บทที่3 เทศกาลรื่นเริง

บ๗ที่3 เทศกาลรื่นเริง “ข้าพูดว่าท่านป้าใหญ่ ท่านดูแล้วกันว่าจะทำยังไง ท่านแม่ให้พวกข้ามาบ้านใหญ่เพื่อตักซุปไก่ไปสักหน่อย ถ้าหากว่าไม่ให้ ข้าก็จะไปฟ้องท่านแม่!” ซ่างกวนซื่อรู้ว่าตัวเองอยู่ในหลิ่วหม้านหยุนไม่สามารถดูถูกเขาได้ จึงพูดไป ลูกพลับที่ถูกเลือกมาเป็นพิเศษ นิสัยของหลีซื่อเป็นคนอ่อนโยนที่สุด “ซุปไก่นี้เก็บไว้ให้หยุนเอ๋อร์” หลี่ซื่อครั้งนี้ตอบกลับมาอย่างแข็งกระด้าง หลิ่วหม้านหยุนก็รู้ว่าทุกครั้งซ่างกวนจะเอาท่านยามากดดันท่านแม่ นางเลยกลายเป็นหลีซื่อที่กตัญญูต่อแม่สามี ไม่กล้าไม่เชื่อฟัง แต่ครั้งนี้ สะใภ้สองคาดผิดไปหน่อย แม่ไม่ใช่สะใภ้ใหญ่คนที่จะใจดีเหมือนเมื่อก่อนอีกแล้ว “น้องสะใภ้เจ้าเลิกคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้เสียเถอะ ซุปไก่นี้มีเพียงข้า หลิงฮ่าวและลูกชายดื่มเท่านั้น” หลิ่วหม้ายหยุนพูดจบ ก็รีบแบ่งให้หลิงฮ่าวกับน้องชายอย่างครึ่งถ้วยเรียกให้มารีบดื่ม ด้านในชามของหลิ่วหม้านหยุนก็ดื่มไม่คิดจะเหลือ นางกินเข้าไปแม้แต่ไก่แต่ละชิ้นๆ ข้างในเต็มไปด้วยน้ำลาย หลังจากนั้นดื่มซุปไก่ให้หมดถ้วยจนเกลี้ยงต่อหน้าต่อตาซ่างกวนซื่อกับหรูเยียนสองแม่ลูก อาจจะกล่าวได้ว่าแม้แต่หยดน้ำแกงสักหน่อยก็ไม่เหลือไว้ให้หลิ่วหรูเยียนหรือหลิ่วหลิงอู่เลย “ เจ้าเด็กเมื่อวานซืน…..” เห็นสองแม่ลูกร้องเพลงเคล้าคลอ จมูกของซ่างกวนซื่อแทบจะพ่นควันออกมา หลิ่วหลิงอู่เดินมึน ๆ ออกไป ส่วนหลิ่วหรูเยียนไม่ยอมลดละ ถลึงตาจ้องมองหลิ่วหม้านหยุน “หลิ่วหม้านหยุน ท่านย่าต้องการให้เจ้าแบ่งไป เจ้าไม่ยอมแบ่ง!” “เห้ย ......หลี่ซื่อ....เจ้าสั่งสอนลูกสาวได้ดีจริงๆ !” ริมฝีปากของซ่างกวนซื่อเผยอขึ้นเผยอลง กดด่าสองแม่ลูกหลิ่วหม้านหยุนในใจเป็นร้อยเป็นพันครั้ง “หยุนเอ๋อร์ ฮ่าวเอ๋อร์ เด็กดี รีบดื่มซุปไก่ซะ” หลี่ซื่อไม่แม้แต่มองซ่างกวนซื่อ ทำตามคำสั่งของแม่ เขาก็ป้อนซุปในชามคำต่อคำให้น้องชายรวมไปถึงเนื้อไก่ ยืนขึ้น มองไปที่ซ่างกวนซื่ออย่างแผดเผา “ สะใภ้รองเจ้าไปพูดกับท่านแม่เสียเถอะ！ไปพูดว่าซุปไก่นั้นได้ให้หรูเยียนดื่มไปแล้ว ให้ลูกพี่ลูกน้องหรูเยียนดื่ม จะได้แต่งงานกับคนตะกูลโล่ที่เป็นโรคปอดนั้น” ประโยคนี้ แน่นอนว่าต้องเป็นตัวจุดประกายระเบิดในใจของซ่างกวนซื่อ นางกลับมาย้อนคิด เรื่องซุปเป็นเรื่องเล็ก ถ้าหากว่าท่านแม่เปลี่ยนใจให้หรูเยียนแต่งออกไปหละก็ต้องเป็นเรื่องใหญ่แน่ หลิ่วหม้ายหยุนเด็กเมื่อวานซืนนี้ดื่มเข้าไปแล้ว ก็หวังว่านางจะดีขึ้นโดยเร็ว แล้วแบบนี้ก็แต่งกับคนโรคปอดนั้นไป เหอะๆ แล้วยังมีเสี่ยวหลิงฮ่าว ได้ดื่มซุปไก่ไปก็ชีวิตสั้นนัก ตอนที่ซ่างกวนซื่อลากหรูเยียนกลับไปนั้น ปากยังคงไม่หยุดที่จะด่า “เห้ย ข้าจะไปฟ้องท่านแม่ ว่าคนบ้านใหญ่แอบขโมยตังกุย....คอยดูซิว่าท่านแม่จะลงโทษพวกเจ้ายังไง....” เพิ่งพูดจบ ซ่างกวนซื่อก็แอบเข้าไปในห้องครัวใหญ่ ตรงไปที่เศษซุปไก่ที่เหลืออยู่หม้อสุดท้าย “ท่านแม่.....”หลิ่วหม้านหยุนต้องการปลอบโยนหลีซื่อ หลีซื่อส่ายหน้า แล้วทำเป็นเหมือนกับว่าไม่มีอะไรเกิดขึ้นอย่างไงอย่างงั้น “หยุนเอ๋อร์ แม่ไม่เป็นอะไร มากที่สุดก็แค่โดนท่านย่าเจ้าด่าชุดนึงเท่านั้น วันนี้ที่เจ้าแย่งซุปไก่ไว้เป็นเรื่องที่ถูกต้อง แม่เข้าข้างเจ้า....“ หลิ่วหม้านหยุนคิดไม่ถึงว่าท่านแม่ที่แสนอ่อนโยนมาโดยตลอด จะกล้าพูดอะไรแบบนี้ เห็นแล้วว่า หลายปีมานี้ นางก็ทนคนอย่างสะใภ้สองมามากพอแล้ว ในทางตรงกันข้าม หลี่ซื่อก็มีมุมเป็นหญิงตัวเล็กๆ ที่กล้าพูด แต่ละคำที่พูดกับซ่างกวนซื่อนั้นเจ็บปวด ทุก ๆ ครั้งที่เรียกซ่างกวนซื่อไม่สามารถที่จะปฏิเสธกลับได้ ออกมาสัมผัสกับอากาศดี ๆ รู้สึกโล่งใจ “นี่เป็นซุปไก่ที่ดีที่สุดที่หลิงฮ่าวเคยได้ดื่ม เหอะๆ ๆ ๆ .....รู้แบบนี้หลิงฮ่าวให้รางวัลหรูเยียนเป็นตูดไก่ก็ดี.....“ หลิ่วหลิงฮ่าวหัวเราะอย่าสนุก แล้วเข้าไปกอดหลิ่วหม้านหยุน “ใช่หนะซิ เอาไปยัดเข้าปากสองแม่ลูกนั้นเลยยิ่งดี” หลีซื่อกลั้นไม่ไหวก็หัวเราะออกมา เพียงแต่คิดว่ายังไงครั้งนี้หลิ่วหม้านหยุนก็คงต้องแต่งงาน เลยทำให้น้ำตาของคนเป็นแม่ต้องไหลอีกรอบ ทันใดนั้นก็มีเสียงเรียกมาว่านายท่านแกมา “เรียกหยุนเอ๋อร์มานี่” น้ำเสียงนี้นุ่มนวลกว่าหลายวันก่อนนั้น แต่ก็ไม่ได้ให้ความสนิทเลยแม่แต่น้อย หลีซื่อรัดเสื้อตัวเองแน่น ในใจมีความตึงเครียด ถึงแม้ว่าจะเป็นอย่างนี้ แต่ว่าในใจของนางไม่ได้อ่อนโยนนุ่มนวลเหมือนกับเมื่อก่อนแล้ว เพียงแค่แอบๆ เป็นไปได้ที่แม่สามีเธอจะได้ข่าวที่หม้านหยุนฟื้นขึ้นมา แต่คนธรรมดาที่รักและเป็นคนใจดีคุณยายที่ดีรู้ว่าหลานสาวของพวกเขากินยาพิษเข้าไปนอนหอบอยู่ครึ่งเดือน แน่นอนว่าจะต้องมาดูด้วยตัวเอง วันนี้ได้ยินสะใภ้สองพูดว่าหลิ่วหม้านหยุนฟื้นขึ้นมาแล้ว ก็จะให้หลิ่วหมานหยุนขึ้นมาพบนางหรือ หายจากป่วยหนักครั้งใหญ่มาร่างกายยังอ่อนแอ หลิ่วหม้านหยุนยิ้มมุมปากเย็นชา เป็นท่านย่าที่ดีของฉันจริง ๆ “ท่านแม่ ....” เผชิญหน้ากับหญิงชราในการต่อสู้ หลิ่วหม้านหยุนก็สบตากับเป็นพัลวัน จากที่ดูหลายวันที่นอนอยู่นี่ ก็ได้เอาปมในอดีตนอนไปด้วยแล้ว นายท่านแก่ ยับย่นให้เห็นรอยเต็มไปหมด “ฟื้นแล้วก็ดี ฟื้นแล้วก็ดี......