บทที่ 12 ทำไมตระกูลหลิ่วได้ลูกสาวที่ดีมาก

บ๗ที่ 12 ทำไมตระกูลหลิ่วได้ลูกสาวที่ดีมาก ภาพนี้ หลิ่วหม้านหยุนก็จำไว้ เขาคีบผักให้คนในบ้านทุกคน เวลาภพค่ำ ชิวซิ่งสามีนางที่ทำงานระยะยาวอยู่ที่ตัวเมือง ก็ได้ลางานกลับมาเสียที ชิวซิ่งสองสามีภริยาและแม่ยายสามคน เอาเงินทองถุงใหญ่ และยังมีผักผลไม้มากมาย วางไว้ที่ข้างในบ้านของตระกูลโล่ จากนั้นสามคนก็คุกเข่าลง“ขอบคุณภริยากงยี่ที่ช่วยเหลือชีวิต” “พวกเจ้าทำอะไรน่ะ?” หลิ่วหม้านหยุนเอาเงินส่งคืนชิวซิ่ง“สามีเจ้าทำงานในตัวเมืองอยู่นานกว่าจะกลับมากว่าจะได้เงินนี้มาอีก เงินนี้คงจะเก็บมานานแล้วสิท่า” “ใช่ๆ” เฉินซื่อก็ตื้นตันใจ ชิวซิ่งและคนในครอบครัว ก็ฐานะใกล้เคียงกับตระกูลโล่ ก็ต้องพึ่งพาชายตัวเองไปทำงานด้านนอก เงินนี้ก็คงเป็นเงินที่สะสมมานานเป็นสามสี่ห้าปีแล้ว “สะใภ้บ้านเราช่วยชิวซิ่งไม่ได้อยากได้สิ่งนี้ อีกอย่าง ตระกูลโล่เราก็ไม่ได้ขาดแคลนทรัพย์อีกด้วย” โล่เหวินเฟิงรับช่วงต่อดูแลร้านยาและช่วงนี้ก็ขายได้ดีมาก แม้บ้านตัวเองจะมีฐานะดี แต่โล่เหวินเฟิงไม่เคยทำเรื่องผิดศีลธรรมมาก่อน ตรงกันข้าม เขายังออกเงินบริจาคช่วยเหลือการสร้างสะพานของหมู่บ้านหลิงเย่า เป็นการทำบุญไปด้วย ชิวซิ่งและครอบครัวก็ดื้อดึงไม่ยอม ไม่มีทาง หลิ่วหม้านหยุนก็เลยต้องพูดว่า“ถ้าเป็นเช่นนี้ เงินพวกเจ้าก็เอาไปเถอะ และผักนั้น ข้าจะรับไว้ ได้ไหม?ถ้าพวกเจ้ายังจะทำเช่นนี้!เช่นนั้นข้าจะไม่เอาอะไรอีก!” หลิ่วหม้านหยุนพูดขู่ แม่ยายชิวซิ่งก็กลัว แต่ในใจก็แอบรู้สึกดีใจหน่อยๆ และรีบชมหลิ่วหม้านหยุนทันทีว่า“อั้ยหย่า ตระกูลหลิ่วทำไมถึงมีลูกสาวที่น่ารักและมีจิตใจดีเช่นนี้กัน!” “ต่อไปถ้าข้ามีลูกสาว จะต้องสอนให้นางเป็นเหมือนเจ้าแน่นอน” ชิวซิ่งพูดสาบาน “ได้สิๆ ต้องได้แน่นอน” หลิ่วหม้านหยุนยิ้มหัวเราะ หัวเราะอะไรล่ะ เจ้ายังไม่มีลูกเลยก็ยิ้มให้นางเลย โล่กงยี่ก็ยิ้มในใจกลับเริ่มคิดแล้ว ที่โล่กงยี่คิดเช่นนี้เพราะเขากลัวว่าตัวเองจะโดนจับได้ พอส่งชิวซิ่งและครอบครัวกลับไปแล้ว คืนนี้ตระกูลโล่ก็กำลังคิดอยู่ว่าจะทำอาหารอะไรดี หลิ่วหม้านหยุนเห็นผักสดใหม่อยู่ในตะกร้าใหญ่เยอะมาก ทันใดนั้น หลิ่วหม้านหยุนก็คิดขึ้นได้ก็สั่งน้องโล่ยี่เหลียนให้ไปบอกในห้องครัวจัดเตรียมอาหาร “พี่สะใภ้ คืนนี้ พี่จะทำมะเขือยาวกับกระเจี๊ยบกินเหรอคะ” โล่ยี่เหลียนรู้แต่ก็ยังถาม แต่ครั้งก่อนท่านแม่ก็เคยทำ แต่ทำยังไงก็ไม่อร่อย พอพูดถึงมะเขือยาว หมิงถางก็ทำหน้าไม่ชอบขึ้นมาทันที“พี่สะใภ้ ไม่ทำมะเขือยาวได้ไหม? มะเขือยาวไม่อร่อยเลย” “เชื่อพี่สะใภ้สิ พี่ทำได้อร่อยกว่าแน่นอน”หลิ่วหม้านหยุนยิ้ม มะเขือยาวจะไม่อร่อยได้อย่างไร แต่ว่าทำไม่ค่อยอะไร ถ้านั่งขึ้นมากินก็อร่อยมาก เทียบกับอาหารอย่างอื่น สิ่งนี้น่าจะอร่อยกว่ามาก หลิ่วหม้านหยันเชื่อว่า คืนนี้มะเขือยาวผัดมะเขือเทศกับกระเจี๊ยบผัด ทุกคนจะต้องถูกปากถูกคอแน่นอน “ยี่เหลียน เจ้าหั่นเห็ดเป็นลูกเต๋า หั่นแครอทเป็นเส้น เห็ดหูหนูหัดเป็นเส้น มะเขือยาวหั่นเป็นซีกๆ” หลิ่วหม้านหยุนก็อยากให้โล่ยี่เหลียนลงมือลองทำดู แค่อยากจะทดลองการหัดของนาง แต่ไม่คิดว่า การหั่นการใช้มีดของนางนั้นเก่งมาก แม้จะเป็นแค่เด็กผู้หญิง แต่หลิ่วหม้านหยุนก็โตกว่านางไม่กี่ปี “พี่สะใภ้ งั้นข้าล่ะ ข้าจะต้องทำอะไรบ้าง” หมิงถางอยากลองทำดูบ้าง “ได้สิ เจ้าไปดูว่าไฟที่จะตั้งหม้อกระทะได้หรือยัง ถ้าไม่มีไฟ ก็ค่อยเรียกข้าไปเติมไม้ล่ะกัน” หลิ่วหม้านหยุนยิ้มๆ หมิงถางพยักหน้า“ข้ารู้แล้ว พี่สะใภ้ ข้าจะไปดูให้เอง ข้าจะสังเกตการณ์อย่างดีเลย” “เด็กๆ มาให้แม่กอดหน่อยสิ” เฉินซื่อเดินมา ยิ้มให้หลิ่วหม้านหยุน จากนั้นก็นั่งไปที่ข้างเตาไฟ หมิงถางอิงไปที่อ้อมกอดนาง พอไฟลุกขึ้นมา หลิ่วหม้านหยุนก็เริ่มเทน้ำมัน ใส่พริกลงไป เพราะในบ้านมีหมิงถาง ดังนั้นหลิ่วหม้านหยุนก็เลยใส่พริกลงไปน้อยๆ หลิ่วหม้านหยุนใส่กระเทียมและขิงซอยลงไป จากนั้นก็ใส่เห็ดหูหนูแครอทเห็ด สุดท้ายก็ใส่มะเขือยาวลงไป สุดท้ายก็ปรุงรส ในถ้วยก็ใส่น้ำตาลและซีอิ๊วลงไปหน่อยๆ สุดท้ายก็ใส่แป้งมันที่ผสมน้ำข้นๆเทลงไป สุดท้ายหลิ่วหม้านหยุนก็สาดผักชีลงไปและปิดฝานิ่งไว้กเป็นอันเสร็จสิ้นพอดี “หอมจังเลย” หมิงถางที่อยากกินมากก็ยื่นมือเข้าไปจะหยิบขึ้นมากิน พอกินแล้วห็ชมว่า“อร่อยจังเลยๆ หมิงถางไม่เคยกินอะไรอร่อยเช่นนี้มาก่อนเลย……” “เช่นนั้นเป็นเพราะท่านแม่ทำไม่อร่อย” เฉินซื่อยอมรับและมองหน้าหลิ่วหม้านหยุนไปอย่างรู้สึกผิด“ลูกสะใภ้ ไม่คิดว่าเจ้าช่วยคนก็ได้ ทำกับข้าวก็อร่อย!เยี่ยมจริงๆ!พวกเราตระกูลโล่ก็คงโชคดีมากแล้ว!” “ท่านแม่ ทำไมตระกูลโล่ถึงโชคดีล่ะ” หมิงถางหยิบมะเขือยาวขึ้นมากินต่อ “ถุ้ยๆๆ เป็นเด็กเป็นเล็ก อย่าพูดเช่นนี้เชียว”นางไม่รู้ว่าจะสอนหมิงถางอย่างไร “ใช่ๆๆ แต่ความโชคดีนั้นคืออะไรกัน?” โล่ยี่เหลียนก็กำลังจะหยิบตะเกียบขึ้นมาอยากจะชิมมะเขือยาวนั้นดู แต่กลับโดนแม่ของนางตบมือ ตะเกียบเลยตกลงพื้น“ท่านแม่ ท่านทำอะไรเนี้ย?” “น้องชายไม่มีมารยาท เจ้าก็จะทำตามงั้นเหรอ?ถ้ายังพูดเช่นนี้อีก ต่อไปจะดูว่าใครยังกล้าขอเจ้าแต่งงาน” “ท่านแม่ชอบเข้าข้างน้องชาย ชอบแต่น้องชาย ไม่ชอบข้า เหอะ” โล่ยี่เหลียนทำท่าน้อยใจ “ท่านแม่ ข้ามีอะไรจะพูดกับภริยาข้าหน่อย” โล่กงยี่ไปถึงห้องครัวและพูดกับเฉินซื่อ “เออ……ท่านแม่ ท่านมากับข้าหน่อยได้ไหม” โล่กงยี่เดินไปข้างๆหลิ่วหม้านหยุน และพูดกับนาง “……แต่อาหารอีกอย่างข้ายังทำไม่เสร็จเลย ข้ายังไม่ได้ผัดกระเจี๊ยบเลย” หลิ่วหม้านหยุนก็คิด ครั้งนี้โล่กงยี่เรียกตัวเองไป หรือว่าจะแกล้งนางอีก เหอะ หมึกดำบนหน้านางยังลบไม่หมดเลย “ไม่เป็นไร เจ้าไปเถอะ ส่วนกระเจี๊ยบเดี๋ยวแม่ทำเอง ก็แค่ผัดเฉยๆนี้ก็น่าจะอร่อยนะ” เฉินซื่อพูดละยิ้ม“เจ้าไปเถอะๆ” รอพวกเขาสองคนออกไป เฉินซื่อก็วิ่งไปที่หน้าบ้านหาโล่เหวินเฟิง โล่เหวินเฟิงครั้งนี้กำลังทำไม้ค้ำตัวเองใหม่“ดูสิ กงยี่หม้านหยุนสองสามีภริยาดูรักกันมากเลย กงยี่ยังพูดกับข้าว่า เขาจะพูดมีอะไรจะพูดกับภริยาหน่อย อั้ยหย่า มีอะไรที่คนเป็นแม่ฟังไม่ได้กัน เด็กโตแล้วจริงๆสินะ”