ตอนที่11 ไม่มีความสัมพันธ์ต่อกัน

ต๭นที่11 ไม่มีความสัมพันธ์ต่อกัน ประยงนอนอยู่ในอ่านอางน้ำ ส่วนญาอี๋หน้าแดง มองหน้ากันและกันอยู่สองวินาที ทันใดนั้นก็ลุกขึ้นนั่ง “ญาอี๋เธออยากตายหรอ?” ญาอี๋พยายามที่จะกระโดดออกทางหน้าต่างอย่างรีบเร่ง แต่มือเจ้ากรรมของเธอกลับลื่นและเสียการทรงตัวแล้วเธอก็ตกลงจากหน้าต่าง ตู้ม-- เธอล้มลงไปในอ่างอาบน้ำ ร่างที่นุ่มนวลกระแทกของประยงอย่างรุนแรง น้ำสาดกระเซ็นเปียกเสื้อซีฟองของเธอ ส่วนโค้งเว้าที่สง่างามเผยออกมาจนหมดสิ้น เธอกระเสือกกระสนอย่างเร่งรีบเพื่อที่จะออกจากหน้าอกแข็งของประยง อยากจะห่างจากตรงนั้นแต่เมื่อชนกับแววตาที่โกรธแค้นของประยง หัวใจก็ไหลเหมือนลาวาอย่างไม่รู้ตัว แล้วมือของเธอลื่นแล้วล้มลงไปอีก ในตอนนี้ทั้งเรือนร่างติดอยู่ที่หน้าอกของประยง มือเท้าทั้งสี่พันกันยุ่งเหยิง ละอองร้อนหนาแน่นขึ้น และบรรยากาศก็เริ่มคลุมเครือ ท่าทีแนบชิดสนิทมาก ความโกรธในช่องท้องค่อยๆ กระโจนออกมา หัวใจของประยงกระโดดโลดแล่นอย่างหนักหน่วง ราวกับว่าได้เผชิญกับสิ่งที่เร่าร้อน จึงผลักญาอี๋ออกไปอย่างรุนแรง “ออกไปจากฉันนะ !” ญาอี๋เขาผลักออกจากอ่างแล้วทิ้งเธอลงไปที่พื้นอย่างจนมุม ทำให้มีร่องรอยของน้ำเปรอะเปื้อนอยู่ที่เพื่อนมากมาย ประยงคว้าเสื้อคลุมอาบน้ำแล้วโยนมันมาให้ญาอี๋อย่างลวกพลางตะคอกอย่างฉุนเฉียว: “ญาอี๋ เธอมันไร้ยางอาย! เธอกล้าทำแบบนี้กับฉันได้ยังไง! เดี๋ยวฉันจะฆ่าเธอ เธอเชื่อไหม?” ญาอี๋ผู้ซึ่งหัวใจเต้นอย่างรวดเร็วและผู้ที่สมองสับสนวุ่นวายไปหมด ตอบกลับไปโดยไม่คิดว่า: “อะที่ว่าฉันไร้ยางอายน่ะห้ะ？ คุณคิดว่าฉันอยากจะเห็นร่างหยาบๆ ของคุณงั้นหรอ ? ฉันคิดว่ามันร้อนเกินไปสำหรับสายตาของฉันน่ะ !” เธอเกลียดเขางั้นหรอ？ ประยงเผชิญกับความโกรธมากยิ่งขึ้น ก้าวเข้าไปข้างหน้า แล้วคว้าแขนเรียวของญาอี๋ดึงเธอขึ้นมา “ออกไปจากที่นี่ซะ !” ญาอี๋ตะเกียกตะกายแล้วพูดว่า“ปล่อยฉันนะ! ฉันจะไปหาลูกของฉัน ! ฉันจะไม่ไปจนกว่าคุณจะเอาลูกของฉันคืนมา !” เขาทั้งสองคนเปียกไปทั้งตัวและพื้นก็ลื่น ญาอี๋เลยสะดุดลื่นและล้มลงไปที่หลังของประยง