ตอนที่ 1 การพบเจอครั้งแรกที่ย่ำแย่

ต๭นที่ 1 การพบเจอครั้งแรกที่ย่ำแย่ ณ เมืองเอ โรงแรมจีเคแกรนด์ เครื่องเพชรพลอยที่จะโชว์ในคืนนี้ จัดงานที่โรงแรมจีเคแกรนด์ นี่เป็นงานเลี้ยงที่ถือว่าอลังการและมีโอกาสยากมากที่จะจัดขึ้นในวงการเครื่องประดับ ประธานสาธินบริษัทแอนมินอินเตอร์เนชันแนล ผู้จัดการ Gary lawrence บริษัทเครื่องประดับ GK international รวมไปถึงหัวหน้าเครื่องเพชรพลอยของเมืองเอ ประธานโซนเอเชีย ประธานคาร์เทียประเทศจีน และอีกหลายคนมากมายมาร่วมงานในค่ำคืนนี้ นอกจากคนที่มีตำแหน่งสูงและตัวแทนนักแสดงนานาชาติของ เครื่องเพชรพลอย ต่างก็ใส่เครื่องเพชรที่ตนเองเป็นพรีเซ็นเตอร์มาเดินแบบ เครื่องเพชรพลอยที่สว่างและมงคลทำให้ดูมีเกียรติและศักดิ์ศรี สไปรต์มองไปทางพวกเครื่องเพชรพลอยที่โชว์อยู่ด้วยสายตาที่หลงใหล ในตานั้นเต็มไปด้วยความตกตะลึง และความนับถือยินดี ต้องเป็นคนที่ฝีมือดีขนาดไหนถึงจะทำเครื่องเพชรพลอยได้สวยขนาดนี้ ทุกอย่างนั้นทำให้หัวใจของคนนั้นหลงอยู่ในนั้น โดยเฉพาะชุดคู่รักของ GK กับแนวสาวน้อยของบริษัท ทำให้ดูน่าหลงใหลมากที่สุด เธอมองเห็นภายใต้ตู้โชว์นั้นมีชื่อของดีไซเนอร์ญาดา นี่คือชื่อที่ยิ่งใหญ่ในวงการดีไซเนอร์เป็นราชินีแห่งโลกออกแบบเพชรพลอย นี่คือเป้าหมายของเธอ ไอดอลทั้งชีวิตของเธอ “สาธิน วันนี้ธิตกรกลับมาจากต่างประเทศ จะมาร่วมงานโชว์เพชรพลอยไหม?” บนใบหน้าที่เยือกเย็นของสาธินเริ่มมีรอยยิ้มที่กวนๆ “ใครจะรู้ล่ะ ส่วนฉันกำลังหวังอยู่” “โคลเซ่ นี่ก็แปลกจริงๆ ลูกชายของตัวเองปล่อยไว้ข้างนอก แถมยังอบรมลูกหลานในบ้านให้มาแย่งตำแหน่งกับลูกชายของตัวเอง คนที่ไม่รู้คงจะคิดว่าธิตกรไม่ใช่ลูกชายของเขา”น้ำเสียงของธิตกรมีความไม่เห็นด้วยปนอยู่ สาธินยิ้มอย่างเย็นชา “ธิตกรเป็นคนอย่างนี้อยู่แล้ว เด็ดขาดและโหดร้ายมาก แค่เรื่องชิงตำแหน่งคนโตที่บ้าน สำหรับเขาแล้วง่ายเหมือนหั่นผัก เขาไม่แคร์มากขนาดนั้นหรอก” “ตระกูลร้อยปี การชิงตำแหน่งคนโตจะง่ายขนาดนั้นได้ไง โคลเซ่มีเขาเป็นลูกคนเดียว แต่เขากลับมีลุงและลูกพี่ลูกน้องหลายคนมากมาย ทั้งหมดนั้นอยู่ที่บริษัทจี.เค. เขาอยากได้ตำแหน่งประธาน นั่งเก้าอี้ตัวนั้นให้นิ่งคงไม่ใช่เรื่องที่ง่ายขนาดนั้น” สาธินยักคิ้ว ยิ้มอ่อนๆแล้วพูดว่า “พวกเรารอดูเถอะ มีความสุขแล้วทำไมจะไม่ทำหละ” ผู้ชายสองคนที่หน้าตาดีหล่อเหลามองหน้ากันแล้วยิ้มให้กัน จากนั้นชนแก้วและเดินสวนทางกับสไปรต์ ในสายตาของพวกเขา สไปรต์ไม่มีความโดดเด่นในหมู่ผู้หญิงสวยงามในงานโชว์เครื่องประดับเลย...... สไปรต์ไม่สนใจพวกข่าว ฟังจบก็ลืม ไม่เคยคิดว่าผู้ชายในปากของผู้ชายสองคนที่ชื่อ ธิตกรจะเป็นคนนำพาความซวยมาให้กับเธอทั้งชีวิต สุขๆเศร้าๆสิบปี ความสุขเศร้าก็แบ่งไม่ชัดเจน