ตอนที่ 6 ไม่เอาเธอเป็นภรรยาของฉัน

ต๭นที่ 6 ไม่เอาเธอเป็นภรรยาของฉัน นาเดียยิ้มและพยายามพูดด้วยน้ำเสียงอ่อนโยนว่า “ฉันเป็นภรรยาของคุณ คุณไม่อยากเห็นฉันมันเป็นไม่ได้หรอก” ไม่รู้ว่าทำไมเวลาที่ต้องเผชิญหน้ากับเด็ก 6 ขวบหัวใจของเธอแทบจะไม่รู้สึกละอายใจและไร้อำนาจ นั่นเพราะเธอมองว่าเขาเป็นเด็กอย่างเต็มตัว และเธอแค่เป็นคุณป้าที่คอยเลี้ยงดูเกลี้ยกล่อมเด็ก นั่นคือทางออกที่ดีที่สุด “หึ” ภิรมณส่งเสียงพึมพำ “ไม่อยากให้คุณเป็นภรรยาของฉัน ไม่ต้องการ คุณและผู้หญิงพวกนั้นก็เหมือนกัน ทุกคนล้วนแต่เกลียดฉัน คุณไปเดี๋ยวนี้เลย ฉันไม่อยากให้คุณเป็นภรรยา คุณไปเป็นภรรยาของน้องชายฉันโน่น” “......” หน้าของนาเดียร้อนผ่าวขึ้นทันที ยังดีนะที่เป็นเด็กที่ยืนอยู่ตรงข้าม ยังยอมได้ ถ้าเป็นผู้ใหญ่พูดแบบนี้นะ มีหวังได้อกแตกตายแน่นอนเลย ในขณะเดียวกัน ก็ได้ยินเสียงฝีเท้าเดินขึ้นมาจากบันไดชั้นล่าง นาเดียหันกลับไปมอง เจ้าของเสียงนั้นคือถิรเจต ผู้ชายคนนั้นยังคงนิ่งเงียบพร้อมกับส่งสัญญาณเตือนผ่านสายตามายังเธอ เขาเดินตรงไปหาเธอและพูดกับภิรมณที่กำลังยืนขวางประตูอยู่ “พี่ชายใหญ่ครับ นาเดียมาที่นี่เพื่อขอโทษพี่ชายใหญ่แล้ว ดังนั้นพี่ชายใหญ่อย่าโกรธอีกเลยนะครับ” “หึ ! ” ภิรมณเม้มปากของเขาแล้วเชิดหน้าไปทางอื่น ถิรเจตถอนหายใจอย่างท้อแท้ พยายามพูดต่อโดยใช้เสียงและถ้อยคำที่อ่อนโยนอย่างมาก “พี่ก็รู้ว่านาเดียเป็นผู้หญิง การที่พี่เข้ามากอดเขากะทันหันแบบนั้นใครๆ ก็ต้องตกใจกลัว แล้วตอนนี้ผู้หญิงเขาก็ได้มาขอโทษแล้ว พี่เป็นผู้ชายพี่ไม่อายหรอที่พี่ยังจะโกรธอยู่ ?” นาเดียรู้สึกประหลาดใจเล็กน้อย บุคลิกของผู้ชายคนนี้เป็นคนเคร่งเครียด แล้วเขาก็ยิ่งใหญ่เหนือคนอื่นนับหมื่นนับพัน แต่ในตอนนี้เขากลับพูดด้วยน้ำเสียงที่อ่อนโยน พูดจริงๆ เลยนะ ถ้าเธอไม่ได้มาเห็นและได้ยินกับหูของตัวเธอเอง ต่อให้มีคนเอามีดมาสับให้เชื่อเธอก็ไม่เชื่อ ! “......” ปากของภิรมณค่อยๆ คลายออก เขากระพริบตาปริบๆราวกับว่าเข้าใจสิ่งที่น้องชายเขาพูด ถิรเจตยิ้มอ่อนๆ พร้อมกับเอื้อมมือออกไปลูบหัวของภิรมณ ทำท่าทีราวกับว่าเขาเป็นพี่ชายและภิรมณเป็นน้องชาย “ดีแล้วครับ อย่าให้เหตุการณ์แบบเกิดขึ้นอีกนะครับ มันไม่ง่ายเลยที่จะซื้อภรรยามาเล่นกับพี่ ถ้าพี่ทำแบบนี้ แล้วเขาโกรธและหนีไป จะเล่นไม่สนุกนะ” หัวใจของนาเดียเจ็บแปลบเหมือนโดนหนามแหลมทิ่มแทงแผ่ซ่านไปทั่วหัวใจ ยังดีที่มันไม่แสดงออกมามาก เธอแอบสูดหายใจเข้าลึกๆ พยายามยิ้มให้ดูจริงใจที่สุด “ใช่แล้ว ฉันไม่โกรธคุณชายใหญ่และคุณชายใหญ่ก็ไม่โกรธฉันใช่ไหม ?” ภิรมณพ่ายแพ้ให้กับสองนักหว่านล้อมอย่างสมบูรณ์ ถิรเจตถอนหายใจด้วยความโล่งอกและพูดด้วยความกังวลว่า “ดูพี่สิ เหงื่อออกหมดแล้ว รีบไปอาบน้ำเลยนะครับ ไม่มีผู้หญิงคนไหนชอบกลิ่นเหงื่อของผู้ชายนะ” สุดท้ายเด็กก็ยังคงเป็นเด็ก เกลี้ยกล่อมแค่ 2-3 คำก็หลงเชื่อ ภิรมณปรบมือของเขา และจะไปอาบน้ำ “อ๋อใช่ เอาล่ะไปอาบน้ำกันเถอะ” คนใช้พาภิรมณไปอาบน้ำ ส่วนนาเดียทำตัวไม่ถูก ไม่รู้ว่าควรจะทำอะไร สุดท้ายจึงตัดสินใจเดินตามไป “เธอจะไปไหน ?” เสียงอันเยือกเย็นของถิรเจตดังมาจากข้างหลัง มันช่างแตกต่างกับเสียงอันอ่อน หวานที่เขาใช้ปลอบภิรมณเหลือเกิน นาเดียหยุดเดิน หันกลับไปและตอบอย่างไม่เต็มใจว่า “ฉันจะไปช่วยอาบน้ำให้คุณชายใหญ่” หลังจากพูดจบ เธอก็รู้ได้ทันทีว่าจะเกิดอะไรขึ้น ใบหน้าของเธอแดงระเรื่อขึ้นมาทันทีจนลามไปถึงใบหูทั้งสองข้าง เธอตอบกลับไปด้วยอาการสั่นและอ้ำอึ้ง “ฉะ......ฉันจะไปดูว่ามีอะไรที่ฉัน......พอจะช่วยได้บ้าง” เมื่อพูดจบเธอเงยหน้าขึ้นไปมอง กลับพบว่าใบหน้าของถิรเจตแสดงถึงความขยะแขยงและรังเกียจ แม้ว่าใบหน้านั้นจะหายไปอย่างรวดเร็วแต่เธอก็มองเห็นมันได้ทันท่วงที เธอพูดหรือว่าทำอะไรผิดไปหรือเปล่านะ ?