ตอนที่ 27 รู้ตั้งนานแล้วว่ามันคือความรัก

ต๭นที่ 27 รู้ตั้งนานแล้วว่ามันคือความรัก “พวกเธอแต่งงานกันแล้วหรือ?” นวตาถามเวธนีออกไปตรงๆด้วยความอยากรู้ รอยยิ้มบนใบหน้าของเวธนีเลือนหายไป เธอนั่งคอตก หยดน้ำตาที่เพิ่งจางหายไปกลับหยดลงบนมือของพวกเธอที่จับกุมไว้ด้วยกันอีกครั้ง นวตารีบถามเวธนีว่า “เธอเป็นอะไรไป?” เวธนีร้องไห้ไปพลางส่ายหน้า ทำเหมือนไม่อยากจะเล่าให้ฟัง นวตาคิดว่าเธอคงไม่อยากพูดจริงๆ จึงไม่ได้เซ้าซี้ต่อ แต่จุดประสงค์ที่เวธนีมาที่นี่ก็เพื่อจะบอกสิ่งเหล่านั้น ทำไมถึงจะไม่พูดล่ะ ผ่านไปครู่หนึ่ง เวธนีจึงเอ่ยปากขึ้นมา “นวตา เธอช่วยอะไรฉันหน่อยได้ไหม?” นวตามองเวธนี ตอนนี้ชีวิตเธอเป็นแบบนี้ แค่ทำงานหาอาหารประทังท้องไปได้แค่วันๆ จะไปช่วยอะไรเธอได้? เวธนีพูดต่อ “ตอนอยู่ที่อังกฤษ จตุภูมิขอฉันแต่งงานแล้ว ทีแรกเราวางแผนกันว่ากลับมาแล้วพวกเราจะแต่งงานกัน แต่ว่าหลังจากวันนั้นที่เขา........เจอเธอที่นี่ เขาบอกว่าช้าหน่อยก็ไม่เป็นไร ฉันรู้อยู่แล้วว่า เขายังตัดใจจากเธอไม่ได้” ขอแต่งงาน งานแต่งงาน ตัดใจจากเธอไม่ได้? นี่มันอะไรกัน? นวตาช่วยเช็ดน้ำตาให้เวธนี เธอยิ้มน้อยๆ “เวธนี เธอพูดอะไรอย่างนั้น ระหว่างฉันกับเขาตั้งแต่ต้นจนจบอะไรคือตัดใจได้หรือไม่ได้ เราเป็นแค่เพื่อนกันนะ” “แต่ว่าจตุภูมิไม่คิดแบบนั้นน่ะสิ ไม่ว่าระหว่างเธอสองคนจะเกี่ยวข้องกันแบบไหน ทุกคนต่างรู้ดีว่า เขาฟังเธอเพียงคนเดียวเท่านั้น เธอช่วยฉันเกลี้ยกล่อมเขาให้หน่อยได้ไหม? ฉันกลัวจริงๆเลยว่าจะเสียเขาไป” “แต่ว่า คือฉัน.....” ตอนนี้เธอควรจะทำอย่างไร เกลี้ยกล่อมให้เขายอมแต่งงานกับเวธนีหรือ เวธนีไม่ปล่อยช่องว่างให้นวตาปฏิเสธได้ เธอเติมเชื้อเพลิงเพิ่มเข้าไปอีก “นวตา ฉันตั้งท้องแล้ว” ขณะที่เสียงของเวธนีดังผ่านเข้าไปยังหูของนวตา กระจายเข้าไปเต็มแก้วหู เธอรู้สึกว่าแก้วหูของตัวเองนั้นแทบแตกเป็นเสี่ยงๆ เธอหูอื้อไปหมด คำพูดของเวธนีทะลุผ่านเข้าไปในทุกอณูของจิตวิญญาณทั่วร่างของเธอ ทุกหยดของเลือดในตัวเธอ เจ็บปวดไปทั่วทั้งกายและใจจนแทบจะหยุดหายใจ เมื่อเห็นท่าทีตอบสนองของนวตา