เธอก้มหน้่ามองไปที่นาฬิกา จะไม่ทันแล้ว พลอยรัตน์ให้เวลาเธอดูแค่สิบห้านาที เธอจะต้องไปแล้ว ในตาของสไปรต์มีแค่เครื่องเพชรพลอย เธอดูจนลืมตัวไม่ได้สังเกตเห็นคนที่เดินมาข้างๆ เธอพึ่งหันหลังกลับก็ไปชนใส่คนที่กำลังเดินมาึจนแก้ว ไวน์ที่อยู่ในมือก็หกใส่ที่ตัวของเขาหมด หกใส่ไม่เป็นไร แต่จุดที่หกใส่นั่นซิเป็นที่หว่างขาจุดที่สำคัญนั่นนะ ผู้ช่วยฤชัยสะดุ้งไปหมด พระเจ้าช่วย สาวน้อยนี้สาดเก่งเกินไปแล้ว นี่คงจะเป็นแผนในตำนานที่อ่อยคนน่ะซิ......คุณธิตกรของพวกเราจะอารมณ์ขึ้นไหมเนี่ย? ฤชัยรู้สึกว่าตัวเองรอคอยมากและดีใจมากๆด้วย สไปรต์อึ้งไปเลย สายตาจ้องมองไปทางจุดนั้น หูของเธอเริ่มแดง หน้าเหมือนถูกไฟเผา ในวินาทีนี้เธอไม่รู้จะทำยังไง ก็เลยยืนอึ้งอยู่นิ่งๆ ผ่านไปสักแป๊บถึงจะได้สติกลับมา ได้ผลสรุปมาว่า พรุ่งนี้เธอต้องไปขายหวยแล้ว คนที่ไม่โดดเด่นอย่างเธอในงานนี้ก็จะมีแต่พนักงานเสิร์ฟ ไม่ว่าจะสาดใส่ใครเธอก็หนีไม่พ้นแล้วเหมือนครั้งที่แล้วที่เธอเกือบโดนรถบูกัตติชน เธอดูทะเบียนรถไปก่อนจากนั้นตกใจจนเหงื่อออกเต็มตัว รถราคาหลายพันล้าน แถมยังเป็นรถที่มีเพียงห้าคันในโลกนี้ใช่ว่ามีเงินแล้วจะซื้อได้ เห็นทะเบียนรถ XA8888 เธอที่เป็นผู้เสียหายหนีเร็วกว่าคนที่ก่อเรื่องเสียอีก รถที่แพงก็กลัวพอแล้ว แต่ยังเป็นทะเบียนรถที่น่ากลัวขนาดนี้ ถ้าเธอไม่หนี แค่ไปข่วนหรือขีดใส่รถแล้วให้เธอคืนเงิน ขายตัวเธอทิ้งก็ไม่มีปัญญาคืน คนอื่นคือคนมีเงิน ยิ่งลูกหลานคนมียศมีตำแหน่งจะเรียกพวกญาติๆไปหาเธอ สมัยนี้มีเงินมีอำนาจก็ไม่มีใครกล้าหาเรื่องแล้ว ดวงตาของสไปรต์มองเห็นแขนเสื้อของผู้ชาย มีกระดุมที่เป็นเพชรดำมีคำว่าGKติดอยู่ ในใจของเธอรู้สึกเย็นไปหมด เธอไปมีเรื่องกับคนที่ตำแหน่งสูงใหญ่อีกแล้ว สไปรต์ขอโทษเบาๆไม่ได้เงยหน้าขึ้น “ไปไกลๆ!”เสียงของผู้ชายมีความโมโหปนอยู่ สไปรต์รับรู้ได้ถึงความโกรธของเขาได้อย่างชัดเจน เธอก้มตัวเดินผ่านตัวเขาไปและอดที่จะพูดพึมพัืมกับตัวเองไม่ได้ที่เกือบทำให้เธอตาย “ขนาดนี้แล้วยังไม่มีปฏิกิริยาอะไร คงจะเป็นคนโดดเดี่ยวที่มีปัญหาด้านนั้น” ธิตกรหูดีได้ยินที่เธอพูดแล้วหรี่ตาหันหน้าไปทางสไปรต์ที่วิ่งเร็วยิ่งกว่ากระต่ายที่วิ่งเข้าไปในหมู่คน ธิตกรกัดฟันแน่นๆ ผู้ช่วยที่อยู่ข้างๆเห็นเขาเป็นอย่างงั้นยิ้มแล้วพูดว่า “คุณธิตกรครับ พวกเราจะไปทักทายกับผู้จัดการGaryอยู่ไหมครับ?” “ไปไกลๆ!” นี่เป็นครั้งที่สองที่ธิตกรพูดคำนี้ จากนั้นสะบัดแขนเสื้อแล้วเดินไป ยัยผู้หญิงบ้านั่น รอเขาจับตัวได้ก่อนไม่ตายดีแน่ เขานั้นโดนน้ำเสียงอันน่าสงสารหลอก ได้ยินก็เลยใจอ่อนไป แต่ใครจะรู้ว่าเป็นหมาป่าที่ใส่ขนแกะ คนโดดเดี่ยวที่มีปัญหาด้านนั้นเหรอ??? ถึงจะเป็นตระกูลเธอ ผู้ชายทั้งตระกูลเธอก็ไม่ตั้ง