ตอนที่7 ออกไปซะ

ต๭นที่7 ออกไปซะ ก้าวของญาอี๋แข็งทื่ออยู่ที่อยู่เดิม ภายในใจรู้สึกหวาดกลัว ยืดหลังขึ้นตรงอย่างระวัง “คุณจะทำอะไร ?” ประยงหันขวับ สีหน้าเย็นชาสายตาแหลมเฉียบ: “ญาอี๋ เธอกล้าเลียนแบบงานเพื่อหลอกลวงบริษัท ช่างกล้าหาญจริงๆ เลยนะ” ญาอี๋ขมวดคิ้ว “ฉันไม่รู้ว่าคุณกำลังพูดถึงเรื่องอะไร” ประยงยกมือขึ้นและวางเอกสารฟาดลงบนโต้ะอย่างรุนแรง เขาพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา“ดูเอาเองเถอะ” เมื่อญาอี๋เข้ามาดูใกล้ๆ เธอก็มองเห็นว่ามันคือผลงานชั้นยอดของเธอ มันเป็นสิ่งที่เธอใช้เวลาหลายวันหลายคืนนับไม่ถ้วนเพื่อออกแบบอย่างประณีตมาตั้งห้าปี มันจะเป็นการลอกเลียนแบบงานไปไม่ได้เลย “ญาอี๋ เธอนี่มันชั่วร้ายมากเลยนะที่คัดลอกผลงานของน้องเธอได้ลงคอ !” ประยงพูดแบบนี้เหมือนกับมีค้อนทุบลงไปที่หัวใจญาอี๋อย่างรุนแรง “เธอคิดว่าลันตามีจิตใจอ่อนโยน ไม่คัดค้านเธอ แผนลับของเธอก็จะสำเร็จได้หรอ ?” ดวงตาของประยงแคบลง สายตาอันเยือกเย็นเต็มไปด้วยความกดดันอันเด่นชัด: “ฝันไปเถอะ·!” ญาอี๋คว้าไฟล์งานนั้นมาเปรียบเทียบกันบนโต๊ะ: “ฉันไม่ได้ลอก ลันตาต่างหากที่ลอกฉันมาชัดๆ !” ประยงหัวเราะเยาะ: “ลันตาเป็นสไตลิสต์ที่โด่งดังที่สุดในประเทศเลยนะ เขาจะไปลอกงานเธอได้ยังไง ?” ญาอี๋น้อยใจเพราะความน้อยใจและตื่นเต้น ดวงตาสีแดงมีความชื้นเล็กน้อย จ้องเขม็งไปที่ประยง: “ที่หล่อนโด่งดังได้น่ะก็เพราะลอกงานของฉันนี่แหละ !” สายตาของประยงจ้องค้างไปที่แววตาอันบริสุทธิ์และซื่อสัตย์ของเธอหัวใจก็เต้นขึ้นอย่างรุนแรงโดยไม่มีเหตุผล สายตาแบบนี้เหมือนกับเขาเคยเจอมาที่ไหนสักแห่ง แต่ในไม่ช้าญาอี๋ก็ย้ายสายตา เธอกำนิ้วของเธอไว้แน่นและพยายามกลบเกลื่อนความโกรธและความน้อยใจไว้ในอก “ฉันไม่สนหรอกว่าพวกคุณจะเชื่อไหม แต่ความจริงก็คือลันตาลอกฉัน เมื่อ 6 ปีก่อนฉันอดทนกับมัน แต่ตอนนี้ฉันจะไม่ทนกับมันอีกแล้ว !" เธอโยนเอกสารกลับมาบนโต๊ะ "ฉันจะฟ้องหล่อน !” ประยงหัวเราะขึ้นทันใดและมองญาอี๋ด้วยความดูหมิ่นดูแคลน: “คนลอกเลียนแบบงานคนอื่นยังกล้ามาอวดดีอีกนะ ญาอี๋ เธอนี่มันไร้ยางอายจริงๆ แต่ฉันจะบอกให้นะ มีฉันอยู่ทั้งคน เธอไม่มีทางได้รังแกลันตาแน่! เอางานของเธอและก็ออกไปจากบริษัทฉันซะ! อ่อ แล้วหลังจากนี้อย่ามาเสนอหน้าให้ฉันและลันตาเห็นอีก ถ้าเห็นเธออีกครั้งละก็ฉันจะจัดการเธอแน่ !” ญาอี๋กัดริมฝีปากของเธอแน่นแล้วจ้องไปที่ประยงด้วยความเกลียดชัง “ฉันไม่คิดเลยว่าไอ้คนโง่เง่าแบบคุณจะม้เป็นประธานของตระกูลปนันท์อ่อ จริงสิ่ ถ้าคุณไม่โง่คุณจะอยู่กับลันตาได้ยังไงล่ะเนอะ !” ใบหน้าของประยงมืดมัวขึ้นทันใด ทั้งตัวก็เดือดพลุ่งพล่าน: “ผมโง่หรอ？” หัวใจของญาอี๋หดลงด้วยความหวาดกลัวเธอยืดตัวตรงขึ้น “ใช่ ! นั่นคือคุณ”...... พูดยังไม่ทันจบก็เห็นประยงก้าวเข้ามาใกล้แล้วใช้พลกำลังกระแทกอย่างรุนแรง ทำให้คนช็อค ข้อมือถูกคนยึดไว้ ร่างกายสูญเสียการทรงตัวพุ่งไปข้างหลังกระแทกกับผนังอย่างรุนแรง ร้างอันสูโปร่งและเร่าร้อนของประยงก็กดทับลงทันใด ใบหน้าที่งดงามและละเอียดอ่อนแต่กลับเย็นและน่ากลัวอยู่ใกล้กับดวงตาของเธอ “ญาอี๋ เธออยากตายหรอ ?” ญาอี๋ถูกกดทับด้วยพลังกำลังของเขาจนแทบจะหายใจไม่ออก ดวงตาอันแหลมคมของเธอสั่นคลอนไม่สามารถควบคุมได้ มองหน้าผู้ชายที่อยู่ข้างหน้าเธอด้วยความหวาดกลัว คนสองคนอยู่ใกล้ชิดกันมากเหลือเกิน ใกล้กันอย่างคลุมเครือ ทันใดนั้นความทรงจำอันสับสนวุ่นวายของประยงในค่ำคืนเมื่อหกปีที่ผ่านมาก็ผุดขึ้นเมื่อได้สัมผัสเรือนผิวของผู้หญิง กลิ่นหอมนี้ทำให้เขารู้สึกคุ้นเคย เขาไม่สามารถต้านทานการใกล้ชิดได้...... ทันใดนั้นประตูออฟฟิศก็ถูกหนึ่งร่างผลักและเปิดเข้ามาโดยพลการ ปรากฏว่าชุติภาสพาซีซั่นเข้ามา “ประยง นายกำลังจะทำอะไรกับป้าในอนาคตของนาย ?” ประยงหันหัวจ้องเขม็งไปที่ชุติภาสอย่างเย็นชา ป้าตัวเล็กเนี่ยนะ？ผู้หญิงคนนี้เนี่ยนะ ? ญาอี๋รีบผลักประยงออกไปและวิ่งไปอยู่ข้างๆ ชุติภาส อย่างน้อยชุติภาสก็ไม่เอาความกดดันและความรังเกียจอันใหญ่หลวงให้แก่เธอ แต่เดินยังไม่ถึงสองก้าว ข้อมือของเธอก็ถูกประยงจับอย่างเหนียวแน่น ประยงไม่ได้มองไปที่ญาอี๋ เขาเพียงแค่ส่งแสงในสายตาอันแหลมคมจ้องเขม็งไปที่ชุติภาส: “นายและผู้หญิงคนนี้มีความสัมพันธ์อะไรกัน？”