ตอนที่ 8 ราชวงศ์ไร้ความเมตตา

ต๭นที่ 8 ราชวงศ์ไร้ความเมตตา “บังอาจ เป็นข้า ข้าจะต้องยอมรับด้วยหรือ? ข้าว่าเจ้ากลัวจะถูกเค้นความจริงคบชายชู้ ถึงจะจับข้าล่ะสิ! เจ้าคิดว่าคำพูดของเจ้าจะทำให้คนเชื่องั้นหรือ?” นิ้วมือเรียวยาวเคาะจอกชาด้านข้าง ดวงตาต้วนอวี่หลางยิ้มเล็กน้อย คำพูดดูเหมือนโกรธเคืองแต่ใช้น้ำเสียงอ่อนโยน คนในตำหนักเห็นก็เห็นพ้องทันที “ใช่ วังหลังของฝ่าบาทมีเหล่าพระสนมงามยิ่งกว่าเจ้า เจ้ามีสิทธิ์อะไรคิด่าตัวเองจะดึงดูดฝ่าบาทได้? บังอาจทำฝ่าบาทเสียพระเกียรติ สมควรลงโทษถึงตาย” “ไม่ใช่ ไม่ใช่นะเพคะ เป็นสายเลือดของฝ่าบาทจริงๆ หม่อมฉันไม่ได้โกหก ฝ่าบาท พระองค์จะทำแบบนี้กับหม่อมฉันไม่ได้ พระองค์ทำร้ายหม่อมฉันแบบนี้ไม่ได้” นางกำนัลที่นั่งบนพื้นส่งสายตาหวาดกลัวและสิ้นหวัง ส่ายหน้าบ้าคลั่งทันที ร้องขอความเป็นธรรมเสียงสูง “พอแล้ว ข้าไม่สนลูกในท้องเจ้าเป็นลูกของใคร เจ้าเป็นนางกำนัล ท้องถึงว่ามีความผิด ก่อเรื่องวุ่นวายในวังหลังเช่นนี้ ข้าไม่อาจยอมรับได้ ไม่ต้องพุดว่าลูกในท้องเป็นสายเลือดของฝ่าบาท ข้าไม่อาจรับเด็กคนนี้ได้” ในที่สุดไทเฮาก็โกรธคุมไม่อยู่ มองกงกงด้านข้างอย่างเย็นชา “เรียกคนมาลากนางออกไป ประทานผ้าแพรขาว” “ไทเฮา ไม่ ไม่นะเพคะ ขอร้อง หม่อมฉันไม่อยากตาย หม่อมฉันไม่อยากตาย ฝ่าบาทบังคับหม่อมฉัน เขาเป็นฝ่าบาท ข้าไม่มีทางขัดขืน พระองค์อย่าฆ่าหม่อมฉันเลย อย่าฆ่าหม่อมฉัน.......” ถูกคนลากไปอย่างแรง นางกำนัลคนนั้นเรียกเสียงแหลม เมื่อใกล้ความตายทำให้นางคลุ้มคลั่ง เงยหน้ามองความวุ่นวาย แต่ทำไมรู้สึกลนลานสลัดไม่พ้น มือทั้งสองของข้าขยับไม่เป็นธรรมชาติ อยากจะกำมือแน่นแต่ก็ไม่กล้า สำหรับเรื่องโกลาหลวุ่นวายในวังหลัง แต่ไหนแต่ไรมาไทเฮาทรงไม่ปล่อยไปง่ายๆ ความโกรธเป็นฟืนเป็นไฟของพระนางไม่มีใครโน้มน้าวให้เย็นลงได้ ขนาดคนที่ชอบช่วยเหลือคนอื่นอย่างข้า ยังไม่มีความกล้ามากพอจะไปเกี่ยวข้องในตอนนี้ ในเมื่อฝ่าบาทไม่สนใจ ที่นี่ไม่มีใครกล้าสน กาตานของนางกำนัลถูกยืนยันไปแล้ว ก็ต้องทำ หัวใจที่อึดอัดหายใจไม่ออก โชคดีที่ตัวเองระแวดระวัง ดื่มยาป้องกันการตั้งครรภ์มาตลอด ไม่งั้น........ “อย่าเฟย นางแพศยานั่นเป็นคนของเจ้า ข้านึกไม่ถึงนางท้องสองเดือนแต่เจ้าไม่รู้ ทำให้ข้าผิดหวังจริงๆ หวังว่าต่อไปเจ้าจะทำตัวให้ดี อย่าได้คิดว่าประสูติองค์ชายใหญ่ให้ฝ่าบาทแล้วจะทำอะไรตามอำเภอใจได้” มองอย่าเฟยอย่างเย็นชา ไทเฮาเสียงแข็งยังมีความโกรธ “เพคะ หม่อมฉันสำนึกผิดแล้วเพคะ” นางถูกขู่ขวัญ มองออกว่านางก็มีความโกรธเคืองเช่นเดียวกัน ถูไทเฮาตำหนิ ตกใจจนคุกเข่าลง “รู้ว่าผิดก็ดี ข้ามองว่าคนไม่รู้อะไรอย่างเจ้า ทำไมถึงขึ้นมาเป็นหัวหน้าวังหลังได้ เอาอย่างนี้เถิด เจ้าหาเวลาจัดการอำนาจ ข้าตัดสินใจยกธิดาแม่ทัพหลิวหลิวซิงหรงขึ้นเป็นฮองเฮา เลือกวันอภิเษก” ประกาศเสียงกร้าว เรื่องนี้ถูกกำหนดแล้ว ข่าวเกิดขึ้นมากะทันหัน สะเทือนถึงเหล่าสตรีที่นี่ เกิดความวุ่นวายมาหลายปี ในที่สุดตำแหน่งฮองเฮาก็ถูกกำหนดแล้ว....... “ตั้งแต่นี้ไป อย่าพูดถึงเรื่องนี้อีก เรื่องทำลายพระเกียรติฝ่าบาทไม่อาจปล่อยไปง่ายๆ” ชุดหงส์สะบัด เกิดตรงออกจากตำหนักอย่าเฟย ไม่มองโอรสแก้วตาดวงใจ ความโกรธของพระนาง ก็เผยถึงความคิดในใจของพระนาง ข้าเดินขนาบข้างกับเยว่เอ๋อร์ เราต่างมองตากัน รีบติดตามไปทันที ทำไมข้าจะไม่เข้าใจความคิดของไทเฮากันล่ะ? เห็นชัดว่าไทเฮารู้ดีว่าโอรสของตัวเองกำลังทำอะไรลงไป แต่ที่พระนางพูดทั้งหมด แม้นั่นจะเป็นพระนัดดาของพระนาง พระนางก็ไม่ต้องการ สายเลือดมังกรจะเกิดจากแม่ที่ต่ำต้อยงั้นหรือ? มือทั้งสองข้างสั่นเล็กน้อย ความกดดันนี้เกือบจะทำให้ข้าสติกระเจิง ต้องห่างจากฝ่าบาท ข้าจะไม่เป็นรายต่อไป