ตอนที่2 ก็แค่ลูกนังเมียน้อย

ต๭นที่2 ก็แค่ลูกนังเมียน้อย ชายที่ปรากฏที่ประตูนั้นมีรูปร่างสูงโปร่งและเพรียว อยู่ในชุดสูทสีดำ มีโฉมหน้าที่หล่อเหลา แต่ในสายตาทั้งคู่ของเขานั้นเต็มไปด้วยความเย็นชา ไม่ได้โกรธแต่น่าเกรงขาม เพียงมองอยู่ใกล้ก็ทำให้ในใจรู้สึกเกรงกลัว ความกลัวที่ไม่สามารถอธิบายได้ยิงขึ้นมาจากก้นบึ้งของหัวใจและทำให้ขนที่ผิวของเธอลุกพองขึ้น มันรู้สึกราวกับว่าฝันร้ายที่ตามรังควานเธอเมื่อหกปีที่แล้วกลับมาอีกครั้ง “ประยง”......ลันตาร้องเรียกออกมาหนึ่งครั้งด้วยเสียงคร่ำครวญ ประยงหันสายตาของเขาไปมองเธอ ใบหน้ามองไม่ออกว่าอารมณ์ไหน ตาดำสนิทคู่นั้นจ้องเขม็งไปยังญาอี๋: “เธอกล้ารังแกลันตาหรอห้ะ？” ญาอี๋เอาซีซั่นหลบไปไว้ข้างหลังเธอ แล้วหันกลับไปมองดูตาที่น่ากลัวของชายคนนั้น พยายามทำใจให้สงบแล้วพูดว่า“จริงๆ คือเธอเป็นคนพูดไม่ดีก่อน”...... “ประยง ฉันไม่เป็นไรหรอกค่ะ”..... ลันตาพูดออกมาอย่างมีจิตใจดีขึ้นมากะทันหัน เธอตะเกียกตะกายลุกขึ้นมาจากพื้น ร่างกายสั่นระริกราวกับว่าจะล้มลงไปอีกครั้ง ประยงรีบก้าวเข้าไปข้างหน้าทันที จากนั้นจับเอวอันเพรียว หันสายตาที่เยือกเย็นกลับไปมองญาอี๋อย่างขยะแขยง “คุณผู้หญิง ฉันจำเธอไว้แล้วนะเรื่องที่เธอทำร้ายลันตา ฉันต้องคิดบัญชีกับเธอ !” ญาอี๋หัวเราะอย่างเหยียดหยามอยู่ในใจ เธอแค่รู้สึกได้ว่าผู้ชายคนนั้นช่างไร้เหตุผลและโง่มากทีเดียวที่ว่าเธออย่างร้ายแรงโดยไม่ถามสักคำ ไอ้จอมเผด็จการ！ “ประยงอย่าทำแบบนี้เลยนะคะ ฉันเคยบอกคุณไปแล้วว่าเธอก็เป็นพี่สาวร่วมพ่อของฉัน”...... ลันตากังวลว่าประยงจะรู้เรื่องที่เธอไปลอกเลียนแบบงานออกแบบ นี่มันมากกว่าหนึ่งครั้งที่ลันตาใส่ร้ายญาอี๋ต่อหน้าประยงและบอกญาว่าอี๋เป็นลูกเมียน้อย” พูดจบ ลันตาก็มองไปที่เธออย่างเมตตาและพูดออกไปว่า “ถ้าเธอต้องการเงินน่ะ ฉันก็จะให้เธอนะญาอี๋ และลูกชายของเธอที่เธอจำไม่ได้ว่าพ่อของเขาคือใคร เดี๋ยวฉันจะช่วยดูแลเขาให้เองนะ เด็กคนนี้ก็ยังเล็กมากจำเป็นต้องใช้จ่ายในหลายๆ อย่างเลยล่ะ”...... “อืม” “งั้นเธอก็ให้ฉันมา 5 ล้าน ซะสิ” มรดกของแม่ของเธอคือ 5 ล้านและสมบัติอีกเล็กๆ น้อยๆ ซึ่งทั้งหมดนี่เธอจะเอาคืนในวันนี้ ลันตาไม่คิดว่าจะถูกเธอหลอกล่อ จะไปต่อก็ไม่ได้จะถอยก็ไม่ได้ จึงอดกลั้นความไม่พอใจไว้และพูดออกไปอย่างอ่อนโยนว่า “ได้เลยนะ เดี๋ยวฉันจะให้คนโอนเงินให้เธอเดี๋ยวนี้เลย”...... “เดี๋ยวก่อน” ประยงเอ่ยปากขึ้น ยกสายตาที่เย็นชาและมืดมัวจ้องเขม็งไปที่ญาอี๋ จากนั้นขาเรียวก็ก้าวออกไป โครงร่างอันสูงส่งของเขาขยับเข้ามาใกล้ ความกลัวของญาอี๋เริ่มรุนแรงขึ้น ใบหน้าของเธอขาวซีดยิ่งเสียกว่าดวงตาอันสดใส และดวงตาที่สั่นไหวเหมือนกับกวางที่อยู่ในป่าใหญ่อันน่าสะพรึงกลัว “เธอต้องการ 5 ล้านใช่ไหม เดี๋ยวฉันจะให้เธอเอง” เขายืนห่างสองก้าวและจ้องเขม็งอย่างรุนแรงไปที่ญาอี๋ จากนั้นเขาลดสายตาลงและจ้องตรงไปที่ซีซั่นที่อยู่ตรงขาของเธอ “เอาลูกที่ไม่รู้ว่าใครคือพ่อไว้ที่นี่” ญาอี๋ขมวดคิ้ว นี่มันเรื่องล้อเล่นอะไรกัน？ ผู้ชายคนนี้ป่วยหรือเปล่าเนี่ย？ “ฉันขอปฏิเสธ” เธอพาซีซั่นถอยกลับมาหนึ่งก้าว สายตาเปล่งประกายความบริสุทธิ์และแน่วแน่ “ฉันจะเอาห้าล้าน นั่นคือสิ่งที่ฉันควรจะได้รับ ถ้าไม่เอาสมบัติของแม่ฉันมาคืน แม้ว่าฉันจะต้องแลกกับชีวิต ฉันก็จะสู้กับพวกแกต่อไป !" ลันตากลัวว่าจะยิ่งกระตุ้นให้เธอเล่าเรื่องเก่าเมื่อหกปีที่แล้ว เธอจึงสะอื้นอย่างน่าสงสารพลางพูดออกไปว่า “โอเค ญาอี๋ ถ้าเธออยากได้ฉันก็จะเอาให้เธอ...... เธออย่ามางี่เง่าเลยนะ แม่ของฉันไม่สบายอยู่และฉันก็ขอร้องเธอว่าอย่าไปสร้างปัญหาให้ท่านไปมากกว่านี้เลยนะ”...... ไม่นานลันตาก็ใส่ร้ายญาอี๋ราวกับว่ามายุ่งวุ่นวายกับลันตาสองแม่ลูกมาตั้งนาน. ก่อนที่ญาอี๋จะพูดขึ้นเธอก็ได้ยินเสียงหัวเราะอันเยือกเย็นจากประยง ท่าทางของเขาดูสบายๆ และหยิ่งยโส แล้วการยืนก็ยังดูแพงเสียด้วย น้ำเสียงก็ราบเรียบและเยือกเย็น ด้วยพลังแห่งความสง่าผ่าเผยที่ไม่อาจปฏิเสธได้ “ลันตา ผมอยู่ที่นี่ทั้งคน ใครหน้าไหนมันจะกล้ามาขู่คุณ ?” เขามองไปที่ญาอี๋อย่างเย็นชาและพูดออกมาแบบคำต่อคำ “ส่งไอ้ลูกนังเมียน้อยมาให้ฉัน! และฉันจะให้เงินห้าล้านกับเธอ !” “พวกแกจะทำอะไร ?” ญาอี๋ปกป้องซีซั่นและพยายามที่จะวิ่งหนีไป แต่การเคลื่อนไหวของบอดี้การ์ดที่ได้รับการฝึกฝนมาเป็นอย่างดีกว่าเธอ รีบวิ่งเข้าไปสองสามก้าว แล้วบิดแขนของญาอี๋ออกจากนั้นอุ้มซีซั่นออกไป “ซีซั่น !” ญาอีตะเกียกตะกายออก “ปล่อยฉันไปนะ !” ซีซั่นถูกอุ้มออกไป ส่วนญาอี๋ก็ถูกลากออกจากคฤหาสน์อย่างทารุณในทันที แกร๊ง-ประตูเหล็กของคฤหาสน์อย่างรุนแรง เธอถูกทิ้งอยู่บนถนนหน้าประตู “ซีซั่น !” ญาอี๋วิ่งไปที่ประตูและทุบประตูอย่างรุนแรง “เปิดประตูแล้วเอาลูกของฉันคืนมา !”