ตอนที่ 10 ผู้หญิงไม่เจียมตัว

ต๭นที่ 10 ผู้หญิงไม่เจียมตัว นาเดียส่ายหัว “ไม่ได้ ฉันสัญญาคุณชายใหญ่แล้ว ว่าจะซ่อมให้เสร็จแล้วเอาให้เขาตอนที่เขาตื่นมา” แต่เธอไม่เลยว่าว่าการตัดสินใจและความมั่นใจของเธอในสายตาของภูดิศเป็นได้เพียงความฝัน แม้แต่นักออกแบบที่ออกแบบของเล่นยังซ่อมไม่ได้เลย แล้วคนอื่นจะซ่อมมันได้ยังไงกัน ? “งั้นผมไม่รบกวนแล้วนะครับ” ภูดิศพูดและเดินออกจากห้องไป ห้องอ่านหนังสือขนาดใหญ่ชั้น 2 ของคฤหาสน์ ภูดิศชงกาแฟและยื่นไปในมือของถิรเจต ชายคนนั้นรับมันมาอย่างสง่างาม ใช้นิ้วอันเรียวยาวรับแก้วกาแฟขึ้นมาวางบนริมฝีปากแล้วค่อยๆ จิบ แล้วถามด้วยเสียงเบาๆว่า “เธอพูดว่าอะไร ?” ภูดิศยืนอยู่ข้างๆ โซฟาและตอบกลับไปว่า “คุณหญิงใหญ่บอกว่าจะต้องซ่อมให้เขาครับ” “พึ่..” พีรเจตรู้สึกตลกขึ้นมาทันที พร้อมทั้งวางเเก้วกาเเฟลง จะต้องใช้ไอคิวสูงขนาดไหนที่จะซ่อมของเล่นนั้นได้ ? เขาเเค่ไม่เชื่อ ขนาดเขายังซ่อมไม่ได้เลย เเล้วผู้หญิงอย่างนาเดียเนี่ยนะจะทำได้ เป็นเรื่องที่โง่เง่าสิ้นดี ! ไม่รู้จักเจียมตัว ความประทับใจของถิรเจตที่มีต่อนาเดียลดลง คนที่ไม่รู้จักมองข้อบกพร่องของตัวเอง ไม่รู้จักเจียมเนื้อเจียมตัว ช่างไร้ความสามารถเสียจริงๆ แบบนี้คู่ควรที่จะเป็นสินค้าให้คนอื่นเลือกจะน่าดีกว่า ! “ประธานครับ” ภูดิศเรียกขึ้นมาอย่างลังเล “มีอะไรก็พูดมา” ถิรเจตมักจะไม่ชอบคนที่อยู่รอบ ๆ เขาที่มีเรื่องอยากจะพูดแต่ไม่พูดให้ชัด “ดูเหมือนว่าคุณนายหญิงในครั้งนี้จะแตกต่างกับผู้หญิงคนก่อนๆ นะครับ” “หือ ? ” ถิรเจตเลิกคิ้วเล็กน้อยด้วยความสงสัย “ดูเหมือนว่าเธอน่าจะจริงใจกับคุณชายใหญ่” มุมปากของถิรเจตแสดงรอยยิ้มอันสัพยอกแล้วพูดว่า “นายยังบอกด้วยว่า ดูเหมือนว่า ก็หมายความว่าทุกอย่างไม่แน่นอน” “......” ภูดิศพยักหน้าเห็นด้วยอย่างเงียบๆ ถิรเจตลุกขึ้น เดินไปที่โต๊ะมะฮอกกานี จากนั้นก็เปิดหน้าจอคอมพิวเตอร์ขึ้น ปรากฏเป็นห้องโถงของภิรมณ ในรูปภาพเป็นภาพของนาเดียกำลังนั่งคุกเข่าบนพรมข้างโซฟาก้มหน้าก้มตาเลือกชิ้นส่วนของเล่นในมือเธอ หึ ! ผู้หญิงคนนี้ดื้อดึงจริงๆ แต่นี่ก็ดูเหมือนไม่ใช่เรื่องดี ยิ่งผู้หญิงคนนี้จริงจังกับเรื่องต่างๆ มากเพียงใด เขาก็ยิ่งต้องระวัง เพราะผู้หญิงแบบนี้อาจจะเสแสร้งแกล้งทำตัวเองให้ดีที่สุด ถ้าเราประมาทเล็กๆ น้อยๆ ก็อาจจะถูกเธอหลอกลวงเอาได้ “เธอทำงานอยู่ที่ไหน ?” ดูเหมือนว่าเธอจะสนใจงานของเธอมากไม่งั้นเธอคงไม่ใช้มันมาเป็นเงื่อนไขก่อนที่จะทำสัญญาแต่งงาน “บริษัทการออกแบบโมทัดนาครับ” “โมทัดนา ?” ถิรเจตขมวดคิ้วใบหน้าของแสดงให้เห็นถึงรอยย่นระหว่างคิ้วเล็กน้อย ถ้าจะพูดกันอย่างละเอียดแล้ว บริษัทโมทัดนาก็เป็นหนึ่งในเครือของตระกูลสวันนีย์ ในตอนแรกคุณปู่วุฒิชัย ตระกูลสวันนีย์ได้แบ่งส่วนนี้ให้กับ ชญวงศ์ ลูกชายของลุงคนที่ 2 ดูเเล ในขณะที่นาเดียเป็นภรรยาของลูกชายตระกูลสวันนีย์และทำงานที่บริษัทไชยวงศ์พอดี โลกกลมดีจังเลยนะ เป็นครอบครัวเดียวกันทั้งนั้น ! “อืม ใช่ครับ แต่ตอนนี้เธอเป็นแค่มือใหม่” ถิรเจตยกคิ้วขึ้นมอง ภูดิศอธิบายอีกว่า “เป็นนักออกแบบเครื่องประดับ ฝึกงานได้ครึ่งปีเท่านั้น” อ๋อ ความจริงเป็นแบบนี้นี่เอง ! มันกลับกลายเป็นว่าเธอชอบการออกแบบเครื่องประดับ ไม่น่าแปลกใจที่เธอกระตือรือร้นในการเลือกสรรสิ่งต่างๆ “ติดตามเธอให้ดีๆ โดยเฉพาะในบริษัทเป็นพิเศษ ทางที่ดีก็คือหาใครสักคนเข้าไปในบริษัทโมทัดนา จับตามองเธอทุกการเคลื่อนไหว อย่าให้เรื่องความสัมพันธ์ของเธอกับตระกูลสวันนีย์รั่วไหลไปได้” “ครับ !” แม้ว่าจะไม่ค่อยเข้าใจจุดประสงค์ของคุณชายรองแต่ภูดิศก็ก้มหน้าน้อมรับทุกคำสั่งที่พูดออกมา นาเดียเป็นคนที่มีความมั่นใจเกินไป ! จนกระทั่งภิรมณตื่นขึ้นมาก็ยังไม่สามารถซ่อมโมเดลให้กลับมาเป็นเหมือนเดิมได้ เธอก็พอมีเข้าใจความซับซ้อนของสิ่งนี้อยู่บ้าง แต่ต้องใช้เวลาพอสมควร