已经是第一章了
ตอนที่37 พี่น้องล้ำเส้น
ตนที่37 พี่น้องล้ำเส้น
เวธนีเอ๋ยเวธนี สวรรค์มีทางให้เดินเธอก็ไม่เดินไปให้ตรงทาง กลับอยากจะตกนรกไปเป็นปีศาจ ถ้าอย่างนั้นก็อย่ามาว่าเขาก็แล้วกัน ยิ่งหาโอกาสนี้ได้ยากอยู่ ที่จะขับไล่คุณออกไปซะ
ความจริงแล้วจตุภูมิอยู่ที่บ้านธนพล เขามาคราวนี้ ถ้าไม่ได้พบนวตา เขาก็จะไม่กลับไป
ธนพลเหลือบตามองดูจตุภูมิ “เกิดอะไรขึ้นกับนวตา ดูสารรูปคุณสิ อย่างกับจะฆ่าคน”
เมื่อสักครู่ใครเป็นคนพูด “ผมอยู่ที่นี่ ไม่ใช่เพราะนวตา แต่เพราะบริษัทของพี่ต้องการผม ยิ่งไปกว่านั้น อาคารสำนักงานของพี่ ผมก็เป็นคนออกแบบ ผมมีชื่อเสียงระดับนานาชาติ พี่ไม่ได้ให้เงินผมแม้แต่แดงเดียวก็ไม่เป็นไร แต่ตอนนี้จะไล่ผมออกจากบ้าน มันไม่เกินไปหน่อยหรอครับ”
จตุภูมิมองไปทางธนพลครู่หนึ่ง “พี่โทรไปถามเธอสิ ว่าตอนนี้เธออยู่ที่ไหน แล้วก็ชวนเธอมาทานของว่างกัน”
ธนพลแกล้งทำเป็นไม่เข้าใจ ทำเป็นไม่รู้ไม่เห็น “เธอหมายถึงใครล่ะ”
จตุภูมิถลึงตาใส่ธนพล “รีบโทรเร็วเข้า！”
ธนพลยังไม่ต้องการที่จะไปหยิบมือถือ เขาก้าวขาอย่างเอ้อละเหย และเดินไปหยิบบุหรี่และไม้ขีดที่บนโต๊ะ “ฉลาดนี่ ทัศนคติของคุณในการขอความช่วยเหลือจากคนอื่น ทำให้ผมรู้สึกเสียอารมณ์จริงๆ”
จตุภูมิไม่โกรธแต่กลับยิ้ม ถึงแม้ว่าธนพลจะสูงกว่าจตุภูมิเล็กน้อย แต่ว่าความสามารถในทางปฏิบัติของเขา เขากลับเป็นฝ่ายที่ได้เปรียบ
เขามองดูใบหน้าแปลกๆของธนพล “เชื่อหรือไม่ว่าผมจะทำร้ายพี่ตอนนี้ จากนั้นก็ส่งพี่ไปที่โรงพยาบาล ผมจะได้มีโอกาสเจอเธอที่โรงพยาบาล”
เพื่อผู้หญิงคนหนึ่งกลับมีความคิดที่จะทำร้ายพี่ชาย ไม่มียาอะไรสามารถรักษาได้แล้ว
“ผมไม่มีเบอร์หล่อน คุณมีรึเปล่า” ธนพลถามอย่างตั้งใจ
หัวใจของจตุภูมิเต็มไปด้วยความกังวลว่าอาการบาดเจ็บของนวตานั้นสาหัสหรือไม่ และไม่ได้อยากอดทนที่จะปะทะคารมกับธนพลอยู่ที่นี่ “อย่าคิดว่าผมไม่รู้ พี่ก็แอบตรวจสอบเธออยู่เหมือนกัน”
ธนพลเสียบบุหรี่เข้าปากและหายใจเข้าลึกๆ ทั้งห้องเต็มไปด้วยควันบุหรี่ นั่นทำให้ทุกสิ่งทุกอย่างในห้องมองดูพล่ามัวลง
