ตอนที่ 29 เขาชอบเธอหรือ

ต๭นที่ 29 เขาชอบเธอหรือ ความตั้งใจที่เธอโทรหาเขา ไม่ใช่ว่าแค่ต้องการพูดคุยเล่นเท่านั้น เขารู้ดีใจเธอดี ถึงแม้จะเข้าใจชัดเจนว่าสิ่งที่เธอพูดมานั้นเขาไม่อยากรับฟัง แต่ว่าไม่มีทางเลือกอื่นอีก เขาไม่รู้จะทำยังไงกับเธอดี ความจริง เมื่อฟังเสียงอันแหบแห้งของเธอผ่านหูฟังบลูทูธขณะนั่งอยู่ภายในรถที่มีพื้นที่จำกัด เขาได้ยินเธอชัดถ้อยชัดคำทุกอย่าง “แต่งงานกับเวธนีเถอะ ฉันไม่เป็นไรจริงๆ ฉันสบายดีมาก” จตุภูมิยิ้มด้วยความขมขื่นและพูดไม่ออก เขาไม่สนใจประโยคแรกที่เธอพูดเลย เขาสนใจเพียงประโยคหลังเท่านั้น ถามกลับไปว่า “แล้วตอนนี้เธอร้องไห้ทำไม? ไหนว่าไม่เป็นไรไง เธอควรจะหัวเราะเสียงดังไม่ใช่หรือ?” นวตาดึงโทรศัพท์ออกจากหูตัวเองไปไกลหน่อย พยายามหายใจเข้าลึก แกล้งทำเป็นไม่สนใจ “ฉันไม่ได้ร้องไห้นะ ฉันเป็นหวัดเลยคัดจมูกนิดหน่อย” จตุภูมิเร่งความเร็วขึ้นอีก เขารู้ว่าเธอโกหก แต่ก็ไม่อยากถามอะไรอีก จึงเปลี่ยนหัวข้อสนทนา “นวตา ผมได้ยินว่าคุณหมอที่รักษาอาการของคุณแม่คุณ เขาชอบคุณ เขาเป็นแฟนคุณหรือเปล่า?” ไม่มีอะไร เขาแค่ไม่มีเรื่องจะคุย ถ้าสัญญาณขาดไปแล้ว เธอตัวคนเดียว ช่างน่าเป็นห่วงจริง แน่ละ คำถามนั้นดูเห็นแก่ตัวไปหน่อย ข้อมูลที่เขาได้มา หมอคนนั้นดูแลเธอดีมาก แถมยังโสดด้วย นวตายิ้มอย่างไม่เต็มใจ “คุณหมอเริ่นจะมาชอบฉันได้อย่างไรคะ ข้อมูลที่คุณรู้มาผิดหรือเปล่า? ตัวฉันเองไม่เห็นรู้เรื่องบ้างเลย” จตุภูมิยิ้มอย่างใจเย็น “ก็เพราะว่าเธอมันซื่อบื้อนะสิ ขนาดคนใกล้ชิดชอบเธอ เธอยังไม่รู้อะไรเลย” เขาพูดราวกับชี้โพรงให้กระรอก เขาเองก็เคยเป็นคนที่อยู่ใกล้ชิดเธอเหมือนกัน เขาพูดออกมาได้ขนาดนี้ หรือว่าเขาตัดใจจากเธอได้แล้ว? ในใจของนวตารู้สึกขมขื่น เงยหน้าขึ้นไปบนฟ้า “ถ้างั้นคืนนี้ฉันจะกลับไปถามคุณหมอเริ่นดูดีกว่า ว่าชอบฉันจริงๆหรือ ถ้าเกิดว่าคุณหมอเริ่นกลายเป็นแฟนฉันขึ้นมาจริงๆละก็ ฉันก็คงนอนหลับไปแล้วตื่นขึ้นมาอย่างมีความสุข” ยัยบ๊องเอ๊ย ตอนนี้ถ้าเธออยู้ข้างๆเขาละก็ เขาจะเขกหัวเธอแรงๆสักทีหนึ่ง พูดยังไม่ทันขาดคำ เธอพลันได้ยินเสียงใครคนหนึ่งดังขึ้นมา “คุณ...คุณหมอเริ่น” จตุภูมิขมวดคิ้วแน่น สวรรค์มีตาช่างสรรค์สร้างเรื่องให้ซับซ้อนอะไรนี่ นวตารีบลุกขึ้นจากเก้าอี้ทันที เธอคิดไม่ถึงเลยว่าจะได้เจอกับคุณหมดเริ่นที่นี่ ไม่รู้ว่าเขาได้ยินสิ่งที่เธอพูดไปแล้วเมื่อสักครู่หรือไม่ เธอถามออกไปว่า “คุณหมอเริ่น ทำไมมาอยู่ที่นี่ได้ละคะ?” ก้องภพส่งยิ้มอันอบอุ่น พร้อมกับน้ำเสียงที่มีเสน่ห์ “ผมมีเพื่อนคนหนึ่งพักอยู่แถวนี้ครับ” นวตาพยักหน้าเหมือนว่าเข้าใจ เธอไม่ลืมที่จะถามต่อไปว่า “อ๋อ หรือคะ คุณหมอเริ่นยืนอยู่ตรงนี้นานหรือยังคะ?” ก้องภพรู้ในใจแล้วว่าเธอต้องการจะถามอะไร อดหัวเราะไม่ได้ พลางขมวดคิ้ว ทำท่าครุ่นคิด จากนนั้นจึงเอ่ยว่า “เมื่อกี้นี้คุณพูดว่า ถ้าผมเป็นแฟนของคุณ คงจะหลับฝันดีเลย.....” นวตาอยากจะกัดลิ้นตัวเอง เธอแกล้งทำเป็นหัวเราะกลบเกลื่อน ชี้ไปที่โทรศัพท์ของตัวเอง “ชั้นขอวางสายที่คุยอยู่ก่อนนะคะ” ก้องภพยิ้มๆพลางพยักหน้า เอามือทั้งสองสอดเข้าไปในกระเป๋าเสื้อคลุมสีกรมท่า หันหลังเดินไป “จตุภูมิ เดี๋ยวฉันโทรกลับไปนะ” เรื่องที่เธอต้องการจะพูดยังไม่จบ ตั้งแต่เมื่อสักครู่ที่เธอเรียกชื่อคุณหมอก้องภพนั้น จตุภูมิเร่งความเร็วขึ้นไปถึง 140 กม/ชม โดยไม่รู้ตัว เขาขับเลนขวาโดยตลอด เร็วมากจนเกือบจะชนพวกที่จอดฉุกเฉินอยู่ข้างทางตาย .....