ตอนที่ 11

ต๭นที่ 11 เฉิงโม่เหมือนจะรู้แล้วว่าฉันชอบเขา ซ่อนไว้ไม่อยู่แล้วล่ะ งั้นก็ไม่ซ่อนแล้วนะ ——ไดอารี่ของนางรวย เฉิงโม่พิงเก้าอี้อย่างเอื่อยเฉื่อย ถือโอกาสทิ้งปากกาไว้บนโต๊ะ มองหญิงสาวที่ยังคงยืนอยู่หน้าโต๊ะทำงาน จู่ๆเขาก็ไม่รู้ว่าจะทำอย่างไรกับเธอดี จัดให้เธออยู่ตรงไหน? สุดท้ายแล้วเขาก็ติดหนี้ที่เธอเคยช่วยเขา เหมือนกับที่เธอบอก ค้าขายไม่สำเร็จก็ยังเป็นเพื่อนที่ดีต่อกันได้ เสื้อเชิ้ตของเขาจะติดกระดุมถึงเม็ดบนสุดเป็นปกติอย่างเคย มือลูบคางคิดใคร่ครวญเงียบๆ ผู้ชายคนนี้ไม่ว่าจะทำท่าอะไรก็ดูผ่อนคลาย ความเคร่งครัดและเข้มงวดนั้นก็ไม่จางหายไป เฉิงซินแอบมองเขา ไม่รู้ว่าเขากำลังคิดอะไรอยู่ คงคิดว่าเธอหมดหวังแล้วสิ? ไม่เหมาะจะทำมาหากินด้วยอาชีพนักเขียนบทแล้ว? หรือว่าจะบอกว่าบริษัทภาพยนตร์สือกวางใช้เธอไม่ได้แล้ว? ขณะที่เฉิงโม่ยังคงเอียงศีรษะคิดอยู่ว่ามีโปรเจ็คอะไรที่ค่อนข้างจะดีและเหมาะกับเธอ จู่ๆเธอก็รีบพูดออกไป “ประธานเฉิง เอาแบบนี้แล้วกัน กำหนดหัวข้อได้แล้วก็ให้ทำตามโปรเจ็คก็พอแล้ว” เขาเงยหน้ามองเธอ เธอยู่ปาก “ยังไงสถานการณ์ฉันตอนนี้ คิดอยากจะเป็นหัวหน้าทีมเขียนบทคงจะอยากมาก” ให้เธอเป็นนักเขียนบทต๊อกต๋อยต่อไปแล้วกัน เฉิงโม่หันมามองเธอทันที “คิดจะทำแบบนี้จริงๆหรอ?” เฉิงซินพยักหน้า “ตอนนี้คงได้แต่คิดแบบนี้แหละ” ไม่อย่างนั้นเธอจะทำอะไรได้อีก? เฉิงโม่ยกมุมปากขึ้นบางๆแล้วพูด “งั้นก็เอาแบบนี้ไปชั่วคราวก็แล้วกัน” มีโปรเจ็คที่เหมาะสมแล้วค่อยว่ากันอีกที คุยเรื่องงานจบแล้ว เฉิงซินก็อยู่ในห้องทำงานเขาไม่ได้แล้ว เธอชี้ไปทางนอกประตู “งั้นฉันไปก่อนนะ?” เฉิงโม่ตอบอืม มองเธอหันไป จู่ๆก็คิดถึงแมวตัวนั้นที่บ้านก็เลยเรียกเธอไว้ “เดี๋ยวก่อน” เฉิงซินดีใจรีบหันศีรษะมา สองมือวางอยู่ด้านหน้าอย่างมีระเบียบ แล้วเอ่ยถามอย่างเชื่อฟัง “มีอะไรอีกหรอคะ?” “แมวตัวนั้นที่บ้านเธอพันธุ์อะไรหรอ?” “หะ?” เฉิงซินไม่คิดว่าเขาจะถามเรื่องนี้ “พันธุ์ชินชิล่า ทำไมหรอ? ประธานเฉิงอยากเลี้ยงแมวหรอ?” “เปล่า ถามดู” เฉิงโม่ยกมุมปากขึ้นอย่างไร้อารมณ์ “เอาล่ะ ไม่มีอะไรแล้ว” เฉิงซินตอบอ้อหนึ่งที คราวนี้เปิดประตูออกไปจริงแล้ว เดินออกจากห้องทำงานของเฉิงโม่ เฉิงซินตัดสินใจจะไปหาผู้ช่วยกาวคุยด้วยหน่อย ไปเช็คบิลเรื่องเมื่อคืนวาน! เธอเห็นคุณเลขาหลายคน แต่ไม่เห็นผู้ช่วยกาว เธอมายืนกั้นผู้ช่วยกาวที่ห้องต้มชา ผู้ช่วยกาวกำลังถือแก้วน้ำยืนอยู่ประตูทางเข้า ยิ้มเล็กน้อยมองเธอ “คุณเฉิง มีอะไรหรือเปล่าครับ?” เฉิงซินยังคงเงียบ ขมวดคิ้ว “ผู้ช่วยกาว ลืมไปแล้วหรอว่าเมื่อคืนวานคุณแทงฉันในลิฟต์ยังไง? คุณ......