล้ว?” ฝ่าบาทหยุดเดิน ตาคมหันมามองยิ้มเจ้าเล่ห์ มีครั้งแรกก็ต้องมีครั้งที่สอง หลังจากท้องฟ้ามืดค่ำ เขาเริ่มทำตัวไม่ปลอดภัยกับข้าแล้ว บังคับฝืนใจครั้งแล้วครั้งเล่า.......... หรือว่าในสายตาของฝ่าบาท คืนวันนั้นข้าเริ่มสนใจเขาสินะ! ใครๆก็ไม่เชื่อว่าตอนนี้ข้าระวังตัวแล้ว เพราะเขาเป็นฮ่องเต้! “ฝ่าบาท เมื่อคืนเม่ยเอ๋อร์ไม่ระวังตกน้ำ ไทเฮาและพี่สาวหลิวกำลังรอ ถ้าหม่อมฉันกลับมาช้าเกินไป กลัวว่าจะทำให้ไทเฮาทรงเป็นห่วง ได้โปรดฝ่าบาททรงปล่อยหม่อมฉันไปเถิดเพคะ” ข้ารีบคุกเข่าขอร้อง นี่เป็นวิธีที่ดีที่สุดที่จะต่อรองกับฝ่าบาท เขามันเป็นปีศาจ จิตใจโหดร้ายลามกสัปดน ยิ่งคัดค้านต่อหน้าเขามากเท่าไหร่ เขายิ่งชอบใจมากนั้น สู้ลดเสียงขอร้อง บางทีเขาอาจจะยังใจดีก็ได้ คนอื่นไม่เข้าใจเขา แต่ข้าเข้าใจดี ต่อหน้าพระพักตร์ไทเฮา เขาจะเปิดเผยตัวตนจริงที่สุดออกมา “ภาพนั้นอยู่บนโต๊ะ เจ้าส่งไปถวายให้ไทเฮาเถิด!” เขาหัวเราะเบาๆ มือใหญ่ดึงข้าขึ้นมาอย่างอ่อนโยน ปากเขากระซิบแนบที่ข้างหูข้า ความสัมผัสนุ่มนวลแทรกซึมจนยากจะทนไหว ทำให้ข้าควบคุมตัวไม่อยู่ตัวสั่นอ่อนแออีกครั้ง ปิดปากและปล่อยให้เขาดินไปก่อน ยืนถอนหายใจกลางห้องอักษรใหญ่ ไม่อาจปรับความรู้สึกที่กำลังตกใจได้เร็วนัก เขาไม่รู้ ทุกๆครั้งที่เขาได้ครอบครองข้า ความกลัวของข้าก็ยิ่งมากขึ้น.........