ตอนที่ 12 ลำบากใจ

ต๭นที่ 12 ลำบากใจ “ข้าพาเม่ยเอ๋อร์ไปหาความตายงั้นหรือ? จะขอร้องชีวิตใคร?ไ ต้วนอวี่หลางยกมุมปาก ยื่นมือไปข้างหน้า พยายามดึงข้า ชักมุมปาก ไม่ทันรอให้ร้องตะโกน ข้าก็ตกอยู่ในอ้อมกอดของเขา กลิ่นธูปอำพันบนเสื้อของเขาส่งกลิ่นออกมา นี่เป็นกลิ่นพิเศษในตัวเขา มีแต่ฝ่าบาทเท่านั้นที่ใช้ “ฝ่าบาท ได้โปรดอย่าทำให้เม่ยเอ๋อร์ลำบากใจ ที่นี่ต่อไปจะเป็นห้องปรนนิบัติของฮองเฮา ถ้าฮองเฮาทรงรู้เข้า เม่ยเอ๋อร์คงตายอนาถไม้แพ้กับนางกำนัลพระสนมอย่าเฟย” ข้าหันมาลำบากใจ เร่งร้อนลุกขึ้น แต่ข้าไม่ตั้งใจ ผู้ชายที่กอดข้าควบคุมข้าไว้อย่างง่ายดาย มือที่ใส่ชุดสีเหลืองโอบเอวข้า ไม่ให้ข้าผลักจากอ้อมกอดเขาไปง่ายๆ “นี่เม่ยเอ๋อร์กำลังตำหนิว่าข้าไม่มีความเมตตางั้นหรือ?” มือสัมผัสผมดำเบาๆ แค่ได้ยินเขากระซิบเสียงเบา ยิ่งยิ้มมากขึ้น แต่ว่า รอยยิ้มของเขายังไม่เท่าแววตาของเขา ทำคนตกใจ ดูไม่ออกว่าเป็นแววตาดีหรือร้าย “ฝ่าบาท เม่ยเอ๋อร์ไม่ได้หมายความเช่นนั้น แค่ไทเฮาทรงจัดการวังหลังเคร่งครัด เม่ยเอ๋อร์เป็นคนที่ไทเฮาทรงเลือกมา ถ้าไทเฮาทรงทราบว่าเม่ยเอ๋อร์กับฝ่าบาท......เม่ยเอ๋อร์ต้องโดนโทษหนัก ได้โปรดฝ่าบาททรงละเว้นชีวิตด้วย” ข้ากลัวผวา ที่นี่ไม่ใช่ตำหนักของเขา คนอยู่กันมากมาย ข้าคิดว่าความตายอยู่ไม่ไกลมากจากข้าแล้ว “ฮ่าๆ ตอนนี้ฮองเฮายังไม่ได้เข้าวัง เจ้ากลัวว่าจะเป็นแบบนั้น ถ้าต่อไปฮองเฮาเข้าวังแล้ว เจ้าจะเอาตัวรอดได้หรือ?” อาจจะรู้ว่าข้ากลัว เผชิญหน้ากับข้ากับข้าที่เหมือนต้นหลิวกำลังสั่นไหว ในที่สุดต้วนอวี่หลางก็ปล่อยมือ “ขอบพระทัยผ่าบาท” ได้รับอิสระ ข้าก็รีบแยกออกมาทันที เพราะตกใจสุดขีดและหายใจหอบใหญ่ หลังจากเห็นรอยยิ้มร้ายกาจ พึ่งจะเข้าใจว่าตัวเองถูกหยอกเท่านั้นเอง เขาไม่ใช่คนที่ไม่รู้ความ ทำไมตอนนี้ดันมาหยอกข้าเล่นเล่า แต่การเล่นไม่บังควรครั้งนี้ ทำให้ข้ากลัว ตาย ใครกล้าพูดว่ากลัวล่ะ? “รีบจัดการให้เสร็จ! ได้คลอเคลียอีกครั้ง แค่กลัวว่าพรุ่งนี้ไม่รู้ว่าเจ้าจะกราบทูลเสด็จแม่ไทเฮาอย่างไร” เขาลุกขึ้น ตบแขนเสื้อ สาวเท้าเดินออกจาห้องหอใหญ่ ทิวทัศน์สีแดงยังคงปรากกอยู่ในห้องหอ แต่หน้าข้าซีดเผือด ที่จริงความสัมพันธืระหว่างฝ่าบาทกับข้าเกิดขึ้นมาไม่นาน ยังนับจำนวนครั้งได้ แต่ยิ่งนับมากเท่าไหร่ ข้ายิ่งไม่สบายใจ ไม่มีวิธีจะลบล้างความรู้สึกเจ็บปวดและยืนความบริสุทธิ์ ตอนนี้ ข้ากลายเป็นนางกำนัลของฮองเฮา ก็ควรหวังว่าจะได้รับความโปรดปรานจากฮองเฮา จะทำให้ฝ่าบาทสนใจลดน้อยลงไหม? หรือหวังว่าฮองเฮาจะโปรดปรานมา ฝ่าบาทจะไม่เข้ามาพัวพันกับข้าน่ะ?”