คุณทำแบบนี้ได้ไง! บอกแล้วไงว่าอย่าพูดออกไป” กาวเยวี่ยนหยุดไปสักพัก ค่อนข้างรู้สึกแย่ “ก็ประธานเฉิงถามผม ผมโกหกเขาไม่ได้” เฉิงซิน “……” เธอตกตะลึงในใจ ดวงตาเบิกกว้างเล็กน้อย แล้วพูดติดอ่าง “ประธานเฉิง......ถามหรอ?” กาวเยวี่ยนพยักหน้า เฉิงซินแอบปรับอารมณ์ในใจ แล้วถามอย่างใจเย็น “เขาถามว่ายังไง?” กาวเยวี่ยนมองเธอ นึกถึงทัศนคติของประธานเฉิงที่มีต่อเธอ เขาไม่แน่ว่าประธานเฉิงชอบหรือไม่ชอบเธอกันแน่ แต่ประธานปฏิบัติต่อเธอด้วยความเอาใจใส่และไม่ธรรมดาจริงๆ เขาคิดไปคิดมา แล้วพูดตามตรง “ถามว่าทำไมคุณเอาข้าวเช้าให้ผม” เฉิงซิน “……” เธออ้าปาก จู่ๆก็ไม่รู้ว่าจะพูดอะไร เฉิงโม่ทำไมจู่ๆก็ถามแบบนี้? ทันใดนั้นเธอก็คิดถึงเมื่อคืนวานที่อยู่บนรถ สีหน้าของเฉิงโม่ที่พินิจพิเคราะห์และซับซ้อน ตอนนี้พอคิด จู่ๆก็เข้าใจแล้ว เขาคงจะเดาว่าเธออาจจะชอบเขา? เขากำลังอดทนที่จะไม่ถามออกไป เฉิงซินเม้มปาก ทันใดนั้นก็คิดว่าตัวเองที่จริงแล้วไม่ฉลาดเอาเสียเลย เธอซ่อนไว้ไม่ดีพอ ยิ่งกว่าชัดเจนก็คือ เก็บซ่อนไว้ไม่อยู่แล้วกับคนที่ชอบจริงๆ แต่เธอก็ซ่อนมาสองปีกว่า ก็นานพอแล้ว เธอมองผู้ช่วยกาว จู่ๆก็ยกยิ้ม “ผู้ช่วยกาว” กาวเยวี่ยน “……อืม” เฉิงซินยิ้มเหมือนจิ้งจอกน้อย มองกาวเยวี่ยนที่ในใจมีลางสังหรณ์ไม่ดี เธอยิ้มกว้างพูด “คุณคิดว่าฉันชอบประธานเฉิงใช่ไหม?” ผู้ช่วยกาวมองเธอ แล้วพยักหน้าช้าๆ “ใช่ครับ” เฉิงซินยังคงยิ้มเหมือนเดิม “งั้นคุณคิดว่าเฉิงโม่ชอบฉันไหม?” ผู้ช่วยกาวอึ้งไปสักพัก ไม่ค่อยเข้าใจ ทำไมจู่ๆเธอถึงได้เรียกชื่อประธานเฉิง “เรื่องนี้......ผมไม่รู้ครับ” “คุณดูออกว่าฉันชอบเฉิงโม่ แต่ดูไม่ออกว่าเขาชอบหรือไม่ชอบฉันหรอ?” เฉิงซินพร้อมที่จะเสี่ยง ในเมื่อผู้ช่วยกาวก็ดูออกแล้ว แทนที่จะซ่อนไว้ ให้คนอื่นช่วยคิด พูดอย่างเปิดเผยดีกว่า กาวเยวี่ยน “……” ต้องการให้เขาตอบอย่างไร? เฉิงซินไม่ได้หวังให้เธอตอบเขาได้ เธอพึมพำออกมา “มองไม่ออกก็ไม่เป็นไร ฉันลงข้างล่างก่อนนะ” พูดจบ ก็หันหลังเดินไปจริงๆ กาวเยวี่ยนยืนอยู่ที่เดิมด้วยความรู้สึกยากที่จะอธิบาย หรือว่าเธออยากให้เขาเอาไปบอกประธานเฉิงหรอ? ผู้หญิงที่ชอบประธานเฉิงเยอะมาก เขาพูดที่อยากพูดไม่ได้หรอก นอกจากว่า ประธานเฉิงชอบเธอจริงๆ เฉิงซินไม่ได้หวังให้กาวเยวี่ยนไปพูดอะไรกับเฉิงโม่หรอก