ตอนที่ 11 ขอทางที่จะมีชีวิตอยู่

ต๭นที่ 11 ขอทางที่จะมีชีวิตอยู่ โคมไฟแดงแขวนอยู่ กระดาษตัดสีแดงแปะไปทั่ววังหลัง บรรยากาศครึกครื้นไปทั่ว เป็นวันที่ฝ่าบาททรงยินดี ไม่ว่าจะเป็นวังหลังหรือเหล่าขุนนางประชาชน ใครๆก็รีบมาต้อนรับ คงมีฝ่าบาทที่สงบเสงี่ยมมากพอ ไม่ทันมองผู้ชายที่เดินเข้ามา ข้ากำลังตั้งใจจัดการตำแหน่งโคมไฟมงคลในห้องหอ พยายามไม่สนใจอะไรมากนัก “ฝ่าบาท พระองค์ทรงนั่งก่อนเถิด กระหม่อมจะยกชาถวาย” สวี่กงกงเดินติดตามมา อดไม่แนะจึงพูดเสนอขึ้นมา “ไม่ต้องแล้ว พวกเจ้าออกไปก่อน ข้ายังไม่รู้วิธีจัดห้องหอมากนัก จะคุยกับเม่ยเอ๋อร์สักหน่อย” ตาเฉี่ยวหันมามอง ต้วนอวี่หลางเดินมาที่ห้องโถงแล้วนั่งลง สั่งเสียงเบาๆ สวี่กงกงรู้ใจทันที เดินไปสั่งนางกำนัลที่อยู่สองสามคน ต่างพากันออกไป สวี่กงกงปิดประตูห้องหอแล้ว ห้องหอเงียบทันที ราวกับในห้องเงียบวังเวงมาก ทำให้ข้าที่ยืนเก้ๆกังๆเริ่มไม่เป็นตัวของตัวเอง งานในมือเสร็จแล้ว ข้ารู้ว่าตัวเองควรจะออกไป แต่ผู้ชายที่อยู่ด้านหลังก็ไม่กล้าเดินออกไป ที่นี่เป็นห้องใหม่ของเขากับฮองเฮา เขาจะก่อเรื่องอะไรอีก? หัวใจยิ่งเต้นระรัว ฝ่ามือเย็นเหงื่อออก ในใจที่ไร้ทางออกทำให้ข้าไม่รู้จะทำอย่างไรดี “เม่ยเอ๋อร์ เรื่องที่เจ้าจัดการเป็นอย่างไรบ้าง? ก้แค่โคมไฟมังกร เจ้าต้องใช้วเลาจัดนานขนาดนี้เชียว? มีกูกูอย่างเจ้า ก็แค่เกรงว่าต่อไปวังหลังจะทำให้คนกังวลใจแล้ว” นั่งเอนบนเก้าอี้หนานุ่ม ต้วนอวี่หลางยกมุมปากยิ้มพราวเสน่ห์ มือวางบนโต๊ะ ตอนนี้เขาเริ่มเจ้าเล่ห์อีกแล้ว ข้ายิ่งกลัว เขาก็ยิ่งชอบหยอกข้า “เม่ยเอ๋อร์ไม่ได้ความ ถ้าฝ่าบาททรงห่วงแทนฮองเฮา ให้ฮองเฮาทรงมาเลือกกูกูด้วยตัวพระองค์เองดีกว่าไหมเพคะ?”หัวใจเต้นอึดอัด ทำได้แค่เชื่อฟัง ข้ารู้ สิ่งที่เขาคิด ข้าหนีไปไม่พ้น เหตุผลนี้ คนในวังหลังต่างเข้าใจกันดี “ทำไมล่ะ เจ้ายายกูกูคนนี้ได้รับเลือกจากไทเฮาเชียวนะ ใครจะกล้าเปลี่ยน” เขาหัวเราะเบาๆ ยื่นมือออกมา ยิ้มให้ข้าเดินเข้ามาข้างหน้า “ฝ่าบาทตรัสหนักไปแล้ว เม่ยเอ๋อร์เป็นคนไม่รู้จักผ่อนหนักผ่อนเบา ในพระเนตรไทเฮาหม่อมฉันก็เป็นแค่ข้ารับใช้ต่ำต้อย ฉะนั้นได้โปรดฝ่าบาททรงประทานพระเมตตา ปล่อยหม่อมฉันมีหนทางมีชีวิตอยู่ต่อไปด้วยเถิดเพคะ” ก้มหัวลง พูดเสียงต่ำ รักษาระยะห่างกับเขา ไม่กล้าเดินไปข้างหน้าหาเขา ความกลัวของข้า เขาเข้าใจหรือไหม เขาไม่สนใจ เขาเป็นฝ่าบาท จะเล่นอะไรอีก?