ตอนที่ 26 สอดเข้าไปในช่องรัก

ต๭นที่ 26 สอดเข้าไปในช่องรัก “ว้ายยย——”　น้ำแข็งกระตุ้นทำให้เธอกรีดร้อง ผู้ชายคว้าไปที่ขาของเธอ บังคับให้เธอเงยหน้ามอง มองที่ตัวเอง “นาเดีย ตอนนี้เย็นลงหรือยัง” ถึงแม้ว่าเธอจะไม่พูด แต่จากดวงตาของเธอก็สะท้อนให้เห็นถึงความสงสัย ถิรเจตรู้ น้ำแข็งที่ถูลงไปมีผลแค่ระยะสั้นๆ ดังนั้น เขาพูดว่า “ฟังนะ เวลาของเธอน้อยมาก ตอนนี้ฉันมีทางเลือกให้เธอสองทาง หนึ่งคืออดทน พรุ่งนี้จะกลายเป็นคนสมองทึ่ม แบบนี้ก็เพื่อรักษาความบริสุทธิ์ของคุณ สอง ฉันสามารถหาผู้ชายเพื่อให้เธอปลดปล่อยร่างกายเธอและยาที่อยู่ในร่างกายได้ เธอเลือกเอาเอง” นาเดียหายใจหอบ หายใจเข้าๆออกๆ ตัวสั่น คำพูดของผู้ชาย ฟังครึ่งไม่ฟังครึ่ง แต่ทั้งสองผลลัพธ์ก็ดูเหมือนจะโหดร้าย ไม่รู้ว่าทำไม ในใจเต็มไปด้วยความเกลียดชังที่คลุมเครือ แหล่งที่มาของความเกลียดชังนี้กว้างมาก แน่นอนว่าถิรเจตก็ไม่ได้ขจัดออกไป จู่ๆเธอก็หัวเราะ คิ้วงอ มุมปากกระตุก บ้า ความรู้สึกที่หลากหลาย ท่าทีประจบสอพลอเกิดขึ้นพร้อมๆกัน ถิรเจตบางทีดูเหมือนซื่อ “เธอหัวเราะทำไม?”เขาถามอย่างเย็นชา นาเดียลูบมือบนขาของตัวเองเบาๆ พูดเยาะเย้ย“ถิรเจต……คุณช่างเป็นคนที่ไร้ประโยชน์จริงๆ!” ได้ยินอย่างนั้น ในดวงตาของถิรเจตเต็มไปด้วยความเยือกเย็น“คุณลองพูดอีกครั้งสิ” “พูดก็พูดสิ กลัวอะไร”นาเดียโยกศีรษะของเขาไปมาอย่างรุนแรง พยายามที่จะขับไล่ความรู้สึกความสับสนออกไป “คุณไม่ใช่ลูกผู้ชาย ไม่แปลกใจเลยที่พวกเขาบอกว่าคุณไม่มีมนุษยธรรม ที่แท้ ก็เรื่องจริง” ดวงตาของผู้ชายจ้องมองด้วยความโกรธ ข้างในปกคลุมไปด้วยความดุเดือด บ้าคลั่ง โหดร้าย ที่กำลังจะโหมโรง รอบๆตัว เพิ่มขึ้นเหมือนเปลวไฟร้อน พร้อมที่จะทำลายกลืนกินทุกอย่าง “นาเดีย เธอรนหาที่ตาย!” เสียงคำรามของผู้ชาย เหมือนเสือที่ดุร้าย ยื่นกรงเล็บที่แหลมคนออกไป กระโดดลงบนเหยื่อ ดูดเลือดที่คอ…… เหมือนตกอยู่ในเหวไม่มีที่สิ้นสุด ร่างกายเจ็บปวดและชา แขนขาชาเหมือนมันไม่ได้เป็นของตัวเอง นาเดียดิ้นรนอย่างบ้าคลั่ง พยายามที่จะหนีจากความเจ็บปวดที่ไม่คุ้นเคยนี้ ต้องการที่จะร้องขอความช่วยเหลือ แต่เธอไม่สามารถขยับหรือพูดได้ ทำได้แค่เป็นเหมือนเรือเล็กๆที่แตกเป็นเสี่ยงๆ ตกอยู่ที่พื้น หยุดนิ่งในทะเลที่มีพายุ เมื่อนาเดียตื่นขึ้นมา มันเป็นตอนเที่ยงของวันที่สองแล้ว เธอตื่นขึ้นมาจากความฝันของเธอ จ้องเข้าไปในดวงตาที่น่ากลัว มองไปรอบๆห้อง ใช่!นี่คือห้องของเธอ ภาพและการตกแต่งที่คุ้นเคย ใช่!เธอกลับมาแล้ว ดูเหมือนจะไม่ได้ถูกรังแกจากบุคคลภายนอก ไม่ใช่!บนร่างกายของเธอไม่มีรอยนิ้ว ไม่ใช่!ร่างกายของเธอมีแขนมีขา แม้แต่กระดูกยังคงเจ็บปวดอยู่ข้างใน เธอมองกลับไปด้วยความหวาดกลัว เมื่อคืน ทุกอย่างเมื่อคืน เช่นเดียวกับการแก้ไขภาพยนตร์มันมักจะเล่นซ้ำจากฉากหนึ่งไปอีกฉากหนึ่ง เสื้อผ้า โต๊ะอาหาร ไวน์แดง หลบหนี ห้องน้ำ ผู้ชาย…… แต่ผู้ชายคนนั้นเป็นใคร เธอคิดยังไงก็คิดไม่ออก ทำไม กลับมาคนเดียวอีกแล้วเหรอ? เธอลุกออกจากเตียงด้วยความเจ็บปวด ของเหลวที่ไม่คุ้นเคยไหลออกมาระหว่างขา หลังจากอาบน้ำเสร็จ ยืนอยู่หน้าโต๊ะเครื่องแป้ง เธอถึงจะรู้ตัว ร่างกายของเธอถูกทรมานอย่างน่าเวทนา นาเดียไม่สามารถแม้แต่จะกินมื้อเที่ยง กอดผ้าปูที่นอนที่สกปรกและก็ออกไป แต่กระนั้น ในด้านหน้าของหน้าต่างชั้นบนของบ้าน ดวงตาที่เหมือนเหยี่ยว จ้องมองร่างกายของเธออย่างใกล้ชิดอยู่ตลอดเวลา