ตอนที่19 ออกไป

ต๭นที่19 ออกไป นวตาไม่รู้ว่าจะทำอย่างไร เธอยังหวังว่าจตุภูมิจะพูดอะไรบ้างในเวลานี้ แม้แต่จะไล่เธอออกไปก็ได้ แต่ว่าเขาก็ไม่ เขาซึ่งนั่งอยู่ตรงนั้นอย่างเช่นจักรพรรดิ มีเวธนีที่นั่งอยู่ถัดจากเขาเหมือนนกน้อยที่วางอยู่บนไหล่ของเขา ดูเหมือนกำลังดูว่าจะเกิดอะไรขึ้นต่อไป ธนพลเอ่ยปากขึ้น “นวตา เธอออกไปก่อนเถอะ ไม่ต้องฟังไอ้บ้ากนกพลนี่หรอก” ระหว่างที่นวตารู้สึกลังเล กนกพลจ้องไปที่ธนพล และยังทำสีหน้าสีตา “พี่พล….” และไม่ได้พูดอะไรต่อไป แต่ระหว่างพวกเขาพี่น้องดูเหมือนจะมองตาแล้วเข้าใจกัน สามารถอ่านใจกันได้เกือบจะทั้งหมด ธนพลไม่ได้พูดอะไรอีก กนกพลใช้กำลังข่มเหงคนอื่น ไม่แยแสนวตา “นวตา เธอติดหนี้ภูมิอยู่นะ” เธอติดหนี้เขา ใช่สิ เป็นเป็นฆาตกรที่เกือบจะฆ่าเขา ขาของนวตาเหมือนเต็มไปด้วยตะกั่ว แต่ละก้าว แต่ละก้าว เธอเดินอย่างเงียบๆไปที่ข้างกายของจตุภูมิ ภายใต้แสงสลัว เธอไม่กล้ามองหน้าเขาอย่างเต็มตา ตอนนี้ เธอกำลังคิดว่าเขาคิดบ้าอะไรอยู่ เธอคุกเข้าลงที่ปลายเท้าของจตุภูมิ และเงยหน้าขึ้น สุภาพและแยกยิ้มออกเล็กน้อย “คุณต้องการดื่มอะไรคะ ขวดนี้มีรสชาตที่กลมกล่อมและค่อนข้างแรง แต่ไม่ทำให้เมาง่าย ขวดนี้ให้ความรู้สึกเบาและสง่างาม และให้กลิ่นของเหล้าตามมาทีหลัง” เมื่อพูดจบ เธอก็เงยหน้าขึ้นเล็กน้อย มองเขาใกล้ๆ เธอคิดถึงเขาทั้งวันทั้งคืน นัยน์ตาเขาดำดิ่งลง มองเธออย่างแข็งทื่อ สายตาทั้งสี่ประสานกัน เขาไม่ได้พูดอะไร นวตาพยายามที่จะไม่หลบตาก่อน เธออดทนรักษาความโค้งของมุมปาก ช่วยเขาเลือกขวดแรก ยังถามเขาต่อไป “ขวดนี้ดีไหมคะ” เธอรอให้เขาพยักหน้าหรือส่ายหัว แต่เขาก็ยังเงียบอยู่เป็นเวลานาน นวตารู้สึก ว่าออกซิเจนให้ห้องเกือบจะหมดไป เธอหายใจลำบาก หัวใจเหมือนถูกบดบังด้วยผ้าฝ้าย รู้สึกอึดอัดมาก เขาเป็นแขก เธอเป็นพนักงาน ดังนั้นเป็นไปไม่ได้ที่จะจ้องมองเขาตลอดเวลา จะไม่ได้รับความพึงพอใจจากเขา เธอได้แต่เพียงยิ้ม และเปลี่ยนเป็นขวดอื่น แต่ว่าครั้งนี้ เขาไม่ได้รอให้เธอพูด ความโกรธของเขาเหมือนผุดออกมาจากนรกขุมที่สิบแปด “ออกไป！” นวตายิ้มอย่างไม่มีอารมณ์ ยังคงคุกเข่าอยู่บนพื้น หันหน้ากลับไปถามกนกพล “ฉันไปได้รึยังคะ” ที่จริงแล้วไม่ใช่ผลลัพธ์ที่กนกพลต้องการ พี่น้องที่ด้านข้าง เข้าใจความคิดทั้งหมดของจตุภูมิ กนกพลเหลือบไปมองธนพล ธนพลเลิกคิ้วและลุกขึ้น เขาเดินไปและคุกเข่าลงบนพื้นช่วยจูงนวตาให้ลุกขึ้น เขาพูดเบาๆด้วยความอบอุ่น “ออกไปก่อนเถอะนะ” นวตาก้มหัวลง แม้ว่าหัวใจอึดอัดเกินจะทน แต่ความโค้งยังอยู่ที่มุมปาก “ขอบคุณค่ะ” ภายหลัง พวกเขาหลายคนออกไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เธอก็ไม่รู้ เหล้าที่เธอเปิดให้ก็ไม่ได้ดื่ม แต่พวกเขาทั้งหมดเปิดขวด เปิดขวดก็ต้องจ่ายเงิน นวตายืนอยู่คนเดียวในห้องส่วนตัว เธอมองไปที่เหล้าสองสามขวดนั้น ในใจมีความรู้สึกหลายหลายปนเป เหล้าที่เก็บรักษาไว้ได้เธอก็จัดการปิดฝาเอาไว้อีกครั้ง แม้ไม่แน่ใจว่าพวกเขามีแนวโน้มที่จะมาอีกหรือไม่ แต่เธอก็ไม่อยากจะให้เสียของ คืนนั้นเป็นไปตามที่เธอต้องการ เธอได้รับค่าคอมมิชชั่นมากมาย แต่กลับไม่รู้สึกมีความสุขสักนิด กว่านวตาจะเลิกงานก็เป็นเวลาตีสามแล้ว เธอออกจากบาร์พร้อมกับผู้หญิงอีกสองสามคน ผู้หญิงหลายคนมีแฟนของพวกเขามารอรับ และเดินไปด้วยกัน ตอนที่จารุภายังคงไม่เลิกงานก็เดินไปกอดคอชายหนุ่มที่หน้าตาไม่เลวคนหนึ่งเข้า ในที่สุดก็ทิ้งเธอไว้อยู่คนเดียว …