ตอนที่ 14 เธอเป็นคนโง่เขลา

ต๭นที่ 14 เธอเป็นคนโง่เขลา ความลับสุดยอดที่ซ่อนอยู่ภายในโมลเดลชิ้นนี้คือทุกรอยต่อทั้งหมดถูกซ่อนอยู่ และยากที่คนธรรมดาทั่วไปจะเข้าใจได้ เธอวางแบบจำลองโมเดลคิงคองที่พึ่งซ่อมเสร็จเหมือนใหม่บนโต๊ะคริสตัลขนาดเล็กอย่างระมัดระวัง นี่ก็คงจะเลยเวลาทานข้าวแล้วสินะ เธอขยี้ตา วางตัวลงบนโซฟาแล้วหลับไป...... ในครั้งนี้ไม่รู้ว่านอนไปนานแค่ไหนแล้ว นาเดียถูกตะโกนให้ตื่นขึ้น ! จริงๆ แล้ว มันคือเสียงร้องของภิรมณ “ผู้หญิงคนสวย นี่......นี่คือเธอซ่อมมันได้หรอ ?” ภิรมณใช้สายตาสองคู่นั้นจ้องมองไปยังเบบี้ที่อยู่ในมืออย่างเหลือเชื่อ “อื้อๆ ”นาเดียโดนตะโกนใส่ให้ตื่นจนไม่มีอารมณ์นอนต่อ แต่ว่าตอนนี้อารมณ์เธอดีขึ้นแล้ว “เก่งมากเลย ! ผู้หญิงคนสวย เธอเก่งมาก !” ใบหน้าของภิรมณแสดงออกว่าชื่นชมเธอและจับมือเธออย่างมีความสุข “ผู้หญิงคนสวย ฉันชอบเธอ ฉันจะไม่ไล่เธอออกไปอีกแล้ว แล้วก็ไม่ให้เธอไปเป็นภรรยาของน้องชายฉันแล้วด้วย “เอ่อ”...... ใบหน้าของนาเดียร้อนผ่าวขึ้น ตอนนี้ถิรเจตยืนอยู่ข้างๆ ภิรมณ ใบหน้าของเขาก็แสดงออกถึงความเหลือเชื่อ โมเดลนี้กลับมาเป็นเหมือนเดิมแล้ว เขาใช้มืออันเรียวยาวน่าหลงใหลหมุนมันไปมา แต่มันก็ไม่ปรากฏรอยแตกร้าวแม้แต่รอยเดียวมันเหมือนกับโมเดลตอนที่เขาเพิ่งซื้อใหม่ๆ เขาไม่ยอมแพ้ เขายิ่งไม่เชื่อมากกว่าเดิม ผู้หญิงคนนี้ซ่อมแค่ครึ่งวันก็เสร็จแล้ว แต่ว่าความจริงก็อยู่ตรงหน้าเขา จะไม่เชื่อก็ไม่ได้ ! “ฮี่ๆ ฉันจะชวนผู้หญิงคนสวยไปทานข้าว” ภิรมณจับมือนางเดียเเล้วเดินนำไป ท่าทีที่ทำนี้เหมือนเด็กเสียจริงๆ จับมือเธอเหมือนแม่ของเขาเเล้วก็ทำท่าทีออดอ้อน “อืม ฉันก็หิวบ้างแล้วละ” นาเดียอารมณ์ดีขึ้น เธอพยักหน้าร่วมมือกับเขา “โอเคๆ เธออยากกินอะไรละ ฉันจะพาเธอไปกิน” ภิรมณยิ้มแฉ่ง “ฉัน”...... “ไว้คราวหน้าดีกว่า วันนี้พวกเราทานแล้วนะ” ถิรเจตพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงราบเรียบ นาเดียประหลาดใจเล็กน้อย ใบหน้าของภิรมณแสดงออกด้วยความเขินอายพร้อมทั้งเกาหัวแล้วพูดว่า “อ้อใช่ๆ ผู้หญิงคนสวย ขอโทษจริงๆ วันนี้ฉันทานข้าวไปแล้ว” ภิรมณมองเห็นเธอไม่พูด กลัวว่าเธอจะโกรธเลยอธิบายต่อไปว่า “วันนี้ฉันไปเรียน ตอนเลิกเรียนน้องชายไปรับฉัน แล้วพวกเราก็ไม่กินอาหารฝรั่งกัน แวะไปเล่นที่พิพิธภัณฑ์ ฮี่ๆ ผู้หญิงคนสวยพรุ่งนี้ฉันจะชวนเธอไปทานข้าวด้วยกันโอเคไหม ?” นาเดียรู้สึกว่าตัวเธอเองเป็นคนโง่เขลา ! พี่น้องสองคนไปกิน ไปดื่ม ไปเที่ยว แล้วก็ทิ้งเธอไว้ในบ้านเหมือนคนโง่และให้เธอมาซ่อมอะไรก็ไม่รู้ ซึ่งนั่นมันควรจะเป็นงานของผู้ชายไม่ใช่หรอ ไม่รู้ว่าทำไมหัวใจเจ้ากรรมถึงรู้สึกน้อยใจ ขึ้นมาอย่างไม่รู้ตัว ถ้าเธอมีพี่ชายหรือน้องชายเธอคงไม่ปล่อยให้เขาหิวแบบที่ถิรเจตดูแลเขาอย่างแน่นอน แต่ว่าสำหรับเขามันช่างเป็นเรื่องที่หรูหราอะไรขนาดนี้ ! “ผู้หญิงคนสวย เธอเป็นอะไรไปละ ?” ภิรมณแม้ว่าเขาจะเป็นคนที่ไม่สมประกอบแต่จิตใจของเขาช่างงดงามเหลือเกิน นาเดียยิ้มพร้อมทั้งส่ายหัวแล้วพูดว่า “ไม่เป็นไรหรอก ฉันแค่คิดว่าดึกขนาดนี้แล้ว ถ้าหากคุณยังไม่ทานข้าว กลัวว่าคุณจะหิวเอาได้” ถิรเจตสั่งคนใช้ในคฤหาสน์ให้ช่วยต้มก๋วยเตี๋ยวให้กับนาเดีย นาเดียก็รู้สึกเหนื่อยเเล้ว กินก๋วยเตี๋ยวเสร็จก็กลับห้องไปนอนพักทันที ส่วนคนใช้ก็พาภิรมณไปที่ห้องของเขา “ทำไมไม่เตือนให้คุณหญิงใหญ่ลงมาทานข้าว ?” คนใช้พากันยืนเรียงแถวก้มหน้ามองหน้ากันด้วยความกลัวหน้าโซฟาชั้นล่างของคฤหาสน์ “พูด ! ”สายตาถิรเจตเย็นชามากขึ้นเรื่อยๆ