ตอนที่ 35 ตายไม่มีหลุมฝังศพ

ต๭นที่ 35 ตายไม่มีหลุมฝังศพ ประตูห้องทำงานเปิดอยู่ ภูรีเดินออกมาด้วยใบหน้าที่มืดมน สีหน้านาเดียเปลี่ยน และพูดว่า “คุณภูรี” ภูรีเงยหน้าขึ้น เห็นรอยยิ้มบนใบหน้าของเธอ ไม่มีอะไรผิดปกติ แต่เธอมักจะให้เขารู้สึกถึงการเยาะเย้ย นาเดีย กล้าดียังไงมานับตัวเองแบบนี้ รอก่อนเถอะ “ฮ่า!”ภูรีฮัมเสียงด้วยความเยือกเย็น พาผู้ช่วยของเขาออกไปอย่างรวดเร็ว นาเดียกลับมาถึงบริเวณที่ทำงาน พึ่งจะนั่งลง เพื่อนร่วมงานก็ล้อมรอบตัวเธอ ต่างคนต่างแย้งกันพูด เสียงดังจนทำให้เธอปวดหัว “นาเดีย เธอได้เจอคุณชายรองถิรเจตไหม?” “นาเดีย คุณชายรองถิรเจตได้พูดอะไรไหม?” “ว้าวว นาเดีย ฉันอิจฉาเธอจริงๆ นึกไม่ถึงเลยว่าเธอกับคุณชายรองถิรเจตจะได้อยู่ในห้องทำงานด้วยกัน มันใกล้มาก……” นาเดียเปิดปากเล็กน้อย เพื่อนร่วมงานของเธอแสดงออกมาถึงความลุ่มหลง ดูเหมือนว่าถิรเจตจะมีวาสนากับผู้หญิงจริงๆ นี่เป็นโลกแห่งความจริงๆ ขอเพียงแค่หน้าตาดูดี แม้ว่านักเลงหรือโจร ทุกคนก็ชอบ “ฉันเป็นแค่เด็กฝึกงานตัวเล็กๆ ไม่มีสิทธิที่จะพูดกับเขา”นาเดียพูด “มันก็ใช่ แต่อย่างไรก็ตามคุณภูรีก็ยังอยู่” “อย่าพูดถึงมันเลย คุณภูรีของพวกเราเลิศสุด หล่อก็หล่อ รูปร่างก็ดี แถมยังรวย แต่ฉันก็ไม่เคยเจอคุณชายรองถิรเจตปฏิบัติต่อเธอเหมือนคนอื่น” “อย่าพูดอย่างนั้นสิ คุณภูรีชอบถิรเจตมาปีสองปีแล้ว มีความตั้งใจจะประสบความสำเร็จ หรืออาจจะติดต่อไปจนถึงสามหรือห้าปี ภูเขาน้ำแข็งของคุณชายรองถิรเจตอาจจะโดนกินไปแล้วแน่เลย” ผู้คนซุบซิบนินทากันอยู่พักหนึ่ง ก่อนที่จะแยกย้ายกันออกไป นาเดียตรัสรู้ทันที ถึงว่าเมื่อกี้คุณภูรีปรากฎตัวขึ้นที่ห้องทำงานธีรวัฌน์ ที่แท้เป็นแบบนี้นี่เอง…… จบแล้ว! ถ้าเธอรู้ว่าตัวเองต้องได้แต่งงานกับตระกูลสวันนีย์ ไม่แน่ใจว่าจะคิดวิธีจัดการกับตัวเองออกไหม ดูเหมือนว่า ต้องระวังให้มากเพื่อเก็บเรื่องนี้เป็นความลับ เธอรู้กลอุบายของภูรีดี ดูแลตัวเองไม่ดีอาจโดนเขาฆ่าได้ ภายใต้แสงดวงอาทิตย์ที่ร้อน ภูรีเดินขึ้นไปที่สลิงนั่งร้าน ด้วยเสียงที่ดังของเครื่องจักร ค่อยๆเพิ่มขึ้น…… “หัวหน้าแผนก พวกเราคุณภูรีต้องการอะไร?นี่เป็นสิ่งที่อันตราย เธอจะเข้ามาทำอะไร?” มีใครบางคนมองอย่างคลุมเครือ “ คุณไม่รู้หรอ ได้ยินว่าคุณชายรองถิรเจตแห่งตระกูลสวันนีย์มาบริษัทวันนี้ คุณภูรีตามหาคุณชายรองถิรเจตมาตั้งแต่ต้นปีแล้ว ยังไม่รีบฉวยโอกาสที่จะแสดงผลงานออกมา?” “โอ้ เป็นอย่างนี้นี่เอง……” เมื่อภูรีลงมาจากสลิงนั่งร้าน มันเป็นเวลาที่จะเลิกงานในตอนเย็นแล้ว เธอปวดหลัง หลับไปที่ห้องทำงานของตัวเองด้วยความโกรธ วันนี้เป็นวันที่น่าหัวเราะ และเธอก็อดกลั้นกับมันเพียงพอแล้ว! นาเดีย รอก่อนเถอะ!อย่างคิดว่ามีธีรวัฌน์ค่อยหนุนหลัง! วันหนึ่งเธอจะตายโดยไม่มีสถานที่ให้ฝังศพ ข้างนอกตึกบริษัทโมทัดนา นาเดียและเพื่อนร่วมงานบอกลากัน หันกลับหลัง ก็เห็นธีรวัฌน์นั่งอยู่ตรงหน้า ผู้ชายคนนั้นใส่รองเท้าหนังสีฟ้า แต่งตัวดี สู้ลมเหมือนต้นยูคาลิปตัส เขายืนอยู่ข้างนอกรถ ประตูรถไม่ได้ปิด เมื่อเห็นเธอเดินออกมา ก็มีรอยยิ้มบนใบหน้าและโบกมือให้เธอ ทำไมเป็นผู้ชายที่อ่อนโยนและอบอุ่นแบบนี้ แต่ว่า…… นาเดียเดินไป “ธีรวัฌน์” รอยยิ้มที่อ่อนโยนบนใบหน้าของธีรวัฌน์ แต่แกล้งทำเป็นโกรธ “ตอนนี้เป็นเวลาเลิกงาน ผมไม่ใช่เจ้านายของคุณ และคุณก็ไม่ได้เป็นลูกน้องของผม คุณไม่ต้องเรียกผมแบบนั้นแล้ว เรียกผมว่าพี่ธีรวัฌน์เถอะ” “นี่……”นาเดียรู้สึกลำบากใจ แต่ก็ไม่ได้มีการปฏิเสธ ตะโกนเสียงดัง “พี่ธีรวัฌน์”