เธอกำไปที่เอวของประยงพยุงไว้เพราะกลัวว่าเธอจะล้มลงไปอีกครั้ง “ปล่อยฉันนะญาอี๋!” ประยงใช้มือจับข้อมือของเธอแล้วดึงออกและฟาดออกไปด้านข้าง ญาอี๋ก็จับที่แขนของเขาเช่นกันและเขาทั้งสองก็ล้มลงไปบนโซฟานุ่มด้วยกัน ประยงใช้แรงกดทับไปที่เรือนร่างของญาอี๋ กลิ่นหอมของหญิงสาวฟุ้งออกมา ร่างกายอยู่ใต้แรงกดที่นุ่มนวลและมีเสน่ห์ สัมผัสและกลิ่นหอมนั้นมันช่างเหมือนเมื่อหกปีที่แล้ว......มันเหมือนกันทุกประการ ทันทีที่เขาลืมตาขึ้น เขาก็มองเห็นใบหน้าสีแดงและลุกลี้ลุกลนของญาอี๋อย่างชัดเจน ในตาแช่ความชื้นช่างดูเร้าอารมณ์ ไฟนิรนามที่อยู่ในตัวของประยงแผดเผารุนแรงมากยิ่งขึ้น เขาอยากได้......ผู้หญิงคนนี้ นิ้วมือเรียว ของเธอวางอยู่บนหน้าอกของประยง ขนตาของเธอกระตุกไปมา และเธอก็จำคืนนั้นเมื่อหกปีที่แล้วได้...... อารมณ์คลุมเครือ ยั่วยวนใจ ค่อยๆ ฟุ้งออกมาอย่างไร้เสียง คลุมเครือ ยั่วยวนใจ จนกระทั่งเสียงกริ่งโทรศัพท์มือถือก็ขัดจังหวะทุกสิ่ง ประยงกลับมารู้สึกตัวทันที ขมวดคิ้วพลางเอาร่างกายออกห่างอย่างเหยียดหยาม ญาอี๋ลุกขึ้นนั่ง รีบปกปิดใบหน้าอันร้อนผ่าวของเธอและพยายามสงบหัวใจที่ควบคุมไม่อยู่ของตน ประยงเหลือบมองมาที่เธอด้วยสีหน้าไร้อารมณ์ สายที่โทรเข้ามาเป็นสายจากโรงพยาบาล “คุณประยง ผลตรวจ DNA ออกแล้วนะคะ” ประยงพึมพำเดินออกไปที่หน้าต่างสองสามก้าว ใบหน้าดูมืดเย็นยะเยือกและวิตกกังวลเต็มไปด้วยความคาดหวัง “ผลการตรวจออกมาแล้วว่าซีซั่น......ไม่ใช่ลูกของคุณ เขาไม่ได้เขาไม่ได้มีความสัมพันธ์กับคุณ” แค่คำเดียว ใบหน้าของประยงก็เย็นชาราวกับน้ำแข็ง “คุณพูดอีกครั้งสิ？” คำพูดของเขาเย็นชา หมอที่นั่นตกอกตกใจ: “เราได้เปรียบเทียบและตรวจอย่างละเอียดแล้ว ซีซั่นและคุณไม่ใช่เพียงแค่ไม่ใช่มีความสัมพันธ์แบบพ่อกับลูก ไม่ใช่แม้แต่ความสัมพันธ์ทางสายเลือดค่ะ” เปลี่ยนคำพูดใหม่ก็คือซีซั่นก็ไม่ได้เป็นลูกของชุติภาสน่ะสิ่ ประยงไม่พูดพลางวางสายโทรศัพท์ลง ความร้อนที่อยู่ในร่างกายตอนนี้กลายเปลี่ยนเป็นความโกรธในทันที เขาหัวไปด้านข้าง สายตาของเขาแหลมคมราวกับมีด เหมือนว่าเกลียดจนอยากสับเป็นพันครั้ง จ้องเขม็งไปยังร่างเรียวของหญิงสาว