ตอนที่ 16 คำเตือนของเขา

ต๭นที่ 16 คำเตือนของเขา ตาต่อตา ! ดวงตาของผู้ชายนั้นเย็นชาผสมกับความหยิ่งยโสเชิงตำหนิคนแปลกหน้าอย่าให้เข้ามาใกล้ นาเดียผงะและรีบย้ายสายตาของเธอ “ฉันกลับห้องไปนอนแล้วนะ” เธอพูดแล้ววิ่งออกไปราวกับจะหนี “เธอทำงานอยู่ที่ไหน ? ” ถิรเจตถามขึ้นอย่างใจเย็น เป็นอย่างที่คิด เท้าที่กำลังก้าวของนาเดียหยุดลงโดยอัตโนมัติ “โมทัดนา” นาเดียนิ่งตอบอยู่ที่เดิม ถิรเจตยิ้มที่มุมปากเบาๆ อืมดี อย่างน้อยไม่ได้โกหกฉัน “ทำอะไร ?” เขาถามต่อ “เป็นนักฝึกงานอยู่ฝ่ายการออกแบบ” แววตาของเขาลดความแหลมคมลม คำตอบยังแสดงออกถึงความซื่อสัตย์อยู่ “เธอสนใจการออกแบบเครื่องประดับหรอ ? ” ถิรเจตพูดขึ้นลอยๆ “อื้ม” นาเดียพยักหน้ารับ ไม่นานเธอก็พอเข้าใจบางอย่าง “ความจริงคุณก็รู้อยู่แล้วนี่ ใช่ไหม ? แล้วคุณจะมาแกล้งถามฉันเหมือนไม่รู้ทำไมกัน !” ฟัค ! ผู้ชายคนนี้ร้ายกาจจังเลยนะ ดีที่เมื่อกี้ฉันตอบตามความจริงถ้าไม่งั้นฉันคงได้ตกไปในกับดักที่เขาวางไว้แน่ เมื่อเห็นเธอตั้งคำถาม สีหน้าของถิรเจตเริ่มจากไม่ดีอีกแล้ว นาเดียเห็นแบบนี้รีบยอมแพ้ “ไม่ใช่ๆ ฉันแค่รู้สึกแปลกใจนิดหน่อย” แปลกใจ ? หึ ! หึหึ ! แปลกใจบ้านลุงคุณสิ อย่ามองแค่ภายนอกว่าหน้าผู้ชายคนนี้หล่อ แต่ภายในสมองของเขาเต็มไปด้วยเรื่องบัดซบ ถ้าไม่ระมัดระวังตัวให้ดีติดกับดักเขาได้ นาเดียเตือนตัวเองอยู่ในใจ หลังจากนี้เธอต้องระมัดระวังถิรเจตเป็นพิเศษ ถิรเจตไม่ได้สนใจเธอ ตั้งสติเเล้วพูดว่า “พรุ่งนี้ฉันจะหาเส้นสายให้เขาช่วยเลื่อนขั้นให้เธอเป็นพนักงานปกติ” “ฉันไม่ต้องการ” นาเดียปฏิเสธโดยไม่คิด เธอไม่ต้องการให้ใครช่วยดึงเท้าของเธอ เธอต้องการใช้ความสามารถของตัวเองเพื่อเป็นนักออกแบบเครื่องประดับตัวจริง อีกอย่าง ถ้าถิรเจตจะเสนอตัวช่วยให้เธออีกเธอก็จะไม่ยอมรับ “ทำไมล่ะ ?”ถิรเจตแสดงสีหน้าสงสัย ผู้หญิงคนนี้สมองมีปัญหาหรือเปล่าเนี่ย เป็นพนักงานฝึกงานบริษัทโมทนามาครึ่งปียังไม่รู้อีกหรอว่ากฎของบริษัทโมทนาเข้มมากขนาดไหน คนที่มาใหม่ถ้าอยู่ไม่ถึง 3-5 ปี ก็ไม่มีโอกาสได้เลื่อนขั้น โอกาสดีๆ อยู่ในมือเธอแล้วแท้ๆ แต่เธอยังไม่ไขว่คว้ามันไว้อีก “เพราะว่า”...... นาเดียขยิบตา ถึงยังไงเธอไม่แสดงความจริงที่เธอคิดออกมาอย่างแน่นอน เธอยิ้มอย่างเเปลกประหลาดเเละพูดว่า “ฉันไม่ต้องการใช้ทรัพย์สินใดๆ ของตระกูลสวันนีย์เพื่อให้ตนเองมีอำนาจมากขึ้น ถ้าวันใดฉันมีปีกและบินได้หนีไป พวกคุณจะได้ไม่รู้สึกขาดทุนอย่างใหญ่หลวง” ผู้หญิงถ่อย เธอย้อนคำเตือนที่เขาเตือนไปเธอไปเมื่อตอนบ่าย ถิรเจตส่งเสียงฮึมหนึ่งครั้ง เเล้วตอบว่า “เธอรู้ตัวก็ดีแล้ว อย่าให้รู้นะว่าเธอคิดนอกเหนือไปจากนี้” “หึหึ ! ฉันจะกล้าได้ไงล่ะ !” เธอตอบอย่างหยิ่งทะนงและไม่อ่อนน้อมถ่อมตน “ไปละ !” เธอหันหลังกลับ เธอต้องกลับไปนอนแล้ว ไม่งั้นมีหวังตาเป็นหมีแพนด้าแน่เลย และผู้จัดการฝ่ายออกแบบจะตำหนิเธอเอาได้ ไม่ฝันทั้งคืน ! นาเดียตื่นมาแต่เช้า ทำกิจวัตรประจำวันจนเสร็จ แล้วก็ลงมาหาอาหารเช้ากินที่ข้างล่าง เมื่อลงมาก็พบว่าสองพี่น้องตระกูลสวันนีย์ได้ตื่นขึ้นมาก่อนแล้ว ลูกชายครอบครัวที่ร่ำรวยและเพียบพร้อม ไม่ใช่ต้องนอนตื่นตอนเที่ยงหรอ แต่นาเดียก็ไม่ได้ใส่ใจเรื่องนี้สักเท่าไร ไม่ว่าพวกเขาจะเมา หรือฝัน หรืออะไรก็ตาม ไม่มีอะไรเกี่ยวข้องกับเธอ เธอแค่ต้องดูแลตัวเองให้ดีก็พอ “ผู้หญิงคนสวยมานั่งด้านนี้” ภิรมณมองเห็นเธอจึงทักทายเธออย่างอบอุ่น เห็นได้ชัดว่านาเดียได้รับชัยชนะอย่างสิ้นเชิงจากพี่ชายผู้ไม่สมประกอบของเขา ถิรเจตดูสงบมาก ในสายตาของเขาดูว่างเปล่าราวกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้น