ตอนที่ 13 ผลักเข้าไปในกองไฟ

ต๭นที่ 13 ผลักเข้าไปในกองไฟ นาเดียรีบเก็บซ่อนสายตาที่ขุ่นเคือง เปลี่ยนเป็นตาสองคู่ที่ศรัทธาเเละนอบน้อมเเล้วพูดว่า “คุณชายรองมั่นใจได้เลยว่าฉันจะซ่อมเสร็จก่อนที่คุณชายใหญ่จะกลับมา” คำพูดเเบบนี้อีกเพียงนิดเดียวเท่านั้นก็เกือบจะทำให้ถิรเจตหลงเชื่อเธอ โชคดีที่เขาเคยลงมือซ่อมของเล่นนั่นด้วยตัวเอง ไม่งั้น เขาคงจะคิดว่าไอคิวของเธอสูงกว่าเขาเสียอีก เห็นได้ชัดว่าถิรเจตก็ยังคงไม่เชื่อเธอ ! เขาพูดอย่างเย็นชาว่า “นาเดีย ฉันไม่มีเวลาเล่นกับเธอนะ ถ้าเธอซ่อมไม่ได้ เธอเตรียมกระโดดลงกองไฟได้เลย !” ชายหนุ่มพูดจบก็ลุกขึ้นทำท่าทีใช้มือปัดฝุ่นบนเสื้อที่ไร้ฝุ่น และออกจากห้องไป ไม่รู้ว่าทำไมหลังจากที่ชายคนนั้นออกจากห้องไป อุณหภูมิภายในห้องก็ค่อยๆ อุ่นขึ้น คนอะไรเย็นชาขนาดนี้ เย็นชาลึกถึงกระดูกดำ ! เธอต้องเผชิญหน้ากับตาลุงเเปลกๆ นั่นทุกๆ วัน ในอนาคตดูเหมือนว่าจะต้องลำบากมากเเน่เลย เธอถอนหายใจออกมายาวๆ กลืนเอาความเคียดเเค้นอันเเสนอัดอั้นที่ไม่มีที่จะระบายออก เธอเก็บเอาความคิดทั้งหมดใส่ลงไปในของเล่นโมเดลที่อยู่ในมือ ถ้าหากว่าเธอซ่อมของเล่นนี้ได้ก็คงจะเรียกเกียรติจากสองพี่น้องนั่นอยู่บ้าง การที่เธอต้องไปจดทะเบียนสมรสวันนี้ทำให้เธอต้องลางานที่บริษัทโมทัดนา ใช่เเล้ว มันเป็นไปไม่ได้เลยที่จะบอกว่าลามาจดทะเบียนสมรส เธอต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะโน้มน้าวให้ ภูรี ผู้อำนวยการแผนกออกเเบบเชื่อว่าเธอไม่สบายจริงๆ เเละก็ให้เธอลาได้เเค่วันเดียว เเต่วันนี้เธอก็ได้ทำหลายๆ อย่างมามากพอเเล้ว เหมือนได้กลายมาทำหน้าที่เป็นภรรยาอย่างเต็มตัว เสียงโทรศัพท์ดังขึ้น มันเป็นของญาณินท์นั่นเอง เพิ่งกดปุ่มรับสาย ยัยญาณินท์ก็ส่งเสียงรัวๆ ราวกับเสียงประทัดเเตกกระจาย “ยัยนาเดีย เเกโอเคไหมเนี่ย? เป็นอะไรหรือเปล่า ทำไมไม่มาทำงาน ไอ้สัตว์นรกนันทภพว่าไงบ้าง”...... นาเดียถือโทรศัพท์ไว้มือหนึ่ง อีกมือหนึ่งถือชิ้นส่วน เธออ้าปากค้างราวกับไข่ “เฮ้-- ยายบ๊อง ทำไมเเกไม่พูด เเกจะให้ฉันเป็นห่วงจนตายเลยรึไง !” “ไม่ๆๆๆๆ ตอนนี้ฉันโอเคมาก” ตระกูลศุภเศรษฐ์ผ่านความยากลำบากมาเเล้ว เเละตอนนี้ฉัน...... “หา? โอ้ ไม่เป็นไรหรอ งั้นก็ดีละ” เเล้วพูดต่อไปว่า “งั้นพวกเราไปกินหม่าล่ากันเถอะ !” นาเดียถอนหายใจเฮือกใหญ่ เพื่อนซี้นี่ก็จะใจใหญ่เกินไปเเล้ว ยังไงตอนนี้เธอยังมีบางอย่างให้ต้องทำ พูดง่ายๆ เลยก็คือเธอไปไม่ได้ เเละเธอก็สัญญากับถิรเจตไว้เเล้วว่าจะต้องซ่อมโมเดลนี่ภายในคืนนี้ ไม่งั้นนะ...... อีกอย่างเธอต้องใช้ความพยายามอย่างมากที่จะโน้มน้าวให้ญาณินท์เปลี่ยนเวลาเป็นคืนพรุ่งนี้ ถิรเจตออกจากคฤหาสน์ตอนสี่โมงเย็น นาเดียรู้สึกโล่งใจทันทีที่รู้ข่าวนี้ นาเดียตั้งใจซ่อมของเล่นอย่างจริงจังจนกระทั่งหกโมงเย็นกว่าๆ คนใช้ของตระกูลสวันนีย์ก็ได้ขึ้นบันไดมาเรียกเธอไปรับประทานอาหารเย็น...... “อ้าาาา ! เสร็จเรียบร้อย !” นาเดียบิดขี้เกียจพร้อมกับมอง ‘ผลงานชิ้นโบว์เเดง’ ของเธออย่างพึงพอใจ ตอนที่นักออกแบบเริ่มออกแบบโมเดลนี้ ก็มีความเห็นแก่ตัวอยู่เหมือนกันนะเนี่ย ของเล่นนี้ไม่มีคู่มือ ไม่มีแม้แต่ตัวอย่างให้ดู เพื่อป้องกันไม่ให้คนผลิตเลียนเเบบ เเล้วจะทำให้เเบรนด์ขอตัวเองโด่งดังมากขึ้น ว่าแต่นาเดียทำได้ยังไงน่ะหรอ ? เธอเป็นทำวิจัยเกี่ยวกับการออกแบบเครื่องประดับเหล่านี้ อีกอย่างนาเดียที่ยังสนใจเรื่องพรุ่งนี้ตั้งแต่ตอนเป็นเด็กในไม่ช้า เธอก็สามารถเข้าถึงความลึกลับซับซ้อนนี้ได้