ขี้เถ้าสีดำจากก้นบุหรี่ถูกเคาะให้ร่วงลงในที่เขี่ยบุหรี่คริสตัล “ภูมิ คุณคิดว่า คุณกับนวตายังสามารถไปด้วยกันได้อยู่ไหม”
แน่นอนว่าจตุภูมิเงียบงันอยู่ในใจ เขาไม่ต้องการเผชิญกับคำถามที่เขาไม่สามารถหาคำตอบได้
“เมื่อครู่ผมพูดชัดเจนแล้ว ผมไม่ได้คิดเริ่มต้นใหม่กับเธอ”
ธนพลแอบอมยิ้ม “ถ้าอย่างนั้นก็อย่าไปยุ่งกับเธออีก คนเคยรักกัน หลังจากห่างหายกันไปนาน หลังจากเลิกรากันไปแล้ว หากยังเข้าไปพัวกันกันอีก สุดท้ายพวกคุณก็จะต้องอึดอัดใจ ดังนั้น ปล่อยเธอไปซะ และปล่อยตัวเองไปเถอะ”
บางคนเห็นอนาคตในวันพรุ่งนี้แล้ว แต่ว่าบางคน ยังคงดื้อรั้นต่อสู้กับโชคชะตาอยู่
สีหน้าของจตุภูมินั้นแย่มาก สิ่งที่ธนพลพูด แน่นอนว่าเขาได้คิดเกี่ยวกับมัน บางทีเขาอาจจะดื้อดึงจนเกินไป แต่ไม่ว่าเขาจะพยายามอย่างไร เขาก็ไม่สามารถปล่อยวางได้
จตุภูมิโมโหตัวเอง โมโหนวตา ตอนนี้ก็ยังพาลโมโหท่าทางการยืนกอดอกของธนพลอีกด้วย “อย่าคิดว่าผมไม่รู้นะว่าพี่ชอบเธออยู่”
ธนภูมิเย้ยหยันด้วยเสียงเย็นชา ราวกับเหมือนว่าสิ่งนี้ไม่ได้เป็นความลับอะไร เพียงแต่ว่าไม่มีใครเคยพูดมันออกมาเท่านั้น “ใช่ ผมไม่ปฏิเสธ ผมชอบเธอ ดูเหมือนจะเป็นเวลาหลายปีมาแล้ว แต่ผมก็บอกกับตัวเองอยู่เสมอ ว่าคุณเป็นน้องชายของผม”
แน่นอนว่าพวกเขาต้องอึดอัดใจ มีผู้หญิงมากมายบนผืนแผ่นดินนี้ แต่พี่น้องสองคนนี้ก็ทำเป็นนิยายน้ำเน่ากลับมาชอบผู้หญิงคนเดียวกัน ช่างน่ากระอักกระอ่วนใจ
จตุภูมิหงุดหงิด “ถ้าหากพี่เห็นว่าความเป็นพี่น้องมาก่อนเสมอ ก็โทรหาเธอเดี๋ยวนี้เลย”
ธนพลถอนหายใจอย่างนุ่มนวล “ผมโทรหาเธอก็ได้ พาคุณที่เป็นแขกไม่ได้รับเชิญไปพบเธอตอนนี้เลยก็ได้ แต่มีเรื่องหนึ่งที่ผมต้องการจะบอกคุณ ตั้งแต่วันนี้เป็นต้นไปผมจะจีบเธอ”
จตุภูมิลุกขึ้นในทันที “พี่ธนพล！”
ธนพลก็ลุกขึ้นยืนเช่นกัน และยังหยิบโทรศัพท์ออกมาด้วย “อย่าตื่นเต้นไปเลย โอกาสของคุณมีมากกว่าผมเยอะ แต่ผมจะบอกคุณว่า ผมสามารถให้อนาคตที่มีความสุขอย่างเรียบง่ายกับเธอได้ แต่ว่าสำหรับคุณ ดูเหมือนว่าจะเป็นเรื่องยากนะ”
…
已经是最新一章了
加载中
