ตอนที่9 ลูกของเขางั้นหรอ

ต๭นที่9 ลูกของเขางั้นหรอ “ฉันได้ยินมาว่าไอ้เด็กไม่มีพ่อน่ะ มันหาพ่อเจอละหรอ？”เสียงที่ส่งผ่านโทรศัพท์ยังไม่สามารถปกปิดเสียงสูงของลันตาได้ “จะว่าอะไรก็ว่ามาเถอะ” ญาอี๋พูดอย่างเย็นชา ลันตาตะคอกและวางท่าว่า “ฉันจะให้แกสิบล้านแล้วพาลูกชายราคาถูกผู้ต่ำต้อยของแกไปต่างประเทศให้ฉัน เพียงแค่แกไม่กลับตลอดไปน่ะ ฉันจะให้แกปีละล้าน” ญาอี๋ยิ้มกริ่มแล้วพูดว่า “โทษทีนะ ฉันไม่สนหรอกย่ะ” ลันตาพูดออกไปอย่างไม่พอใจว่า: “นังญาอี๋ แกอย่ามาหน้าด้าน! ถ้าแกยังมารบกวนฉันแล้วล่ะก็ฉันจะทำลายชื่อเสียงของแกและแกจะไม่ได้เงยหน้าขึ้นมาเจอผู้คนอีกตลอดชีวิต !” ยาอี๋ยกมุมปาก ญาอี๋พูดด้วยเสียงแผ่วเบาแต่เป็นเสียงที่กล้าหาญ “ประโยคนี้ฉันจะคืนให้แกทุกคำ นังลันตา แกเลียนแบบงานของฉัน ฉันจะไม่ปล่อยแกไปแน่ หกปีที่ผ่านมาแกติดหนี้ฉัน แกต้องชดใช้หนี้ให้ฉัน !” “นังญาอี๋ !” ลันตากรีดร้องเสียงแหลมอยู่ในสายโทรศัพท์อีกฝั่ง ญาอี๋ไม่อยากต่อล้อต่อเถียงกับเธอ เลยวางหูโทรศัพท์ลงแล้วปิดมันทิ้ง เมื่อได้ยินเสียงตู๊ดตู๊ดอย่างดังของอีกสาย ลันตาก็โกรธมากจนเธอฟาดโทรศัพท์ลง แล้วยังรู้สึกไม่หายโกรธจึงจับของที่ออฟฺฟิศฟาดอย่างรุนแรง นังสารเลว!!! กล้าใส่อารมณ์กับเธอ ! รอก่อนนะ คราวนี้เธอจะเหยียบย่ำหล่อนลงไปใคลนอย่างรุนแรง เพื่อที่มันจะไม่มีโอกาสโงหัวขึ้นมาได้·! “ของที่ฉันต้องการพร้อมหรือยัง ?” ลันตาถามผู้ช่วยที่อยู่ข้างๆ “ฉันจะให้โทษฐานที่นังญาอี๋ลอกเลียนแบบงานไม่มีวันล้างให้สะอาดได้ตลอดชีวิต !” “คณลันตาไว้ใจได้เลยค่ะ ทุกอย่างเตรียมพร้อมแล้ว” ลันตารู้สึกสบายใจขึ้นเล็กน้อย เมื่อคิดภาพที่นังญาอี๋ถูกเธอบดขยี้ก็ยิ้มอย่างเยาะเย้ยและโหดเหี้ยม เธอหันหัวกลับแล้วโทรหาประยงด้วยเสียงอันอ่อนโยนผ่านโทรศัพท์เกี่ยวกับการออกไปรับประทานอาหารค่ำกับเขา และตอนนี้ประยงจ้องมองไปที่เอกสารที่อยู่ในออฟฟิศ ทั้งหมดนั้นเป็นข้อมูลตลอดระยะเวลา 26 ปี ของญาอี๋ เมื่อโทรศัพท์บนต๊สั่น หน้าจอโทรศัพท์แสดงการโทรมาของลันตา คิ้วของประยงบิดเล็กน้อย สายตามองลงไปที่พื้นด้วยความรวดเร็วอย่างไม่สบอารมณ์ ไม่ลังเลที่จะวางสายโทรศัพท์ไปดื้อๆ ลันตาถูกวางสายโทรศัพท์อีกครั้ง ทั้งตัวคนก็ตะลึง แม้ว่าบางครั้งประยงจะใจร้อนกับเธอแต่เขาก็ไม่เคยวางสายเธอเลยสักครั้ง...... เธอดื้อรั้นไม่ยอมแพ้ ลันตาโทรออกไปอีกครั้ง ดวงตาที่แสดงออกถึงการเป็นทุกข์ของประยงมีสีเข้มข้นมากยิ่งขึ้น เพียงแค่เห็นหมายเลขของลันตาเขาก็เขี่ยมันเข้าไปไว้ในแบล็กลิสต์ ในที่สุดออฟฟิศก็เงียบสงบ เขากุมคิ้วให้รู้สบายขึ้นแล้วกลับมาที่เอกสารอย่างละเอียดอีกครั้ง ข้อมูลข้างต้นแสดงให้เห็นว่าผู้หญิงคนนี้ไม่มีส่วนเกี่ยวข้องใดๆ กับชุติภาสก่อนที่เธอจะไปต่างประเทศ แล้วเด็กนั่นมาได้ยังไง ? เป็นลูกแท้ๆ ของชุติภาสจริงๆ หรอ ความคิดนี้ผุดขึ้นมาเหมือนดั่งเมล็ดในหัวใจของประยงงอกเงยออกมาอย่างรวดเร็ว ยิ่งเขาคิดถึงมันมากเท่าไหร่เขาก็ยิ่งสงสัยว่าเด็กคนนั้นไม่ใช่ลูกแท้ๆ ของชุติภาส พอลองนึกถึงใบหน้าเล็กอันละเอียดอ่อนของซีซั่น คิ้วของเขาก็ขมวดแน่นเหลือบตาจ้องมองออกไปนอกหน้าต่าง แสงสะท้อนใบหน้าของเขาออกมาจากกระจกเรียบอย่างชัดเจน เจ้าซีซั่นนั่นเมื่อเทียบกับชุติภาสแล้วในความเป็นจริงก็ดูเหมือนเขาซะมากกว่า...... จากนั้นก็ขมวดคิ้วแน่นขึ้นและความทรงจำในค่ำคืนที่แสนสับสนอลหม่านเมื่อหกปีก่อนก็กลับมา ผู้หญิงที่เขานอนด้วยในคืนนั้นมันใช่ลันตาจริงๆ น่ะหรอ？ หรือว่า......จริงๆ แล้วเป็นญาอี๋กันแน่ เมื่อมองลงไปที่เอกสารวันถัดมาจากคืนนั้นมันก็เป็นวันที่ญาอี๋ได้เดินทางออกนอกประเทศ ประยงยกหูโทรศัพท์ขึ้นและออกเสียงสั่ง “จัดการเรื่องผลการตรวจ DNA ของฉันกับซีซั่นแล้วเอามาให้ฉัน” ผู้ใต้บังคับบัญชาที่นั่นตะลึงและตอบกลับอย่างรวดเร็วอีกครั้ง “ครับ พวกเราจะไปเอาเลือดของซีซั่นเดี๋ยวนี้” ประยงบิดคิ้ว ‘เอาเลือดมา’ นั่นไม่ได้ทำร้ายเด็กใช่ไหม ? “ไม่” เขาเคาะโต๊ะด้วยปลายนิ้วยาวหลังจากนั้นสองวินาทีเขาก็กระซิบขึ้น “พวกนายไม่จำเป็นต้องไป เดี๋ยวฉันจะไปเอง” เขาไปจับซีซั่นด้วยตัวเองจากนั้นก็พาไปตรวจที่โรงพยาบาล ถ้าซีซั่นเป็นลูกของเขาจริงๆ เขาก็จะพาเด็กไปอย่างแน่นอน ไม่ปล่อยให้เขาอยู่ข้างๆ ที่หญิงผู้ชั่วร้ายรู้แค่ลอกงานที่ในใจเต็มไปด้วยการล่อลวงอีกต่อไป