ตอนที่34 หวังว่าจะไม่มีครั้งหน้า

ต๭นที่34 หวังว่าจะไม่มีครั้งหน้า ระหว่างทางกลับไป นวตารู้สึกหงุดหงิดที่ถูกจตุภูมิจูบ แต่เดิมจตุภูมิเป็นคนพูดน้อยอยู่แล้ว เธอไม่พูด เขาก็ยิ่งเงียบ ไม่นานก็มาถึงประตูทางเข้าโรงพยาบาล นวตาถอดเข็มขัดนิรภัยออกมาอยู่ก่อนแล้ว ท่าทางเธอคล่องแคล่ว เริ่มคุ้นเคยกับเข็มขัดนิรภัยเส้นนี้แล้วใช่ไหมล่ะ เธอยกอาหารเช้าที่ซื้อให้แม่ขึ้นมา และกล่าวกับจตุภูมิอย่างเฉยเมย “ลาก่อน ใช่แล้ว ถ้าคุณไม่ชอบเวธนี ก็อย่าแต่งงานเลยนะ” เธอทำให้จตุภูมิยิ้มไม่ได้ร้องไห้ไม่ออก ความคิดของเธอเปลี่ยนไปตั้งแต่เมื่อไหร่ เขาลงจากรถ และยืนอยู่ตรงหน้าเธอ มือใหญ่แตะไปที่ไหล่อันผอมบางของเธอ ก้มหัวลงมองเธอ “ตั้งแต่นี้ไป ทุกคำที่ผมพูด คุณต้องตั้งใจฟังให้ดี” นวตาชูคอขึ้น มองลึกเข้าไปในดวงตาทั้งคู่ของเขา เธอไม่รู้ว่าควรพูดอย่างไรดี จตุภูมิพูดอย่างจริงจัง “เรื่องแรก ผมกับเวธนีไม่เคยมีความสัมพันธ์อะไรกัน ตั้งแต่ต้นเป็นคุณเองที่บังคับให้เธอเข้ามาอยู่ในชีวิตของผม ผมอยากที่จะแต่งงาน แต่เจ้าสาวต้องไม่ใช่หล่อน” “เรื่องที่สอง การออกมีดของคุณเป็นการป้องกันตัวซึ่งถูกต้องตามกฎหมาย ถ้าหากไม่ได้มีดเล่มนั้น ผมอาจจะฆ่าคุณไปแล้วจริงๆ” “เรื่องที่สาม ผมไม่ได้อยู่เคียงข้างคุณในเวลานั้น ผมขอโทษ เมื่อครั้งยังเด็กผมถูกคุณบังคับให้สาบานว่าจะทำทุกอย่างเพื่อคุณ แต่มีดของคุณเมื่อปักลง ผมก็ไม่สามารถอยู่ร่วมทุกข์กับคุณได้” นวตารู้สึกไม่สบายใจเป็นอย่างมาก คนที่ควรกล่าวขอโทษก็คือเธอ การป้องกันตัวที่ถูกกฎหมายคืออะไร เขาแค่อยากให้เธอปล่อยวางเรื่องราวเหล่านั้น ต่อให้เธอไม่ได้เอามีดปักเขา ก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะฆ่าเธอ เธอก้มหน้าลง จตุภูมิใช้นิ้วอันเรียวยาวเชยคางเธอให้เงยขึ้น “เรื่องทั้งหมดได้ผ่านไปแล้ว อากาศเย็น ออกไปข้างนอกใส่เสื้อผ้าหนาขึ้นหน่อย ดูแลตัวเองด้วย” รักเธอ รักแต่ไม่เข้าไปพัวพัน แค่ปล่อยให้เธออยู่ข้างๆ เมื่อจิตใจสงบลง มันไม่สำคัญว่าเขาจะทำเช่นไร ดังนั้น จตุภูมิมักจะคิดว่า ชีวิตนี้เขาเป็นหนี้เธออยู่มาก ชีวิตนี้ของเขาจะเอาใจเธออย่างไร ผิดกฎหมายรึ เจตนาทำร้ายเขารึ นวตาเมื่อไหร่คุณจะเข้าใจ ถ้าหากไม่ใช่เพราะผมรักคุณ ผมจะยอมให้คุณทำร้ายตามอำเภอใจได้อย่างไร จะให้คุณทำอะไรตามใจได้อย่างไร เมื่อนวตากลับไปถึงที่โรงพยาบาล แม่ก็ตื่นแล้ว พอดีกับที่คุณหมอก้องภพแวะมาตรวจดูอาการ นวตาขอให้พยาบาลช่วยป้อนข้าวให้แม่ของเธอ เพราะว่าเธอกำลังจะไปทำงานสายแล้ว เวลานั้นเป็นช่วงเวลาที่ร้านอาหารยังคิวไม่มาก แต่ถ้าหากไม่รีบไป หัวหน้าพ่อครัวก็อาจจะคิดว่าเธอขี้เกียจ แม้ว่าหัวหน้าพ่อครัวจะดุด่าว่าเธออยู่ทุกวัน แต่ถ้าไม่ได้ความสงสารจากหัวหน้าพ่อครัวอ้วนคนนี้ ป่านนี้เธอคงจะอดตายไปนานแล้ว ระหว่างที่นวตาขายอาหารไป เธอก็คิดถึงคำพูดของจตุภูมิก่อนที่จะจากไปขึ้นมา “นวตา คืนนั้นเมื่อสามปีก่อน เราจบกันไปแล้ว วันหลัง...อย่าโทรหาผมอีก และไม่ต้องติดต่อใดๆกับผมอีก” ในความเป็นจริงแล้วเขาพูดไม่ได้คิด นวตาไม่ได้หวังว่าจะมีโอกาสเริ่มต้นใหม่ แม้ว่าพวกเขาจะสามารถก้าวข้ามอุปสรรคระหว่างพวกเขาได้ แต่คำพูดของแม่เลี้ยงชนิศาล่ะ เธอยังจดจำได้ดี ถนนบางสาย ไม่สามารถย้อนกลับไปได้ ตามที่เขาพูด ไม่มีคำว่าถ้าหากว่า มีแต่ผลที่ตามมาและผลลัพธ์ ระหว่างพวกเขา ไม่สามารถกลับไปสู่อดีตได้อีกต่อไป ตอนกลางคืนเธอปรากฏตัวขึ้นที่บาร์อย่างตรงเวลา แค่เธอก้าวเข้าประตูบาร์ไป ก็รู้สึกว่าบรรยากาศในคืนนี้ไม่ถูกต้อง เธอไม่รู้ว่าเธอคิดมากเกินไปรึเปล่า เธอรู้สึกเหมือนมีคนกำลังซุบซิบกันข้างหลังเธอ เธอยังจำถึงวันที่พ่อของเธอเพิ่งจะเสียชีวิตได้ คนบนท้องถนนรู้จักเธอในฐานะลูกสาวของอดีตผู้ว่าการภาค หลายคนเริ่มพูดจาสุ่มสี่สุ่มห้าลับหลังเธอ เธอรู้สึกไม่สบายใจอย่างอธิบายออกมาไม่ได้ เธอไม่รู้ว่ามีเรื่องไม่ดีกำลังรอเธออยู่หรือไม่ …