ตอนที่ 8 เธอตาบอดไปแล้ว

ต๭นที่ 8 เธอตาบอดไปแล้ว ดังนั้น ไม่ว่าอะไรจะเกิดขึ้นเธอก็จะไม่ทิ้งบ้านเช่าอันน้อยนิดนี้เด็ดขาด จากนั้นนาเดียก็ยิ้มและส่ายหน้าไปมา พูดว่า “ไม่ต้องหรอกเดี๋ยวฉันจะไปคุยกับคุณชายรอง ยังไงเขาก็สัญญากับฉันไว้แล้วว่าจะให้ฉันทำงานที่ฉันชอบและถ้าจำเป็นฉันก็จะกลับไปที่นั่น มันคงไม่หนักหนาสาหัสใช่ไหม ?” “นี่” ......ใบหน้าของภูดิศแสดงถึงความลำบากใจเล็กน้อย แต่ก็ยังพยักหน้าเเละเตือนอย่างเป็นมิตรว่า “คุณหญิงใหญ่ไปคุยกับคุณชายรองเป็นการส่วนตัวจะดีกว่านะครับ” นาเดียพยักหน้า หลังจากที่ภูดิศออกไปนาเดียก็นั่งพักอยู่ในห้อง ประมาณครึ่งชั่วโมงต่อมาคนใช้ก็มาเคาะประตูแล้วบอกว่าคุณชายใหญ่อาบน้ำเสร็จแล้วและเรียกเธอไปพบ ตัวนาเดียรู้สึกหวาดกลัวขึ้นมาทันที เรียกเธอไปพบตอนนี้เนี่ยนะ คงไม่ได้ให้เธอไปกล่อมเขานอนใช่ไหม ? นึกถึงผู้ชายที่เคยเตือนไว้เมื่อก่อน แม้ว่าเขาจะแค่กอดเธอ สัมผัสเธอ จูบเธอ......ถูกคนปัญญาอ่อนจูบ เนี่ยนะ แล้วถ้าเขาใช้ความรุนแรง หรือชอบรังแกคนอื่นละ นี่...... ขนของเธอบนผิวส่วนที่เปลือยเปล่าซึ่งสัมผัสกับอากาศลุกชันขึ้นทันที เมื่อเธอนั่งอยู่หน้าประตูของภิรมณ เธอรู้สึกหนาวเหน็บจนตัวสั่น “เย้ สาวสวยมานี่แล้ว” ภิรมณมองเห็นนาเดียมา เขารีบลุกขึ้นจากเตียงในชุดนอนอันเรียบง่ายแล้วรีบวิ่งไปจับมือของเธออย่างรักใคร่ จนกระทั่งเมื่อเขาจับมือเธอ เธอจึงรับรู้ได้ว่ามือของเธอเย็นเฉียบและฝ่ามือของเธอก็มีเหงื่อออกมา พี่ชายผู้ไม่สมประกอบลากเธอเข้ามาที่โซฟาในห้องและให้เธอนั่งลง แล้วก็กระโดดผึงไปอยู่ข้างๆ นาเดียรู้สึกระเเวงเหมือนกับมีเข็มอยู่ใต้โซฟา เขาต้องการทำอะไรกันแน่ ? เขาคิดจะทำอะไรของเขาเนี่ย? ทำไมต้องเป็นบนโซฟาไม่ใช่บนเตียง ? เป็นไปได้ไหมนะที่คนปัญญาอ่อนคนนี้จะเจ้าเล่ห์มีลูกเล่นอื่นแอบแฝง ? ฉันจำได้ว่า ตอนฉันเห็นเขาครั้งแรกเขาพูดอย่างตื่นเต้นว่า "มีภรรยาอีกครั้ง" ‘อีก’ คำนี้หมายความว่าเธอไม่ใช่ภรรยาคนแรกของเขา แล้วภรรยาคนอื่นล่ะ ? ไม่ใช่ว่าถูกเขาทำฟาดแล้วฟาดอีกจนตายหรอกหรอ ? นาเดียรู้สึกตื่นตระหนกมาก ยิ่งเธอคิดมากเท่าไร เธอก็ยิ่งกลัวเขามากขึ้นเท่านั้น เธอนึกถึงตอนที่เขายิ้มหัวเราะก็ดูไม่มีพิษมีภัย เธอต้องตาบอดไปแล้วแน่ๆ เลย ทำไงดี ? วิ่งหนีดีไหม ? เธอเหลือบมองไปด้านนอก คฤหาสน์ขนาดใหญ่ มีกล้องวงจรปิดอยู่ทุกซอกทุกมุม กล่าวอีกนัยหนึ่งตราบใดที่เธอย่างก้าวออกจากประตูคฤหาสน์ ทุกการเคลื่อนไหวของเธออยู่ภายใต้สายตาของเจ้าของที่แห่งนี้ ความหวังที่จะหนีไปเท่ากับศูนย์ นี่ยังไม่รวมกับบอดี้การ์ดที่คุมทางเข้าออกประตูของคฤหาสน์อีกนะเนี่ย “ต่าง ต๊าง ต๊าง ตางงงง”...... ภิรมณหอบของเล่นหลายชิ้นกระโดดขึ้นมาหน้านาเดีย นาเดียตกใจและหวาดกลัวไปหมด “ฮ่าๆ ! สาวสวยเธอดูนี่สิ นี่คือเบบี้ของฉัน” นาเดียมองไปยังของเล่นผู้ชายที่อยู่ในอ้อมแขนของพี่ชายผู้ไม่สมประกอบ มุมปากกระตุกออกก็ไม่เชิงและถามว่า “คุณเรียกฉันมาเพื่อที่ให้ฉันเล่นของเล่นพวกนี้กับคุณหรอ” หรือฉันเข้าใจผิด ? “ไม่ใช่ละ !” ภิรมณส่ายหัวปฏิเสธ ใจอันหวาดหวั่นของนาเดียถูกดึงมาไว้ที่ลำคอ ความรู้สึกที่น่ากลัวเกิดขึ้นในสมองอีกครั้ง เธอมองไปที่พี่มลด้วยระแวง เสียงของเธอสั่นเครือ “คุณ......คุณคิดจะทำอะไรกันเนี่ย ?” “หึ” ภิรมณฮึมเสียงผ่านจมูก แล้วพูดว่า “เธอคิดว่าฉันจะยกโทษให้เธอหรอ ? ไม่มีทาง ! ตอนนี้เธอต้องถูกลงโทษ ! ”