ตอนที่ 10 พระเสาวนีย์ของไทเฮา

ต๭นที่ 10 พระเสาวนีย์ของไทเฮา ก้มตัวภายใต้แสงอรุณยามเช้า เก็บรวบรวมหยาดน้ำดอกไม้ที่กำลังบานสะพรั่ง ต่อหน้านายทำได้แค่ยิ้มอ่อนโยน แสดง ให้เห็นว่าตัวเองทุ่มแรงกายแรงใจอย่างเต็มที่ การพยายามแสดงท่าทีนี้ ไทเฮาถึงทรงจะให้ความสำคัญ เองเล็กใหญ่มากมายล้วนให้ข้าไปจัดการ นี่เป็นความจริงใจแท้จริง จะให้ต้องโทษง่ายๆไม่ได้ ต้องทำให้หลิวไทเฮารักเอ็นดูข้าคนนี้ไว้เหมือนเดิม ความคิดในใจนี่ ข้ารู้ตั้งแต่แรกแล้ว ทว่า จากความเชื่อมั่นและความรักที่ไทเฮาทรงมีต่อข้า ข้าก็ซื่อสัตย์และจริงใจกับพระนาง "เม่ยเอ๋อร์ เจ้าคิดว่าฮ่องเต้ข้าเป็นอย่างไรกันนะ!" ยกจอกชาขึ้นมาที่ริมฝีปาก จิบแผ่วเบา ดวงตาไม่ได้มองข้าแต่ความสุขุมส่งผ่านมาไกล สัมผัสกลีบดอกไม้บนมือ ข้าแหงนมองช้าๆ เก็บความรู้สึกมองไปทางไทเฮา ยิ้มพูดว่า "ฝ่าบาทเป็นมังกรของชาวประชา ไม่ว่าจะเป็นรูปโฉมสติปัญญาล้วนมีปรีชาความสามารถมากที่สุดในบรรดาองค์ชายทั้งยี่สิบสามคนในอดีตฮ่องเต้ ทำราชกิจเพื่อบ้านเมืองทรงรู้จักหนักเบา สร้างความเลื่อมใสให้แก่ขุนนางราชบริพาร รักใคร่เหล่าพระสนมในวังหลัง ทรงทุ่มเทไม่มองข้าม จัดการบ้านเมืองตระกูลฉี ฝ่าบาทก็ทรงจัดการได้ดี มิน่าล่ะเพคะ อดีตฮ่องเต้ถึงทรงโปรดปรานและเชื่อในตัวฮ่องเต้มาก" "เจ้าเด็กคนนี่ช่างพูดจริงๆ ข้าบอกเลยว่าหลางเอ๋อมีข้อดีข้อเสียมากมาย เขาถือตัวและบ้าระห่ำ แต่ไหนแต่ไรมาเขาไม่ถึงความรู้สึกของคนอื่น ถึงแม้เขาจะจัดการราชกิจบ้านเมืองได้ไม่เลว เขาก็ชอบจะแสดงตัวตนของตัวเอง ข้าเป็นห่วงนัก เขาไม่รู้จักผ่อนหนักผ่อนเบา บางครั้งชักเอาใหญ่แล้ว" หลังจากฟังหลิวไทเฮาพูดจบ ก็อดยิ้มขึ้นมาไม่ได้ แม้ปากจะค้าน แต่รอยยิ้มเมตตาบนใบหน้ายังแสดงให้เห็นว่าพระนางรักฮ่องเต้มาก ยิ้มแล้วหันกลับไป มือข้าขยับต่อ เก็บหยาดน้ำค้างบนกลีบดอกไม้อย่างระมัดระวัง "เม่ยเอ๋อร์ ข้ารู้สึกว่าเต้าเป็นเด็กที่น่ารักน่าเอ็นดูจริงๆ คนมากมายชอบเจ้า แต่ฮองเฮายังเยาว์นัก ยิ่งต้องมีคนคอยปกป้องดีๆ ถ้าไม่มีคนแนะนำนางในวังหลัง ข้าจะปล่อยวางได้อย่างไร....." "ไทเฮาเพคะ ที่ผ่านมาเม่ยเอ๋อร์ไม่เคยทูลขอร้องไทเฮาสักครั้ง ครั้งนี้ขอร้องไทเฮาอย่าแยกเม่ยเอ๋อร์ไปเลยนะเพคะ ในใจของเม่ยเอ๋อร์พระองค์เป็นทุกอย่าง เป็นคนที่ใกล้ชิดที่สุด เม่ยเอ๋อร์จากพระองค์ไม่ได้จริงๆเพคะ" หลังจากได้ยินคำตรัสของไทเฮา ข้าก็คุกเข่าลงทันที สีหน้าสะเทือนใจ ข้ารู้ดี ถ้าครั้งนี้ทำให้ไทเฮาปฏิเสธไม่ได้ ข้าจะถูกส่งไปให้ฮองเฮาจริงๆ ถ้าเป็นแบบนั้น ข้าก็ยิ่งกลัว "เม่ยเอ๋อร์ ข้ารู้จักเจ้าดี รู้ว่าเจ้าซื่อสัตย์ต่อข้า แต่ก็เพราะเป็นแบบนี้ ในวังหลังข้าเชื่อใจเจ้าได้แค่คนเดียว เจ้าฟังข้าเถิด! ตั้งใจดูแลฮองเฮาให้ดี อย่าให้ข้าพะว้าพะวงเลย " หลิวไทเฮายิ้มอ่อนโยน แต่คำพูดอ่อนโยนนั้นข้าไม่อาจปฏิเสธได้ รู้ว่าปฏิเสธไม่ได้อีกแล้ว ทำได้แค่รับพระราชเสาวนีย์ "เม่ยเอ๋อร์เข้าใจแล้วเพคะ" "งั้นวันนี้เจ้าก็อย่าลืม เข้ามาคุยเล่นกับข้าซิ! รอสองวันผ่านมาตำหนักฮองเฮาจัดการเสร็จเรียบร้อยแล้ว เจ้าย้ายออกไป จงดูแลฮองเฮาให้ดีแทนข้า  ช่วยฮองเฮาจัดการปกครองวังหลัง" ไทเฮายิ้มเล็กน้อย กุมมือข้าที่กำลังเร่งรีบจัดการงานอย่างรวดเร็ว ชีวิตข้ามาถึงจุดนี้ ไม่มีโอกาสหันหลังกลับอีกแล้ว