แต่เธอแค่อยากดูว่า ถ้าเฉิงโม่มองออกจริงๆ หรือว่ารู้แล้ว เขาจะทำอย่างไร และแกล้งทำเป็นไม่รู้แล้วเหมือนเดิมทุกอย่างไหม? ถ้าเหมือนเดิมทุกอย่าง ก็บอกเป็นนัยว่าให้เธอชอบเขา ให้เธอเข้าหาเขา ทั้งสองมีความเป็นไปได้ในการพัฒนา ถ้า...... เขาผลักเธอออก สร้างกฎขึ้นมา ต่อไปห้ามขึ้นลงตึกอย่างอิสระ และห้ามทำตามใจเกินไปต่อหน้าเขา...... ตอนที่เฉิงซินเดินลงตึกมา ในหัวสมองก็วุ่นวาย เธอเดาไม่ออกว่าเฉิงโม่จะทำอย่างไร เฉิงซินไม่มีกระจิตกระใจจะทำงาน ยังไงหัวข้อเธอก็ถูกปฏิเสธมาแล้ว ไม่มีงานอะไรทำ ไม่รู้จะทำอะไร ก็แค่กลับบ้านไปในทันที พอถึงบ้าน คุณนายจงแม่ของเธอนั้นก็โทรมาหา ถามเธอ “นี่ซินซิน วันเช็งเม้งกลับบ้านไหมลูก?” เฉิงซินก้มตัวเปลี่ยนรองเท้าพูด “กลับค่า ซื้อตั๋วเรียบร้อยแล้ว” “งั้นดีเลยๆ เดี๋ยวบอกเลขไฟลท์แม่ด้วยนะ ถึงเวลาแม่กับพ่อจะไปรับลูก” “ค่า” คุณนายจงเป็นห่วงการใช้ชีวิตของเธอเป็นปกติ อย่างเช่นยุ่งหรือเปล่า มีเงินใช้ไหม ที่สำคัญที่สุดก็คือ “ตอนนี้มีแฟนหรือเปล่า?” เฉิงซินแผ่ตัวบนโซฟา เงยศีรษะมองเพดาน หายใจเข้าลึกๆ แล้วยิ้มพูด “แม่ รอก่อนนะ แฟนน่ะหนูมีแน่ หนูสวยน่ารักขนาดนี้ มีบ้านมีรถแถมเงินก็มี ไม่มีแฟนเป็นไปไม่ได้หรอก” “งั้นเอามาให้แม่ดูสักคนสิ?” พูดต่อหน้าอย่างโหดร้าย “……” “แม่จะบอกว่า ลูกชายป้าหลินแกก็ไม่เลวจริงๆนะ เรียนด็อกเตอร์ที่เมืองนอก การงานดี หน้าตาก็ดี ลูกกลับมาทานข้าวกับเขาสักมื้อสิ” เฉิงซินกลอกตา คว้าหมอนยาวมากอดในอก นั่งขัดสมาธิอยู่บนโซฟา แล้วกระซิบ “หนูไม่ชอบเขา” “แล้วลูกชอบใคร?” “……” หนูชอบเฉิงโม่ เจ้านายของหนู เฉิงซินบอกคุณนายจงไม่ได้อย่างไม่ต้องสงสัย จัดการโดยการวางโทรศัพท์ไป เอียงร่างอยู่บนโซฟา ยกโทรศัพท์ขึ้นมาโพสต์โมเมนต์ในวีแชท ผ่านไปสักพัก มีข้อความเข้ามาในวีแชท ผ.อ.ลู่: “เฉิงซิน” ผ.อ.ลู่? ผ.อ.ลู่คนไหน? ในรายชื่อของเฉิงซินมีผ.อ.ลู่ตั้งหลายคนนะ! เธอรีบดูในโมเมนต์ เห็นลู่จือสิงสวมแจ็คเก็ตอยู่ที่ทะเลทราย ด้านหลังมีเครื่องมือถ่ายทำอยู่กองหนึ่ง ลู่จือสิงในรูปภาพกำลังถือกล้องถ่ายทำอยู่ พิงคอกที่สร้างไว้ชั่วคราว ท่าทางดูสบายๆ เธอรีบตอบกลับ: “[หน้ายิ้ม]ผ.อ.ลู่ มีอะไรหรือเปล่าคะ?” ผ.อ.ลู่: “เรื่อง ทำฝันให้คุณ ที่เธอเซ็นส่งให้บริษัทภาพยนตร์สือกวางเมื่อสี่ปีก่อนกำลังจะหมดอายุใช่ไหม? สนใจแลกเปลี่ยนความคิดกับฉันไหม?” เฉิงซินอึ้งไปเลย คุณพ่อเฉิงไม่ให้เธอถ่าย แต่คุณพ่อลู่อยากซื้อลิขสิทธิ์ที่จะหมดอายุของฉันไปถ่ายหรอ?