ตอนที่ 4 ถูกทำให้กลัว

ต๭นที่ 4 ถูกทำให้กลัว ในฤดูอันร้อนระอุนี้ ทุกคนมักจะสวมเสื้อผ้าอาภรณ์ที่บางมาก นอกเสียจากพวกนักธุรกิจที่จำเป็นต้องนุ่งห่มกางเกงขายาวและเสื้อแขนยาว ปกติคนที่อยู่บ้านส่วนใหญ่ก็จะใส่เสื้อยืดและกางเกงขาสั้น แต่เขาสวมเสื้อแขนยาวกางเกงขายาวและวิ่งภายใต้แสงแดดอันร้อนแรงทำไมกันนะ? สายตาของถิรเจตมองตามร่างที่กำลังวิ่งอยู่บนสนามหญ้านั้น คิ้วของเขาขมวดเข้าหากันเล็กน้อย ถามขึ้นด้วยน้ำเสียงที่ฉุนเฉียว “ทำไมไม่พาคุณชายใหญ่ไปนอนพักเที่ยง ?” คนใช้รีบอธิบายด้วยความกระวนกระวาย “คุณชายรองคะ คุณชายใหญ่ได้ยินว่าวันนี้ท่านจะแต่งงานอีกครั้ง ท่านรู้สึกตื่นเต้นตลอดเวลาเลยค่ะ ไม่ว่าจะเกลี้ยกล่อมให้นอนยังไงท่านก็ไม่ยอมนอน” เมื่อได้ยินคำนี้ หน้านาเดียก็ร้อนผ่าวขึ้น แสงจากดวงอาทิตย์สาดส่องลงมาจนทำให้เธอต้องหรี่ตา ตอนนี้ภิรมณหันหลังกลับมามองเห็นพวกเขา จึงกระโดดโลดเต้นด้วยความดีอกดีใจแล้วพูดว่า “ภรรยาของฉันกลับมาแล้ว จะมีภรรยาเล่นเป็นเพื่อนอีกแล้ว ฮี่ๆ ......ฮ่าๆ” ...... มองไปที่คนปัญญาอ่อนที่อยู่ไม่ไกลนักทำให้นาเดียรู้สึกว่าเธอเย็นชาราวกับน้ำแข็ง ทันใดนั้นเธอก็รู้สึกว่ามีดวงตาอันดำเข้มและเยือกเย็นฉายออกมาจากถิรเจต เธอเงยหน้าขึ้นมองเขาโดยไม่ได้ตั้งใจ ชายผู้เป็นเจ้าของใบหน้าอันเย็นชาและดวงตาที่แหลมคมถามเธอด้วยน้ำเสียงทำนองเตือน “เป็นไง ? รู้สึกแย่มากหรอที่ได้แต่งงานกับพี่ชายใหญ่ เธอรู้สึกไม่คุ้มค่าใช่ไหม ?” นาเดียรีบส่ายหัวอย่างรวดเร็วและพูดว่า "ไม่ ...... ไม่ใช่" ถิรเจตพูดอย่างอำมหิต “ไม่มีก็ดี จากนี้ไปเขาเป็นสามีของเธอ ถ้าเธอกล้าที่จะแสดงออกว่าไม่ชอบเขาแม้แต่น้อย อย่ามาหาว่าฉันใจร้ายกับเธอก็แล้วกัน" เมื่อนึกถึงว่าหลังจากวันนี้ไปเธอต้องใช้ชีวิตอยู่กับผู้ชายที่ไม่สมประกอบ หัวใจของนาเดียก็รู้สึกร่วงหล่นตุบลงอย่างกะทันหัน แต่ยังไงก็ตาม เธอเป็นคนเลือกเส้นทางนี้เอง เธอก็ต้องเดินต่อไป ! เธอฝืนยิ้มที่มุมปากและตอบกลับไปว่า “คุณมั่นใจได้เลยว่าฉันจะดูแลเขาเป็นอย่างดี” เมื่อพูดจบ เธอก็ก้าวเท้าเดินตรงเข้าไปหาภิรมณที่กำลังกระโดดโลดเต้น ภิรมณเป็นลูกชายคนโตของตระกูลสวันนีย์ มีข่าวลือว่าเมื่อ 20 ปีที่แล้ว ตอนเขายังเป็นเด็กเขาถูกไฟไหม้อย่างรุนแรง ว่ากันว่าเขาโดนไฟเผาเนื้อเยื่อเส้นประสาทที่หัว จากนั้นเป็นต้นมาเขาก็กลายเป็นคนปัญญาอ่อน และเขาก็มีไอคิวเท่ากับเด็กอายุ 6 ขวบ ซึ่งเป็นอายุที่เขาได้รับอุบัติเหตุจากไฟไหม้ครั้งนั้น ใบหน้าอันเรียวสวยของนาเดียมองเขาด้วยความสงสัย แม้ว่าผู้ชายคนนี้จะมีสติปัญญาไม่สมประกอบ แต่ว่ารูปร่างหน้าตาและอารมณ์ของเขาคล้ายคลึงกับน้องชายเขา ถิรเจต นี่บ่งบอกได้เลยว่าเขาเกิดในตระกูลที่สูงส่ง เธอเชื่อว่า ถ้าไม่ใช่เพราะข้อบกพร่องเหล่านี้ ภิรมณก็เป็นคนที่น่าทึ่งมากไม่แพ้น้องชายของเขา ! ในขณะที่นาเดียกำลังง่วนอยู่กับความคิด ภิรมณก็วิ่งเข้ามาแล้วกางแขนของเขาออก และก็ตะโกนใส่เธอ “อ้ะ” นาเดียไม่ได้ตั้งตัวทำให้เธอกรีดร้องและถอยออกมาหนึ่งก้าว ! นี่คือสัญชาตญาณของร่างกายในการป้องกันตัวจากคำว่ากลัว แต่นั่น เธอรู้ว่าเธอทำผิดพลาดไปแล้วแต่มันก็สายเกินไป ภิรมณยืนงงอยู่ตรงนั้น ใบหน้าอันหล่อเหลาของเขาแสดงถึงอาการเจ็บปวดใจ รูม่านตาอันลึกดำบริสุทธิ์และไร้เดียงสาตอนนี้เต็มไปด้วยความขัดขวาง ช็อก กลัว อารมณ์ต่างๆ รวมกันค่อนข้างสับสน “เธอไม่ใช่ภรรยาของฉัน กอดแค่นี้ก็ไม่ได้ หึ !” พูดจบ เขาก็หันกลับไปแล้ววิ่งเข้าไปในห้อง ไม่เปิดโอกาสให้นาเดียได้เปิดปากอธิบายแม้แต่น้อย นาเดียไม่รู้ว่าจะทำยังไงดี เธอจึงหันกลับไปมองที่ถิรเจต เธอกลับพบว่าใบหน้าของชายคนนั้นจะเป็นฝนหรืออาทิตย์ก็ไม่สามารถคาดเดาได้ แต่ก็มีความโกรธภายในดวงตาอันเย็นชาของเขาอยู่บ้าง