ตอนที่ 7 เขาเป็นเศรษฐี

ต๭นที่ 7 เขาเป็นเศรษฐี ภายในหัวใจของนาเดียเกิดความสับสนและเคลือบแคลงใจ เป็นอย่างที่เธอคิดไว้จริงๆ เธอพบว่าชายคนนั้นดูถูกและมองเธอด้วยความรังเกียจเหยียดหยามเป็นนัย เขาพูดว่า “ที่นี่ไม่ขาดคนรับใช้ จะมีคนรับใช้ดูแลการอาบน้ำของเขา และคุณก็ไม่ต้องไปยุ่งวุ่นวายที่นั่น” ความหมายโดยนัยก็คือจะบอกว่าเธออยากได้หน้าขนาดนั้นหรอ ? นาเดียไม่อยากอธิบายอะไร จึงได้แค่พยักหน้ารับ “ค่ะ” ถิรเจตพูดขึ้นอีกว่า “เธอแค่ต้องเล่นกับเขาเวลาที่เขารู้สึกเบื่อ” “ง่ายขนาดนั้นเลยหรอ ?” ซื้อเธอมาด้วยเงินตั้งมากมายเพียงเพื่อแค่เล่นกับเขาเนี่ยนะ มันง่ายไปไหม ? ในไม่ช้า คำพูดของถิรเจตก็ทำลายความฝันของเธอล่มสลายลง ชายคนนั้นตะคอกขึ้นมาด้วยความเย็นชาและแฝงไปด้วยการเสียดสี “เธอคิดว่าการเล่นกับเขามันง่ายมากหรอ ฟังฉันนะ ถ้าฉันรู้ว่าเขาได้รับความเดือดร้อนจากเธอแม้แต่น้อย เธอได้เห็นดีแน่” จ้าาา พ่อคนเก่ง พ่อคนรวย พ่อเศรษฐี คุณใหญ่ที่สุดเลย ! นาเดียพยักหน้าซ้ำแล้วซ้ำอีกแล้วพูดว่า “ได้ๆๆ ฉันจะทำตามสัญญาคุณวางใจได้เลยนะ” ความไม่ไว้วางใจจากแววตาของเขาหายไปอย่างสิ้นเชิง จากนั้นไม่นานภูดิศก็ขึ้นมาพร้อมกับคนใช้จำนวนหนึ่ง ทางด้านนาเดียก็ถูกคนใช้พาไปที่ห้องของเธอ แม้ว่าเป็นห้องที่ไม่ใหญ่มากเท่าไร แต่ก็มีการประดับตกแต่งอย่างประณีต ผ้าม่านลายดอกไม้ โต๊ะและเก้าอี้ เฟอร์นิเจอร์ ตู้เสื้อผ้า มีครบทุกอย่าง นี่มันคือห้องนอนผู้หญิงในซีรี่ย์ชัด ๆ ! ย้อนกลับไป นาเดียไม่คิดว่าถิรเจตจะมีห้องส่วนตัวให้กับเธอ เธอคิดว่าจะให้เธอนอนกับพี่ชายที่ไม่สมประกอบของเขา ดังนั้นเขาก็ยังพอมีความเป็นคนอยู่บ้าง “คุณหญิงใหญ่พอใจกับห้องนี้หรือเปล่าคะ ? ถ้าคุณหญิงใหญ่ต้องการอะไรเพิ่มโปรดบอกดิฉันนะคะ ดิฉันจะรีบจัดหามาให้อย่างเร็วที่สุดโดยผ่านการอนุญาตจากคุณชายทั้งสอง” นาเดียอดไม่ได้ที่จะสงสัยว่าภูดิศคนนี้เกี่ยวข้องอะไรกับถิรเจต ทั้งความสัมพันธ์ทางเรื่องธุรกิจและเรื่องส่วนตัว จะต้องได้เงินเดือนสูงมากแน่ๆ “คุณหญิงใหญ่ครับ......” ภูดิศเรียก “อุ๊ย?” นาเดียมองย้อนกลับไปอย่างเขินอาย ภูดิศยิ้มและถามว่า “พอดีว่าผมจะไปทำธุระข้างนอกสักหน่อยครับ คุณหญิงใหญ่ยังมีของต้องเอามาใช่ไหมครับ ผมเคยได้ขออนุญาตคุณชายรองแล้ว และตอนนี้ผมจะพาคุณหญิงใหญ่ไปเก็บมา” เธอเป็นเพียงลูกสาวบุญธรรมของตระกูลศุภเศรษฐ์ ซึ่งเธอถูกพรากออกมาจากสถานที่เลี้ยงเด็กกำพร้าในอายุเพียง 10 ปี ในวันนี้เธอยังคงไม่เข้าใจเหตุผลที่ครอบครัวรับเธอมาเลี้ยง เพราะจริงๆ แล้วตระกูลศุภเศรษฐ์มี สุธีมา ลูกสาวแท้ๆ อยู่แล้ว และยังลูกชายผู้ดูแลบ้านคือ วิชชากร แค่นี้ก็พอเดาออกว่าการใช้ชีวิตในตระกูลศุภเศรษฐ์ของเธอไม่สู้ดีนัก ตอนเธออายุ 15 ปีเธอถูกพ่อบุญธรรม นันทภพ และแม่บุญธรรม ศีดา ไล่จากคฤหาสน์ตระกูลศุภเศรษฐ์ เพราะถูกพี่ชายข่มขืน แต่ได้เพื่อนซี้ ญาณินท์ ช่วยเหลือไว้ นาเดียจึงได้เช่าบ้านอยู่และทำงานไปด้วยเรียนไปด้วยจนสามารถเรียนจนจบ ระหว่างนั้นความโกรธแค้นของพ่อบุญธรรมก็หายไปและต้องการนำเธอกลับมา แต่เธอก็ปฏิเสธไปอย่างอ้อมๆ บางทีมันอาจจะเป็นความรู้สึกผิดชอบชั่วดีของพ่อเลี้ยง นันทภพ ที่ยังต้องรับผิดชอบลูกบุญธรรมคนนี้อยู่บ้าง แต่เดิมนั้นนาเดียยังมีความกตัญญูอยู่บ้างแต่หลังจากที่เกิดเหตุการณ์นี้ขึ้น เธอรู้สึกสิ้นหวังกับครอบครัว ด้วยเหตุนี้ทำให้เธอเข้าใจความเป็นจริงว่าเมื่อพิงภูเขา ภูเขาก็จะถล่ม เมื่อพิงคน คนก็จะเปลี่ยนแปลง ดังนั้นเราต้องพึ่งพาตนเอง การย้ายทุกอย่างมาที่นี่มันไม่ได้หมายความว่าเธอจะอยู่ที่โดยปราศจากลมหายใจนี่ตลอดไปหรอ ? แม้ว่าพื้นที่ที่เธอเหยียบอยู่จะเป็นห้องของเธอแต่มันก็ยังอยู่ภายใต้อำนาจของคุณชายตระกูลสวันนีย์ทั้งสองคน และถ้าวันหนึ่งเขาเกิดบ้าขึ้นมาพาเธอไปทิ้งนอกบ้านเธอจะไม่ต้องอยู่บนถนนหรอ ?