เวธนีส่งยิ้มเยาะที่มุมปาก เธอดึงมือของนวตามา “นวตา จตุภูมิเขากำลังวางแผนมารับเธอกับแม่กลับไปอยู่ที่เมือง A น่ะ เพื่อที่จะยังไม่ต้องแต่งงานกับฉัน แถมยังบังคับให้ฉันเอาเด็กในท้องออกด้วยนะ” นวตาสั่นไปหมดทั้งตัว หันกลับไปมองเวธนีที่ดวงตาเต็มไปด้วยน้ำตาเอ่อล้น เธอไม่รู้จะทำอย่างไรดี? ที่แท้เวธนีแอบมาหาเธอจากเมือง A เธอต้องรีบกลับไปคืนนี้เลย ไม่เช่นนั้นพรุ่งนี้ฟ้าสาง แม่ของจตุภูมิพบว่าเธอไม่อยู่บ้าน คงจะเป็นห่วงแย่ ณ ตอนนี้เหลือเพียงนวตาคนเดียวในห้อง ในมือเธอมีเบอร์โทรศัพท์อยู่เบอร์หนึ่งที่เวธนีเขียนทิ้งไว้ให้ เป็นเบอร์ของจตุภูมิ ...... ถ้าจะบอกว่า เมื่อก่อนเธอไม่เคยเข้าใจว่า คนสองคนที่อยู่ด้วยกันมาตลอดไม่เคยนึกถึงวันที่ต้องแยกจากกัน เมื่อถึงเวลาต้องแยกจาก ความรู้สึกโหยหานั้นคือ ความรัก 3 ปีก่อน ตอนที่พวกเขาต้องแยกจากกันจริงๆ เธอถึงรู้ว่า ที่แท้ เธอก็รักเขา เพียงแต่เธอรู้สึกกลัวมาโดยตลอดว่า ถ้าพูดออกไปแล้ว ความสัมพันธ์อาจไม่คงทนถาวรเหมือนความเป็นเพื่อน ตอนนั้น เธอรู้ชัดเจนแล้วถึงความรัก แต่มันก็สายไปเสียแล้ว ระยะเวลา 3 ปี เธอคิดว่าเรื่องทุกอย่างคงจะคลี่คลายไปแล้ว ตอนที่ได้ยินเวธนีพูด พวกเขากำลังจะแต่งงานกัน และเวธนีกำลังตั้งท้อง...... 3 ปีมานี้ สิ่งเดียวที่เป็นแรงบันดาลใจให้เธอมีชีวิตอยู่ด้วยความศรัทธาและเชื่อมั่นกำลังจะสูญสิ้นไปแล้ว หลังจากนั้นอีก 2 ชั่วโมง หัวหน้าบอกให้เธอกลับบ้านไปพักผ่อน เนื่องจากเธอดูท่าทางเหม่อลอยไม่มีกะจิตกะใจจะทำงาน นานมากแล้วที่เธอไม่ได้ออกมาสูดอากาศบริสุทธิ์นอกร้านในเวลานี้ นับจากวันแรกที่เธอเริ่มทำงานที่นี่ เธอไม่เคยออกมาในเวลานี้เลย อากาศข้างนอกนั้นดีกว่าในร้านอย่างมาก เพียงแต่ ตอนนี้ทุกลมหายใจของเธอเต็มไปด้วยความเจ็บปวดในหัวใจลึกลงไปยังก้นบึ้ง ในมือของเธอนั้นกำโทรศัพท์เอาไว้แน่น นั่งอยู่บนเก้าอี้ยาวที่ข้างทาง ข้างๆมีคู่รักหนุ่มสาวที่กำลังกระหนุงกระหนิงกันอยู่ คนทั้งคู่ต่างไม่ค่อยพอใจที่นวตามานั่งตรงนี้ จึงลุกเดินหนีไปโดยไม่พูดอะไร เธอกดโทรศัพท์โทรไปหาจตุภูมิโดยไม่ได้ตั้งใจ ......