ตอนที่ 25 อยากจะเอาใจเธอ

ต๭นที่ 25 อยากจะเอาใจเธอ เธอรับมันไว้แต่เพียงผู้เดียว เพียงเพื่อพิสูจน์ว่า ไม่มีเขา เธอก็อยู่ได้ เขาปล่อยวางเธอลงช้าๆ ค่อยๆเปิดประตูรถด้านหน้าออก ดันเธอเข้าไปนั่ง นวตาไม่ได้ขัดขืนแต่อย่างใดในสิ่งที่เขาทำ ยากเกินไปที่จะเปลี่ยน จนถึงหมดหนทางที่จะเปลี่ยนมันได้ หลังจากจตุภูมิกลับขึ้นรถไป เขาเคลื่อนรถออกตัวทันที ระหว่างทางทั้งสองไม่ได้สนทนาอะไรกันเลย เขาขับรถช้ากว่าเมื่อวานนิดหน่อย แต่ก็ยังรู้สึกว่าแป๊บเดียวเขาก็พาเธอถึงที่หมายแล้ว ตรงที่ที่เขาจอดก็ทำให้เธอรู้ได้ว่าเขารู้เรื่องเธอทั้งหมดแล้ว นวตาหันหน้าไปมองเขา กำลังจะอ้าปากเพื่อบอกคำว่า ขอบคุณ แค่นั้น เธอใช้ความพยายามอย่างมากที่จะส่งเสียงออกไป แต่ว่ากลับไม่มีเรี่ยวแรงเลย เขาไม่ได้สนใจเธอเลย เธอรู้สึกร้อนรน ถ้าเป็นเมื่อก่อนนี้ละก็ เธอก็จะใช้สีหน้าออดอ้อนเขาตามอำเภอใจ เขาก็จะหันมาสบตาเธอทันที ครั้งนี้ไม่เหมือนในอดีตที่ผ่านมา ต่อหน้าเขา ณ ตอนนี้ เธอไม่ใช่นวตาคนเดิมที่ทำอะไรตามใจชอบอีกแล้ว เขาเองก็ไม่ใช่จตุภูมิคนเดิมที่คอยเอาอกเอาใจยอมตามใจเธอทุกอย่างอีกแล้ว เธอค่อยๆยื่นมือออกไป ดึงชายเสื้อสูทราคาแพงของเขาเบาๆ หวังว่าเขาจะหันมามองเธอบ้าง การกระทำเล็กๆของเธอนี้ สำหรับจตุภูมิแล้วรู้สึกราวกับถูกไฟดูด เขาเป็นอย่างที่นวตาคิดไว้ เขาไม่ใช่จตุภูมิที่ยอมเธอง่ายๆแบบนั้นอีกต่อไปแล้ว เขาค่อยๆหันมาทางเธออย่างเงียบๆ ขมวดคิ้วเล็กน้อยแสดงท่าทางจริงจัง รอให้เธอเอ่ยพูดอะไรบางอย่างออกมา เขาไม่ได้ยินเสียงของเธอเลย สิ่งที่เธอต้องการจะบอกเขาคือรอยยิ้มแทนความรู้สึกขอบคุณ แล้วเธอก็รีบเปิดประตูลงไปจากรถ โดยไม่รอว่าเขาจะแสดงกิริยาอะไรตอบรับกลับ เหลือจตุภูมิที่นั่งอยู่ในรถเพียงคนเดียว เขาเหลียวมองเบื้องหลังร่างอันผอมบางของเธอที่กำลังเดินไกลออกไปอย่างช้าๆ จนกระทั่งหายลับไปในโรงพยาบาล เขากลับเข้าไปยังที่นั่งในรถอีกครั้ง ยิ้มด้วยความขมขื่น สุดท้ายแล้วเขาควรจะทำอย่างไรกับเธอดี ตอนที่กนกพลรายงานเรื่องที่เกิดขึ้นทั้งหมดกับพ่อแม่ของนวตาให้เขารับทราบ เขารู้สึกผิดมหันต์ 3 ปีที่ผ่านมาเขาพยายามที่จะไม่คิดถึงเธอ ไม่สนใจเรื่องราวใดๆที่เกี่ยวข้องกับเธอ ทุกครั้งที่โทรกลับไปบ้าน เขาไม่เคยพูดถึงนวตา ทั้งพ่อและแม่ก็ไม่เคยเอ่ยถึงเช่นกัน แต่กลับคิดไม่ถึงเลยว่า เขาถูกหลอกเรื่องที่ไปเรียนที่อังกฤษ ดังนั้นในระหว่างที่อยู่ต่างประเทศเธอจึงไม่มีตัวตนสำหรับเขาเลย นวตาไม่สามารถไปเรียนต่อที่อังกฤษได้ ส่วนเขาต้องไปเพราะเหตุผลแบบนั้น พวกเขา ในที่สุดก็ถูกจับแยกกัน เขาโทรศัพท์ไปถามแม่ของเขาเอง ว่าทำไมถึงไม่บอกเขาเรื่องที่คุณอาจงฆ่าตัวตายเพื่อหนีความผิดเมื่อ 3 ปีที่แล้ว? คำตอบของแม่เขาคือ นวตาบอกว่าไม่ให้บอก เขาไม่ได้โง่ เขารู้ดีว่าแม่เขาเป็นคนอย่างไร และนวตาเองเป็นคนอย่างไร ที่เขาโกรธก็คือยัยนวตาซื่อบื้อนั่น ทำไมถึงไม่เชื่อใจเขาบ้าง เธอถูกบังคับให้ทำแบบนั้นอย่างไม่มีทางเลือก ตอนนี้ สวรรค์คงไม่เห็นด้วยจึงทำให้พวกเขาได้กลับมาเจอกันอีกครั้ง เธอไม่สามารถอยู่ข้างกายเขาร้องไห้ระบายความอัดอั้นตันใจที่เก็บไว้ถึง 3 ปีออกมาอีกต่อไปได้ มัวแต่กลัวอะไรก็ไม่รู้ ไม่ยอมปริปากบ่น หรือกอดเขา ร้องไห้ออกมาสักครั้งหนึ่ง ความไม่ยุติธรรมที่มีอยู่ในใจเธอ ความอ้างว้างเดียวดายที่เธอต้องเผชิญอย่างโดดเดี่ยวมาถึง 3 ปี อย่างน้อยเธอก็น่าจะรู้สึกดีขึ้นบ้าง เขาคิดทบทวนไปมาจนปวดหัว จึงเงยหน้าขึ้นกดนวดบริเวณหว่างคิ้ว สูดหายใจเข้าลึกและค่อยๆผ่อนลมหายใจออกมาทีละน้อย เขารู้สึกอึดอัดใจ แต่ว่าเรื่องบางเรื่องก็คงไม่สามารถแก้ไขได้ภายในวันสองวันหรอก ดูเหมือนเขาคิดอยากจะวางแผนการณ์อะไรบางอย่าง เพื่อให้เธอตกหลุมพรางของเขา