ไม่อย่างนั้นไม่รู้ว่าจะไปบอกคนบ้านตระกูลโล่ว่าอะไร....” เดิมที่ ที่หลิ่วหม้ายหยุนฟื้นขึ้นมา ก็เพียงเพื่อที่จะบอกกับตระกูลโล่ “ท่านแม่มาเพียงเพื่อถามว่าท่านแม่ของข้าได้หยิบเอาตังกุยของท่านมาต้มซุปไก่ให้ข้ากินใช่ไหม” มองตาของท่านแม่ แล้วหลิ่วหม้านหยุนก็มองไปที่ป้าสะใภ้สองกับลูกพี่ลูกน้องหรูเยียนที่ยื่นอยู่ข้างๆ เขาทั้งสองคนมายื่นอยู่ตรงนี้ จะมีเรื่องดี ๆ ที่ไหนกัน “ตังกุยอันนั้นก็คือสิ่งที่ข้าเก็บไว้แทนเจ้า” นายท่านแก่ยังคงลากรอยยิ้มอย่างแข็ง ๆ มองไม่เห็นระหว่าง มองอยากตำหนิไปที่สะใภ้สองหนึ่งที ครั้งนี้บ้านตระกูลโล่ได้ส่งของขวัญมาให้หนึ่งร้อยยี่สิบชั่ง เกรงว่าอีกหน่อยจะซื้อตังกุยไม่ได้หรือไง ก็เลยให้เงินพี่ชายหลิงอู่เป็นเงินที่มอบให้สะใภ้ก็ได้รับมาแล้ว อย่างลำเอียงต่อซ่างกวนซื่อและหรูเยียน สองแม่ลูกนี้สายตาช่างตื่นเขิน! จะพูดไป นายท่านแก่ยังมีความโกรธแค้นอยู่เต็มหัวใจ ความโมโหนั้นยังมีอยู่ “นี่คือกำไรข้อมือหยกที่คนตระกูลโล่เตรียมไว้ให้เจ้า ในวันที่แต่งออก เจ้าก็สวมไปซะ มีความสุขต่อการเฉลิมฉลอง” “จริงด้วย งานเฉลิมฉลอง! มันเป็นการเฉลิมฉลองอย่างแน่นอน!” แต่ทว่ามันเป็นความสุขที่พุ่งออกมา ป้าสะใภ้สองมีความสุขราวกับว่าลูกของนางจะได้เป็นคนแต่งออกไปเอง “ ความสุขแบบนี้ ป้าสะใภ้สองไม่ให้หรูเยียนรับไปเฉลิมฉลองแทนหล่ะ.” คำพูดของหลิ่วหม้านหยุนกัดกินซ่างกวนซื่อเต็มๆในเวลานั้นเอง ห้องพักก็เงียบสนิทไร้เสียงนายท่านแก่กดโยกหัวไหล่ ลากหลิ่วหม้านหยุนเข้ามา หยิบข้อมือหลิ่วหม้านหยุนขึ้นมา พูดพึมพำอยู่คนเดียว “อืม ! เหมาะสมดีจริง! ตระกูลของพวกเราในที่สุดก็รับของขวัญจากตระกูลโล่! ตระกูลก็พวกเขาก็เป็นลูกค้าใหญ่ของเราในหมู่บ้านหลิงเย่าของพวกเรา ถึงแม้ว่าร่างกายของโล่กงยี่ของตระกูลโล่จะอ่อนแอไปสักหน่อย แต่ไม่มีใครบอกได้ว่าอนาคตจะรักษาไม่หาย การแต่งงานไปครั้งนี้นอกจากจะเป็นเรื่องดีแล้ว ....ยังมี....น้องชายหลิงอู่กับหลิงฮ่าวของเจ้าก็เติบโตแล้ว....ป้าของเจ้าและแม่ของเจ้าก็ควรจะหาสะใภ้ดีๆ ....ดังนั้นคงต้องใช้เงินของขวัญจากตระกูลโล่.....” พูดได้ดี หัวใจของหลิ่วหม้านหยุนโดนดูถูก น้องชายของเขาหลิงฮ่าวยังเล็กขนาดนั้น ให้เขารอจนได้ภรรยา ยังต้องรอไปอีกสิบปี แปดปี แต่ว่าหลิ่วหลิงอู่นั้นไม่เหมือนกัน ในหมู่บ้านหลิงเย่าผู้ชายอายุขนาดเขาแต่งงานไปตั้งนานแล้ว ดังนั้น ที่ตระกูลโล่ส่งเงินของขวัญมาหนึ่งร้อยยี่สิบสี่ชั่ง ก็จะกลายเป็นให้กับบ้านรองไปทั้งหมด แต่ว่าที่ท่านปู่ท่านย่าลำเอียง ก็ได้เพิ่งเกิดขึ้นวันสองวันนี้ซะหน่อย เมื่อก่อนนี้หลิ่วหม้ายหยุนที่บริสุทธิ์ไม่มีพิษมีภัยไม่รู้อะไร แต่วันนี้ตายไปจนฟื้นกลับมาได้จะไม่รู้หรอว่านี่มันเหตุผลอะไร หลิ่วหม้านหยุนเมื่อก่อนนี้เพียงแค่ถลึงตามอง เพียงแค่ฟังคำสั่งของท่านปู่ท่านย่า ไม่สนว่ามันจะถูกหรือจะผิด