ตอนที่ 27 คิดเสียว่าโดนหมากัด

ต๭นที่ 27 คิดเสียว่าโดนหมากัด ถิรเจตเห็นเงาที่กำลังวิ่งออกจากประตูอย่างเร่งรีบ เห็นเธอม้วนผ้าปูที่นอนลวกๆเข้าไปด้วยกัน และทิ้งถังขยะ คิ้วสีดำของผู้ชายบิดเล็กน้อย นี่เธอหมายความว่าอะไร? เมื่อคืน เขาแค่ให้สิ่งที่มีค่าที่สุดของเขาให้กับเธอ ร่างกายพยายามปลดปล่อยสารพิษในร่างกายของเธอทุกด้าน เธอชอบ หรือว่ารังเกียจ? นาเดียเดินออกจากประตูด้วยขาที่สั่น ไม่รู้ว่าทำไม เธอมักจะรู้สึกเหมือนมีสายตาคู่หนึ่งกำลังจ้องมองเธอจากข้างหลัง มองเธอในที่มืด แต่เมื่อเธอมองกลับไป ก็ไม่พบความผิดปกติ หรือว่า ฉันคิดมากไปหรอ?สงสัยจังว่าเกิดอะไรขึ้น! เธอส่ายหน้าอย่างรุนแรง พยายามที่จะหยุดคิดเกี่ยวกับปัญหาเหล่านี้ แต่พึ่งจะเจอกับคนรับใช้ ได้ยินจากปากของคนรับใช้ เมื่อคืนถิรเจตพาเธอกลับมา และเธอยังไม่ได้สติ หรืออาจจะพูดได้ว่า ไม่มีใครเห็นเธอจนกระทั่งเธอกลับมา ระหว่างทางไปบริษัท จู่ๆในหัวของเธอปรากฎขึ้นมาแวบหนึ่ง คำพูดของเขาเมื่อคืนดังขึ้น “ฉันสามารถช่วยหาผู้ชายเพื่อให้เธอปลดปล่อยร่างกายเธอและยาที่อยู่ในร่างกายได้ ” มันไม่มีประโยชน์ที่จะเสียใจอีกต่อไปแล้ว ถ้ารู้ว่าเป็นแบบนี้แต่แรก ทำไมเธอถึงตอบรับคำชวนของภูรีไปทานอาหารเมื่อคืน? และตอนนี้ เธอไม่รู้ด้วยซ้ำว่าใครเป็นคนเอาของล้ำค่าของเธอไป! นาเดียเกลียดและตบหัวตัวเอง ผิดพลาดครั้งเดียวอาจทำให้เสียใจไปตลอดชีวิต! แม้จะมีความพยายามที่จะปลอบใจตัวเอง ดีที่แผนการชั่วของภูรีไม่สำเร็จ แต่ว่า น้ำตาก็ร่วงหล่นโดยไม่รู้ตัว หัวใจของฉันมันเจ็บปวดเกินที่จะพูด “คุณผู้หญิง คุณไม่เป็นอะไรนะ?”คนขับรถได้ยินเสียงผู้หญิงร้องไห้จากทางด้านหลัง ก็ถามอย่างเป็นห่วง นาเดียเช็ดคราบน้ำตา ส่ายหน้าอย่างรุนแรง “ฉันไม่เป็นไร” คนขับรถหัวเราะ “คุณผู้หญิง คุณคงไม่ได้อกหักใช่ไหม? ช่างเถอะ ตั้งแต่ต้นปีมานี้ ใครยังไม่เคยถูกสุนัขกัด?ชีวิตต้องเผชิญกับมันอย่างกล้าหาญ ไม่ใช่หรอ?” ใช่!ถึงแม้ว่าเรื่องมันจะเกิดขึ้นแล้ว เธอร้องไห้ก็ไม่ได้ช่วยอะไร เรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดเมื่อคืน ก็คิดซะว่าโดนสุนัขกัด เธอต้องเข้มแข็ง กล้าหาญ อย่าปล่อยให้ซึมเศร้า นาเดียบีบมัดเล็กๆ กัดฟัน ภูรีเธอจดบิลแล้ว! บริษัทโมทัดนา นาเดียเพิ่งมาถึงและได้รับแจ้ง คุณภูรีเชิญเธอให้เข้าพบ ในห้องทำงานคุณภูรี ภูรีรายงานการเลิกจ้างให้กับนาเดียและโยนลงบนหน้าของเธอ ชี้ไปที่จมูกของเธอและตะโกน “เธอถลกกินดวงตาของหมาป่า ฉันตั้งใจจะเลี้ยงเธอไว้ แต่เธอก็ทำมันพัง ทำผิดพลาดกับคุณท่านนิรวิทย์ นาเดีย ไสหัวออกไปจากบริษัทโมทัดนาซะ” นาเดียก้มลงมองเอกสารที่กระจัดกระจายอยู่บนพื้น สูดจมูก ถามอย่างใจเย็น “คุณภูรี ฉันไม่รู้ว่าฉันทำอะไรผิด ที่ทำให้คุณโกรธ และไล่ฉันออก?” ภูรียิ้มอย่างเยือกเย็น “นาเดีย อย่าแกล้งทำเป็นไม่รู้ไม่ชี้ เธอออกไปเถอะ คนที่ไม่รับผิดชอบอย่างคุณไม่เหมาะที่จะอยู่ในบริษัทโมทัดนา” นาเดียยิ้มเล็กน้อย และถามต่อไป “คุณภูรี เมื่อคืนฉันดื่มมากเกินไป บวกกับร่างกายที่ไม่ค่อยสบายของฉัน ถ้างั้นกลับไปพักผ่อนก่อน อะไรนะ ฉันเมาและหมดสติในงานเลี้ยง มีใครช่วยบริษัทโมทัดนาไหม?” “……”สีหน้าของภูรีค่อยๆเปลี่ยน เธอหรี่ตา จ้องมองไปที่นาเดีย ปากที่แหลมคมแบบนี้ ทำไมไม่เคยเจอมันมาก่อน!